Δημήτρης Ποταμίτης, Τα μοναχικά παιδιά

Paul McCartney & John Lennon, Eleanor Rigby
(τραγούδι: The Beatles / δίσκος: Revolver (1966))

Τα μοναχικά παιδιά

Φως τελευταίο στην άκρη του καλοκαιριού
Και σχίνα μυστικά που ευωδιάζουν κορίτσια
Και χίλιες δυο χιλιάδες άνθρωποι φύλλα αγέρας
Και χαμόγελα που σβήνουν με την πρωινή βροχή

Ήρθες σ’ ανύποπτη εποχή
Εποχή της θάλασσας και του καλοκαιριού
Σε ματωμένα πάρκα
Σκοτεινά υπόγεια
Σε διακρίνω
Να στροβιλίζεσαι χορεύοντας τη ζωή σου
Ένα δύο τρία
Ένα δύο τρία
Αλήθεια υποφέρεις τόσο πολύ;

Από πού ήρθες
Ανάμεσα από κεραυνούς και θύελλες
Κίτρινα φύλλα και μουσική
Για να δακρύσεις
Για να είσαι μόνη
Για να ματώσεις τις καλοκαιρινές ώρες μου
Η χούφτα μου είναι ζεστή σαν το πατρικό σου τζάκι
Κάνε ένα βήμα κι εσύ
Να μη χαθούμε στην πρωινή ομίχλη
Και το χρόνο που σου αντιστέκεται κάρφωσέ τον
Είναι δικό σου απόκτημα οι εποχές
Πρέπει να παραμείνουμε μια έκπληξη
Για να νικήσουμε την ερημιά μας.

Σε περιμένω
Με την κρυφή μας μοίρα στα μάτια μου
Από το μυστικό κόσμο της θάλασσας σε περιμένω
Να γίνεις δικό μου συμπλήρωμα – μουσική μου προέκταση
Δικός μου παράφορος λόγος – δικό μου καλοκαίρι
Με την κρυφή μας μοίρα στα μάτια σου

Από πού ήρθε αυτή η μουσική
Αυτό το θρόισμα των φύλλων
Αυτό το σύννεφο
Από πού ήρθε αυτή η γεύση της πικρής αροδάφνης
Να μας ενώνει και να μας χωρίζει κάθε καλοκαίρι
Από πού ήρθες λοιπόν
Με τούτα τα μοναχικά παιδιά συντροφιά σου
Αλήθεια
«All the lonely people
where do they all come from?»

Από τη συλλογή Το αρχαίο σαξόφωνο (1978) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Δημήτρης Ποταμίτης, Ο Άλλος Δημήτριος

Νίκος Τάτσης & Κώστας Παπαγεωργίου, Παπαρούνα
(τραγούδι: Ελένη Βιτάλη / δίσκος: Άιντε και φύγαμε (1979))

Ο Άλλος Δημήτριος

Με τη ζωή στο πέλμα της νύχτας, πέντε χρονών παιδί, άκουγα τη μητέρα να λέει πως τα πουλιά είναι λευκά, μόνο λευκά. Έμαθα τότε ν’ αψηφώ τα χρώματα, ώσπου μια κόκκινη παπαρούνα μου έδειξε το μέρος όπου τα πράγματα κηλιδώνονται.

Άρχισα να γίνομαι άντρας, όμως στα χέρια μου γλιστρούσε η αμφιβολία, αν πρέπει να ονειρεύομαι φτερωτά ψάρια και φλεγόμενες θάλασσες. Τέλος, κυνήγησα τη χίμαιρα, ως τη σπηλιά που πέρσι πνίγηκε ακόμα ένας άντρας.

Τώρα είμαι ο Άλλος Δημήτριος, εντεταλμένος κατά της φορμάικας και των πολιορκητικών μηχανών. Όμως τα χέρια μου δεν υποφέρουν πια άλλους νεκρούς ελέφαντες. Ακόμα κι ένα σύννεφο να περάσει, με πληγώνει.

Από τη συλλογή Ο Άλλος Δημήτριος (1970) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Δημήτρης Ποταμίτης, Ένα λουλούδι

Ένα λουλούδι

Ένα λουλούδι ποτισμένο δάκρυα
Μεγαλωμένο με το χρώμα της σιωπής.

Πώς περπατούσες όταν βράδιαζε
Τη βυσσινιά μονοτονία του δειλινού
Σβήνοντας κάθε αστέρι από την νύχτα
Διώχνοντας κάθε ελπίδα προτερινής χαράς.
Τα δάχτυλά σου έγιναν δέντρα
Και τα χέρια σου ένα δάσος∙
Σιωπηλά.

Φυσάει βοριάς, φυσάει νοτιάς
Ριγούν τα δάχτυλα το αιώνιο μυστικό
Ανάβοντας φωτιές στις σιωπηλές προθέσεις
Τρικύμισμα κάθε σκοπού με ηρωική πνοή.
Μέσα στ’ αλώνια φυτευτήκαμε για σπόρος
Και τα κορίτσια μας για στάχυα∙
Μουσική.

Μέσα στη βροχή
Βοήθα Χριστέ και Παναγιά.
Μέσα στο χαλάζι
Βοήθα Χριστέ και Παναγιά.
Παίζουνε τα παιδιά μας και τ’ αγγόνια μας
Παίζουνε μες στ’ αλώνια και μεστώνονται.

Νάχα τον τάφο στάρι
Βοήθα Χριστέ και Παναγιά.
Και σταυρό μου τη σιωπή
Βοήθα Χριστέ και Παναγιά.

Μια προσδοκία τρικυμισμένη σαν μπουνάτσα –
Τι έχεις μέσα στους κροτάφους σου και μέσα στις σπηλιές
Μέσα στο πέλαγο που αγκάλιασε η βροχή η λυγερολύγιστη
Τι έχεις μες στις πέτρες και μέσα στις φωνές;
Μες στα ποτάμια γίναμε το αίμα
Και τα βότσαλα η ζωή μας∙
Τρυφερά.

Σ’ ένα θαλασσοπούλι που πονούσε απ’ την αρμύρα
Μες σ’ ένα πόθο που πλάνταξε βαρύς
Μες στην αρμύρα που τρεμόπαιξαν τα μάτια σου
Βαραίνοντας πα στο δικό σου πρόσωπο
Χαράχτηκε η ζωή μ’ ανατριχίλα∙
Μια φωνή.

Κι αν δεν χαράχτηκε ως έπρεπε
Κι αν δεν χαράχτηκες ως ήθελες
Κι αν μόνη της χαράχτηκε όπως είναι
Ξέρεις γιατί δεν μπόρεσες να σταυρωθείς στον Γολγοθά
Και να μιλήσεις στ’ άνθη των πραγμάτων.

Από τη συλλογή Συμπόσιο (1964) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Δημήτρης Ποταμίτης, Χέρι-χέρι

Χέρι-χέρι

Χάιδεψέ μου το κεφάλι ν’ αγνάντεψουμε το ξανθό πέλαγος
Αφήνοντας πίσω μας τις σκουριασμένες ασπίδες
Τα κοχύλια που σχηματίζουν σταυρούς πάνω στην άμμο
Τίποτα δεν απόμεινε από τούτη την αμάχη.

Χάιδεψέ μου το κεφάλι να διαβούμε τα συντριμμένα μας χαμόγελα στα πρόσωπά μας
Ένα σημάδι από το βόλι που μας έριξαν
Αφήνοντας μια γραμμή στα χέρια που λέει τη μοίρα μας
Διαβαίνοντας τούτη τη γραμμή μες στην κατάπληκτη γαλήνη –
Χάιδεψέ μου το κεφάλι.

Δεν ματώνουν πια τα πόδια μας όταν διαβαίνουμε απ’ τις οικτρές δοκιμασίες που μας πίκραναν
Περνώντας απ’ τα γλυκά νερά μιας τρισβαθμιαίας θάλασσας
Κρατώντας τις ανάσες μας να μη βραχούν στα κύματα
Μέσα απ’ τον ύπνο που μας χάιδεψε –
Χάιδεψέ μου το κεφάλι.

Μοιάζοντας με τα κύματα της φουρτουνιασμένης έκρηξης του πάθους μας
Αναθυμώντας τις πελώριες ανταύγειες του πολέμου
Η καρδιά μας δεν εδέχτη τη χαριστική βολή της σιωπής
Η ζωή μας προφταίνει να ζήσει ακόμα ένα της δάκρυ.
«Η Ιφιγένεια σώζεται εύκολα»
–Είπες ενώ κοιτούσες το ποτάμι–
«Μα τα σώματά μας δεν υποφέρουν ούτε μια πληγή
Τα βράχια δεν αλλάζουν εύκολα» –
Ρίξαμε τις καρδιές μας στο ποτάμι να καθαρίσουνε.

Και μας ανασκολόπιζε η πελώρια δύναμη των άστρων
Και μας πατούσε σαν άλογο στη χλωρή επιδερμίδα της καλοσύνης μας
Μπήγοντας τα νύχια μας στις σάρκες μας
Να ξεριζώσουμε τα βόλια που μας έριξαν
Ράβοντας στα κορμιά μας οι ωκεανίδες ό,τι μισούσαμε με αμείλικτη άρνηση
Ακουμπώντας στους καπνούς των τσιγάρων μας ώσπου να ξημερώσει
Ο πόνος μας φίλε μου είναι σταθερός και μας αποτελεί–
Χάιδεψέ μου το κεφάλι.

Από τη συλλογή Συμπόσιο (1964) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Δημήτρης Ποταμίτης, Εσύ κι εγώ

Εσύ κι εγώ

Έτσι αγάπησα πολύ τα πουλιά
Τα κόκκινα μάγουλα των παιδιών
Και τα ποτάμια
Κρατώντας στην παλάμη τους προκλητικά τη σκιά μου

Έτσι αγάπησα πολύ την μαντική των άστρων
Και των ματιών σου
Πλάθοντας καραβάκια από πηλό
Στο δικό σου αίνιγμα

Έτσι αγάπησα πολύ ετούτα τα κορμιά
Που δεν οδηγούν
Παρά μόνο
Στη θάλασσα

Από τη συλλογή Η δολοφονία των αγγέλων (1967)

Ο πλήρης τίτλος της συλλογής είναι Η δολοφονία των αγγέλων από τα γουέστερν και την φορμάικα και η αποδημία του μικροαστού κου Δημητρίου Ποταμίτη παρά δήμον ονείρων.

Translatum: Favourite Poetry / Δημήτρης Ποταμίτης