Στέλλα Τιμωνίδου, Zerynthia polyxena

Πηγή: wikipedia

Zerynthia polyxena

[Ενότητα IV]

Μαύρο, κίτρινο, καφεκόκκινο
και λίγο πράσινο και μπλε
αρμονικά και γεωμετρικά
μοιρασμένο στα φτερά της
σαν κέντημα Βυζαντινό.

Η τελειότητα ολοκληρωμένη:
από τ’ αυγό βγαίνει η κάμπια,
γίνεται χρυσαλλίδα
κι ακολουθεί η μεταμόρφωσή της
σε πεταλούδα.

Αυτή η ομορφιά
όπως πολλές άλλες
δε διαρκεί.
Δέκα μέρες αρκούν
ο διάδοχος για νά ’ρθει.

Η μόνη της κατοικία είναι
στη γη του Ολύμπου και του Ταΰγετου
και εναντίον των εχθρών
έχει ένα σπάνιο όπλο:
αριστολοχία είναι η απάντησή της.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Advertisements

Στέλλα Τιμωνίδου: America… America

America… America

[Ενότητα II]

Θερμό καλωσόρισμα
στο Middlebrook Hall
και με πλατύ χαμόγελο.

Πώς τόση φιλικότητα και
εγκαρδιότητα; Διερωτήθηκα.

Μετά από δεκαπέντε μέρες,
μια πρόσκληση σε γεύμα,
καλογραμμένη και με πένα.
Τέτοιες αβρότητες σπανίζουν,
σκέφτηκα κι απάντησα
«ευχαρίστως».

Το βράδυ εκείνο στο μεξικάνικο εστιατόριο
πέρασε τυφώνας, αλλά εμάς δεν μας άγγιξε.
Είχαμε ταξιδέψει σε άλλους κόσμους
και μιλούσαμε άλλες γλώσσες.

Αργότερα μετά το μπουρίνι,
νηνεμία:
πεσμένα δέντρα, σπίτια δίχως στέγη,
επιστροφή στην πραγματικότητα.

Εντούτοις συνεχίσαμε το ταξίδι,
με γλώσσα συνεννόησης Βαβέλ.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Ψευδαισθήσεις

Ψευδαισθήσεις

[Ενότητα III]

Καθημερινά φιλοσοφούμε
με αμφίδρομη πορεία:
συγκεκριμένο προς αφηρημένο
και αντίστροφα.
Στο μεσοδιάστημα κινητοποιούμε
τις ψευδαισθήσεις μας.

Οπλισμένοι μ’ αυτές καταφεύγουμε
στο αφηρημένο κάθε φορά που
στο συγκεκριμένο, ο εαυτός μας
(πρόσωπα που μας περιβάλλουν ή γεγονότα),
μας ταράζει και μας απογοητεύει.

Αναζητούμε στην πολιτική
μια ανθρώπινη διάσταση,
όχι απλώς άσκηση εξουσίας,
όταν οι πολιτικοί αποθρασύνονται.
Μας προδίδουν κάπου κάπου οι φίλοι;
Τότε ανατρέχουμε στη φιλία
για να παρηγορηθούμε.

Λειτουργούν ως ασπίδα,
προστατεύοντας τη λογική
και ψυχική μας ισορροπία.
Μεγάλο κακό ν’ αφανίσει κανείς
την ασφαλιστική δικλείδα της ύπαρξής μας.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Χριστούγεννα

Χριστούγεννα

[Ενότητα VII]

Ας χιονίσει.
Δεν μπορώ να πάω πουθενά,
μόνο να κοιτάζω
απ’ το παράθυρό μου.
Χάρη στα μάτια μου
μπορώ κάπως να χαρώ
το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ας χιονίσει.
Ήθελα να φτιάξω μελομακάρονα.
Ήθελα να στολίσω ένα πραγματικό
χριστουγεννιάτικο δένδρο.
Αλίμονο, ήθελα, ήθελα…
αλλά ας χιονίσει.

Νοσοκομείο Albert Schweitzer, Ντόρντρεχτ,
21 Δεκεμβρίου 2007

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Τούνελ

Άκης Δαούτης (μουσική) & Σωτήρης Κακίσης, Γιώργος Τσεμπερόπουλος, Τάκης Συρέλλης (στίχοι): Πες μου ποιος είναι ο εχθρός
(τραγούδι: Φοίβος Δεληβοριάς / από την ταινία του Γιώργου Τσεμπερόπουλου «The enemy within (Ο εχθρός μου)» (2013))

Τούνελ

[Ενότητα I]

Υπάρχουν τούνελ και τούνελ.

Τούνελ
που διευκολύνουν την κίνησή μας:
τούνελ για αυτοκίνητα,
τρένα και πεζούς
μέσα ή έξω από την πόλη
κάτω από βουνά και θάλασσες.
Επιτεύγματα της τεχνολογίας.

Αλλά και τούνελ
που δυσκολεύουν τη ζωή μας:
εκείνα τα σκοτεινά και δαιδαλώδη.
Εκείνα της αβεβαιότητας,
της απελπισίας και μελαγχολίας∙
της απομόνωσης και μοναξιάς.
Τούνελ που δε μας κάνουν περήφανους.

Αυτά είναι συχνά ατέρμονα
κι αν κάποτε ανάψει ένα φως,
θα είναι εξαίρεση στον κανόνα.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Ταξίδι στον χρόνο

Ταξίδι στον χρόνο

[Ενότητα III]

Το φως του γαλαξία κάνει
δυο δισεκατομμύρια έτη
για να φτάσει στη γη
μας λεν οι αστροφυσικοί.

Όμως ένα ωραίο πρωινό
εμφανίζεται μια νέα έρευνα
που ανατρέπει την παλιά
και πάει λέγοντας.

Μυστήριο θα παραμένει ο χρόνος
όπως ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα.

Όμως οι ερευνητές που δεν εφησυχάζουν
στο «πίστευε και μη ερεύνα»
θα συνεχίσουν και στο μέλλον
τις ατέλειωτες περιπλανήσεις τους
στα αυτόφωτα σκοτάδια του χρόνου.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Ταξιδευτής της πολυθρόνας

Ταξιδευτής της πολυθρόνας

[Ενότητα I]

Καθηλωμένος στην πολυθρόνα σου
πατάς ένα κουμπί κι αμέσως
βρίσκεσαι σε άλλη γη.
Ρουφάς με τα μάτια σου
καθάρια ακρογιάλια
με μαργαριτάρια και κοράλλια.
Τ’ αυτιά σου γεμίζουν από ήχους
μεθυστικούς κι εξωτικούς.

Ψυχή τε και σώματι επιθυμείς
να λάβεις μέρος σ’ αυτή την πανδαισία.
Όμως κι αυτό αυταπάτη∙
μια νοερή πλοήγηση απλά
σε άλλο τόπο και χρόνο.
Ταυτόχρονα ο δικός σου χρόνος
προχωρεί ολοταχώς και ατάραχος.

Ίσως να ’ταν καλύτερα παλιότερα,
σκέφτηκα. Τότε που συμμετείχαν
όλες οι αισθήσεις. Όταν ερχόσουν
tête à tête με τα στοιχεία της φύσης
και το ταξίδι διαρκούσε χρόνια.
Ο Οδυσσέας παλιννόστησε σίγουρα
πιο σοφός στην Ιθάκη του
απ’ ό,τι εσύ από το Internet.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Ταγκό

Ταγκό

[Ενότητα ΙI]

«Ταγκό είναι ο εσωτερικός κόσμος που κρύβεται
και η φωνή που υψώνεται απογυμνωμένη»
Enrique Santos Discépolo

Πρωτοεμφανίστηκε
στα χαμαιτυπεία του Μπουένος Άιρες,
παθιάρικος και πονεμένος
κι έφτασε τα πέρατα της γης
ως χορός ερωτικός και λάγνος.

Στην απόμακρη συνοικία
της Nueva Pompeya
οι βετεράνοι αοιδοί ακόμη
τραγουδούν και λικνίζονται
στους ρυθμούς του.

Ένα δρώμενο
που σε συνεπαίρνει.
Ένας χορός που σε παθιάζει.
Σ’ αυτήν την ερωτελεστία
όλο σου το είναι συμμετέχει.

Χορεύουμε ένα ταγκό, παρακαλώ;

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Τα πάντα ρει

Τα πάντα ρει

[Ενότητα Ι]

Σ’ αυτή τη χώρα που βουλιάζει κάτω
από την επιφάνεια της θάλασσας,
σ’ αυτό το φαινομενικά ήρεμο τοπίο
όπου οι αλλαγές των εποχών
δεν γίνονται πια τόσο αισθητές,
σ’ αυτό τον τόπο τον εκτεθειμένο
στους ανέμους όπου το φως είναι
λιγοστό και το νερό περίσσιο,
φυτρώνουν εδώ κι εκεί ολόλευκες
ανεμώνες που κρατούν διαρκώς
τα πέταλά τους ανοιχτά
έτοιμες να πετάξουν μακριά.

Το γκριζοπράσινο ποτάμι κυλάει
ήρεμα μέχρι εκεί που συναντάει
την παλίρροια της θάλασσας.
Τα σύννεφα από ψηλά αλλάζουν
συνεχώς χρώμα, σχήμα και πορεία.

Μέσα σ’ αυτή τη δίνη της φύσης
και της ζωής συμπαρασυρόμαστε
κι εμείς από το ένα μέρος στο άλλο.
Διευρύνουμε τον ορίζοντά μας
και ανταλλάσσουμε ιδέες.
Τις καταγράφουμε στο χαρτί.
Τις κάνουμε ποίηση που με τη σειρά της
μπαίνει κι αυτή στην αέναη κίνηση
για να φτάσει τελικά στην αρχική
ρήση: «τα πάντα ρει».

Richard van den Dool,
Σχέδιο εξωφύλλου του βιβλίου του Kees Klok,
In dit laagland (2005).

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου