Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ανθρωποπαγίδες

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Στη νύχτα δοσμένος
(ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))

Ανθρωποπαγίδες

Άκουσέ με:
την ώρα που στα πεζοδρόμια
θα λαμπαδιάζουν οι σκιές
κι οι αρετές μες στα κουφάρια τους
θα απειλούν τα όνειρα
στην ενδοχώρα του θανάτου θα εισβάλω
ν’ αχρηστευτούν εξ άπαντος
οι ανθρωποπαγίδες

στην ανθισμένη ασχήμια τους
χάδια απ’ το σκόρο φαγωμένα
και μισθωμένοι θρηνωδοί του εφήμερου
που μάλλον
δεν αγαπήθηκαν ποτέ

κι όταν το άρρωστο παιδί
κάψει όλα τα σπίρτα του
το μουσείο των αζήτητων αποσκευών
θα πυρπολήσω
έγγραφα επαπειλούμενων αναχωρήσεων
και πράξεις θανάτου ανυπόγραφες
κι έπειτα
ας παραχώσει κάποιος
αυτόν τον άγνωστο νεκρό
που ξενυχτά στο στέρνο μου
θέλω να κοιμηθώ
και μ’ εμποδίζει.

Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Φανή Αθανασιάδου, Γλύπτης

Γιώργος Καγιαλίκος & Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, Στη λήθη των μαρμάρων
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Φυγή (2014))

Γλύπτης

Σμιλεμένη η ομορφιά
κλεισμένη σ’ ένα καλούπι
και δυο χέρια νευρώδη, επίμονα
γεμάτα θέληση για δημιουργία
να δίνουν την πνοή της ζωής
και του κορμιού τη χάρη
τη χυτή μαγεία
σ’ ένα κομμάτι άψυχο μάρμαρο.

Από τη συλλογή Επιλογές (1986) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Ευτέρπη Κωσταρέλη, Εφιάλτης

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Αν
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))

Εφιάλτης

Αιμορραγούντα σώματα
σε δύσοσμες πόζες.
Ακρωτηριασμένες ελπίδες
σε τυφλά παιδικά μάτια.
Αγανάχτηση στημένη
μπρος στην αψήφηση του θανάτου.
Εικόνες
ενός ντόμινου φτιαγμένου
από σάλιο ραγιάδων
π’ άγγιξαν την ουδό
μιας εξατμισμένης ισότητας.
Μαζικότητα πόνου
πέρα από αριθμούς
πέρα από ξεκάθαρες απόψεις και στόχους.
Όχλος ή ήρωες
δεν έχει σημασία…
Άραγε αξίζει τόσες θυσίες
μια Δημοκρατία;
Όχι, μη βιαστείς
να επαναστατήσεις.
Δεν προσφιλώ καμιάν αλαζονική εξουσία,
καμιά ταξική συστηματική ανθρωπολογία.
Απλά, είναι μισοάδειο το ποτήρι
του ίσου προς ίσο
στις δήθεν εξανθρωπισμένες κοινωνίες μας.
Και, ξέρεις, φοβάμαι μήπως η Δημοκρατία
που διψούν να κληροδοτήσουν
είναι σαν τη δική μας:
Β’ διαλογής.

Από τη συλλογή Βερντάντι (2013) της Ευτέρπης Κωσταρέλη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτέρπη Κωσταρέλη

Σαράντος Παυλέας, Χτισμένα σημεία

Brendan Behan & Μίκης Θεοδωράκης, Άνοιξε λίγο το παράθυρο (απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας)
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ένας όμηρος (1966))

Χτισμένα σημεία

Είπαμε να μην τσακίζουμε, να μην ισοπεδώνουμε τα παράθυρα.
Κανένα παράθυρον όσο σκληρό κι αν έχει φως, το φως γνωρίζει να γιατρεύει.
Γυρεύαμε τα παράθυρα, δε μας αρκούσαν τα παράθυρα,
γιατί θέλαμε πολύ φως για να διαλύουμε το κάθε μας σκοτάδι.
Γι’ αυτό ψάχναμε για παράθυρα σα να ’μασταν διαρκώς χτισμένοι.
Παντού ψηλαφούσαμε για φως, θέλαμε τα παράθυρα, προσπαθούσαμε
να ελευθερώνουμε όλα τα χτισμένα τους σημεία, σχηματίζαμε ρωγμές
κι ανοίγματα, να πετύχουμε ένα τέλειο παράθυρο
όπου το φως συνέχεια κι άφθονο να φτυαρίζεται μέσα του
απέναντι στο απέραντο το Σύμπαν.

Από τη συλλογή Τ’ όνομά μας ήταν ενοχή (1983) του Σαράντου Παυλέα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σαράντος Παυλέας

Τάσος Κουράκης, Η μετακόμιση

Brendan Behan (απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας) & Μίκης Θεοδωράκης, Το γελαστό παιδί
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ένας όμηρος (1966))

[Ενότητα ΙΙ. Οι κληρονόμοι]

Η μετακόμιση

Ήταν που το κυπαρίσσι στην
άκρη του χωριού πριν το ρέμα
άνοιξε κι άφησε τη φωνή που
φώλιαζε μέσα του να πέσει σα
σιωπή –με το αθέατο περίγραμμά της–
πάνω στο δρόμο μας καθώς
σκονισμένοι περνούσαμε από μπροστά του

Οι άλλοι συνέχιζαν. Εγώ καθώς
σκόνταψα πάνω στον ήχο
αφουγκράστηκα με τα μάτια τη
σταματημένη αγωνία ενός νέου που
αναίτια πριν
δυο χρόνια μετακόμισε στη φυλλωσιά

* Στη μνήμη του μικρού Σέρβου μαθητή που σκοτώθηκε από Έλληνα αστυνομικό το 1998 στη Θεσσαλονίκη.

Από τη συλλογή Λέξεις λάμνουν αεί θάλλουν (2002) του Τάσου Κουράκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάσος Κουράκης

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Σχήμα

Γιώργος Σεφέρης & Μίκης Θεοδωράκης, Λίγο ακόμα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / έργο: Επιφάνια Αβέρωφ (1970))

Σχήμα

Συ που ’χεις φτερά
και η αδυναμία τα κατάλυσε
τα έκανε και σπάσανε
τώρα υπόμενε την πίκρα
δεχόμενος τα σβησμένα όνειρα
κατάλαβε πως από την αδυναμία σου
δημιούργησες την παρεξήγηση.
Συ που ονειρεύτηκες να ’σαι
καθρέφτης καθαρός
της φωτεινής χάρης του ήλιου
να ’ναι μια στάλα που τον ήλιο αντανακλά
και απ’ αυτόν μετά λιώνει και σβήνει
Μάη και Γιούνη το φεγγάρι τ’ ολόγιομο
δυο μήνες περάσαν δίχως να το χαρείς.
Μπόρεσε τουλάχιστο καλύτερος να γίνεις
νικώντας τον πόνο που σε τρώει
σαράκι καθημερινό
που σε μακραίνει απ’ ό,τι είσαι.

(Ιούλιος 1930)

Από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά) (1988) του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Έγκλειστες συναντήσεις (2008): Όλσα

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Δίπλα στη θάλασσα
(πιάνο: Ιρίνα Βαλεντίνοβα, τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))

Όλσα

[Από το «ο νεκρός της πλατείας Μπεγιαζίτ» του Ναζίμ Χικμέτ]

Όταν ξανάρθω
Τη ζωή μου να φτιάξω
Το ξέρω, Όλσα,
Τα μάτια σου
Ειλικρίνεια αγάπης,
Ασπίδα θα αντιτάξεις

Όταν ξανάρθω
Το παρελθόν
Σε κύκλο σιδερένιο θα κλειστεί.

Από τη συλλογή έγκλειστες συναντήσεις (2008) ανήλικων κρατουμένων στις δικαστικές φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανήλικοι κρατούμενοι στις δικαστικές φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης

Γ. Ξ. Στογιαννίδης, Η επάνοδος της Περσεφόνης

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Τα παράλογα (1976))

Η επάνοδος της Περσεφόνης

Ανέβηκε∙
ούτε ένας νάρκισσος, κρύο κι υγρασία πολλή μες στην κάμαρη.
Σαν κάτι να ’χε ξεχάσει κι έψαχνε.
Δυνάμωσε τη φωτιά στο τζάκι για να θυμηθεί.
Σκύβοντας ο ένας μαστός της επρόβαλε ατίθασος
φωτίζοντας μια στιγμή το μυαλό του.
Δέκα χρόνια περίμενα τούτη την άνοιξη
και τα τριαντάφυλλα πέφταν σ’ εκείνο το σκοτεινό πηγάδι
και χάνονταν.
Φίδια φαρμακερά στο βυθό του σαλεύαν
όπως τα βρεγμένα μαλλιά της Μαρίας
όταν την ανέβαζα πνιγμένη.

Με τυραννά στον ύπνο μου ακόμη. Όμως εγώ
προτιμώ τις πορτοκαλάδες στο παραλιακό κέντρο
χαίρομαι τούτον τον πρόσκαιρο ήλιο
γιατί μπορώ να βγάζω τους νεκρούς μου περίπατο.
Έχουν φουσκώσει απ’ τη θαλπωρή της λιακάδας
κι ουρλιάζουν σαν τους ναυαγούς
που αντικρίσαν στεριά.

Από τη συλλογή Αφήγηση ξεναγού (1979) του Γιώργου Στογιαννίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γ. Ξ. Στογιαννίδης

Απόστολος Λυκεσάς, Χιλιετία

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, 80
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))

Χιλιετία

Ω βουλιμικό πλάσμα εντός μου
παράθυρο φωτισμένο που καταπίνει νύχτα
δικράνια χαυλιόδοντες με φορτώνουν
το σκυλί μάλλον οσμίστηκε και γαβγίζει τη χιλιετία
που μας πρόλαβε με την ουρά στα σκέλια.

Από τη συλλογή Τῷ αγνώστῳ (2001) του Απόστολου Λυκεσά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Απόστολος Λυκεσάς

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σ’ έναν ποιητή

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Δίπλα στη θάλασσα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))

Σ’ έναν ποιητή

Άχρονη μνήμη σαν στιγμή
η μοναξιά σου δέος
κι εγώ,
ανοιχτά παραθυρόφυλλα
στο νεύμα του ανέμου,
ακύρωσα τη μέρα
βαθιά για να υπάρξω.

Το αχανές της σύλληψης ταράζει
ανάγκη λύτρωσης ξανά
ένας ίλιγγος σε νοσταλγεί
γνωστές ανατριχίλες.
Είδωλα, πόλη σκοτεινή
αναίτια χωρίς φεγγάρι
φράχτες κι ολόγυρα
ηλεκτροφόρες μοίρες,
θέριεψες ονείρου εκδοχή
όχι, δε σε χωρούν
οι τρεις παρήγορες διαστάσεις.
Άναψαν βεγγαλικά
φλογισμένοι οι ουρανοί
σε συνοδεύουν,
στην παραίσθησή σου άφθαρτος
της θλίψης των χρωμάτων
προϋπήρξες.

Μα τους Ολύμπιους θεούς,
τον Ποσειδώνα, που μανιασμένα
χτύπησε τους ωκεανούς η τρίαινά του,
θα τολμήσω σ’ αυτήν την υπεροχή
άπληστη στη σκέψη σου βουλιάζω.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Εύα Λιάρου-Αργύρη, Έρως – θάνατος

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο εφιάλτης της Περσεφόνης
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Τα παράλογα (1976))

Έρως – θάνατος

[Ενότητα Εννεάμερον]

(Δήμητρα)
Της νύχτας όχι δεν ήταν
Τα μαύρα τα φτερά.
Τα δάχτυλα της μέρας ήταν και αλλάζει
ιδού σκυθρώπιασε ο κάμπος ως άστρο λυπημένο
Ναι τα φιλιά ήταν
Φιλιά εκατό του Νάρκισσου και μάτια από ώχρα,
κι απόγευση στο στόμα της πικρή η γύρις ήταν.
Άνθρωπος ή λουλούδι, φθαρτός ή μήπως άφθαρτος ο πόθος;
Τίποτε,
τίποτε δεν της έλεγε το λάλημα στ’ αυτιά
η μαύρη γλώσσα των πουλιών,
το χαμοπέταγμά τους τίποτε δεν της λέει.
Το ιερό προαίσθημα
που την καρδιά της πάταε
στο άγουρο ξύπνημά της
τίποτε δεν σημαίνει,
ξόρκι η ευχή δεν εννοεί βαθύτερα,
δεν έβλεπε μακρύτερα.

Δεν ήταν ν’ αναβάλλει,
να ζήσει δεν της έγραφαν
οι εξωτικές οι Μοίρες.

(Χορός)
Και να την που πορεύεται στα ίχνη μιας μικρής φωτιάς,
νύφη κακογραμμένη, αλλά ώριμη λεύκα,
για να δεχτεί το αστραφτερό τσεκούρι μιας βάσκανης ματιάς.

(Περσεφόνη)
Κι όμως, η αγάπη βρίσκεται παντού,
αόρατη μέσα στο σώμα, ή φυλακισμένη σε μια γυάλινη σφαίρα,
σε μάτια που ίσως ποτέ δεν θα αντικρίσουν το φως.

(Χορός)
Ποιος
σπέρνει πάνω απ’ την ευχή της μάνας Δήμητρας;
Ποια
κλαίει μες στης τύχης της την θολωτή αγκαλιά;
Και πώς
το ξύπνημά της ένα οχ
και κρύσταλλο των ομματιών της η βροχή;
Φυσάει τρελός ο βοριάς από τη Θράκη
και κλείνει τα παράθυρα για πάντα.

Από τη συλλογή Το άρωμα της άνοιξης και του θανάτου (2003) της Εύας Λιάρου-Αργύρη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη

Εύα Λιάρου-Αργύρη, Οι κύριοι συνωμότες

Ανδρέας Κάλβος & Μίκης Θεοδωράκης, Τα ηφαίστεια
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη & Μίκης Θεοδωράκης / δίσκος: Τα τραγούδια του αγώνα (1974))

Οι κύριοι συνωμότες

[Ενότητα δ’]

Βροχή που δεν ακούγεσαι
Ψυχή που δε σε βλέπω
Ο ήλιος που δεν έβγαινε
Ο αέρας που θυμώνει

Κι όλα ανακατεύονται
και κύκλοι του ορίζοντα
και των νησιών ηφαίστεια
κι ασύμμετρα του κόσμου

Για να μη δω τα κύματα
πως τσάκισαν τ’ αμάθητα σκαριά

και πως εκοκκινίσανε

τα σπλάχνα της θαλάσσης.

Από τη συλλογή Μεταβάσεις (1995) της Εύας Λιάρου-Αργύρη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Εύα Λιάρου-Αργύρη

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Ο γερο-νεγρο-Τζιμ

Ο γερο-νεγρο-Τζιμ

Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη
Δίσκος: Μάνος Λοΐζος | Τα νέγρικα (1975)

Ο γερο-νεγρο-Τζιμ
σ’ ολόκληρο το Χάρλεμ
ε, γερο-νεγρο-Τζιμ
κορνέτα δεύτερη
δεν είχε σαν εσένα

Μέσα στη νύχτα ούρλιαζε η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνανε τα χέρια
ε, γερο-νεγρο-Τζιμ

Γιατί να καίν’ στο νότο τη σοδειά
όταν πεινάν στον κόσμο τα παιδιά
ποιοι και γιατί σκοτώσανε τον Τζον
τι θέλουν τα παιδιά μας στα Βιετνάμ

Ο γερο-νεγρο-Τζιμ
σε βρόμικο χαντάκι
ε, γερο-νεγρο-Τζιμ
τώρα η κορνέτα
πιο δυνατά ουρλιάζει

Μέσα στη νύχτα ουρλιάζει η κορνέτα
λευκοί και νέγροι δίνουνε τα χέρια
ε, γερο-νεγρο-Τζιμ

Γιώργος Σεφέρης & Μίκης Θεοδωράκης, Λίγο ακόμα

Λίγο ακόμα

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης (από τη συλλογή «Μυθιστόρημα» (1935))
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη
Κύκλος τραγουδιών: Μυθιστόρημα (1968)

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
λίγο ακόμα θα ιδούμε
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε
λίγο ακόμα θα ιδούμε
τα μάρμαρα να λάμπουν
να λάμπουν στον ήλιο
κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα λίγο ψηλότερα λίγο ψηλότερα
λίγο ακόμα να σηκωθούμε
λίγο ψηλότερα λίγο ψηλότερα λίγο ψηλότερα

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Ποίηση: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη
Δίσκος: Τα παράλογα (1976)

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο

Κοιμήσου, Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν’ να δουν διυλιστήριο

Κοιμήσου, Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα

Κοιμήσου, Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Το τραγούδι των Σειρήνων

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Το τραγούδι των Σειρήνων

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ενορχήστρωση: Irina Valentinova
Ποίηση: Κώστας Καρτελιάς
Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη
Δίσκος: Οδύσσεια (2007)

Φεύγω κρυφά
μια ζαβολιά μ’ έχει πληγώσει σαν τα παιδιά
τώρα που ο άνεμος φυσά ένα τραγούδι που δε λέει να τελειώσει
και σε μια θάλασσα με παίρνει μακριά

Είναι πολλές οι μουσικές να τις αντέξεις
όταν το πέλαγο βαλθεί να τραγουδά
χίλιες φωνές για να μη ξέρεις να διαλέξεις
κι ούτε κατάρτι να δεθείς ούτε σχοινιά

Θα πάω ψηλά με τα φτερά μου που θα ανοίξω
στου παραδείσου τα παράξενα νησιά
λύσ’ τα μαλλιά σου να σε δω να σε γνωρίσω
λύσ’ τα μαλλιά σου να σε δω στα σκοτεινά
λύσ’ τα μαλλιά σου να σε δω να σε γνωρίσω
μέσα στου κόσμου τ’ αδιέξοδα στενά
μέσα στου κόσμου την απέραντη ερημιά
λύσ’ τα μαλλιά σου για να ’ρθω να σου μιλήσω

Φεύγω κρυφά
μια ζαβολιά μ’ έχει πληγώσει σαν τα παιδιά
τώρα που ο άνεμος φυσά ένα τραγούδι που δε λέει να τελειώσει
και σε μια θάλασσα με παίρνει μακριά

Νίκος Δόικος, Ανάλογων αντιστροφή

Zülfü Livaneli & Αγαθή Δημητρούκα, Βρύση της Ανατολής
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Η μνήμη του νερού (2005))

Ανάλογων αντιστροφή

Ροδίζουν οι φωτιές στις παρυφές των Πιερίων
τα δειλινά,
ορίζουν τους ορίζοντές της,
την έκταση του τιμαρίου,
έτσι όπως αρχοντεύει την Λεωφόρο
και πάσαν την Πόλιν,
από τα Ευόσμια όνειρα
ως τις Πυλαίες υπεραξίες
κι από τις Επταπύργιες νοσταλγίες
ως του Πύργου τα δεσμωτήρια,
δεσμώτις κατ’ επιλογήν κι αυτή, ψηλά
στο νεοκλασικό πολυτελές κι ευρύχωρο κελί της,
απ’ όπου ως προφητάνασσα οιωνίζεται,
με κάποιαν οίηση είναι αλήθεια,
τις τύχες των υποτακτικών της:
αν δικαιούνται να ονειρεύονται,
αν θα μπορούν να ελπίζουν,
μήπως ματαίως ξεροσταλιάζουν,
στον ηλιακόν εξώστην από κάτω,
αναπολώντας ράνισμα γαρδένιας,
γιατί καταδικάστηκαν τελεσιδίκως,
οι ανόητοι αρνησίδωροι,
σε ισόβιο διάπλου ιστοσελίδων;

Πόσο πονούν τα δειλινά
στις κορυφές των Πιερίων
– εύφλεκτες υπομνήσεις απουσίας.

Χαράμι κύλησε η ζωή μας.
Ανάλογων αντιστροφή.
Πρόθυμη όταν ενδοίαζα
κι αδιάφορη τώρα που λαχταρώ.

Από τη συλλογή Γενιά του Νοέμβρη (2010) του Νίκου Δόικου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Κλείτος Κύρου, Κραυγή δέκατη ένατη

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Αν
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Ο επιβάτης (1981))

Κραυγή δέκατη ένατη

Απευθύνομαι πάλι σε σας ζητώ να μ’ ακούσετε
Για τελευταία φορά το ζητώ δε χωρεί αναβολή
Τώρα που είναι ακόμη καιρός τώρα που η μέρα
Αρχίζει πάλι και ξαναμικραίνει τώρα που κι αυτό
Το καλοκαίρι λιγοθυμάει μέσα στις χούφτες σας
Κι η κάθε λέξη γίνεται βαριά κι ασήκωτη

Σας προσφωνώ και πάλι με τα ίδια όπως τότε ψευδώνυμα
Τα ‘χετε ως κι αυτά λησμονήσει πάνε τόσα χρόνια
Πού να θυμάστε τώρα τις βραδινές συγκεντρώσεις
Τις ασκητικές σας μορφές κάτω από το σπασμένο φως
Πιστεύατε με φανατισμό θέσει και πράξει επιδοκιμάζατε
Υστερικά τον κάθε ομιλητή διεκδικούσατε την αποκατάσταση
Της φωτιάς της δικής σας φωτιάς που ζητούσε μια διέξοδο
Αναποδογυρίζοντας ουρανούς καταβροχθίζοντας κόκαλα

Δε θέλω να κουράσω τη μνήμη σας μικρό θα ‘ναι το όφελος
Μεγάλος ο κόπος ποιος τόλμησε ποτέ να ταράξει
Τον ύπνο της λάβας τώρα έχετε απομακρυνθεί απ’ το πεδίο βολής
Επαναπαύεσθε μακάρια πάνω στα τρόπαια των αστικών μαχών
Γυμνάζοντας αρνητικά τις αισθήσεις σας αποταμιεύοντας όνειρα
Κάθε μέρα γίνεσθε και πιο εκλεκτικοί αλλάζετε
Τις μάρκες των τσιγάρων αλλάζετε τα ρούχα σας αλλάζετε
Συνήθειες διασκεδάσεις κλίμα σπίτια και γυναίκες αλλάζετε
Τα δόντια σας και την καρδιά σας και τους λυγμούς
Ακόμη της καρδιάς σας τους αλλάζετε που δεν μπορώ
Να τους ξεχάσω γιατί με κυνηγούν κυκλοφορούν στο αίμα μου
Σαν ψάρια σκοτεινά που χάσαν τα νερά τους

Σας υπενθυμίζω πως για να φτάσετε στην αποθέωση
Θα πρέπει να ταπεινωθείτε πρώτα ν’ αρχίσετε από την τριβή
Που σιγοκαίει στα δάχτυλα σεις από φυσικού σας
Δεν ήσασταν αγέρωχοι όπως οι Άλλοι που ρουφήχτηκαν στη γη
Προτιμήσατε τη συναλλαγή απλώνοντας το χέρι στον ήλιο
Μείνατε στατικοί μέσα στο χρόνο αγάλματα του δισταγμού σας
Συνωστισμένοι μπρος στις εξόδους κινδύνου στην καμπή του δρόμου
Εκεί που χωρίσαμε οριστικά παρασυρμένοι από έξαλλα πλήθη

Μην απορείτε λοιπόν για τη σημερινή σας προκάλυψη
Μη διαστέλλετε τα έκθαμβα μάτια σας μπροστά
Στο άνοιγμα που μας χωρίζει το ξέρετε πως δεν μπορεί
Να κλείσει με σχήματα νεκρών πια περιπτύξεων
Σας κατηγορώ δίχως τύψη καμιά σεις οι ίδιοι
Επισπεύσατε τη μελλούμενη αναπόφευκτη πτώση σας

Από τη συλλογή Κραυγές της νύχτας (1960) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου