Νίκος Δόικος, Τρισάγιο

Τρισάγιο

Άγιος ο Θεός,
ο μακρόθυμος και οικτίρμων,
ο επικίνδυνος — «σημείον αντιλεγόμενον»,
ο άναρχος και ακανόνιστος,
μόνοι κανόνες του οι αναλογίες: —
ελαφρύ έλατο κι ευκινησία τριήρους,
σκληρή καστανιά και γοργόνα του ακρόπρωρου,
λιθαγωγία μαρμάρου και διάκοσμος μετόπης —
η Ελευθερία του άρμενο των ανθρώπων,
ο εμπρηστής της Τάξης,
ο ρυθμός της διαρκούς διαστολής του Κόσμου,
ωσότου δίνει μελανόστομη,
μαύρο του Vincent ξίφισμα στριφτό, να τον ρουφήξει,
και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης
ως νανόσπορος Αγάπης.

Άγιος Ισχυρός,
αν τύχει ο αντίπαλός σου,
οι κακουχίες, οι συμφορές,
οι ανεκπλήρωτες επαγγελίες,
όσα σε κάνουνε σκληρό
σαν τον καπνό της νεκρικής πυράς σου.

Άγιος Αθάνατος
ο σπόρος σου,
ο κόσμος σου μαγιάτικο στεφάνι,
μίσχο τον μίσχο αγκυροβόλια,
τα πεπραγμένα πολύτιμα πετράδια σου,
η αγάπη που δεν τόλμησες,
τα πολύτοξα γιοφύρια που διαβήκαμε
ανάμεσα σε χρυσά και πορφυρά περιδέραια του Οκτώβρη.

Ελέησον ημάς
τους λαθρομετανάστες στον πλανήτη των τοκογλύφων,
και τους άλλους,
το νεράκι, το χώμα, τους αγέρηδες,
τα παιδιά της φωτιάς,
τα παιδιά της φωτιάς
και τους άλλους.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Το χρέος

Το χρέος

Όλες τις έγνοιες μου τις βούτηξα σ’ αιμάτινο κρατήρα,
όρκος ισόβιας συμφωνίας,
σπονδή ταγμένη στο Κοινόν των Ορεστών,
σαν ένα ασήμαντο κυκλάμινο στου κάμπου
το στρωμένο κατανυκτικό σμαράγδι,
το φέγγος του ν’ αναριγεί απ’ τους καημούς του κόσμου.

Όλα τα ποιήματά μου τα χρωστάω.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Συμπόσιο Σοφών

Συμπόσιο Σοφών

Ήρθαν κατά φυλές,
αναζητώντας, είπαν, επικοινωνία.
Πολλοί με ονόματα επιχώρια,
και άλλοι θρασείς, από βαρβαρικά βασίλεια,
ασφαλισμένοι σ’ ελλειμματικά Ταμεία,
στους ώμους όνειρα αμετροεπή,
ντυμένοι μοντελάκια κούρασης
και μάτια για στεγνό καθάρισμα.

Ιδεολόγοι Γαλαξιακών Δικτύων,
που ξανανιώσαν ξαφνικά
σε κοσμικό νησί, το καλοκαίρι το στερνό τους,
και φλυαρούσαν για δίκτυα ευρυζωνικά
και τα ευωδιαστά στριφτά της διπλανής παρέας.

Αρχαιολάτρες των αγρών, βέβαιοι
πως χτυπήσαν φλέβα της Αποκάλυψης,
με δυο τομές κάτω απ’ το τρίτο στρώμα
της τέταρτης αρχαίας αγοράς,
κι αφού στηθήκαν στον φακό μπροστά,
γραμμή με τις ενδημικές περιέργειες,
ευθύς ποινικοποίησαν το μέλλον.

Σαραβίτες φιλόσοφοι,
φορτωμένοι χαμομήλι και καλειδοσκόπια,
κομπάζοντας πως βρήκαν την Αλήθεια
στην κορυφή του Mont Ventoux*,
φιλοτελιστές σπανίων γνώσεων,
συνήθως κολλημένοι εκεί στο βάθος
της τελευταίας βραδινής διαφωνίας.

Αρχιτέκτονες χαλύβδινων εξαρμάτων,
αστραφτερών τσίγκινων κάδων,
εν σειρά και εν σωρώ,
μουσειακών εκρήξεων εν κενώ,
από χαρμάνι λαμπερής αμηχανίας,
ομάδα ιδιαζόντων ζηλωτών
της διαφοράς και των εκπλήξεων.

Θεοκράτες επισείοντας μεγεθυντικούς φακούς
και τόμους των «Πνευματικών Ασκήσεων»**
τοκιστές της ελπίδας των μακαρίων,
φανερά ταλαιπωρημένοι
από την τελευταία περιφορά της Σεμνοτυφίας.

Κι όταν τελειώσανε οι γνωριμιές
και βάλθηκαν να ξεκινήσουν,
μόλις ακούστηκαν τα πρώτα λόγια,
γιόμισε η αίθουσα βιβλία, σμήνη,
που λες και βγαίναν απ’ τα στόματα με κάθε λέξη
και φτερουγίζανε ψηλά στον θόλο του αμφιθέατρου
και τσακιζότανε καθένα πάνω στ’ άλλα,
σ’ έναν ορυμαγδόν ιπτάμενων συγκρούσεων.

Εξώφυλλα κι εσώφυλλα σκίζονταν στον αέρα
και πέφτανε στο πάτωμα πυκνό χάρτινο χιόνι.

Στρώμα παχύ σωρεύτηκε σε λίγο,
κονιορτός πολύχρωμος των επιχειρημάτων,
ανάμεσά τους, απειλώντας να τους πνίξει.

Κι ο διάλογος σταμάτησε πριν καν αρχίσει.
Αμηχανία ενέσκηψε στο προεδρείο,
που ευθύς εκήρυξε περαιωμένο το συμπόσιο.

Στην έξοδο, γνωστοί ανταποκριτές εκθείαζαν
τη φιλική ατμόσφαιρα του συμποσίου,
με πόσην οξυδέρκεια οι σοφοί επέβαλλαν
διακριτική προσωρινή Επιτροπεία,
με πόση τάξη ασμένως αποχώρησαν
μοιράζοντας ευχές για βίον ανέραστον.

* (Mont Ventoux – βλ. Πετράρχης, Η Ανάβαση στο Όρος Βεντού.)
** (Πνευματικές Ασκήσεις – έργο του Ignatius de Loyola)

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Σκοτώνουμε τους Ήρωες

Σκοτώνουμε τους Ήρωες

Σε όλα τα θέατρα των μαχών, κάθε πατρίδας,
καλπάζουν πρώτοι να φουντώσουν τις φωτιές,
αγέρηδες εγείροντας απ’ άγνωστους ασκούς
– κρυμμένα λάφυρα αλλοτινών πολέμων.

Κι όταν, στη μάχη, σπαθί και χέρι γίνουν ένα,
αγκυλωμένη εκδίκηση, μανάδων μοιρολόγια,
απ’ την δική τους νίκη αναστημένοι
στροβιλιζόμαστε μαζί τους στα ουράνια,
καμπάνες χρωματίζουνε τους ήχους κόκκινους,
ανδριάντες συνωστίζονται στις ενδεείς πλατείες,
εκεί όπου πάντοτε οι απόντες σέρνουν τον χορό,
ώσπου, στην ώρα τους, να κάτσουνε τα γράδα,
στο ίδιο πάντοτε καζάνι του θριάμβου
(μοιραίες οι ώρες του θριάμβου,
χαρίζουν χρόνο στους απόντες να επιστρέψουν),
την ώρα του αποστάγματος, την ώρα των σκιών,
τότε πρωτοπαλίκαρα πνίγουνε καπετάνιους
και ναύτες τουφεκίζουν καπετάνισσες,
κι η δόξα φύραμα κουραστικών βιβλίων,
κι οι ενοχές περήφανες μπροστά να παρελαύνουν.

Σκοτώνουμε τους ήρωες γιατί φοβόμαστε
τη λεβεντιά που καταυγάζει σκοτεινές γωνιές,
εκεί όπου πάντα η απουσία αναγορεύεται εξουσία.

Σκοτώνουμε τους ήρωες
γιατί αμφισβητούν τον θάνατό μας.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Προ του δελτίου των δώδεκα

Προ του δελτίου των δώδεκα

Στράτα φεγγαρόστρωτη
μοιράζει την λίμνη
–δρόμο του έρωτα την βάφτισαν
οι Γάλλοι, rue d’amour–
πύρινο πέρασμα κοιλάδας σκοτεινής,
το σκίζουν ίσκιοι δίκωποι
π’ απλώνουν παραγάδια.

Απέναντι λεπτά τα περιγράμματα
βουνοκορφές σαν λυγισμένα φωτοστέφανα
να στέφουν την υγρή περίπτυξη,
τόσο γαλήνια, ακίνητη, ακύμαντη,
λες ναρκωμένη απ’ το ισοκράτημα του γρύλου.

Θυμούμαι τέτοιες νύχτες
τραγουδούσαν και ζευγάρωναν,
σφιχτά τα χέρια με τα όνειρα.
Τώρα μια πεταχτή ματιά, τυχαία,
στον τηλε-χρόνο των διαφημίσεων,
προ του δελτίου των δώδεκα.
Μεσάνυχτα.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Πικρό γονίδιο

Πικρό γονίδιο

Έψιλον, πρώτο γράμμα του Ευρώτα,
που ’καμε το ποτάμι του τάφο της πρώτης ήττας,
σάβανο της ντροπής.

Λάμδα ’πό το βαφτιστικό σου Λάδι,
μέσα στη γούρνα την γλειμμένη απ’ την βροχή,
κι από την Λύτρωση όπου σ’ έταξαν για πάντα.

Έψιλον, πάλι, να θυμάσαι του Ευρίπου
τρελά νερά κι απείθαρχα,
μια του βορρά και μια του νότου,
να χορεύουν τους κανόνες στο ταψί.

Ύψιλον σαν το δεύτερο το γράμμα της Ευτέλειας,
να μην ξεχνάς το όνομα του εχθρού σου.

Θήτα το τρίτο της Ευθιξίας,
έτσι, ν’ ανάβεις σαν πυρσός με την παραμικρή την σπίθα
και να ζεσταίνεις των ανθρώπων τις ψυχές.

Έψιλον, άλλη μια, το τέταρτο δίδυμο γράμμα
του Μελένικου που ορθώνεται «επί πέτρας
κρημνοίς πανταχόθεν εστεφανωμένης»,
για να φρουρεί περάσματα διακινδυνεύσεων.

Ρο σαν το πέμπτο της Μακαριάς,
πλούσια να στρώνεις κάθε χρόνο στο διάσελο,
το σφιχταγκαλιασμένο απ’ το γαλάζιο,
στη μνήμη της Κυράς π’ αγκάλιαζε την Οικουμένη.

Ιώτα σαν το έκτο γράμμα της Ευψυχίας οπού
σε ντύσανε, μετά το μύρωμα, οι ανάδοχοι θεοί.

Άλφα το έβδομο της Ευφορίας, πρώτο της Άνοιξης
και της Άρουρας της βλαστάνουσας ευφορίαν οικτιρμών.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πικρό γονίδιο της γενιάς μου.

Ευθείς οι δρόμοι, τα φαράγγια αγύριστα,
Λαμπάδιασαν σαν έφυγες για λίγο.
Εγερτήρια σήμαντρα, φωτιές ψηλά στα υπόσκαφα
Υπερώα – ασκηταριά που γίναν προμαχώνες.
Θάλασσες κάργα πειρατές, αντάρτες του πελάγου.
Έμβολα χρυσοχάλκινα έρμα στ’ ακροθαλάσσι
Ράκη εχθρών σου εκβράζονται με κάθε ρόχθο.
Ιστιοφόρα όνειρα τις μπόρες αψηφώντας αράδα
Αρμενίζουνε – γέννα θαλασσοπόρα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, πικρό γονίδιο της γενιάς μου.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Ο Βένετος

Ο Βένετος

Λάμπει γαλαζοπράσινος,
έτσι όπως ζευγαρώνει
τον ουρανό με την κοιλάδα,
στην κλίνη την δική του,
την πρωτόπλαστη.

Γαλάζιο και χλωρό,
τον Βένετο,
τα χάσματα τα Πινδικά
τον άκουσαν Βενέτκου,
και στων δασκάλων τα τραγούδια
τον τραγούδησαν Βενέτικο.

Αργοκυλά ως λιτανεία
των αγίων του βουνού,
με ανεπίδεικτο καμάρι,
κατά το πάνω πέλαγος.

Στις πρώτες του πηγές ακούς
τις οιμωγές του ασβεστόλιθου,
που χάνει κι έναν έρωτα
με κάθε ανάβρα.

Κατά το Σπήλιο,
ανένδοτα ορθώνονται φαράγγια,
στην πάλη την αρχέγονη υποχωρώντας
ανεπαίσθητα,
κάθε φορά κι απ’ ένα δάκρυ,
σαν τις ελπίδες των ανθρώπων.

Στα ριζά του Καλλίστρατου,
Νικάνωρ Θεσσαλονικεύς τον ευλογεί
και ηρεμεί, κι ανοίγει,
σε αλλεπάλληλους μαιάνδρους,
διάλογο
με τα τριγύρω αργόσχολα αμφιθέατρα.

Πιο κάτω,
στα κατάντη τα περάσματα,
άφοβοι έφηβοι
προτάσσουν τα βραχώδη στήθη,
όλο ματαίως προκαλώντας,
άλλοτε με κυρτή
κι άλλοτε κοίλη περηφάνια,
πάντοτε λεία και καθαρή —
αντίδωρο της αφοβίας.

Κι ό,τι απομένει απ’ ορεσίβιες αντοχές,
κόκκινα βότσαλα, πολύσχημα,
τα φέρει ο Βένετος μαζί του
και τ’ αποθέτει ευλαβικά
στ’ απόβαθα της συμβολής,
κάτω από την κοχλάζουσα συνάφεια,
να τ’ αναλάβει Αλιάκμων ο Γραμμουστινός,
με άλλα φτερά μαζί
πολύδωρων χειμάρρων,
σιγά σιγά και παστρικά,
να τα οδηγήσει πέρα κι όσο γίνεται
σιμότερα στ’ αλάτι του πελάγου,
να το λουστούν, ν’ αστράψουνε,
ίδια μαργαριτάρια,
τάματα από φάρες Πινδικές
ευχαριστήρια
στην γενναιοδωρία των πηγών.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Μιμήματα

Μιμήματα

Τους Μύστες των Τεχνών τους κουβαλάμε,
σαν τα ποτάμια το χρυσάφι φυλαγμένο
στα μυστικά της κοίτης τα φορτία,
έκλυτους θησαυρούς σ’ ώμους αθέατους,
και κάθε τόσο, ανεπίγνωστα, σε στίχους νέορτους,
πεντάγραμμα, καλούπια και καμβάδες,
τρυπώνουν με δικά τους ψήγματα πολύτιμα,
αρχαίες ψυχές σε σώματα νεογέννητα.

Τούτη η μαστόρικη παράδοση κρατάει,
από γενιά της κάθε Τέχνης σε γενιά,
ανθρώπινη, συνήθως γόνιμη συνήθεια,
αρκεί, βαρείς κι ασήκωτοι όπως είναι οι Μύστες,
να εξαντλούμε ενδελέχεια και μεράκι,
να τους σηκώνουμε όσο γίνεται ψηλότερα στους ώμους
για να μη σέρνουνται στου δρόμου τα κατσάβραχα.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος

Νίκος Δόικος, Κοντάκιο

Κοντάκιο

Να ξαναβρεθούμε λοιπόν όσοι αχθοφορούμε τις ίδιες πληγές
από περίτεχνα φραγγέλια της ίδιας προδοσίας.

Τίποτα δεν μας εμποδίζει πια, τίποτα δεν απειλεί τις συμβάσεις,
ό,τι ήτανε καλό να γίνει χάλασε και ό,τι να χαλαστεί από καιρό ερείπιο.
Τίποτα δεν απόμεινε ορθό, που άμα χαθεί ν’ αξίζει να λυπάσαι.

Να ξαναβρεθούμε όσοι μετρήσαμε τα ίδια αστέρια,
κείνες τις νύχτες τις ανίσκιωτες, ψηλά καβάλα το φεγγάρι να
λάμπει σαν δέκα ήλιους συναγμένους από κρυφούς συναγερμούς,
πάνω στα ερείπια καθεδρικών δογμάτων.

Δεν υπάρχει ζωή έξω από τούτες τις νύχτες, να θες να την χαρείς,
δεν υπάρχει πνοή χωρίς αγέρα στα πνευμόνια του ταύρου.

Να ξαναβρεθούμε κουβαλώντας τους ίσκιους
των εκτυφλωτικών αποκαλύψεων, τους χαμένους θησαυρούς
των γερόντων, σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο που γερνάει
γιατί φοβήθηκε τα νιάτα, προτού γεράσουμε κι εμείς οριστικά.

Να ξαναβρεθούμε κάτω απ’ το φως το ιλαρόν,
με τις πληγές, τις ενοχές, τις εποχές των αναθεωρήσεων,
όσο χαράζει ακόμα, εκεί μακριά, ένα παράθυρο ανοιχτό,
να βλέπει θάλασσα και τα λευκά φτερουγίσματα των οριζόντων,
ν’ ανοίγει διάπλατα στις ανεμορριπές τις καθαρτήριες του ήλιου.

Να ξαναβρεθούμε λοιπόν τώρα πιο νέοι κι από τη γέννα μας
–ανάμεσα σε τόσο θάνατο ο χρόνος αναστρέφει–
μας περιμένουν τ’ αυγουστιάτικα τοπάζια, που μαγέψανε τον Χρόνο,
στο διάφανο μετάξι του πελάγου κεντημένα, τα βραδινά ρεσάλτα,
τα φουντωμένα δέντρα απ’ τον ιδρώτα μας
και χορωδίες πουλιών, σε ανοιχτά κλωνάρια, ισιωμένα,
στα ανθοφόρα μάτια τους ’πό μια σταγόνα αίμα δικό μας,
σαν του ροδιού ρουμπίνια στη σειρά.

Δεν υπάρχει ζωή πέρα από τούτα τα δέντρα, να θες να την χαρείς,
δεν υπάρχει πνοή χωρίς αγέρα στις μασχάλες των πουλιών.

Κι αν είμαστε κι εμείς νεκροί από καιρό και δεν το καταλάβαμε,
θα δανειστούμε λίγη αθανασία, για όσο κρατάει μια στερνή
εφόρμηση στα απρόσιτα χειμερινά λημέρια των ανέμων,
ν’ αλλάξουμε στροφές, ν’ αλλάξουμε ριπές και ρότες,
να μη μας φτύνουνε στον δρόμο τα παιδιά μας.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013) του Νίκου Δόικου

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Δόικος