Μαρία Κουγιουμτζή, Η καρέκλα

Σταύρος Κουγιουμτζής & Μαρία Κουγιουμτζή, Άδειοι οι δρόμοι
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Τρελοί και άγγελοι (1986))

Η καρέκλα

Είναι πολύ κρύα αυτή η καρέκλα
Μου επιτίθεται με ριπές πάγου.
Είναι γιατί καθόσουν πάνω της όταν…
Της λείπουν τα ζεστά σου χέρια στο ξύλινο κορμί της.

Η γραφή σου, ο καπνός του τσιγάρου σου
Τα μυστικά σου
Ήσουνα το μαντείο της.

Όταν κάθομαι εγώ
ορμάει πάνω μου η άρνησή της.
και μου πετάει κατάμουτρα το χιόνι της.

Είναι μια συνηθισμένη καρέκλα
Με την ανάσα των πεύκων στα χέρια της
ξύλινα μπράτσα που αγκαλιάζουν

Ξεθωριασμένο το κάλυμμα
κρύβει την ευωδιά της αφής σου
στα τρεμάμενα νήματα της ύφανσής της.

Οι άγγελοί σου
λικνίζονται πάνω της
βυθίζοντας τα άηχα πέλματά τους
στο άδειο.

Είναι μια ερωτευμένη καρέκλα
Που επιμένει να κλείνει μέσα της
τον ίσκιο σου ζεστό.

Με τους λύκους του δάσους
να παραμονεύουν.

Όμως εσύ
Γονατίζοντας έγραφες
στα πράσινα φύλλα της

Έγλειφε ο κρόκος του πρωινού
Την άδεια πλάτη
κι ένα μεθυσμένο αηδόνι
κοιμόταν πάνω στο μπράτσο της.

Τραγούδα
Κανείς μας δεν σ’ αφήνει να φύγεις

Τι καλά που δεν είδες τον κόσμο μας
Πιασμένο στο δίχτυ του τρόμου.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο bibliotheque (2014).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Advertisements

Μαρία Κουγιουμτζή, Άθωνες

Μίκης Θεοδωράκης & Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ο εχθρός λαός
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / έργο: Ο εχθρός λαός (1975))

Άθωνες

Εσύ να μην κοιτάς τους Άθωνες
που τρώνε ζωντανά τα ψάρια
Αυτοί σ’ εχθρούς και φίλους
με το ίδιο μένος φέρονται
τους κόβουν χέρια και πόδια
άμα τους προδώσουν

Εσύ που μες στο μέλι ψάρευες τα μύδια
και με τις φτερωτές γοργόνες
ξενυχτούσες κάθε βράδυ
Πρέπει να είσαι μαλακός
με τους εχθρούς σου.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος (τεύχος 14, Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Ψωμά, Φλυαρία

Φλυαρία

Ομιλών ο απέναντι, οργώνει τη μοναξιά μου.
Σκορπίζουν οι λέξεις πολύβουες, ετερόσημες,
δοκιμάζουν τις ανοχές,
αφραταίνουν το χώμα η απόσταση να μεστώνει,
με το αιχμηρό εν πλήρει συνειδήσει,
υπογράφει των κόσμων το ασύνδετο,
το «τι μεταξύ εσού κι εμού;»
με το χαμόγελο στα χείλη

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Συν-δέσμιοι

Συν-δέσμιοι

Στα μη λεχθέντα αλλά υποτιθέμενα εννοηθέντα,
στον δισταγμό των αποσιωπητικών,
την παρερμηνεία των παύσεων,
η απόσταση της οικειότητας
το φαινόμενο της Βαβέλ οικειοποιείται,
επιβεβαιώνοντας το ρηθέν:
«και αν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων, αγάπην δε μη έχω,
Είμαι ουδέν, χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…»

Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί
κι όμως, έχουμε τόσα πολλά να πούμε

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Για τους ποιητές

Για τους ποιητές

Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ’ ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ’ άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ’ το εγκλωβισμένο σκοτάδι.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Ψωμά (2008)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Λευκά σεντόνια

Γιάννης Σπανός & Γιάννης Καλαμίτσης, Άνθρωποι μονάχοι
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Η Βίκη Μοσχολιού τραγουδά Σπανό (1977))

Λευκά σεντόνια

Ο βίος του λευκά σεντόνια,
θαρρείς δεν κουλουριάστηκαν κουρασμένα σώματα,
δεν αιμορράγησαν όνειρα,
ούτε κλάψανε ουτοπίες,
αλώβητη διατηρεί την αφέλεια ποιητή,
ενώ αποπνέει τραχύτητα πλάσματος
που ’σφιξε γερά το χέρι του θανάτου.
Άνθρωπος;
Μόνος

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Ευχή

Χρυσόστομος Μουράτογλου & Ανδριάνα Μπάμπαλη, Μια ευχή
(τραγούδι: Ανδριάνα Μπάμπαλη / δίσκος: … και η γη γυρίζει (2003))

Ευχή

Στην κόρη μου Ζέτα

Είσαι εσύ σε μια κόγχη στο σύμπαν ζεστή,
χαμογελάς,
χρώματα εύγλωττα γράφεις,
στην έκφρασή τους χαλαρά ακουμπάς,
φωτεινή η αύρα σου ώριμο πορτοκαλί,
κύματα απλώνεται, ενώνεται, συγχωνεύει.
Είμαι εγώ σ’ άλλη κόγχη στο σύμπαν μακριά,
μ’ ακουμπάνε οι δονήσεις, το ρεύμα με παίρνει.
Είμαι όπου είσαι…, γαλήνη

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Γενιά του ’80

Αντώνης Βαρδής & Πάνος Φαλάρας, Με τον Μπομπ Ντίλαν
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1978))

Γενιά του ’80

Βρεθήκαμε ανάμεσα,
λίγο μετά την επανάσταση των ψυχών,
λίγο πριν τη κυριαρχία των υπολογιστών,
ακούσιοι γευσιγνώστες της δράσης.
Αμήχανοι, ακούγαμε ροκ
ακολουθούσαμε τη δίνη των αλλαγών,
μέσα στο στρόβιλο
αλλά ποτέ στο κινητήριο πνεύμα,
κάτω απ’ τις σημαίες άλλων
βολευτήκαμε,
χαθήκαμε με ξένο όνομα
στο «περνάω καλά»
μιας δανεικής ευημερίας,
κανένα τίτλο δεν αναρτήσαμε στην ιστορία.
Απαίδευτοι στη μοιρασιά,
χέρια δεν απλώσαμε να ενώσουμε κόσμους,
επαναστάτες μαϊμού
καταδυθήκαμε εντός
σε αμφισβήτηση του ίδιου μας του προσώπου,
μεσήλικες πια
κατεβαίνουμε ακόμα,
πάτο δε πιάσαμε,
ακόμα ρωτάμε;

Από την προς έκδοση συλλογή Άλλη ζωή (2008) της Μαρίας Ψωμά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Μαρία Ψωμά, Μοναξιά

Μοναξιά

Η μοναξιά στα χρώματα της αυγής, χορεύει
στο ρυθμό της βροχής, θεριεύει
στο μονότονο παφλασμό των κυμάτων, λικνίζεται
στο θρόισμα των φύλλων, εξίσταται
στο αναίτιο κύλισμα του καιρού, βυθίζεται…

να την! με συνεπαίρνει…

Λευκή σελίδα μπροστά μου
άδειο το σπίτι
άδεια η καρδιά μου
άδειασαν πια τα όνειρά μου
οι λέξεις χτυπάνε στους τοίχους
αντιλαλούν στο κενό.

Σκιές παραμορφώνουν τις γωνίες
τα βήματα τρίζουν στο πάτωμα ρυθμικά
έρχονται, έρχονται οι Ερινύες
γεμίζουν τον χώρο
φωνές, ψιθυρίσματα ανατριχιαστικά.

Εγώ κι εγώ, σε χρώμα λευκό
με μάτια ανοιχτά κοιτάζω
μα δεν μπορώ να ιδώ
το σπίτι βουβό
λευκή σελίδα μπροστά μου
φωνάζω ακατάληπτα
ξέχασα πια να μιλώ

Μήπως ξέρει κανείς πώς να βγω από δω;

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Ψωμά δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νέα Αριάδνη, τεύχος 17-18 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1999).
Πηγή: https://genesis.ee.auth.gr/dimakis/NeaAriadni/17-18/7.html

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Ψωμά

Αναστασία Καραογλάνη, Racemus

Racemus

Μύρισα κι ήρθα,
Έρωτα.

Από μακριά οσφρίστηκα τον έρωτα
πουκάμισου αψάδα
και ερωμένης φλόγα
Θύμησες κι ηδονές ενώσεων με κατείχαν
όλη τη χθεσινή νυχτιά
σε εραστών περβόλια τριγυρνούσα
όχι παλιών και γερασμένων απ’ τη θλίψη
μα νιων και ωραίων
και πολλά υποσχόμενων.
Παλικαράκια αμούστακα
τσαμπιά να σπάζουν
από αμπέλια ατρύγητα
στο στόμα να μου βάζουνε τη ρώγα,
–κόκκινη αυτή–
με τους χυμούς της
με περιλούζει
από το στόμα σ’ αφαλό
νιότης αχόρταγης κι άνοιαστης για το μέλλον,
των γηρατειών το θάμπος μακριά.

Μυρίζει ο έρωτας
κι όσοι εκπαιδευτήκανε στη μυρουδιά του
τους νέους αφήνουν το πρωί
νωρίς να πάνε στο αμπέλι
μόνοι

Από τη συλλογή In full bloom (2015) της Αναστασίας Καραογλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Καραογλάνη

Αναστασία Καραογλάνη, Υλικό ονείρων

Υλικό ονείρων

Όσους αγάπησα
βροχή εγώ δάκρυα
κι εκείνοι άνεμος ρημαχτικός
ρίζες ο πόθος, παραφυάδες
σαράκι θέριωσε
και το ’ξεραν
μα ανάλγητοι αυτοί
με στάχυα τον λιμό μου δε χορτάσαν
με καραβάνια αλάτι
τη λύσσα μου αφήσαν να καεί
σε αλυκές δακρύων.

Όσοι μ’ αγάπησαν
σκυλιά χωρίς λουρί
πιστά έως ακόμη και στον θάνατο
ανυπέρβλητα
κι ανάλγητη εγώ
προχώρησα
σε αγκαλιές ελπίδες
φρούδες μετά,
μα πόθου των στιγμών μου όνειρα.

Όποιος τα όνειρα εμπορεύεται
πάντα
από υλικό πλούσιος είναι

Από τη συλλογή In full bloom (2015) της Αναστασίας Καραογλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Καραογλάνη

Αναστασία Καραογλάνη, Τότε παραπονιέμαι

Τότε παραπονιέμαι

Λιγοστή ηδονή
σαν παίρνεις σάρκα
δεν παραπονιέσαι.
Για το χάδι είναι
που κάνεις
τη φασαρία

Από τη συλλογή In full bloom (2015) της Αναστασίας Καραογλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Καραογλάνη

Αναστασία Καραογλάνη, Το γιούσουρι

Το γιούσουρι

«… το γιούσουρι, το αντρειωμένο γιούσουρι.
Πάντα μεγάλο, θαυμαστό πάντα, σκληρό σα σίδερο,
δυνατό σα λέοντας, ψυχωμένο και αθάνατο σα στοιχειό.»
Το γιούσουρι, Ανδρέας Καρκαβίτσας

Βαθιά ριζωμένο
ακράδαντα
πριόνια προδοσίες
κι αμφιβολίες πετριές
αντιστέκεται
εις τους αιώνας των αιώνων
άλας της γης
καλά κρυμμένο
στα μυστικά
διαιώνισης σοφίας

το γιούσουρι του Πάθους

Από τη συλλογή In full bloom (2015) της Αναστασίας Καραογλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Καραογλάνη

Αναστασία Καραογλάνη, Τα μυστικά του καρπού

Τα μυστικά του καρπού

Ήταν ωραίος ο καρπός
μες στο μεστό του κόκκινο
η μυρουδιά του κέρδιζε την όσφρηση
κι αντανακλούσε
στου μυαλού κρυφό λημέρι.
Κι είπες:
«ας φάω,
για ποιον είν’ όλα τα καλά στη γη;
εικόνα και ομοίωση άνακτα είμαι
κι εγώ μπορώ».
Και στο κατέβασμα της πρώτης σου μπουκιάς
είπες:
«εδώ είναι όλα δικά μου
χαρές κι επίγεια
και η ζωή, παράδεισος μονάχα».
Στη δεύτερη κατάλαβες
κάτι άλλο είχες στο στόμα
την τρίτη πια το έφτυσες
μα ήτανε αργά.
Σκουλήκι είχες καταπιεί
μαζί με τα κουκούτσια
που πρόκανες για να γευτείς.
Βλέπεις, ήσουνα λαίμαργος
και δε σε προϊδέασε κανείς
για των καρπών την πρώιμη διερεύνηση
αρώματος και σάρκας το σταδιακό ξετύλιγμα.

Σε φέτες κόβεται η ζωή κι αργά μασιέται
για να ’χουμε τον νου μας
μία στο άρωμα και μία στα κουκούτσια.
Ηδονική ευωδία από τη μια
απόρριψη απ’ την άλλη∙

και πάντα έτοιμοι
για το σκουλήκι της εσχάτης προδοσίας

Από τη συλλογή In full bloom (2015) της Αναστασίας Καραογλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Καραογλάνη