Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Περί φωτογραφίας

Περί φωτογραφίας

Γνώρισα τον λογοτέχνη
που ήταν και ερασιτέχνης φωτογράφος
πρώτη φορά σε κάποιο σπίτι.
Ιδιόρρυθμος, και μου είπε κοφτά:
«Έλα στο στούντιό μου, θέλω να φωτογραφίσω
το στήθος σου γυμνό.»

Σε αντίθεση, μετά από χρόνια
ένας επαγγελματίας φωτογράφος γεμάτος λαγγεμένη
αβρότητα μου είπε: «Μέσα από το πρόσωπό σου
θέλω να φωτογραφίσω την ψυχή σου.»

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Όπως με άγγιζες

Όπως με άγγιζες

Δυσκολευόμουν ακόμη και να μιλήσω
από την κούραση, όταν πήγαμε για ύπνο.
Όμως το δικό σου σώμα σε ερωτική υπερδιέγερση
με αποζητούσε με πλησιάσματα.
Αριστουργηματικά μπόλιαζες θαλπωρή
μέσα στη λαγνεία σου όπως με άγγιζες –
και όχι μόνο για να με παρασύρεις.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο ζιγκολό

Ο ζιγκολό

Σε ανύποπτο χρόνο μου το ομολόγησε:
«Πανίσχυρες και πάμπλουτες γυναίκες
μου παραδίνονται.
Για την απόλαυση που προσφέρει η αγκαλιά μου
οποιαδήποτε αντίστασή τους παραλύει
και λίγο πριν τη στιγμή της αποκορύφωσης
γυρεύω μεγάλα ποσά, ακριβά ρούχα κι εκδουλεύσεις.
Υποκύπτουν σε κάθε μου αξίωση.»

Κρυφοκαμάρωνε για τα κατορθώματά του,
κι ήταν αδιάφορος πώς θα αντιδρούσα.
Ένα επιπόλαιο φλερτ είχαμε και τίποτα παραπάνω,
μια επιπόλαια γνωριμία της πρώτης εφηβείας μου.
Δεν ήμουν αφελής και σύντομα χωρίσαμε.

Απ’ την αρχή, όταν με συνόδευε, είχε τη μανία
να με στριμώχνει στις γωνίες.
Αντιμετώπιζα έναν μύστη, έναν γητευτή της αφής.
Στο άγγιγμά του το σώμα μου παθιάζονταν,
σάστιζα απ’ τα αλλεπάλληλα ρίγη της διέγερσης.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λεπτό σακάκι

Λεπτό σακάκι

Δεν με περίμενες
με άφησες πίσω,
στα σκοτεινά σοκάκια χάθηκες
με τα χέρια στις τσέπες.
Ανέμιζε το λεπτό σακάκι σου
με τη σιγουριά, τον αέρα που περπατούσες.

Σου ανήκουν οι κινήσεις,
τα ρούχα σου, οι επιθυμίες που ανάβεις –
κι είσαι χωρίς ενδοιασμούς όταν παιδεύεις.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το φυλάκιο

Το φυλάκιο

Ο εραστής της ήταν σημαίνον πρόσωπο
κι υπήρχε φυλάκιο με αστυνομικούς
στο σπίτι του για ασφάλεια.
Όποτε τον επισκεπτόταν, διέκρινε πίσω απ’ το τζάμι
να λάμπουν οι στολές και τα νεανικά τους πρόσωπα.
Σύμφωνα με τους τύπους
δήλωνε το όνομά της στον επικεφαλής,
και μετά άνοιγε η πόρτα για τα ενδότερα.

Ακολουθούσε άνετα ένα δίωρο,
ύστερα κατέβαιναν στην παραλία.
Ήταν μια μικρή δοκιμασία
μετά τον έρωτα, να περάσουν
μπροστά απ’ τους φρουρούς με άψογο τρόπο.

Με τον καιρό το φυλάκιο έγινε σημείο αναφοράς.
Από εκεί άνοιγε η πόρτα, κι όπως πάντα ο φρουρός
–συνήθως κουρασμένος απ’ την βάρδια–
έλεγε καληνύχτα στους εραστές που έφευγαν στην παραλία.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα μυστικά του

Τα μυστικά του

«Δένομαι συναισθηματικά
με τις γυναίκες που πλαγιάζω∙
αν πάω με άνδρες
ο εραστής πρέπει να είναι άγνωστος,
και δεν κάνω δεσμό μαζί του.»

Ήμασταν απλοί φίλοι
και πρέπει να μου είχε εμπιστοσύνη
για να το αποκαλύψει.
Δεν επιδίωξα να μάθω
και σκοτεινότερες πτυχές
που σίγουρα θα είχε ζήσει.
Δεν είχε γοητεία η προσωπικότητά του,
και οι εκμυστηρεύσεις και τα μυστικά
της ζωής του μου φαίνονταν ανιαρά.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα βαθιά του αισθήματα

Τα βαθιά του αισθήματα

Έκανε πανάκριβα δώρα
στη γυναίκα του που λάτρευε.

Κάποτε σε μια συγκέντρωση
πίνοντας κρασί, μου άνοιξε την καρδιά του:
«Η σεξουαλική πράξη μού αρέσει,
κι εφήμερους, μόνο για την πράξη,
θέλω τους έρωτες με άλλες κοπέλες∙
αλλιώς οι συναισθηματικές απαιτήσεις τους
είναι πρόβλημα.
Η επιμονή τους κάθε τόσο
να τις παίρνω στο τηλέφωνο
και να επιβεβαιώνω ότι τις νοιάζομαι,
μου είναι κουραστικό και ανυπόφορο.»

Ο ψυχισμός του, που παραήταν πλούσιος,
τα βαθιά του αισθήματα
πήγαιναν στη γυναίκα του.
Η ίδια, προπαντός σεξουαλική και μυστήρια,
τον κυβερνούσε στο μικρό της δακτυλάκι.
Ψίχουλα, αμελητέες ποσότητες
οι έρωτές του με άλλες γυναίκες.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στο μπαρ

Στο μπαρ

Με την κοπέλα του πήγαιναν
ν’ ακούσουν έναν περίφημο νέγρο τραγουδιστή
σ’ ένα από τα πολυσύχναστα μπαρ της νεολαίας.
Πριν από την είσοδο την προειδοποίησε:

«Μου αρέσει μια γυναίκα
που ίσως έρθει στην παρέα απόψε.
Με το δέος και την κατάνυξη
που μπαίνει κανείς σε μια εκκλησία
έτσι θα έμπαινα στο σώμα της∙
και θα με έτρωγε η αγωνία
να την ευχαριστήσω,
και να φανώ αντάξιος –
ενώ με σένα δεν με νοιάζει∙
με σένα κάνω έρωτα αδιάφορα,
όπως μιλάω.»

Ήταν μαγευτική η ατμόσφαιρα στο μπαρ,
ο κόσμος είχε ενωθεί με τους ρυθμούς
και τη φωνή του τραγουδιστή.
Η κοπέλα μουδιασμένη καταλάγιαζε
την ταραχή της.
Η ωμότητα του φίλου της
την εμπόδιζε να ενωθεί με οτιδήποτε.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πρόχειρο στρώμα

Πρόχειρο στρώμα

Αφού έφυγαν οι υπάλληλοι,
αργά το απόγευμα, την περίμενε
στο γραφείο του.
Ξεντύθηκαν, και η λαίμαργη γλώσσα του
έφτασε μέχρι τα πόδια της,
κι όπως ήταν παγωμένα
με το στόμα του τα ζέστανε.
Έσμιξαν στο πάτωμα,
σ’ ένα πρόχειρο στρώμα
από μαξιλάρια του καναπέ
και μερικές καρέκλες.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Προάστια

Προάστια

Μου πρότεινε μια ορισμένη ώρα
να περάσω τον δρόμο του σπιτιού του.
Αυτός ολόγυμνος θα με περίμενε
πίσω απ’ τις μισάνοιχτες κουρτίνες.
Έτσι για λίγα λεπτά θ’ αντικριζόμασταν.
Για να γίνει πιο έντονη η επιθυμία μας
δεν θ’ ανέβαινα, ούτε θα συναντιόμασταν
— απλώς θα περνούσα κάτω απ’ το παράθυρο,
λίγα μέτρα μακριά του.

Ερεθιστική πρόταση,
μόνο που απέφυγα τον δρόμο του,
από καιρό δεν με ενδιέφερε η σχέση.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Οι επικρίσεις του

Οι επικρίσεις του

«Θα ήθελα να είχες
περισσότερη προκλητικότητα,
όχι μόνο στους τρόπους
αλλά και στην εμφάνιση∙
να διαγράφεται το σώμα σου
με τα ρούχα που φοράς.»

Δεν την παραδεχόταν ο φίλος της
και την πείραζε∙
φυσικά η ίδια δεν είχε
καμιά διάθεση ν’ αλλάξει.
Κι επιπλέον διέκρινε
πως δυο-τρία παλικάρια
στην αίθουσα που κάθονταν,
ήδη την γλυκοκοίταζαν.
Ο φίλος της βέβαια δεν πήρε ιδέα.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ντουζάκι

Ντουζάκι

Αφού για μερικά λεπτά χαϊδευτήκαμε
και κάπως ανάψαμε στο κρεβάτι,
μου ζήτησε να πλυθούμε.
Όρθιοι στην μπανιέρα
ανταλλάξαμε στοργή και συντροφικότητα
με τα νερά και τα πλυσίματα,
και με την επίφαση της καθαριότητας
επιστρέψαμε δριμύτεροι στο κρεβάτι.

«Πάμε για ντουζάκι», μου έλεγε,
όταν υποκινούσε για τρυφερές
περιπτύξεις.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Με τη μοτοσικλέτα

Με τη μοτοσικλέτα

Έπαιζε τους άνδρες στα δάκτυλα,
είχε θείο κορμί και ανήσυχο,
δυνατό πνεύμα.
Η περιγραφή που μου έδωσε της ταίριαζε:
«Με φλέρταρε, και μια μέρα
ήρθε στη σχολή με τη μηχανή του.
Άφησα τα βιβλία μου κάπου πρόχειρα
και πήγα μαζί του για μια βδομάδα.
Αλωνίσαμε τα βουνά με τη μοτοσικλέτα,
κοιμόμασταν όπου τύχαινε.
Αφού χορτάσαμε έρωτα και βόλτες
είχα χάσει και τα βιβλία και τις εξετάσεις.
Είχε ρώμη, αλλά τίποτα παραπάνω
– καμιά πνευματικότητα,
γι’ αυτό και τον παράτησα.»

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λογιότατος

Λογιότατος

Ενδόμυχα τον λυπήθηκα.
Καλογερίστικο το σουλούπι του συγγραφέα,
τον ταύτιζα με ασκητή – όχι πως δεν ήταν καλοζωισμένος.
Όσο για τα κατασκευάσματα της γραφής του
κάτι κατόρθωνε – ωστόσο ξώφαλτσα, εξ απαλών ονύχων.
Δεν καταδύθηκε στα επικίνδυνα
λημέρια της απογύμνωσης.
Τα σπαράγματα του σαρκίου του κρυμμένα.

Τον λυπήθηκα.
Λογιότατος, γέρος κάτω απ’ την αρυτίδωτη
επιδερμίδα του.

Βέβαια, ο άνθρωπος ζούσε στον κόσμο του
ανυποψίαστος κι αυτάρκης.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Λεωφορείο μακρινών διαδρομών

Λεωφορείο μακρινών διαδρομών

Καθόμουν, κι όπως περνούσε
απ’ τον στενό διάδρομο για να βρει θέση,
με το πόδι του με ζούληξε στο χέρι.
Όσα ερωτικά μηνύματα
περνούν με χίλιες λέξεις τώρα περνούσαν
με το ζούληγμα, που ήταν επίμονο
παρακλητικό∙ κι όλο το σφρίγος
του νεανικού κορμιού του μεταδόθηκε.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η προσβολή

Η προσβολή

Απ’ το ταβερνάκι που συνήθιζε
να πηγαίνει γύρισε έξω φρενών:
«Πήρε θάρρος ο σερβιτόρος», μου είπε,
«χωρίς σεβασμό μπροστά στη γυναίκα
και την παρέα μου,
άρχισε να μιλάει για τις τουρίστριες
και τα ημίγυμνα μέλη τους, και πώς αποκαλύπτονται
στα μπάνια και αλλού.
Για την προσβολή αρπάχτηκα μαζί του,
αφήσαμε τις παραγγελίες και φύγαμε.»

Έπνεε μένεα, και δεν ήταν κανένας
μυγιάγγιχτος ηθικολόγος.
Όταν υπηρετούσε ναύτης στον Πειραιά,
η νοικοκυρά για την κραιπάλη
και τις πολλές γυναίκες που έβαζε,
του έκανε έξωση, κι έφερε παπά
να κάνει αγιασμό την κάμαρά του.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η ζακέτα

Η ζακέτα

Με την ιδέα ότι ο εραστής της κρύωνε
απ’ τον αέρα που φυσούσε καλοκαιριάτικα,
νοιάστηκε από μόνη της ν’ ανεβεί να φέρει μια ζακέτα,
ψηλά απ’ το δωμάτιο του ξενοδοχείου.
Ύστερα άλλο δρομολόγιο, ώσπου να διασχίσει τον κήπο,
να τον σκεπάσει.
Καταντάει υπερβολή τόση φροντίδα.
Απ’ την άλλη μεριά όμως ο εραστής
που τη γέμιζε ευεξία δεν λογαριάζονταν;

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Επιδόσεις

Επιδόσεις

Ασύστολα μου ανέφερε:

«Τα ποιήματά σου πλημμυρίζουν
από αισθησιασμό και φλόγα
και κάτι ανάλογο, κάτι εξαιρετικό
περίμενα από σένα,
τις λίγες φορές που κάναμε έρωτα.
Δεν σ’ το κρύβω ότι με απογοήτευσες.»

Για τις δικές του επιδόσεις στο κρεβάτι,
και πώς τις έκρινα,
δεν ρώτησε, ούτε νοιάστηκε να μάθει.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ένα βράδυ

Ένα βράδυ

Στο νυχτερινό κέντρο
που πήγαν να διασκεδάσουν
την παρέσυρε να κάνουν έρωτα
στις τουαλέτες.
Τον απέτρεψε,
κι όχι γιατί η κίνηση ήταν χυδαία.
Με θλίψη θυμήθηκε
πως το σώμα του δεν της μετάγγισε ηδονή,
όλο το απόγευμα που στριφογύριζαν
σε άνετο κρεβάτι.

Από τη συλλογή Θείο κορμί (1994) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα