Τυφλοί κροκόδειλοι
Επειδή δεν μας έμεινε
Σχεδόν καθόλου αναπνοή
Επειδή βουβοί λυγμοί μάς ξεχειλίζουν
Επειδή το μένος μας βρίσκεται
Κάτω από την επιφάνεια
Και μάλλον εκεί θα μείνει
Πρέπει να παραιτηθούμε
Του δικαιώματος των στεναγμών
Εμείς οι τυφλοί κροκόδειλοι της γενιάς μας
1959
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Όταν κατάλαβα
Όταν κατάλαβα
πως εγώ ο Κάιν κι ο αδελφός μου Άβελ
ή εγώ ο Άβελ κι ο αδελφός μου Κάιν
(στο μακρύ διάβα του χρόνου
δεν έχει ιδιαίτερη σημασία
το ποιος ήταν ποιος)
θα ήμασταν υποχρεωμένοι να κοιμηθούμε για πάντα
κάτω απ’ την ίδια αδιάβροχη κουβέρτα,
έχασα κάθε ενδιαφέρον για το φόνο.
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Χαιρετισμός
Τυφλά διψασμένα λιοντάρια
Της γενιάς μου
Που σαπίζετε στην άμμο
Σας χαιρετώ.
Τα δάκρυα κι οι βρυχηθμοί
Μάς είναι κοινά.
1959
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Λύση
Το ωραίο του άρεζε πάντα
Είχε και κάποια δική του πρωτοτυπία
Κάτι στο ντύσιμο στην κίνηση στην ομιλία
Όμως τον πήρε κι αυτόν το ρεύμα
Όπως και τόσους άλλους
Στο τέλος κατετάγη στο στρατό
Κατήντησε να κατακρίνει
Τους ανυπότακτους και τους λιποτάκτας
Το παρελθόν το είχε φαίνεται
Με ευκολία πλήρως λησμονήσει
Την έλλειψη μνήμης
Πολλοί την θεωρούν έξυπνη λύση
Φεβρουάριος 1952
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Εργατικό
Το βίδωμα τέλειωσε
Ρουφήξαμε τσιγάρο
Ήπιαμε καφέ
Σκουπίσαμε τον τίμιο ιδρώτα
Ντυθήκαμε
Κι ύστερα τραβήξαμε
Προς τα σπίτια
Των ορθοδόξων οικογενειών μας
Σιγά
Με διστακτικά
Κουρασμένα βήματα
Με μισόκλειστα
Μάτια
Τραβήξαμε
Μάιος 1955
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Ο πιο ενδεδειγμένος
Το σταυρωμένο σαν αντίκρισα
πάνω από κείνο το κρεβάτι,
παραξενεύτηκα
κι ίσως και να ταράχτηκα λιγάκι,
αν και πιστός δεν είμαι.
Θυμούμαι, τον ερώτησα
σαν τι άραγε τούτο να σημαίνει.
Μου απάντησε θλιμμένα
πως, σαν Αυτός γυμνόν δεν τον ιδεί,
τότε ποιος θα ’ταν πιο ενδεδειγμένος;
Από τη συλλογή Σαχάρα – In memoriam (1951) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
A dive
He said, he did not love her.
That was not all he said
but that was all that mattered.
Her little cosmos ruined.
She took her steps
to the nearest bar
and there drank herself drunk.
Then she gave herself
to the first sailor she met.
«What’s the idea lady», he said
when he found she was a virgin.
When he went away,
her steps more unsteady than ever,
she dived in the Thames.
Πνιγμός
Είπε πως δεν την αγαπούσε.
Δεν ήταν μόνο αυτό που είπε,
όμως αυτό ήταν που ’χε σημασία.
Ο μικρός της κόσμος ρημάχτηκε.
Σύρθηκε στο πιο κοντινό μπαρ
κι έγινε σκνίπα στο μεθύσι.
Ύστερα παραδόθηκε
στον πρώτο ναύτη που συνάντησε.
«Τι πράμα είσαι συ!» της είπε
σαν είδε πως ήταν παρθένα.
Όταν εξαφανίστηκε κι αυτός,
τότε κι εκείνη
τρεκλίζοντας όσο καμιά άλλη φορά
έπεσε μες στον Τάμεση.
μετάφραση Ντίνου Χριστιανόπουλου
Από τη συλλογή Σαχάρα – In memoriam (1951) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Οι μάγοι
Οι μάγοι με τα δώρα δεν φάνηκαν
Ούτε σήμερα
Θάναι το άστρο μου πολύ χλωμό
Με λιγοστό το λάδι
Η φυγή στην Αίγυπτο
Η δεύτερη σελίδα
Ξανά πρέπει ν’ αναβληθεί
1959
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
I know…
I know,
you want more,
I want more.
But,
is this a reason to squander
the treasures we already got,
running after visions
which rarely materialize,
running after unknown gods
who will most probably fail us?
I know,
it is probably monotonous.
But,
let us stick by each other,
let us stick in each other,
let us never part again.
Ξέρω…
Το ξέρω: θέλεις πιο πολλά.
Κι εγώ θέλω πολλά. Ωστόσο
είναι αυτό λόγος ν’ ασωτέψουμε
τους θησαυρούς που αποχτήσαμε
τρέχοντας πίσω από οράματα
που σπάνια πραγματοποιούνται,
τρέχοντας πίσω από άγνωστους
θεούς, που ίσως μας γελάσουν;
Το ξέρω: είναι μονότονο ίσως∙ όμως
ας ενωθούμε ο ένας με τον άλλο,
ας ενωθούμε ο ένας μες στον άλλο
κι ας μη χωρίσουμε ποτέ ξανά.
μετάφραση Ντίνου Χριστιανόπουλου
Από τη συλλογή Σαχάρα – In memoriam (1951) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Ώρες κι ώρες
Έρχονται ώρες μέσα στου έρωτα τις μνήμες
Που εύχεται νάχανε όλα εκπληρωθεί
Σύμφωνα με τις επιθυμίες
Τις πιο έξαλλα αισθησιακές
Κάλιο μια γνώση αποτυχίας σκέπτεται
Παρά η χαμένη ελπίδα της ολοκληρωμένης κοινωνίας
Που χάθηκε προτού καν σαρκωθεί
Κι έρχονται άλλες ώρες πάλι
Που στη γαλήνη και στα σκοτεινά
Φέρνοντας πίσω τα παλιά αναλογίζεται
Πως ήταν πιο καλά έτσι όπως έμεινε
Ολόκληρη η επιθυμία κι άσβηστη
Να έρχεται και να την ξαναζεί
Ακέραιη ανενδοίαστη αγέραστη
Ακατανάλωτη κι ευθυτενή
Χωρίς καμιά απογοήτευση σαρκικής γνώσης
Μέσα στο έξαλλο λάγγεμα
Του νου του σώματος και της ψυχής
Μάιος 1953
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Νότης Μαυρουδής & Μάνος Χατζιδάκις, Παιδί της γης
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Παιδί της γης (1977))
Φαίδων ο Πολίτης, Μ.Κ. (πορτρέτο)
[Ενότητα Ποιήματα της περιόδου 1975-1978]
Ένα παιδί που μοιάζει εκκλησία.
Ένα καμπαναριό που γεφυρώνει το χάος.
Αέναο χάδι σπαρτών που κυματίζουν
κάτω από αχόρταγα δάχτυλα.
Από το βιβλίο Φαίδων ο Πολίτης, Ποιήματα (εισαγωγή & επιλογή Ντίνου Χριστιανόπουλου, εκδ. Διαγωνίου, 1988)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Ευχή
Μόλις άκουσε
τα βήματα στη σκάλα
έριξε στον καθρέφτη
μια τελευταία
αμφίβολη ματιά,
πέρασε φευγαλέα
με συγκίνηση το χέρι
ακόμη μια φορά
απ’ τα μαλλιά,
κι η ευχή γοργή
πέρασε απ’ το νου
σαν αστραπή:
Να ’ταν το χτένι σμίλη,
το χέρι να ’ταν Πραξιτέλη.
Από τη συλλογή Ersatz? (1953) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Όταν απλώνεται η νύχτα
Μαύρη όταν απλώνεται η νύχτα
Η επιθυμία ανατριχιάζει
Επιτακτική εγείρεται
Και το ξημέρωμα στυμμένη
Αποκοιμιέται
Μάρτιος 1958
Από τη συλλογή Κασσάνδρες και τυφλοί κροκόδειλοι (1961) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Ερωτικό
[Ενότητα Ποιήματα της περιόδου 1975-1978]
Άθικτο σ’ αφήνουν τα χρόνια.
Δε βασιλεύει το σκοτεινό λυχνάρι σου.
Απλώνω τα χέρια,
προσκυνώ τα δάχτυλα.
Δεκαετίες
είμαι μαζί σου
όπου κι αν πας.
8.6.1978
Από το βιβλίο Φαίδων ο Πολίτης, Ποιήματα (εισαγωγή & επιλογή Ντίνου Χριστιανόπουλου, εκδ. Διαγωνίου, 1988)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Κι όμως
Κι όμως, δεν θα σ’ ονόμαζα ποτέ ντροπή,
δεν θα σ’ ονόμαζα ποτέ καταισχύνη,
γλυκέ μου έρωτα, που απρόσκλητος ήρθες
και στην καρδιά μου έφερες θαλασσοταραχή.
Δεν θα σ’ ονόμαζα ποτέ ντροπή.
Η άνοιξή σου είναι τόσο αγνή,
τόσο γεμάτη φρεσκάδα και ήλιο
τόσο γεμάτη γοητεία και χάρη,
τόσο ανυποψίαστη για τη θνητή της μοίρα,
που ώρες ώρες με κάνει κι απορώ…
Από τη συλλογή Σαχάρα – In memoriam (1951) του Φαίδωνα του Πολίτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φαίδων ο Πολίτης
Χάρις Αλεξίου, Προσευχή
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Οδός Νεφέλης 88 (1995))
Σύντομη προσευχή
Κι ευτυχώς η ποίηση
σε λίγους μόνο στίχους διασώζει
ολάκερη την θεϊκή ευσπλαχνία…
Στάλαξε λίγη νυχτιά
στην παλάμη μου
να ελευθερώνω
κάθε που θέλω να κλάψω…
Μη με δουν και
με χρεώσουν μ’ αδυναμία!
Besançon / Μάρτιος 2007
Από τη συλλογή Κορίτσι των σκοτεινών δασών (2010) της Αναστασίας Γκίτση
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Γκίτση
Μάριος Τόκας & Ανδρέας Νεοφυτίδης, Λεηλάτησέ με
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου & Γιάννης Πάριος / δίσκος: Στη λεωφόρο της αγάπης (1987))
Έλα μου
Άκου… άκου… άκου με…
Έλα μου,
Έλα μου να με κατοικήσεις.
Αδειανό σαρκίο απόκαμε η επιθυμία μου.
Valencia / Αύγουστος 2009
Από τη συλλογή Κορίτσι των σκοτεινών δασών (2010) της Αναστασίας Γκίτση
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αναστασία Γκίτση
Μίκης Θεοδωράκης, Βάρκα στο γιαλό
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης & Ρία Κούρτη / θεατρική παράσταση: Όμορφη πόλη (1963))
Στιγμές
εκείνη κι εκείνος
I
Δεν είχα παρά μόνο μιαν ευχή
Να με λυτρώσει η ζωή σε λιμανιών αιθρίες
Μα εσύ κρυφά πώς τρύπωσες
στης πλάνης μου τα επικίνδυνα
Ανεμοδούριο φτερούγισμα
Χαλκογραφίας θρόισμα
Ήλος
Πώς μου ξεγλίστρησες και σ’ έχασα
γλυκιά στιγμή που ήσουν
Πάνω που η θάλασσα
μας είχε σμίξει με το τώρα
Έφιππος
του κυμάτου τον αφρό αγκάλιασες
Και δεν ξυπνώ μήπως φανείς και πάλι.
II
Τα δυο σου πόδια όμορφα
στ’ αριστερό παράθυρό μου σκαλωμένα
σε τρυφερή συνομιλία υακίνθων
Της γλάστρας μου πουλιά και θαύματα
Λίγο απ’ το λιανό φουστάνι σου
που σκέρτσα ισιώνεις να φανεί
κι έφτασε ο πίνακας σ’ αποκορύφωμα φωτός
Θηλυκές οι πτυχές της αθωότητας με διασχίζουν
και μ’ ανεβάζουνε στις κορυφές του ανθρώπου
Άσε λυτή να πέσει η στιγμή στο πλαίσιο
ν’ αστράψουνε της γειτονιάς τα μάτια
Να ’μαι περήφανος
που απλώνω στο περβάζι μου τέτοια ομορφιά
Εσύ οι υάκινθοι και η καρδιά μου.
Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Χρήστος Νικολόπουλος & Μανώλης Ρασούλης, Με τα φώτα νυσταγμένα (με τον Γιώργο Σαρρή)
Το μπράτσο του νταλικέρη
κρεμασμένο από το παράθυρο
στάζει στην άσφαλτο
τη μοναξιά του.
Από τη συλλογή Σκόνη σε γυαλιά ηλίου (1997) της Ολυμπίας Σταύρου
Άμυνα
Η τελευταία σου άμυνα
αυτή είναι.
Συνθηκολογείς με την παρακμή,
δεν είναι εύκολο να παραιτηθείς,
ν’ αφήσεις τη μάχη∙
μ’ εκείνο το αόρατο νυστέρι
έκοψες τις σημειώσεις,
τις εικόνες απελπισίας
από το πρόσωπό σου.
Ο ύπνος φέρνει τη λήθη
κι η λήθη την απόγνωση ή τη λύτρωση∙
συνειδητοποιείς τη συναλλαγή,
τον ανταγωνισμό, την αποτυχία,
όλα άτακτα σχήματα το νερό
αμετάκλητα λίγο πριν την ήττα.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Γυμνή αλήθεια
Αν μπορείς να δεις την αλήθεια
χωρίς να πληγώνεσαι,
τότε μπορείς να δεις
ότι το πάθος σου δεν είναι τίποτε άλλο
από ένα μακρινό φάντασμα
που μόνο παίζει μαζί σου.
Μη γίνει η θλίψη σου ένα ματωμένο γιασεμί∙
περήφανα συντρόφευε τη μοναξιά,
μαζί μ’ ένα τραγούδι που σούμεινε πιστό∙
θυμήσου,
κανένας τοίχος δεν είναι τόσο σκοτεινός,
όσο η φυλακισμένη σου καρδιά.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Γυναίκα (Β’)
Χωρίς να το θέλει βρέθηκε σ’ ένα άλλο δρόμο,
κοίταζε απορημένη,
πρώτη φορά μόνη σε μια άγνωστη συνοικία,
άρχισε να κλαίει,
έψαχνε να δει πού βρισκόταν –
δεν τα κατάφερε∙
το βάρος δεν έλεγε να της φύγει,
φούσκωνε η καρδιά της.
Στήθηκε σ’ ένα τοίχο
άναψε τσιγάρο,
θάθελε να πιει έναν καφέ
αλλά δεν έβρισκε καφενείο.
Αν και βράδυ
φόρεσε τα μαύρα της γυαλιά,
δεν ήθελε να βλέπουν τα δακρυσμένα της μάτια.
Αυτή η τεταμένη φθορά την κούραζε,
δεν μπορούσε ν’ αποβάλει ένα μέρος του εαυτού της,
δεν τολμούσε
κι όμως η καρδιά της χτυπούσε πάλι
σαν να περίμενε
τη σιγουριά των χτύπων μιας άλλης καρδιάς.
Δεν ήθελε να κυβερνήσει ούτε να κυβερνηθεί,,
ήξερε πως ήθελε μόνο να ζήσει.
Άρχισε να περπατά,
κάποιος της πέταξε μερικές βρόμικες κουβέντες,
λύγισε –
δεν πρόλαβε να συνέλθει
και το πρόστυχο βλέμμα ενός δεύτερου
που την έγδυσε άπληστα
τη σκότωσε.
Έτρεχε γρήγορα,
φοβισμένη ήθελε κάπου να κρυφτεί,
ευτυχώς βρήκε ανοιχτό ένα μπαρ,
ζήτησε ένα δυνατό καφέ,
άναψε κι άλλο τσιγάρο.
Ληστεύθηκε, ληστεύθηκε αναπότρεπτα,
μια ασήμαντη φλόγα ανάβει τη σκέψη της,
προσπαθεί ν’ απωθήσει τη φωτιά
που της καίει το νου
τα τετριμμένα που τη σωριάζουν λιπόθυμη.
Εύθραυστη σαν σταγόνες βροχής
παρασύρεται απ’ τη μουσική,
μα πάλι δεν υπάρχει διέξοδος,
μια παραμορφωτική εικόνα
μπρος στον καθρέφτη του μπαρ
χωρίς συγκεκριμένο πρόσωπο,
μόνο τα χέρια παλεύουν με το ποτήρι
και το βλέμμα πέφτει στις ουλές όλου του κόσμου,
φυγοδικεί κάτω απ’ τα φώτα
μα αυτό δεν φτάνει.
Θάπρεπε να παραδοθεί συνειδητά
αντί να αγωνίζεται
για μια άφθαρτη αγάπη,
που όμως πεθαίνει
από μια προκλητική σιωπή.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
