Ιωάννα Λιούτσια, Οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα

Οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα

Οι ποιητές πεθαίνουν·
κάθε μέρα κι ένας από δαύτους
είναι, λένε, μολυσμένοι.

Στις πέντε τους μαθαίνεις
στις έξι τους ξεχνάς
και Κύριε Ελέησον
κι ανάπαυσον στο ενδιάμεσο.
Αμήν, σταυροκοπήματα και πάμε παρακάτω.

Μα τι με νοιάζει εμένα;
Εγώ σκέφτομαι μοναχά το στόμα σου
που έχω και δεν θέλω τα φιλιά του
που θέλω και δεν έχω τα φιλιά του

σκέφτομαι πως το όνομά μου είναι
Σαρλότ, Ρεβέκκα, Λίζα
ό,τι σ’ αρέσει εσένα, αρκεί όχι εγώ

πηγαίνω στον καθρέφτη και προσεύχομαι
άλλο θεό δεν έχω απ’ το είδωλό μου
κανείς δεν με πιστεύει άλλωστε
πώς να στραφώ εγώ στην πίστη κάποιου άλλου;
αφού κι οι ποιητές πεθαίνουν κάθε μέρα
τι να τις κάνουν πια τις προσευχές μου;
Δεν κάνουνε σουξέ τα μελοδράματα.

Μόνο καμιά φορά αν σε αγγίζω λίγο
στον αγκώνα, στα γόνατα, στα κόκαλα και τις αιχμές σου
μόνο τότε μαζεύονται κάποιοι απ’ αυτούς τριγύρω
κι αμίλητοι επευφημούν
του θάρρους την πολεμική του έρωτος.

Τι να το κάνεις

φαντάσματα γυρνάνε οι ποιητές
κι αυτοί που δεν πεθάνανε
κι εγώ που τους παρατηρώ
τι άλλο παρά μια τρύπα που κινείται μες στον κόσμο
ένα κενό που περπατά εγώ ο ίδιος
αυτή ’ναι η ταυτότητά μου
κι ας κρύβομαι πίσω
απ’ τα ποιήματα και από τους ποιητές τους.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Ο έρωτας

Ο έρωτας

ο έρωτας
πυρακτωμένο σίδερο στη μέση

ξάφνιασμα στην αρχή
αναστενάγματα
καμένη σάρκα
αναφιλητά
στο τέλος πόνος

μία σφραγίδα έγκαυμα
ο έρωτας
ένα αυλάκι που κυλάει η μνήμη
κι αναζητά τους μάρτυρές της

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Μέσα μας

Μέσα μας

Μέσα μου κουβαλώ αυτούς που λείπουν
όσους στα χρόνια μέσα ταξιδεύουν
το καλοκαίρι πια δεν είναι ξένοιαστο
γίνεται φορτικό
από πρόσωπα και μνήμες

Στημένοι με το βλέμμα προς τα πίσω
βαδίζοντας μπροστά δίχως να βλέπουμε
δύο κομμάτια είμαστε
ντε πιες που λέγανε παλιά
όσοι δεν πρόλαβα
ντε πιες και ντουμπλ φας είμαστε
ρούχα δέρματα είμαστε
κομμένοι και ραμμένοι
κυρίως
συγκολλημένοι
επανενωμένοι θα ’λεγα.

Κι άλλα θα έλεγα
μα σαν αυτούς που απαιτούν τη σιωπή
πολύ φλυάρησα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Μέρες που ανατριχιάζει η θάλασσα

Μέρες που ανατριχιάζει η θάλασσα

Του Σίσυφου η ποινή ανανεώθηκε
Τώρα δεν κουβαλά τον βράχο κάθε μέρα
απάνω του γλιστράει και σκαρφαλώνει.
Θαλασσινή αλμύρα το αίμα απ’ τα ανοιγμένα γόνατά του.
Στρόγγυλες πέτρες σε κεραμιδί
ο ήλιος άγουρος, ακόμα πρωινός, αρχαίος
η ποίηση διώχνει τις μέλισσες
ανάμεσα στους κούνους ανάποδα ο γκρεμός
το σύννεφο περνά μέσα απ’ τον ήλιο
ζάλη
αέρας στα παντζούρια
καρτερά ένα σανίδι που δεν τρίζει.

Του αστραγάλου σφιχτό βραχιόλι φύκι
ποτέ μην κοιμηθείς κάτω από καρυδιά
–ανάπαυση μετ’ εμποδίων–
οι ποιητές να έχουνε οξεία μνήμη
το πρόσωπο κυλά μέσα στα χρόνια
πάλη
ο ίδιος σου ο εαυτός
στα πρόσωπα των κοριτσιών που αντίκρισα σε μίσησα.

Υστερογράφω: ο έρως, το γυμνόσιτο κακό, παραμονεύει
να με ερωτευτεί, ζητώ, κάποιος που τ’ όνομά του να είναι ερημίτης.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Λάτρο

Λάτρο

Δεν ξέρω αν στη ζωή μου μ’ οδηγεί
το μίσος ή η αγάπη
αν καταστρέφω ή σώζω κόσμο
αν σκέφτομαι εμένα ή τους άλλους
αν λέω ψέματα στ’ αλήθεια
ή υποκρίνομαι αληθινά.
Αδιάλειπτα το ίδιο ξόρκι επαναλαμβάνω
καρτερώντας
να έρθει κάποιος να με σώσει
από την εμπλοκή μου με τον κόσμο.

Είτε αγαπώ είτε μισώ
το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Χαράσσω και χαράσσομαι.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: ΚΤΘΛΙΨ

ΚΤΘΛΙΨ

Έχω ένα δέντρο στην καρδιά μου ακόμα
οι ρίζες που το τρέφουν
αίμα του φέρνουν απ’ όλο μου το σώμα.
Στριφογυρίζοντας τις νύχτες
το φυλλοβολάω
νύχτες του Οκτώβρη κρυμμένη
μπρος στον κόσμο, τις περνάω.
Ξεγυμνωμένο πια, παρατημένο
μοιάζει με σκάλα ξύλινη που αναμένει
κάποιον ν’ ανέβει
μ’ ένα φως να το φωτίσει.
Μα όλο πάντα κάποιος κατεβαίνει.
Άλλο δεν περιμένει πια αυτό το δέντρο
το άνοιγμα της σκάλας όλο κλείνει
στέρεα δεν πατά, σωπαίνει.
Κι ολοένα κάποιος από μέσα κατεβαίνει.
Στις ρίζες πάει και πάει και χώνεται συνέχεια
και μ’ ένα χρατς τον κόσμο
αποχαιρέτα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Κατάσταση

Κατάσταση

«Το ανοσοποιητικό του είναι ανίσχυρο»
μου είπε ο γιατρός.
«Γι’ αυτό συνέχεια αρρωσταίνει.
Ο οργανισμός του είναι αδύναμος.
Πρέπει να ακολουθήσει αγωγή,
να δυναμώσει.»

Ανέλαβα την αγωγή εγώ προσωπικά.
Δεν θα τον άφηνα ευάλωτο μέσα στον κόσμο.
Κατέβασα ό,τι βιβλίο είχα στο σπίτι
περιοδεύσαμε σε βιβλιοθήκες
του διάβασα Dickinson, Καβάφη, Dylan Thomas
του έστειλα Cummings, και λίγο Rilke, λίγο Ελύτη
του διάβασα και δυο δικά μου για πιο προσωπική τριβή.

«Το ανοσοποιητικό του είναι ανίσχυρο»
μου είπε ο γιατρός.
Το αρνήθηκα.
Τόσα του διάβασα, τόσα μας κίνησαν, τόσα απαγγείλαμε.
Δεν μπορεί να έχει ανοσία στα ποιήματα.
Κι όμως, το ανοσοποιητικό του είναι ασθενές.

Από τον κόσμο δεν κατάφερα να τον γλιτώσω.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Καμιά ελπίδα

Καμιά ελπίδα

στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
Γιώργος Σεφέρης

Φοράμε τα καλσόν τα μαύρα τα λαστέξ
βάζουμε χρυσές παγιέτες με μαύρα και κόκκινα φουστάνια
φοράμε τα τακούνια μας με ψευτοδέρμα πάνω – έξι ευρώ απ’ τη λαϊκή
τον λαιμοδέτη να ’μαστε της μόδας
φοράμε και το χνουδωτό μας το κασκόλ κι έτοιμοι
ξεχυνόμαστε.

Στα θέατρα, στα μέγαρα, στις εκδηλώσεις
αλληλοθαυμαζόμαστε, ματιάζουμε
μιλάμε για την Τέχνη
–παλεύουμε όλοι, καθένας με τον τρόπο του–
χαριεντιζόμαστε, γυρνάμε πίσω.

Στο σπίτι βγάζεις τα παπούτσια που σε χτύπησαν,
χαϊδεύεις το μεγάλο δάχτυλο που βγαίνει
απ’ το σκισμένο σου καλσόν,
φοράς τη μια ζακέτα πάνω απ’ την άλλη να ζεσταθείς
χωρίς πετρέλαιο τον χειμώνα
ξαπλώνεις με τα γάντια στο κρεβάτι
και προσπαθείς ν’ αλλάξεις τις σελίδες σ’ ένα δοκίμιο περί αισθητικής.
Με τα γάντια.

Καμιά ελπίδα.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Κακοκαιρινό

Κακοκαιρινό

Οι θάλασσές μας γέμισαν πόδια

(εμείς αμέριμνοι
παραθερίζουμε
το δέρμα μας καταλαβαίνει
ότι ο ήλιος του απογεύματος
πάει να δύσει
μόνο και μόνο
για να μας φανερώσει το φεγγάρι)

γι’ αυτό κι η επιδερμίδα ανατριχιάζει
γι’ αυτό και βλέπουμε αχνό φεγγάρι

έχουμε μάθει να υποθέτουμε
αυτά που υπάρχουν.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Θηλυκό

Θηλυκό

Μια ορχιδέα κόκκινη μες στον λαιμό μου
Ούτε κι αυτόν τον μήνα γέννησα
Είναι που πια κανείς δεν περιμένει τίποτα από μένα

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Η πόλη τη νύχτα

Η πόλη τη νύχτα

κουβέρτες
κι άλλες κουβέρτες
σωρός κουβέρτες
μόνο κουβέρτες
κουβέρτες κάθετα
και οριζόντια κουβέρτες
σ’ όλες τις αποχρώσεις του μάλλινου καφέ
ένας δρόμος στρωμένος κουβέρτες
ανάμεσα στις κουβέρτες θα βρεις κουβέρτες
κάτω πάνω γύρω από τον άνθρωπο
κουβέρτες

– πίσω του όμως στο γωνιακό πολυκατάστημα
κούκλες, κουκλάκια και τα ζωάκια τους
κοιμούνται στα κρεβατάκια τους
μακάρια.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Η Πηνελόπη με τα πέτσινα

Η Πηνελόπη με τα πέτσινα

Η Πηνελόπη με τα πέτσινα
φωτογραφίες βγάζει τις συνομιλίες σας
ψιθυριστά τις επαναλαμβάνει
κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί
σου λέει καληνύχτα στη σέλφι που της έστειλες
ζουμάρει – ξεζουμάρει
βλέπει κάθε ελιά και κάθε σπίλο του προσώπου σου
σε περιμένει να ’ρθεις.

Μαζεύει κάθε μέρα τη ζωή της
για να σου λέει ιστορίες όταν βρεθείτε από κοντά
φαντάζεται τις αντιδράσεις σου
πιάνει κουβέντα μαζί σου στα κρυφά
ούτε κι εσύ το ξέρεις
συμβαίνει στο κεφάλι της
κλείνει τα μάτια και ενώνει στην οθόνη της
τα πίξελ σου
να είσαι ολόκληρος όσο ποτέ.

Η Πηνελόπη με τα πέτσινα
είναι μια γκόμενα που δεν αγάπησες ποτέ
μία κοπέλα που τυχαία δεν τη γνώρισες
κι όμως
η Πηνελόπη με τα πέτσινα
θα σου κρατάει πάντα την καρδιά σου.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Η ζωή μου

Η ζωή μου

Η ζωή μου
το χτύπημα στην πόρτα ενός λεωφορείου
πάντα λάθος συγχρονισμός με οδηγό
ή χαλασμένο όχημα.
Χτυπάω στη μέση να μ’ ανοίξει
ανοίγει μπρος και πίσω.
Τρέχω μπροστά να ανεβώ
η πόρτα κλείνει μ’ επίδειξη μπροστά μου.
Ανοίγει η μεσαία
σαν τον χαμένο τρέχω
κάποτε καταφέρνω ν’ ανεβώ
όλες οι θέσεις άδειες
μα τα χάνω στην απόφαση
ποια να διαλέξω
έτσι πάντα οι άλλοι προλαβαίνουν
κι απομένω εγώ
όρθιος και καταϊδρωμένος
στη φυσούνα του λεωφορείου
να ταλαντεύομαι δεξιά-αριστερά
όπου με πάνε οι δρόμοι, τα λεωφορεία
κι οι οδηγοί.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια: Έρως 1

Έρως 1

Είναι εγωισμός η έλξη
που όταν σε βλέπω αντίκρυ μου
στο πεζοδρόμιο
τα πόδια μου και τα δικά σου
δεν αλλάζουν την πορεία
κι από τον κόσμο όλο που αποφεύγεις
πέφτεις πάνω μου – πέφτω πάνω σου
αυτό είναι ο Έρωτας.
Εγωισμός ή έλξη.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Δώρο

Δώρο

στα βιβλία που μου δίνεις
τα γράμματά σου
–αφιερώσεις γραμμένες με μολύβι–
με κάνουν και αναρωτιέμαι
πόσο καιρό αντέχει ο γραφίτης;
γιατί δεν έψαξες να βρεις μελάνι
και εμπιστεύτηκες στα χέρια μου ύλη που σβήνει;

μα δεν ανησυχώ·
όπως τα μεσημέρια κοιτώ τον δρόμο
για να έρθεις
κι αντί για σένα και τα χνάρια σου
βλέπω τον ουρανό και του φωτός τα βήματα

έτσι

πίσω από κάθε γράμμα σου που σβήνω
πίσω από κάθε συλλαβή που κλέβει
ο χρόνος στο ξεφύλλισμα
βλέπω στο χέρι σου
μία αέναη σισύφεια προσπάθεια
πάντα να γράφεις.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Διαδρομές

Διαδρομές

Για τίποτα δε λυπάμαι

ούτε για τις λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα
ούτε για το κενό ανάμεσά μας
ούτε για τις μετά βίας διαδρομές
ανάμεσα από τραμπούκους μακεδονομάχους
ούτε καν γι’ αυτήν την πόλη που κάθε χρόνο
μας (εχ)θρέφεται δε νιώθω λύπη.

Το μόνο που κάπως με στεναχωρεί
και με στενεύει μες στο σώμα
είναι που όταν γυρνώ το βράδυ σπίτι

δεν είναι κανείς εκεί ν’ αγαπηθούμε.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Δεσμός

Δεσμός

Η ιστορία της ζωής μου είναι
ένας άντρας που περιμένει μια γυναίκα
που περιμένει έναν άντρα
που πάντα αργεί να έρθει
που όταν έρχεται είναι εκεί
και μετά εξαφανίζεται
και η γυναίκα αργεί μα πηγαίνει στον
άντρα που την περιμένει
κι όταν πηγαίνει είναι εκεί
κι έπειτα εξαφανίζεται
και περιμένει έναν άντρα που αργεί να έρθει
και πάει λέγοντας αυτή η ιστορία
που μιλάει για άντρες και γυναίκες
που δεν κοιτάζονται στα μάτια
για άντρες και γυναίκες στη ζωή μου
για άντρες και γυναίκες δίχως φύλο
για άντρες και γυναίκες αλυσίδες.

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Ιωάννα Λιούτσια, Γενάρης

Γενάρης

η μοναξιά μου είναι ένας γλάρος
που ψάχνει καταφύγιο στη χιονισμένη πολιτεία

στο κέντρο της δεν βρίσκει τίποτα να φάει – ένα κενό

η μοναξιά μου μια χιονισμένη πολιτεία
σπαρμένη ψίχουλα για κάποιον γλάρο

Από τη συλλογή Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα (2022) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια