Ρουμπίνα Θεοδώρου, Luna park (1-5)

Luna park

1

Βρε μουδιασμένη ευτυχία
Για άδειασέ μου
Επιτέλους τη σελίδα.

2

Εμείς οι ανώνυμοι χαμένοι
Στα μητρώα μιας άλλης Ανδαλουσίας
Την περνάμε ζάχαρη.

3

Αφού Δεν
Το ’ριξα κι εγώ στο Ζεν.

4

Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ
Ότι για το σημείο μηδέν
Θα χρειαζόταν τόση επιμήκυνση.

5

Προ πολλού
Ο Θεός των προβάτων
Μας εγκατέλειψε
Τα βελάσματα όμως
Τον χαβά τους.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Στην κοιλιά της φάλαινας

Στην κοιλιά της φάλαινας

Σήμερα μάλιστα
σήμερα ξύπνησε
με ωραία διάθεση
η μελαγχολία
και σημασία δεν δίνει
στην ξανθιά καταγωγή
της μέρας
κι ούτε που τη νοιάζει
αν όλα τα χαρούμενα
ήμουνα που ήμουνα
άρχισαν πάλι
να μαθαίνουν την προπαίδεια.
Θεοί και δαίμονες
οι τέλειοι αριθμοί
αθροίζουν οι διαιρέτες τους
σε χρόνο μηδέν τον πάσσαλό μου.

Ευτυχείς, φθονήστε με!

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σαν παραμύθι

Σαν παραμύθι

Οι ουρανοί αγάλλονται
και χαίρε η δύσις όλη
με ρυθμό και μπρίο.
Προσδεθείτε,
μια ιπτάμενη νοικοκυρά
μας κατατρέχει.
Σε λίγο τα παχνιά μας
θα μοσχοβολούν
ελπιδόφρουδες
και μανταρίνι
σε λίγο θα υποδεχτούμε
Χριστό, Χριστό
κι αλλοφροσύνη.

Οι ουρανοί αγάλλονται
η Τζίνα Μπαχάουερ στο πιάνο
οι νοήμονες, έγκλειστοι
στα μαγαζιά
τα λαμπίδια σε παροξυσμό
και το χριστουγεννιάτικο δέντρο
να υπερσιτίζεται.
Σύγχρονοι θεόσοφοι
στο δεύτερο συνθετικό
σας θέλω.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Κατάμαυρο

Κατάμαυρο

Ποιος να μου το ’λεγε
ότι αυτά τα δύστυχα μαλλιά
για πάντα μέσα σε μαύρους οιωνούς
την αμαρτία θα επωάζουν.
Ποιος να μου το ’λεγε
ότι αυτή η σάρκινη παραδοχή
σε νοσταλγία ήλιου
ποτέ δε θα γεράσει.
Και μη διανοηθεί
αστράγαλος να λάμψει
λάθος επιρρεπές στο γέλιο
να τολμήσει,
τάζουν βούρδουλες
βασανιστήρια αρρενωπά
τάζουν νόμους πέους.

Τα βαμβακερά μου κάτεργα
φαρδιά σιωπή τυλίγει
έξω γαβγίζουν τα σκυλιά
γαβγίζει η ιστορία,
μόνο σκοτάδια βλέπω
και από το θάνατο πιο πειστικά
και μόνο μια ραχιτική ζωή στα βάθη.
Είναι γνωστό,
στον Άδη ένας κέρβερος
καλοπερνά
και μη διανοηθείς,
μ’ αυτή τη σκέψη
ατέρμονα σ’ αλυσοδένω.
Πιο μισητή κι από έγκλημα
πιο λίγη κι από στίγμα κουτσουλιάς
έι εσείς, ρωτάω
σε ποιον αιώνα αγκομαχώ;

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Καλοπέραση

Καλοπέραση

Πάλι καλά
ένας ακόμα βραχνάς
για να βγάλω τη μέρα.
Ούτε να το σκεφτώ
τι θα γινόμουνα
χωρίς αυτήν
τη γάργαρη συνέχεια.
Ε ρε, καλότυχο κορίτσι εγώ
και σιγά το τραύμα.

Τίποτα μα τίποτα δε λείπει
από το ορεκτικό μου περιβάλλον,
ένα ποτηράκι κρασί
λίγο χωριάτικο ψωμί
κι η επιούσια ζημιά στο τραπέζι.
Όσο για τα επιμέρους,
χωρίς την ασθένεια του Σοπέν
καλύτερα λέω να σωπαίνω.

Από τη συλλογή Γαλάζιο πορτοκάλι (2004) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Τομή

Τομή

Ήταν η εποχή
που τα ρολόγια υπέφεραν
από κακή κυκλοφορία
του χρόνου.
Φλέβες και ωροδείκτες
πρήστηκαν τόσο
που ήταν σχεδόν αδύνατον
να μετακινηθούν.
Μέχρι που φύτρωσαν
δάφνες στα μαλλιά
μέχρι που βγήκαν τα μαχαίρια
κι όλα άρχισαν να λειτουργούν
όπως πριν, ίσως και χειρότερα.

Άθελά μου τότε
γαντζώθηκα από ένα σύννεφο
και γιγάντια λευκότητα
απλώθηκα λίγο πιο κάτω
από χίλιους παρόντες ήλιους
και πολύ πιο πάνω
από εκατομμύρια χαρωπές κολάσεις.
Τώρα πλέον είμαι γεγονός.
Οργανική κι ανόργανη
ουρανοδρομώ πότε στη δεξιά
και πότε στην αριστερή παραλογόσφαιρα.

Αραιά και πού μια τσιγαρίλα
πέρα για πέρα ανθρώπινη
μου φυσάει καπνό και πίσσα στα μούτρα.
Μάταιος κόπος αληταράδες
οι παιδικές μέρες μου
συνεχώς πληθαίνουν
κι έχω έναν ουρανό ολόκληρο
και τεράστια περιθώρια λάθους
για ξέφρενο παιχνίδι.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Σ’ έναν ποιητή

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Καρτελιάς, Δίπλα στη θάλασσα
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / δίσκος: Οδύσσεια (2007))

Σ’ έναν ποιητή

Άχρονη μνήμη σαν στιγμή
η μοναξιά σου δέος
κι εγώ,
ανοιχτά παραθυρόφυλλα
στο νεύμα του ανέμου,
ακύρωσα τη μέρα
βαθιά για να υπάρξω.

Το αχανές της σύλληψης ταράζει
ανάγκη λύτρωσης ξανά
ένας ίλιγγος σε νοσταλγεί
γνωστές ανατριχίλες.
Είδωλα, πόλη σκοτεινή
αναίτια χωρίς φεγγάρι
φράχτες κι ολόγυρα
ηλεκτροφόρες μοίρες,
θέριεψες ονείρου εκδοχή
όχι, δε σε χωρούν
οι τρεις παρήγορες διαστάσεις.
Άναψαν βεγγαλικά
φλογισμένοι οι ουρανοί
σε συνοδεύουν,
στην παραίσθησή σου άφθαρτος
της θλίψης των χρωμάτων
προϋπήρξες.

Μα τους Ολύμπιους θεούς,
τον Ποσειδώνα, που μανιασμένα
χτύπησε τους ωκεανούς η τρίαινά του,
θα τολμήσω σ’ αυτήν την υπεροχή
άπληστη στη σκέψη σου βουλιάζω.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Προηγήθηκε άλλος

Προηγήθηκε άλλος

Τα χάλια μου
μιλούν από μόνα τους
δεν έχω πια δεσμά
κι ορίζοντα κανέναν.
Μόνο αν έμεινε χρόνος,
παρακαλώ μια στάση
στην αθωότητα
λίγο ανεκπλήρωτο
να προσκυνήσω
μια φραουλένια διάψευση
να γλείψω
κι ύστερα πάλι
στην υποτροπή του τώρα.

Χωρίς άλλο
η υπόθεση σηκώνει
κατεδάφιση
κι όπως ευστόχως
υπαρξιολόγοι το προβλέψανε
ανοήτως προηγούμενη υπήρξα.
Δε θα μου λείψεις και πολύ
μικρή, άβολη θεσούλα
κι ας πίστευες το αντίθετο,
οριστικά πλέον συνοψίζομαι
σε σκουληκιών απόφθεγμα.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ποιος φοβάται το 2000

Ποιος φοβάται το 2000

Και να που φθάσαμε στο 2000
της αισθητικής κι αντιαισθητικής
αναμονής.
Κι όμως όλα είναι στη θέση τους.
Τα βουνά, οι πεδιάδες,
τα σωφρονιστικά καταστήματα,
η μπλε σκόνη τ’ ουρανού,
τα προσκόμματα, οι συμβάσεις,
οι διακανονισμοί, οι ανακατατάξεις,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι φωταγωγημένες λεωφόροι,
τα πλήθη, τα μισόλογα,
οι ενεστώτες με τα φιογκάκια στα μαλλιά,
οι υπεράνω πάσης υποψίας μέλλοντες,
οι στύσεις, οι αφίξεις,
τα group therapy
παντός καιρού και προβλημάτων,
η Γουαδελούπη, το Τατζικιστάν, τα τουρμπάνια,
η κλωνοποίηση του Αϊ-Βασίλη,
όλα, όλα είναι εντάξει στη θέση τους.
Ο παλιός αιώνας που συγχωρέθηκε,
η φωτογραφία σου στον τοίχο,
το φύλλο της πόρτας που έχει πετσικάρει,
το χτεσινό ψητό της κατσαρόλας,
το απλωμένο εσώρουχο,
οι απεγνωσμένες διαδρομές,
ο έλεγχος των γεννήσεων,
ο έλεγχος των πάντων,
ο μαύρος, ο άσπρος, ο κίτρινος χρυσός,
όλα, όλα είναι ακόμη στη θέση τους.

Οι συμφέρουσες τιμές, οι εξοπλισμοί,
τα ψέματα, οι σκηνοθεσίες,
οι σφιγμένες γροθιές, η άνοιξη,
εγώ, εσείς και οι αυταπάτες μου.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Παραίσθηση

Παραίσθηση

Πέρασες από μπροστά μου
γυμνό αστέρι,
ως πόσο σε θέλω
στο νυχτωμένο μου κατάντημα,
πόσο απαρηγόρητα
χωρίς εσένα
φλυαρεί το κορμί μου!
Πλησίασε, έχω κάτι να σου πω,
αυτή η κατακόκκινη φαντασίωση
με ξεπερνά κατά πολύ
κι αγγίζει
όλες τις προηγούμενες
κι επόμενες ζωές μου.

Δεν ξέρω ούτε τα στοιχειώδη
παρά τα νοερά κι ευλύγιστα
πλοκάμια σου,
σε πιάνω μόνο
στη συχνότητα των ονείρων
καταδικασμένη να χάνομαι
νύχτες ολόκληρες
στις άυλες διαστάσεις σου.
Ν’ αγγίζω το ανέγγιχτο
να ψιθυρίζω το ανείπωτο
να ξεφορτώνω θάλασσες
στη διαστροφή μου.
Για σένα, για μένα
για όλο αυτό το πλήθος
που βογκάει στα σπλάχνα μου,
η τελευταία ριξιά της μοίρας.
Ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα
οι ουρανοί
ω έρωτά μου, πλησιάζει η μπόρα.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Μη δίνεις σημασία

Μη δίνεις σημασία

Αυτά τα πουλιά
τα εγκλωβισμένα πουλιά
μάθανε πια καλά
το τραγουδάκι της υπομονής.
Θέλεις και συνέχεια;
Αλλά τι να σου πούμε εμείς
που μόνο ένα μικρό φωτάκι
ανάψαμε στη νύχτα;
Τι να σου πούμε εμείς
και οι παράλογες ροές μας;
Κάθε μέρα σκοτώνουμε
κι από ένα δάκρυ
κι από μια ακρίβεια
δεν μπορεί θα ’ρθει η ώρα
που λαίμαργα θα φαγωθούν
όλα – έννοιες και λέξεις.

Κι αν ξεφύγει καμία
σαν τη μύγα που περπατάει
στο κάτασπρο ταβάνι
θα είμαστε πολύ μακριά
για να ακούσουμε το χειροκρότημα.
Αυτά για μας
τους μικρούς κόσμους
με τους ακαθόριστους ίσκιους

που επιμένουν ακόμη να βουτούν
το ξεροκόμματό τους στην ψυχή.
Γι’ αυτό σου λέω,
μη δίνεις σημασία
ένα κορμί φορτωμένο
όπως-όπως επάνω μας
δεν είναι και τόσο δύσκολο
να το αμφισβητήσεις.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου: Λίγη ησυχία, παρακαλώ

Λίγη ησυχία, παρακαλώ

Σήμερα ξεκουράστηκα αρκετά
μετά την πολύμηνη θητεία μου
στο κράσπεδο των διλημμάτων.
Ένα μικρό διάλειμμα κάνω
μια ανάσα να πάρω
και συνεχίζω.
Προς το παρόν θέλω μόνο
ένα ψέμα για να κοιμηθώ
κάτι σαν νανούρισμα, κάτι σαν στοργή.

Δεν ευθύνομαι εγώ
γι’ αυτό το ανυπεράσπιστο συναίσθημα
που έπεσε στα χέρια τρομοκράτη.
Αν θέλει μπορεί να το ανατινάξει
μπορεί να το πετάξει
ή ακόμη να το εκβιάσει.
Δεν θα κάνω τίποτα
δεν θα ενοχληθώ από τίποτα,
σήμερα είμαι σε άδεια
σήμερα έχω υποσταλεί.

Μια τεθλασμένη γραμμή
αντιστέκεται στο παρελθόν
μια άρνηση στο μέλλον.
Απ’ όλους τους ανομολόγητους κεραυνούς
μου μένει το τώρα να κατευνάσω
κι από αύριο πάλι δουλειά.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εντός

Εντός

Παρανόησα πια τελείως.
Αυτοί οι αύλακες του νου
υπερχείλισαν τρέλα.
Μια αόριστη ύπαρξη
μόνο θυμάμαι
τώρα που τα χέρια
γίναν κραυγή
τώρα που τα μάτια γέμισαν τέλμα.
Όλα έχουν ένα όριο
ακόμη κι αυτό
το ουράνιο ζουζούνισμα
στ’ αυτιά μου
κάποτε θα τελειώσει.

Ρίχνεις πετραδάκια
στα τζάμια μου
δεν είσαι εγώ
παρ’ το απόφαση,
εδώ μέσα κατοικούν οι λύκοι.
Εδώ μέσα υπάρχει
αρκετή πείνα και δίψα
για όλους μας
κι είμαστε πολλοί.

Λαμπυρίζουμε παράφορες
ίριδες στο σκοτάδι
τ’ ανοιχτά μας στόματα
αφρίζουν στέρηση.
Πού και πού, όταν
ρουθουνίσουμε ζωή,
γραπώνουμε δύναμη
και χυμάμε ο ένας στον άλλον
με την έμφυτη τέχνη του θανάτου.
Σαν ξεσχίσουμε
και την ύστατη προσπάθεια
κουλουριαζόμαστε στην παγωνιά
και δε σκούζουμε παρά μόνο
στο υπερβολικό βάθος.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Εμείς

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου, Εμείς οι δυο
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Σαν ηφαίστειο που ξυπνά (1997))

Εμείς

Ρήμαξαν όλα γύρω μας
μείναμε μόνοι εμείς
–μια ύφεση σε έξαρση–
να ουρλιάζουμε πόθους.
Σύντροφε των άθλων, των ευχών
σύντροφε της αδυσώπητης πόλης
αδυσώπητα το λαιμό σφίξε
της ώρας που μας αφήνει,
στους πέντε δρόμους
αληθινούς και ματωμένους.

Κι αν δε μάθω
τη θάλασσα ξεροσφύρι,
ν’ αγναντεύω
κι αν δε μάθω
την απονιά των βράχων
συνείδηση να λυσσομανώ,
πάντα θα μου περισσεύει
ένα φιλί κι ένα τρελό πρωινό
από τη νυχτερινή μας αναρχία.

Από τη συλλογή Αιώρηση επί χάρτου (2002) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Περί θνητών και αθανάτων

Περί θνητών και αθανάτων

[…]

Με κλειστά μάτια πια
αναγνωρίζω τη γεύση που δεν έχω γευτεί.
Με κλειστά μάτια πια
αναγνωρίζω τις αφές που δεν έχω αγγίξει.
Δώσ’ μου λίγο παρόν ακόμα
δώσ’ μου μια άδεια θέση
σε τούτο το καλοκαίρι,
μόνο μια στάλα κατολίσθησης σου λέω,
για να φύγει από πάνω μου
το δυσανάγνωστο της ύπαρξης.

Ασύδοτο πληθαίνει το κόκκινο
που άθλος μοιάζει κι άθλος δεν είναι
Αχνιστό μεσουρανεί το κίτρινο
που έλεος μοιάζει κι έλεος δεν είναι
Πελώριο σπαράζει το γαλαζοπράσινο
που εφτάψυχο μοιάζει κι εφτάψυχο δεν είναι.
Όχι, δεν ήταν καθόλου απροσδόκητη
η καταρρακτώδης πτώση μετεωριτών
στις επιφάνειες
της πολυμεταχειρισμένης σκέψης μου,
ούτε και ήταν αντίθετη
προς τους νόμους της φύσης
η φυγόκεντρος εκτίναξη
των κεντρομόλων επιθυμιών μου.

Ελπίζω να έμαθες κάτι απ’ αυτό
και να μην σκορπάς τα συντρίμμια σου
στ’ αθέατα σημεία της αιωνιότητας.
Μη με παίρνεις στα σοβαρά,
κατέχει και κάποια εκατοστά η τρέλα
στο εμβαδόν της απελπισίας μου,
ανάλογα πόσο πυρομανής
είναι η ανάγκη μου ν’ αφανιστώ
κι όχι όπου να ’ναι
αλλά σε ανίατες τρυφερότητες
την ώρα που χαράζει η μορφή σου.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου

Ρουμπίνα Θεοδώρου, Ιπτάμενοι σχηματισμοί

Ιπτάμενοι σχηματισμοί

Ξημέρωσε το σήμερα
με τους κραδασμούς της χτεσινής επάρκειας.
Πώς πλήθυνα έτσι σ’ αυτόν τον περίπατο
του απρόσμενου
και πώς εισχώρησα έτσι απαλά
στη διάσταση του χειραφετημένου χρόνου;
Είναι άξιον απορίας,
όμως μπορείς και όχι
μια και χιλιάδες των ημερών ακούσματα
προφήτευσαν την ανεύρεση των αγνοούμενων είμαι.

Δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται
το αύριο να κοστολογήσω,
δεν ξέρω αν στην αβλαβή επιδίωξη του λιγοστού
μου επιτρέπεται την άρνηση να θεσμοθετήσω,
ούτε ξέρω,
αν στον κώδικα της ενταξιακής συνάθροισης
μου επιτρέπεται το ανένταχτο ν’ αθροίσω.
Μια μονοδρόμηση όλη κι όλη
που ξέπνοα κυνηγά την υποσημείωση
στην τοποθεσία των ψιλών γραμμάτων.

Ω εσύ λαθραναγνώστη ήλιε των συστολών μου
σε πόσες σελίδες ακόμη θα μονομαχήσω
και με πόσες λέξεις ακόμη θα διασταυρωθώ
ως μνηστήρας κι εραστής
ως αντίζηλος μιας εκ προθέσεως διαστροφής.
Είτε το θέλεις, είτε όχι
η ανυπόδητη αντοχή μου
στα κατατόπια της αφθαρσίας με σέρνει
σ’ εκείνη, δεν ξέρω αν το θυμάσαι,
την πυκνή αραίωση του απροσπέλαστου.

Και είναι ώρα να ξεκουραστώ
από το κάποτε των καιρών
και είναι ώρα να ξεπλύνω την αίσθηση
του απολεσθέντος ίσκιου
που κουβαλώ κατάσαρκα των απομνημονευμάτων.

Μια νωχελική συνήθεια τώρα με φιλοξενεί
κι ήταν προχτές το σούρουπο
που άκουσα να λέει κάτι για τους γδάρτες
που στελέχωναν το σθένος της επιτάχυνσης,
μα δεν έδωσα σημασία.
Α τώρα πια το πήρα απόφαση,
δεν μπλέκω τις φτερούγες μου
στα συρματόσχοινα των συνωστισμένων αξιώσεων,
μια πανάρχαια περγαμηνή του αυθεντικού
που έχει πέσει στα χέρια μου
κι όχι τυχαία
μπορεί να συνηγορήσει προς αυτήν ή την άλλη
κατεύθυνση της παρέκκλισής μου.

Και δε με νοιάζει που πρέπει ν’ αφήσω
το ανεξήγητο στην επίκτητη διάθεσή του
ούτε και με πειράζει που πρέπει να προσδώσω
στο απροσδιόριστο τα θέλγητρα της απροδιοριστίας του,
μόνο που σ’ αυτήν την ανώφελη οφειλή
συνωμότης μου το όνειρο και
δικαίωμά μου η φυγή.

Από τη συλλογή Ωστικό κύμα (1999) της Ρουμπίνας Θεοδώρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρουμπίνα Θεοδώρου