Μαρία Πολίτου, nocturnum

nocturnum

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Τη νύχτα ουρλιάζει το σκυλί.
Της πόλης σκοτεινές οι φλέβες
θάλασσες άφωνες
βουβά τα κύματα
βέβηλος χρόνος
ονείρων βουλιαγμένος παγετός
χειμώνας μολύβι βαρύς.

Κι εγώ στους δρόμους να ξυπνάω
της ανείπωτης σιωπής
ανέστιος πάλι γυρνάω

–ή μήπως και γερνάω;–

οιωνούς ατσάλινους γυρεύω
ακονισμένα ερωτηματικά
στο σπήλαιό μου της ψυχής

να ζωγραφίσω χελιδόνια.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, χάρτινος κήπος

χάρτινος κήπος

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Παραθύρια διάπλατα
νοσταλγώντας τη θάλασσα
κάτοπτρα δακρυσμένα
από του χρόνου τα χνότα θολά
ευωδιάζουν κι απόψε

σταγόνες αίμα πηχτές
κόκκινα ρόδα
σε κήπο χάρτινο

τα ποιήματα μαύρα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, φθινόπωρο

φθινόπωρο

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινα φύλλα στροβιλίζονται
στεγνά δίχως αίμα στις φλέβες
ο ρόγχος τους χάδι κι ηδονή
στην μπότα του νυχτερινού διαβάτη

Κοιτώ έξω στην αφέγγαρη νύχτα
ακούω ουρλιαχτά
το τζάμι μου χτυπούν
πουλιά με ράμφη απελπισμένα
κλείνω τ’ αυτιά
τα μάτια κλείνω
ν’ ανοίξω δεν μπορώ
παγώνω και φοβάμαι.

Το δέντρο με λυγμούς
ολόγυμνο θρηνεί
για τα νεκρά παιδιά
την αξημέρωτη τη μοναξιά του

από χώμα
από ουρανό

και μένει εκεί σκυφτό
με ματωμένο τον κορμό
να στέκεται καταμεσής του κήπου
στη μέση του σπιτιού
να μετρά κάθε τέτοιο φθινόπωρο
τα πεσμένα του φύλλα
τα σπασμένα κλαδιά του
τα άνθη τα χαμένα

να παλεύει ανώφελα
με νύχια και με δόντια
με τον αιώνιο νικητή

μαζί με μένα κλαίγοντας
πίσω από το παράθυρο

για κάθε επερχόμενο
φορά φορά
χειμώνα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, το θαύμα

το θαύμα

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Στον Κωνσταντίνο Μπούρα

Ευγνώμων.

Ευγνώμων νιώθω
για το θαύμα της ζωής.
Για τη θάλασσα που
φλοισβίζει δίπλα μου.
Μέσα μου.
Για το γαλάζιο του ουρανού
που τρυπώνει απ’ το παράθυρό μου.
Για το βιβλίο που κρατώ
για την όραση
την αφή
την ακοή.

Ευγνώμων.

Για τους πόθους τους ανεκπλήρωτους
για τις ικανοποιημένες επιθυμίες
κάθε δειλινού.
Για το Φως και το Σκοτάδι
που μας δόθηκε
για τον Έρωτα και τον Θάνατο
που μας σώζουν από τη φθορά.
Την έσω φθορά.

Ευγνώμων για την αλμύρα
που χάιδεψε το δέρμα μου
για την κραυγή της ηδονής
και της οδύνης
για τ’ όνειρο
και για τον εφιάλτη.

Και πριν το κορμί μου
σκόνη γίνει γαλαξιακή
πριν στο ηλιοβασίλεμα
το ποίημά μου γραφτεί
πριν τελευταίο ταγκό
με το ανατέλλον φως χορέψω

μέχρι τότε υπόσχομαι
σαν εκκρεμές μ’ ευλάβεια
τους χτύπους να μετρώ
της ευτυχίας της επίγειας
βαθιά την αύρα ν’ ανασαίνω.
Ευγνώμων.
Πάνω απ’ όλα.
Ευγνώμων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, τα τιμαλφή της προσευχής

τα τιμαλφή της προσευχής

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Λοιπόν ώρα για ποίηση
κι άλλα του λόγου τιμαλφή.

Στύβεις σα λεμονόκουπα
ώσπου ν’ αδειάσεις την ψυχή
Στάζεις πηχτά αποστάγματα
σε μελανά στιχάκια
το εξαίσιο των λέξεων θυμίαμα
να μην εξατμιστεί
η μυρωδιά της σάρκας σου
που καίγεται βουβά
το αίμα των ονείρων σου
ευλαβικά βαθύ να φυλαχτεί
στης μνήμης το μπουκάλι.

Καθώς της νύχτας η σιωπή
μες στο δωμάτιο θα τρίζει,
σκυφτός εσύ προσεύχεσαι
ανόσιε, ρημαγμένε ποιητή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, σφραγίδα δωρεάς

σφραγίδα δωρεάς

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Σε μακρινό νησί δίχως φάρο
ψυχή και σώμα
σε συνάντησα
στη σιωπή
στη λήθη

Με του Νερούδα
τα διψασμένα κύματα
καλπάσαμε
τη σφραγίδα της φωτιάς
έχοντας στα μάτια
και τη γλώσσα

Κι ήσουν εσύ
η άλλη όψη της ελπίδας
που πάση θυσία
ν’ αδράξω θέλησα
και
να ασπαστώ.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, σημεία πλήξης

σημεία πλήξης

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Σκοτείνιασαν οι λέξεις
και τα ποιήματα.

Κρύφτηκαν σε καταπακτές
οι συνυποδηλώσεις
για λόγους ασφαλείας συρρικνώθηκαν
τ’ αποσιωπητικά
ακρωτηριασμένα ερωτηματικά
κι ακέφαλα θαυμαστικά
έπαψαν να ρωτούν
ξέχασαν να θαυμάζουν.

Αλώβητες έμειναν μόνον οι τελείες.

Στα συρματοπλέγματα αδιάλλακτοι
της μνήμης μου φρουροί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, προσωποποίηση

προσωποποίηση

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Και τι ουρανός, τι σύννεφα λευκά κι απόψε.
Κι αυτή η άφιλη σιωπή…

Χαμήλωσε τα μάτια λες ασέληνα
τον αυχένα κύρτωσε συντριβή γεμάτος
ασπρομάλλης γέρος ανέραστος
έσκυψε το κεφάλι έπειτα
προσκυνάει γονυπετής τη μαύρη γη
συγχώρεση γυρεύει ο ασώματος
το χώμα το αχθοφόρο πολύπαθο φιλά

που καταπίνει αγόγγυστα αθώο αίμα
με τη δική του αρχέγονη συνενοχή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, πρόσωπο στο τζάμι

πρόσωπο στο τζάμι

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινο τρεμοπαίζει φως
στο μικρό στρόγγυλο τραπέζι
είδωλο παραμορφωμένο
σε τζάμι αντικρινό
διπλή όψη θολή
μάτια αγρίμια σκοτεινά
ελάφια τρομαγμένα
μακριά στο μαύρο δάσος τρέχουν
πουλιά λαβωμένα πετούν
στη μαύρη κρύβονται νύχτα
σε σύννεφο μαύρο κρύβονται
πετούν και τρέχουν.

Κι αναρωτιέσαι απόψε
στο ξύλινο μπαλκόνι

ποιος πραγματικά είσαι, ξένε

–εσύ με το βλέμμα στο τζάμι!–

ποιος θα σπάσει το θαμπό γυαλί
ποιος τα χέρια θα ματώσει
θα συναρμολογήσει ποιος ξανά

το ένα και μοναδικό
πρόσωπό σου – κείνο

το από μέσα κάτοπτρο

το μόνο αληθινό.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, πόθοι βυθού

πόθοι βυθού

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Απόβραδο. Λιμάνι.
Ομίχλη σα χιόνι λευκή.
Μαύρα αμίλητα νερά.
Πρόσωπα σκυφτά. Γκρίζα.
Μέλη σκουριασμένα.
Κι εύθραυστα.
Κυρίως εύθραυστα.

Βαραίνει στη ράχη τους ο χρόνος
αόρατη σκιά από το πρώτο φως
στης μήτρας την εξώπορτα βαραίνει.

Πόθοι εράσμιοι σκοτεινοί
κοχλάζουνε ακόμη
σε ρημαγμένης θάλασσας τη μέση
καράβια με αναμμένα φώτα
στο χείλος του βυθού ν’ αγκομαχούν.

Την πλάτη στρέφουν στο ναυάγιο.

Και η σιωπή τους
μαχαιριά την όμορφη
βαθιά θα χαρακώνει νύχτα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, πατρίδα

πατρίδα

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Στόματα ανήμπορα πικρά
μισοσκότεινα γεφύρια μάτια
βλέμματα όρνια αγριεμένα

Χρεοκοπούν οι τράπεζες
εκπορνευμένων μας ονείρων

Μόνη κι αγέλαστη η σιωπή
στην άρρωστη ρακένδυτη
να σέρνεται την πόλη

Κι αυτή η ασταμάτητη νεροποντή
νοικοκυρά να γδέρνει μανιασμένη
τις ανεξίτηλες ντροπές
από τα πεζοδρόμια της ιστορίας

Κι εσύ ακόμη λέξεις πιπιλίζεις
πάλι εσύ για ποίηση μιλάς;

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, ονοματοδοσία

ονοματοδοσία

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Κάποτε χρόνια μετά
κοιτάς με μάτια παγωμένα
τον ξάστερο ουρανό
μετράς τα κίτρινα σημάδια
που με βία σου κάρφωσαν
στο μέρος της καρδιάς

Και δεν φαντάστηκες ποτέ
πόσο σκοτάδι κρύβει
ένα αστέρι

Δεν το φαντάστηκες
από ντροπή να κλαις
γιατί κι εσύ
λέγεσαι
άνθρωπος.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, οβολός

οβολός

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Παιδί φεγγαροπρόσωπο στην έρημο του δρόμου
γλώσσα κομμένα ξεψυχά
σκυφτός ο ήλιος μοναχά ακολουθεί το ξόδι

Στα δόντια του σφιχτά κρατά
του κόσμου την οδύνη
νόμισμα μέταλλο χρυσό
πύρινο οβολό
το ποίημα

Μα δεν προφταίνει ο ζωντανός
η νύχτα τον κυκλώνει

Μαύρα πουλιά ορθώνονται λέξεις μοιρολογάνε
λεκιάζουνε τον ουρανό με νύχια ματωμένα
και το φεγγάρι σφάζουνε να πάψουν οι σκιές του
να πάψουνε και τα νερά να λένε τ’ όνομά του

Στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά
φεγγοβολά το ποίημα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, ο χορός του θανάτου

ο χορός του θανάτου

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Θ.Κ.

Χορεύει η αλήθεια
πια γυμνή
στης νύχτας το φιλόξενο κατώφλι

Στο μαύρο δάσος
στα ξερά κλαδιά
ακούει τα βήματά του
και χορεύει
βγάζει το ρούχο
τη μάσκα πετά
πόρνη γριά φτιασιδωμένη
άγρια αλαλάζει
ξεγυμνώνεται

–πρώτη φορά έτσι ξέφρενα χορεύει–

του θάνατου αιώνια ερωμένη

της έρημης ζωής νεκρό πουλί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, ο μύθος του ποιητή

ο μύθος του ποιητή

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Οι αγριόκυκνοι πριν μάθουν
να πετούν
–έλεγε η μαμά–
διαβάζουν ιστορίες για παιδιά.

Με όνειρα τρέφονται
ερωτευμένων σύννεφων
και στης αγάπης
ξεδιψούν τους καταρράκτες.

Τον μικρό πρίγκιπα
στα φτερά τους
κρύβουν
το ρόδο του κρατούν
στο ράμφος φυλαχτό.

Όταν θα μεγαλώσουν
με πολύχρωμα περβάζια
και αυλές πλατιές

θα χτίσουν μια στον ουρανό
παραμυθούπολη

ένθα ουκ έστι πόνος
ου λύπη
ου στεναγμός

Οι αγριόκυκνοι διαβάζουν ιστορίες
παιδιά μαθαίνουν και πετούν.

Όταν θα μεγαλώσουν
θα γίνουν
ποιητές.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Ν. Γ. Πεντζίκη

Η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Η αμαρτία μου ότι πολύ τη ζωή
αγάπησα. Τον θάνατο τον μισώ.
Γι’ αυτό και γράφω.
Ν’ αδειάσω το κεφάλι
από τα μαύρα φίδια της μοναξιάς
με λέξεις να ντύσω τη γύμνια μου.

Η αμαρτία μου δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Ότι πόθησα το σώμα.
Ότι είδα και προσπέρασα.

Παράλυτος με τα άκρα ριζωμένα
στο χώμα
τη σκάλα ν’ ανέβω
θέλω τη χρυσή κι αδυνατώ

Καρφωμένος πάνω στο ξύλο
μόνος μου προσεύχομαι
προσδοκώ ανάσταση νεκρών
και ζωή του μέλλοντος…
το νερό της αρχαίας βρύσης πίνω
από την παλιά γειτονιά που στέρεψε
γεύομαι ακόμη το φαγητό
από τα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς.

Μα η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Μέσα στου τάφου το πυκνό
σκοτάδι ακόμη ονειρεύομαι

πως θάνατος δεν υπάρχει!

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, λίθινη ετυμηγορία

λίθινη ετυμηγορία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Ίσως φταίει αυτή η πέτρα
ρίζες που έχει στην καρδιά.
Λαγούμι βαθύ σκάβει
μ’ αίμα τρέφεται ακριβό
και θάλλει και θεριεύει
λόχμη πυκνή αδιαπέραστη
θεριεύει ανήμερο θεριό

τρυπάει κάθε τόσο απρόσμενα
το σιδερόφραχτο κρανίο
στα μάτια χώμα στάζει
τα χείλη βάφει πάντοτε
στο χρώμα της σκουριάς.

Η πέτρα η πέτρα σίγουρα.
Η πέτρα αυτή θα φταίει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου

Μαρία Πολίτου, θαλασσινό κοιμητήριο

θαλασσινό κοιμητήριο

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Γέμισε η θάλασσα σταυρούς.

Χέρια υψωμένα αποζητούν τον ουρανό
παλάμες παιδικές σκάβουνε το νερό

–εδώ Θεός, εκεί Θεός, πού ’ναι ο Θεός–

διψούν για ουρανό.

Λεπίδες το φως στο ηλιοβασίλεμα
τις τυραννισμένες φλέβες χαράζει
και βυθίζονται
βυθίζονται
αργά σπαραχτικά
βουλιάζουν
με τα μάτια ορθάνοιχτα
ανοιχτά και άδεια

γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί

στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού
στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα
στης μάνας το γέλιο το στερνό.

Κι έγινε κόκκινη η θάλασσά μου
Κι έγινε η θάλασσά μου μαύρη

η θάλασσα που με γέννησε

θλιβερό νεογέννητων
νεκροταφείο ελπίδων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018) της Μαρίας Πολίτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πολίτου