Ο Μάγιστρος Νικηφόρος Κασνίτζης
«Για όσα καλά μού χάρισες Θεέ μου
απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων
αμαρτωλός αξιολύπητος ικέτης κακοεργάτης
ορθώνω τώρα απ’ τα θεμέλια τον ναό σου
εγώ ο έρμος Νικηφόρος κατά τύχη Μάγιστρος
το παρανόμι μου Κασνίτζης και
με πόθο φλογερό τονε στολίζω για να λάμπει
απ’ άκρη σ’ άκρη από σεπτές χρωματουργίες
μα και λογής εικόνων ποικιλίες όλες για σένα
Δωροδότη των καλών»
Γράφει κτητορική επιγραφή
στον δυτικό του τοίχο ιστορημένη.
Μικρός ναός μονόχωρος και δρομικός με νάρθηκα.
’Πό τρία δίλοβα παράθυρα λιαχτίδες θυμιατίζουνε
μ’ ευλάβεια τα σανδάλια των Αγίων τριγύρω.
Πλινθοπερίκλειστος,
οι στρώσεις των κεραμικών διπλές,
μα και τριπλές.
Στους ακανόνιστους ανάμεσα ασβεστόλιθους,
με βήσαλα, σύμβολα κεντημένα – Κάπα Χι
και Γιώτα Χι και πάλι Κάπα ανάποδο,
λεπτές θαυμάσιες χοντροκόκκινες βελονιές.
Ψηλά στο επιστέγασμα,
αβακωτό διάζωμα, απέριττη ζωφόρος,
κεραμικά ορθογώνια εν σειρά
–τα σκαλισμένα Χι διχοτομούν τις τέσσερις γωνιές
προτού ψηθεί καλά καλά η κεραμίδα–
σιμά στο γείσο, αγκαλιάζει περιτρέχοντας το κέλυφος.
Κι εκεί στο βόρειο σήκωμα,
δύο κόγχες ραδινές,
η μια δίπλα στην άλλη,
ανακουφίζουν από τα βαριά φορτία,
ίδιοι καμαρωτοί αχθοφόροι,
σκαρωμένοι με καλούπια λυγισμένης καστανιάς
από σοφία αιώνων.
Μάγιστρος Νικηφόρος ο Κασνίτζης,
κυβερνήτης, έπαρχος.
Κάποιοι τον θέλουν να ’ρχεται στην Καστοριά
τέλη του Ενδεκάτου.
Να ’τανε ο πρώτος έπαρχος μετά τους Νορμανδούς,
τότε π’ ανέβηκαν στο Κάστρο
ο ίδιος ο Αλέξιος Κομνηνός
κι ο πρώτος των Παλαιολόγων στρατηγός Γεώργιος,
το 1083;
Άλλοι, πάλι, στα μέσα του Δωδέκατου.
Δεν έχει σημασία.
Τι χίλια ογδόντα τρία, τι χίλια εκατόν εξήντα.
Το Κάστρο κράταγε πιστό στη Βασιλεύουσα.
Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Καστοριά, Δυρράχιο,
δρόμος παλιός, η Εγνατία των εκζητήσεων της Αυτοκρατορίας.
Τι θέλει όμως να πει κείνος ο δεύτερος ο στίχος ο πονετικός
«αφού περήλθον εις τον κλαυθμώνος πεδόν»
(απόταν ήρθα δω στον τόπο των δακρύων);
Σε ποιων δακρύων τόπον ήρθε ο άρχων Νικηφόρος;
Να ’τανε δυσμενής μετάθεση ή μήπως εξορία,
σε κάστρο απόμακρο της Καστοριάς
της Πρώτης Ιουστινιανής Επισκοπής και Αχριδών;
Και πώς τυχαίνουν τόσα καλά
(«Πολλών τετευχώς δωρεών») σ’ έναν εξόριστο;
Κάποιοι θα πούνε (λογικά),
«δακρύων τόπον» εννοεί τον βίο τον επίγειο
κι όχι το κάστρο διορισμού του.
Ο Νικηφόρος αναπέμπει ευχαριστίες
για τις πολλές τις χάρες, τα πλούσια ελέη
και πιο πολύ για το αξίωμα που του ’τυχε στη ζήση του
κοτζάμ Μαγίστωρ κάστρου ξακουστού να γίνει,
και δούλεψ’ όλη την ευγνωμοσύνη του
πάν’ σ’ ένα κέντημ’ από πέτρα και πηλό,
να λάμπει με σεπτές χρωματουργίες
και παντοδαπές εικόνων ποικιλίες.
Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015) του Νίκου Δόικου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
