Χρυσούλα Βακιρτζή, Η προσμονή του δένδρου

Μίκης Θεοδωράκης, Καιρός να δεις
(τραγούδι: Παιδική χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου στην εκπομπή της ΝΕΤ «Στην υγειά μας» (20 Νοεμβρίου 2010) προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη / από τον κύκλο Τα τραγούδια του Αντρέα (1968))

Η προσμονή του δένδρου

Ναι έχεις δίκιο. Παραδέχομαι ότι είναι υπέροχο και απαραίτητο να καταγίνεσαι με τις πολύχρωμες μπαλίτσες, τα μικρούλια ευαίσθητα λαμπάκια, και με όλα τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Όλα χρυσίζουν, λαμπυρίζουν, και κάθε φορά που ο καιρός ορίζει, νιώθεις μια τρυφερή ανάγκη να προστατεύσεις περισσότερο ως κι εκείνα τα πλαστικά αστεράκια που σίγουρα δεν σπάζουν.

Ξέρεις… πέρασε αρκετό διάστημα από τότε που πέταξα πλέον τα νάιλον λουλούδια (ώστε αποξηραμένα ήταν;) –πόσο αληθινά έμοιαζαν, πράγματι… Όπως τα συναισθήματα, όπου με ακούσια ή ηθελημένη αργότερα συνείδηση, στρέφονται σε αυταπάτες, σε εκούσιες ψευδαισθήσεις.

Απαραίτητη διέξοδο στο αδιέξοδο, πολλές φορές…

Από το ποιητικό βιβλίο Με αφετηρία τη ζωή (1998) της Χρυσούλας Βακιρτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρυσούλα Βακιρτζή

Χρυσούλα Βακιρτζή, Πρωινό

Ελένη Καραΐνδρου & Κ. Χ. Μύρης, Αυτοί που ξαγρυπνάνε
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / έργο: Η μεγάλη αγρύπνια (1975))

Πρωινό

Ξημέρωσε…
Το κατάλαβα
από το χρώμα του ουρανού,
είχε πάρει την ίδια απόχρωση
με το κοντομάνικο θαλασσί σου
πουκάμισο∙ το θυμάσαι;
πέρασε πολύς καιρός από τη μέρα
που το φορούσες
(ήταν ανάλαφρο
και σου «πήγαινε» πολύ).
Η καμαρούλα ακατάστατη…
Στο πάτωμα σκόρπια χαρτιά
τσαλακωμένα,
απομεινάρια μιας άγρυπνης νύχτας
και πάνω τους, μετουσιωμένο σε στίχους,
το μεγαλείο του Πόνου
(η ψυχή είχε και πάλι
ακατάσχετη αιμορραγία).
Στην απόκρυφη Άγια Τράπεζα
της καρδιάς,
φώλιασε ξανά η ιερή Ανάμνηση
του μεταξένιου καλοκαιριού.
Ώρα να συγυρίσω το δωμάτιο…
Καλημέρα.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996) της Χρυσούλας Βακιρτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρυσούλα Βακιρτζή

Χρυσούλα Βακιρτζή, Ελιγμός

Brendan Behan & Μίκης Θεοδωράκης, Άνοιξε το παράθυρο
(απόδοση στα Ελληνικά: Βασίλης Ρώτας, τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / έργο: Ένας όμηρος (1966))

Ελιγμός

Δεν άντεχε άλλο να αντικρίζει
το εκτυφλωτικό φως του ήλιου
που έμπαινε από το παράθυρο,
γι’ αυτό έκλεισε ερμητικά
το παντζούρι.

Δεν είχε περιθώρια
για άλλον ελιγμό.

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996) της Χρυσούλας Βακιρτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρυσούλα Βακιρτζή

Χρυσούλα Βακιρτζή: [Ήταν καλοκαίρι και το μπετόν μύριζε…]

Γιάννης Σπανός: Μοναξιά (ορχηστρικό) (δίσκος: Εκείνο το καλοκαίρι (1971))

Ήταν καλοκαίρι και το μπετόν μύριζε
καμένη νιότη, πάνω σε κοράκι της νύχτας.
Σαν κέρασμα ο ήλιος μού ζήτησε μια
πορτοκαλάδα, μα κανείς δεν βρήκε κάποιον
πρόχειρο εραστή σ’ αυτήν την ανάγνωση.
Ήταν καλοκαίρι κι εσύ μου είπες να σωπάσω
την ώρα που σίδερα και εραστές κρύωναν
στην πιο υψηλή θερμοκρασία των βιβλίων.
«Φοβάμαι», ξεστόμισα, σε ώρες όπου το αστικό
δίκαιο και το παγκάρι δεν είχαν δικαιοδοσία
στα γιασεμιά που πενθούσαν, αμέτοχα.
Ήταν καλοκαίρι, το μπετόν καιγόταν σ’ ένα
παραμύθι και κανείς δεν υπήρχε να προσέξει
ένα μικρό κορίτσι για να σταυρωθεί στους πόθους
της η μοίρα κι ένας μικρός, αγέννητος ακόμα θεός.

Διαγώνια κινήθηκε ο αξιωματικός στη σκακιέρα…

Από τη σελίδα της Χρυσούλας Βακιρτζή στο Facebook / 14 Ιουλίου 2016

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Χρυσούλα Βακιρτζή

Κρυστάλλινο ποτήρι (Χρυσούλα Βακιρτζή)

Σταμάτης Κραουνάκης & Λίνα Νικολακοπούλου, Μοίρες
(τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου / δίσκος: Μαμά γερνάω (1988))

Κρυστάλλινο ποτήρι

Τούτη η σιωπή μου απόψε, είναι
πολύτιμη, αιχμηρή, όπως
ένα παλιό κρυστάλλινο ποτήρι.

Διάφανη και αιχμηρή μοιάζει
η κάθε πιθανότητα στα χέρια μου,
έτσι που λάμπει στα χέρια μου
το γυαλί. Κι αν τύχει μεθύσω
κι αν κοπώ με βαθύ τραυματισμό,
η όλη μεταξύ μας οδύσσεια θα τεκμηριωθεί με τρόπο απόλυτο.

Έτσι, απόλυτα, όπως προστάζουν
οι μοίρες που ποτέ δεν πίστεψα-
το μαχαίρι εκείνο με το οποίο ποτέ
δεν μαχαιρώθηκα ή ένα παμπάλαιος
έφηβος έρωτας… Ναι, αυτός ο
πεισματάρης νεαρός, που γκριζάρει πια στα γέρικα μαλλιά του,

σαν την ασφαλτο της νέας
Εγνατίας Οδού και μου
χαμογελά ακόμα. Πόσο ανέκφραστοι παραμένουν εν τέλει,
οι πιο φρικτοί εφιάλτες μας.

Ή η πενιχρή ευτυχία, που δε μέθυσε,
δεν έκοψε ακαριαία τις φλέβες
των ήδη νεκρών χεριών μου.

Αδημοσίευτο ποίημα της Χρυσούλας Βακιρτζή

Χρυσούλα, σ’ ευχαριστώ πολύ που μου εμπιστεύτηκες το ποίημα. Όπως σου υποσχέθηκα, είναι η πρώτη δημοσίευση σε τούτο το ιστολόγιο για το 2011.

Καλή χρονιά σε όλους μας!

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρυσούλα Βακιρτζή

Διαίρεση (Χρυσούλα Βακιρτζή)

Νίκος Ξυδάκης & Μανώλης Ρασούλης, Βρέχει στην εθνική οδό
(τραγούδι: Διονύσης Σαββόπουλος / δίσκος: Η εκδίκηση της γυφτιάς (1978))

Διαίρεση

Χαράματα
στην Εθνική οδό
κι εγώ σκορπιέμαι
σε πολύχρωμα
φέιγ βολάν,
σα νάχουν
κάποιο νόημα
οι προσεχείς
νοσταλγίες μου

Από τη συλλογή Σε χρόνο διαγώνιο (1996) της Χρυσούλας Βακιρτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρυσούλα Βακιρτζή