Κατερίνα Καριζώνη, Αποχωρισμός

Αποχωρισμός

Τα μαλλιά σου
έχουν τον άνεμο του περσινού καλοκαιριού
και το χαμόγελό σου
τη ρίζα εκείνης της μικρής ροδακινιάς
που άνθισε ξαφνικά μες στον Νοέμβρη.

Άμα περάσεις το σύννεφο
θα βγεις στην άλλη μεριά της βροχής
εκεί, μου είπες, θα περιμένεις
σ’ ένα σπίτι από ελαφρόπετρα
τριγυρισμένη από χιλιάδες παράθυρα
που βλέπουν στη θάλασσα.

Σε κάποιο δωμάτιο
θα βρεις μια γυναίκα κοιμισμένη,
μην την ξυπνήσεις
για όλα θα χαθούν μονομιάς.

Καθηλωμένο φως!
Πόσο βαραίνει το χέρι σου
καθώς ανοίγει ένα παλιό ταριχευμένο βιβλίο
καθώς μοιράζει το ψωμί του αποχωρισμού.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Από ένα γερμανικό παραμύθι 700 ετών

Από ένα γερμανικό παραμύθι 700 ετών

Απ’ όλες τις ιστορίες πιο πολύ
μου άρεσε εκείνη για το μικρό παιδί
που φοβόταν τον θάνατο
και δεν τολμούσε να μεγαλώσει
που φοβόταν τον πόλεμο
και δεν τολμούσε να αγαπήσει
που φοβόταν τα όνειρα και ξαγρυπνούσε.

Απ’ όλες τις ιστορίες
που αρχίζουν και τελειώνουν κάποτε
κράτησα εκείνη για το μικρό παιδί του Χάμελιν
που άκουσε μια νύχτα τον μαγεμένο αυλό
και ξύπνησε εκατό χρονών
συνεχίζοντας ανύποπτο το παιχνίδι του
στους δρόμους της πολιτείας.

Η δική μας ιστορία
διαρρέει και αδειάζει καθημερινά
μέσα σε μια θολή κι ακίνδυνη
πεζογραφία.

Βλ. Ο μύθος του παρδαλού αυλητή.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Αντίο

Αντίο

Η πολιτεία, η πολιτεία,
οι μικροί έρημοι όρμοι των ματιών σου
μ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι να πλανιέται
κοιταγμένο από αγάλματα άλλων πολιτισμών
τα μάτια σου, τα νοικιασμένα
από έναν έντρομο ουρανό.

Έλα, λοιπόν, να καθίσουμε
πλάι στη θάλασσα
θα δεις, το νερό θα φέρει
ένα παλιό δαχτυλίδι
τόσο παλιό όσο
η πιο καλή σου ανάμνηση.

Ο μύθος της αγάπης που χάθηκε
και μας ενώνει, έλεγες
η αίσθηση του αλμυρού νερού
πάνω στην πληγή
εκείνα τα άλλα χρόνια που περιμέναμε
με τη βραχνή κυρία Ελισάβετ
και τη μικρή μαύρη υπηρέτριά της, τη Ρουθ
από το Τσαντ.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Χωρίς τίτλο (από τη συλλογή «Αναπάντεχο καλοκαίρι)

Χωρίς τίτλο

Δεν ξέρω
πώς να κάνω μια αρχή,
ας πούμε
πως περιμένω το άλλο καλοκαίρι
το άλλο τοπίο πέρα απ’ την όραση
το άλλο πρόσωπο
πέρα απ’ το πρόσωπό σου.

Ας πούμε
πως όλα είναι τόσο οικεία
που μας ξαφνιάζουν
και πως θέλουμε να ζήσουμε
χωρίς πολλούς ηρωισμούς
μόνοι ολομόναχοι στην άκρη της πόλης
δίχως προοπτική
για έναν επικίνδυνο θάνατο.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το τελευταίο ποίημα για την Άννα

Το τελευταίο ποίημα για την Άννα

Από το βορινό παράθυρο του δωματίου
έμπαινε συχνά η ατμόσφαιρα
μιας άλλης εποχής
οι χειρονομίες της Άννας
βουτηγμένες στην πρωινή ομίχλη
κι η απουσία σου
από ανοιξιάτικες φωνές συλλαλητηρίων.

Άνοιγα το σεντούκι με τα χάρτινα φτερά
ξεδίπλωνα ανάμεσα στα άλλα
τα παλιά ποιήματα για την Άννα
τα ποιήματα που μιλούσαν
για τον εικονογραφημένο σου θάνατο
για την παράταιρα σεμνή σου παρακμή.

Τα καλοκαίρια κάπνιζα τη συναναστροφή
των φίλων που αργοπέθαιναν
κι αυτοκτονούσα μες στην προκατάληψη της μέρας
που δεν με χωρούσε
το φθινόπωρο μάζευα μια καινούρια συλλογή φτερών
από πουλιά που δεν προλάβαιναν
να αποδημήσουν
έφερα πίσω τα συντρίμμια μιας μάχης μακρινής.

Αυτή η εποχή θα μας σκοτώσει,
φώναζε η Άννα αργά τα βράδια
η συντηρητική μας Άννα
που φοβόταν τα φαντάσματα.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Της θάλασσας

Της θάλασσας

Θυμήσου
τους φθινοπωρινούς κολυμβητές
στις έρημες θαλασσογραφίες του Αιγαίου
τον άνεμο
που φυσάει μέσα απ’ τις εικόνες σου
όταν φωτογραφίζεσαι πλάι στις σπηλιές
εκεί που κρύψαμε το μάρμαρο της εφηβείας μας.
Μένουν ακόμα οι φωνές μας
που τριγυρίζουν μέσα στη γαλήνη
το σώμα της γοργόνας
που ξεθάψαμε απ’ τον βυθό.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Σάρα

Σάρα

Αυτό το φως
αίμα από λύκαινα
κι η αγάπη ένα μικρό σπιτάκι στα Ιμαλάια
δίχως σκεπή.

Ανοίγω την κουρτίνα στο πρόσωπό σου
και με παίρνει η θάλασσα
ανοίγω τα χέρια μου
κι ένα ποτάμι επιστρέφει στις πηγές του.

Σάρα,
τη νύχτα τη φοβάμαι
δεν σ’ το κρύβω
πιο πολύ τη σκιά
μα ακόμα πιο πολύ αυτό το σημάδι
αυτό το σκοτεινό σημάδι στον ορίζοντα
που μοιάζει με πουλί
σταματημένο από χρόνια
στο ίδιο ακίνητο σημείο.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πρωινό ξύπνημα

Πρωινό ξύπνημα

Κάθε πρωί
ένας πόλεμος σε παρασέρνει μακριά μου
και σε φέρνει πίσω διαμελισμένο.

Κάθε πρωί
ανασυγκολλώ τον σπασμένο χρόνο
με φροντίδα περισυλλέγω το σώμα μου
ανάμεσα απ’ τα έπιπλα
και τα άλλα νεκρά ζώα του σπιτιού
βιαστικά τοποθετώ τους δείχτες του ρολογιού μου
στη συμβατική ώρα.

Τα χέρια μου
είναι δυο προθεσμίες
που αποτολμούν την πρώτη παραβίαση
τα μάτια μου
δυο ουρανί επιχειρήματα
μες στην αμηχανία του πρωινού τοπίου.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πλημμύρες

Πλημμύρες

Τις Αλκυονίδες μέρες
σε βλέπω να στέκεσαι αβαρής
στη μέση της θάλασσας
ν’ απλώνεις τα χέρια σου
ευθείες ελπίδες στα δικά μου χέρια
κι ύστερα να βυθίζεσαι.

Άλλοτε πάλι
αντίθετος άνεμος σκορπίζει τα μέλη μου
μέσα στις σπηλιές
και επιστρέφω ασώματη στη χειμωνιάτικη νηνεμία.

Αργά τα βράδια
πνίγομαι στις οριζόντιες βροχές.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Παραμύθι

Παραμύθι

Σαν μέσα από βιου μάστερ χρόνια τώρα
σε βλέπω να έρχεσαι από το βάθος του δρόμου
κι ο δρόμος να μακραίνει κάθε μέρα.

Αργά τα βράδια αντιλαμβάνομαι την οφθαλμαπάτη
φοβάμαι μήπως χαθείς, μήπως δεν έρθεις,
μήπως ακόμα αρχίσω να ξεχνώ.

Μικρή με τρόμαζε το σπιτάκι του δάσους
που ξεμακραίνει όσο το πλησιάζεις
εκείνο το σπίτι με το φως στο παράθυρο

μα τώρα δεν φοβάμαι τους αντικατοπτρισμούς.

Νιώθω μόνο τα μάτια μου
να μεγαλώνουν
ν’ αποχωρίζονται το πρόσωπο
και να με κοιτάζουν.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Οι κύβοι

Οι κύβοι

Ε, αυτό το φως μού θυμίζει κάτι από Άνοιξη
το σπίτι προσφέρει μια θέα από νεκρές μπαλαρίνες
κι η ιστορία μας έναν κακό βασιλιά.

Ω, μικρέ Πολ,
στα μάτια σου γλιστράει ακόμα
το μαγικό κρύσταλλο της Βασίλισσας του Χιονιού
και βλέπεις το μαύρο δέντρο μαύρο δέντρο
και το άσπρο δέντρο άσπρο δέντρο.

Στην αυλή μας ένας νάνος εκατό χρονών
βάζει φωτιά στα αστεία του και χάνεται.

Το βράδυ σκυμμένη πάνω σου
προσπαθώ να ταιριάξω τους κύβους της αγάπης
εκείνους τους κύβους που παίζαμε μικροί
και χάνονται σιγά-σιγά μέσα στα χρόνια.

Να, αυτό το παιδί
–θυμάστε;–
έφαγε απ’ το μαγεμένο μήλο της Χιονάτης
τρελάθηκε και δεν λυγίζει.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Ο θάνατός σου

Ο θάνατός σου

Ο θάνατός σου
στα βλέφαρα των παιδιών
εσπερινό όνειρο από ήρεμο γρανίτη
κι η νύχτα αποστεωμένο φως.

Η ηλικία των φτερών με ξαφνιάζει
μικρή δεν έμαθα ποτέ να πετώ
τώρα δεν μου ταιριάζουν τα φτερά σου.

Ο θάνατός σου
ίαμβος και τέφρα μυρτιάς
ερμητικό πρόσωπό μου σε ψάχνω
σε ανοιξιάτικες μνήμες και υποσχέσεις πουλιών
στο αίμα των δικών μου
που οργίζεται.

Φυσάει στην καρδιά μου ο άνυδρος χρόνος.

Ο θάνατός σου χειμωνιάτικος ύπνος
μετακινείται
μετακινείται η γενιά μου στα φυλάκια.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Με ένα γυάλινο μάτι

Με ένα γυάλινο μάτι

Το σπίτι κρύβει καράβι
κομμένο στα δύο
το μεσημέρι προτείνει μια άγνωστη ξέρα
και το βράδυ ανάπαυση και προσοχή.

Άκουσε δέντρο
είμαι το δέντρο
είσαι η σκιά μου.

Χτυπάω τον αέρα
κι ανοίγει ένας γέρος παράξενος.
Μπορείς, μου λέει,
μπορείς ν’ ανεβείς πολύ χαμηλά
να σταθείς πιο κάτω απ’ το σώμα
πιο πάνω απ’ το κεφάλι
χωρίς να γλιστράς.

Με μια μάσκα
κι ένα γυάλινο μάτι
σε βλέπω καλύτερα.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Αλαντίν

Αλαντίν

Αργά τα βράδια του καλοκαιριού
στο φεγγαρόφωτο
γλιστράει αθόρυβα απ’ τον φωταγωγό του σπιτιού μου
ο Αλαντίν.

Μιλάει με τον αχό της θάλασσας
μου λέει την ιστορία του αγοριού
που μέτρησε τ’ αστέρια
της γυναίκας
που δεν έπαψε να υπομένει
του στρατιώτη που λιποτάκτησε
για όσους χάθηκαν στον δρόμο του γυρισμού
και γι’ αυτούς που γύρισαν
και χάνουν τις ελπίδες τους.

Αργά τα βράδια του καλοκαιριού
βγάζω απ’ το παλιό σεντούκι
το λυχνάρι του Αλαντίν
και το ανάβω.

Στο θαμπό φως
διακρίνω τη σκουριά
των όσων μέχρι τώρα επιθυμήσαμε
και τον διαρρήκτη να κοιτάζει
πίσω από τις γρίλιες.

Από τη συλλογή Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Πινόκιο

Πινόκιο

[Ενότητα Από τα ποιήματα της εφηβείας]

1.

Ξύλινο σώμα βρέθηκε στην παραλία,
γράφαν οι εφημερίδες του τόπου
κι από κάτω,
αγνώστου προελεύσεως.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κι εσύ ενέδωσες τόσο απλά στο θάνατό σου.
Να πούμε πως τα παραμύθια
έχουν καμιά φορά απροσδόκητο τέλος
να πούμε πως οι άνθρωποι αλλάζουν με τον πόλεμο
οι μολυβένιοι στρατιώτες γίνονται αληθινοί πολεμιστές
πεθαίνουνε σαν άνθρωποι
να πούμε πως τα γράμματα επιστρέφουνε κλειστά
με τη σφραγίδα «άγνωστος»
πως τα όνειρά σου ενηλικιώνονται
πιο γρήγορα από σένα.

Ο Πινόκιο αρνείται να παραδεχτεί
πως είναι ο Πινόκιο
κρύβει επίμονα το παραμύθι του
που τον συκοφαντεί
χαμένος σε κάποιο ορφανοτροφείο της πόλης
δίχως όνομα.

Δεν τον φοβάμαι τον θάνατο, μας έλεγε,
φοβάμαι μόνο το δάσος που μ’ αναγνωρίζει.

2.

Μα δεν μπορώ να κλάψω
μ’ αυτά τα ξύλινα μάτια
ούτε να ονειρευτώ,
μας έλεγε ένα βράδυ ο Πινόκιο.

Ξαναγυρίζαμε στις ίδιες ιστορίες
όπως η βροχή ξαναγυρίζει στη θάλασσα
ανοίγοντας αόρατες χαραγματιές.
Η επιφάνεια των πραγμάτων
είναι μια πίστα παγωμένη και κλειστή
κι ανάμεσα σε δυο στιγμές
τα ασημένια πατίνια του Όλιβερ
οξειδωμένα από τον χρόνο.

Μα δεν υπάρχει χρόνος στα όνειρα, σου φώναξα
κι έτσι δεν ξέρω πώς και πότε θα σε συναντήσω.

Από σχισμή στο σκοτάδι
πότε πότε εισχωρεί
η μυρωδιά του νοτισμένου ξύλου
της βρεγμένης γης.

Η αγάπη είναι γεμάτη υγρασία
και μουχλιάζει την καρδιά μου,
μου εξηγούσε ο Πινόκιο.

Από τη συλλογή Πινόκιο (1975) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη