Σοφία Στρέζου, Only Red

Only Red

Αίμα παντού… το αίμα παντού και πάντα…
Το αίμα των αθώων που αγιάζονται
σαν καταρρέουν από την οδύνη μιας «πανάρχαιας θλίψης»
που ευλαβικά υπηρετήθηκε,
μην μπορώντας να αντιταχθούν στο εφήμερο χρέος που τους εδόθη.

Πώς να απαγκιστρωθούν εκείνα τα εύθραυστα, τα μοναδικά,
κάνοντας την έξοδο για να αφεθούν
στην ηρωική έξοδο ηρωικών ανθρώπων,
που αντέχουν έστω και πικραμένοι
να ονειροπολούν, να ελπίζουν.

Γενναία αντιστέκονται στα καλέσματα της μοίρας,
προχωρώντας μπροστά στα απέλπιδα χτυπήματα
ενός προαναγγελθέντος δαιμονισμένου τέλους,
που επιζητούν να πλήξουν αγγέλους.

Οι θρήνοι ύστερα θα ’ρθουν
για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν…
για τις συσσωρευμένες συμφορές,
που οδηγούν ανονείρευτες ζωές σε μια πάλη τραγική,
ως να επέλθει η πλατωνική μέθεξη
από τον αλάλητο λόγο της σιωπής
που διδάσκεται η μεγάλη αρετή της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ.

Η «ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ» ήρθε.
Η λογικά απροσδιόριστη μετοχή ενός πράγματος,
στην ιδέα ενός αισθητού σε κάτι νοητό.

Κάτω από τον ουρανό και μπροστά στους θεούς
οι μεγάλες λυτρωτικές αποφάσεις
επιλεκτικά λαμβάνονται…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Alone

Alone

Πιάσε ένα κομμάτι ουρανό
τόσο όσο χωράει στην τσέπη
ταξίδεψέ το ως την άλλη του άκρη
όσο στην καρδιά σου χωράει…

Μη φοβηθείς,
εκεί κατοικώ
με ενέχυρο μια ελάχιστη υποψία
από την αγάπη σου
από τότε που μου την έδωσες
σε καιρούς θλίψης
στις χρόνιες αντιπαραθέσεις
με την μοίρα
που άλλα σου έταξε
και άλλα σου έδωσε.

Μείναμε μονάχοι,
είδωλα αντικριστά
στους καθρέφτες της απόγνωσης
στα σταυροδρόμια της απελπισίας,
σβησμένα αστέρια
σε ξέσκεπους ουρανούς
και ούτε ένα χέρι
να δείχνει ποιο δρόμο
θα πρέπει να ακολουθήσουμε,
για να σωθούμε
από τον φόβο της αγάπης…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου: Ώρες…

Ώρες…

Χαθήκαμε στο ανελέητο κυνηγητό του χρόνου
κι ούτε ένα διάλειμμα
στα χαρακώματα των ωρών
τότε που περιμέναμε να φανούν
τα δευτερόλεπτα της συγγνώμης,
ίσκιοι βγαλμένοι από κουτιά μαγικά
που περιφέρονταν
με κομμένες ανάσες
στις δοξασίες του τέλους.

Εκεί που όλα ούρλιαζαν
κι οι σφαίρες χτύπαγαν κορμιά αλαφιασμένα
ρώταγες κάθε τόσο:
«Θα ξαναβρεθούμε σε απόηχους σιγαλιάς
να κεντήσουμε λέξεις
στα σεντόνια της θλίψης;»

Ακόμα και τώρα η απάντηση εκκρεμεί στα χείλη.
Μόνο τα μάτια απαντούν με απόγνωση
σ’ εκείνο που είναι ήδη γνωστό.

Δεν ξέρω…
ίσως ποτέ να μην ήξερα
ή να μην ήθελα ποτέ να μάθω.

Με κούρασε η αυγή τόσων πρωινών
να φυλάγομαι από μια αγάπη
που πλήγωνε νύχτες και δειλινά
παγιδεύοντας όλες τις αισθήσεις
καταδικάζοντάς τες στην ομηρία της σιωπής σου.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου: Υπήρξα;

Υπήρξα;

Κι αν δεν υπήρξα,
πώς έφτασα ως εδώ
με εφτά σώματα
να αναπολώ εφτά ζωές
χτίζοντας μέρα τη μέρα το όνειρο
με κομματιασμένους ήλιους
που έγερναν λυπημένοι
πάνω σε σύννεφα φωτιάς
με γραμμένα συνθήματα
με άγρια προσχήματα.
Μετέδιδαν κακουργήματα
από μακρινό παρελθόν
που σκοπό είχαν
να αφυπνίσουν
να ξυπνήσουν
μνήμες παλιές,
τότε που ο κόσμος
προσπερνούσε αδιάφορα
διασχίζοντας αμήχανα,
με συνενοχή
ψέματα αμείλικτα
σε καιρούς αλαζονικούς.

Κι αν δεν υπήρξα
πώς υπάρχω σήμερα
στο ξέσπασμα μιας ζωής
αλλιώτικης από αυτής
που ως τώρα έχω μάθει
και ό,τι έμαθα γιατί δεν είναι αρκετό
και δημιουργεί απάθεια στο πλήθος;
Χωρίς σταυροφόρους
να φλέγονται από τον άνεμο
από την σοφία της αλλαγής
για να στείλουν αγγέλους
σε πόθους αμαστίγωτους
από εκείνους που λεηλάτησαν την ιστορική μνήμη
για λυτρωμούς αιώνιους
στις συγκρούσεις του σκότους,
ζωγραφίζοντας ξανά ήλιους
χωρίς την σιωπή να πληγώνει
για την επανάσταση που έρχεται… φθάνει…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Το ταξίδι του Οδυσσέα

Το ταξίδι του Οδυσσέα

Το ταξίδι ήταν το όνειρο
στις τεκτονικές πλάκες της μνήμης
εκεί που πάντα ήθελε
να ανακαλύψει την ταυτότητα του νερού,
στα δυο δάκρυα
που από μάτια έτρεχαν,
την αγάπη που άδολη υψιπετεί
στα κοιμητήρια της θλίψης
εκεί που προσκυνούνται
πρόσωπα περασμένα και πόνοι μυστικοί
στης απραξίας το χάδι
στους άφωνους διαλόγους.

Αναζητά να ξανακούσει φωνή, σχεδόν
λησμονημένη
«Είσαι καλά;»
Πάει τόσος καιρός από τότε
και η πεθυμιά ανεξήγητα στριφογυρνά
σε εικόνες
σε ήχους ακριβούς
στα σκαλοπάτια που τρίζουν…
την απουσία.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Το κόκκινο του ουρανού σου

Το κόκκινο του ουρανού σου

Πώς να συλλέξω
το κόκκινο του ουρανού σου
στις διαπιστεύσεις δειλινών
που μαγεύουν αισθήσεις;

Αναποφάσιστα σύννεφα
ζωγραφίζουν
απροσχημάτιστους τριγμούς
σε αυτοκτονικά ύψη
με αδιευκρίνιστα υστερόγραφα
στα μελλοντικά λεξιδρόμια
ποιητικών καταθέσεων.

Είναι που αγαπώ
το ανέφικτο!
Υποψιάζομαι…
πως σε εμπεριέχει
το κόκκινο μιας ματωμένης δύσης
στο ελάχιστο του ήλιου
που δύει το μαγεμένο μας όνειρο
την ώρα που ταξιδεύει στην ευπρέπεια
όταν όλοι οι άλλοι
κοιμούνται…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου: Τα συναισθήματα φταίνε…

Τα συναισθήματα φταίνε…

Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν σε τιτανικούς
βουλιάζοντας την ψευδαίσθηση
μιας αλαζονικής ματαιότητας
πως τα ονόματα
θα μπορούσαν να ταξιδεύουν αιώνια
σε μια φλύαρη θάλασσα,
πως θα μπορούσαν να αναπαύονται
σε σχεδίες που ξαποσταίνουν γλάροι
σαν θεραπεύουν το σπασμένο φτερό τους
επουλώνοντας το δικαίωμά τους στην πτήση.

Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν λύπες σε ανθρώπους
μεγαλώνοντας πληγές
που μάτωναν με ένα άγγιγμα
για να μπορούν να διαμαρτύρονται οι λέξεις
πως δεν ήταν αυτές που εκτίναξαν τον πόνο.

Οι ποιητές φταίνε που έγραψαν
και ονομάτισαν συναισθήματα
αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα
πως άλλοι θα διαβάσουν τη θλίψη
όταν θα ’ναι νεκροί εκείνοι που τα ’γραψαν
γιατί και οι ίδιοι
συνομίλησαν με νεκρούς πολλές νύχτες
που η αγρύπνια έδερνε με κύματα
τους κυματοθραύστες της υπομονής.

Πάντα φοβόμουν τους χειροκροτητές της άγνοιας
και ήταν πολλοί εκείνοι που χειροκροτούσαν
την ξένη απελπισία
νομίζοντας… πως ήξεραν.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Συλλέκτης του χρόνου

Συλλέκτης του χρόνου

Σταματημένα τα ρολόγια στο «πριν»
στην ανάμνηση ενός ακόμα θανάτου
στο ακατόρθωτο μεταίχμιο του χρόνου,
αδυνατούν να προσεγγίσουν
την αντικειμενικότητα της απώλειας
υπερβαίνοντας το «μετά».

Συλλέγουν θύμησες
σε αιωρούμενο σύμπαν
αναζητώντας δυο κόκκους σκόνης
που περιφρόνησαν το σκοτάδι
και έμειναν ξάγρυπνοι
να φυλάνε το φως
με ασχημάτιστα σχήματα
σχηματοποιώντας με ανάσες
σώματα και ψυχές
που μεταλλάχθηκαν
σε δυο αιμοστάλαχτους κόκκους ροδιού
στα αζήτητα της αιωνιότητας
μιας περιπλανώμενης μνήμης
με την ελπίδα πως κάποτε
θα βρεθεί ο συλλέκτης του χρόνου
να καταγράψει τη μετάλλαξη
στο βιβλίο που ρέει την ανωνυμία
καταργώντας οριστικά τη λήθη του χρόνου
με αποτυπωμένο τίτλο:

«Υπάρχουν στο άπειρο.»

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Σιωπή

Σιωπή

Πάνω σε αρνήσεις χτίζεται η σιωπή
τοπογραφείται η σημειολογία
με περιγράμματα λύπης
μελετώντας τη στατικότητα
ψεύτικων ανακολουθιών.

Θα ψάχνουν οι λέξεις να βρουν
φθόγγους που δραπέτευσαν
αφήνοντας πίσω τους γεμάτες αποσκευές
με άφατα ρήματα και ουσιαστικά
διατηρώντας το αλάλητο ΝΑΙ της Απουσίας.

Ίσως τότε να με θυμηθείς
όταν τα λόγια θα επιλέγουν
να μην πληγώνουν
τη ροή απελπισμένων πράξεων
ξέροντας καλά ότι στο τέλος θα μείνει
μόνο ένα σπασμένο θλιμμένο χαμόγελο
το μισό για σένα, το άλλο μισό για μένα
να συντροφεύει την αμηχανία
συνθέτοντας σιωπές άχρονες…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Σε μια στιγμή

Σε μια στιγμή

Σε μια στιγμή
γύρισα και είδα τα χέρια σου
να φτάνουν στον ουρανό,
με τα δάχτυλα βουτηγμένα στο ματωμένο δειλινό
κι ας φάνταζε απροσέγγιστο.
Το αίμα έσταζε
πότε στις στέγες και πότε στη θάλασσα
με το όνειρο εκεί
σταματημένο πάνω στα σύννεφα
να επιμένει σε μιαν αλήθεια που ήταν ψέμα
κι ας ισχυριζόσουν με σθένος
πως το ψέμα ήταν αλήθεια.

Πώς να πιστέψω πως ξύπνησα
από τον λήθαργο ενός σκοταδιού
που στο φως μέρωνε
την ηθική πτώση της νύχτας
όταν για καιρό φτερούγιζε
στα αιμάτινα σεληνιοστάσια;
Πώς να πιστέψω
πως οι οιωνοί σκορπίστηκαν
στη μεγάλη έκρηξη των άστρων
και τα θραύσματα έφραξαν
τα διέξοδα της ελπίδας;

Σε μια στιγμή
πρόλαβα να γυρίσω
πριν μείνω άλαλη στήλη
στο βρεγμένο τοπίο της απόγνωσης
απομονώνοντας τον ύπνο του δικαίου
πάνω σε σύννεφα θλίψης
σαν έσταζαν τα δάκρυα της λύπης.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Πρόβα στα Αντίο

Πρόβα στα Αντίο

Τόσες αναχωρήσεις
και άλλες τόσες επιστροφές
φωτισμένες με θραύσματα φιλιού
στα ντυμένα ψέματα της αγάπης
με πρόβα στα αντίο.

Πάτησα τα βήματα που εσύ πάτησες
αντέχοντας τον σκόρπιο λυγμό
στα κλειστά μάτια λίγο πριν το ταξίδι
στο πέλαγος μιας άρνησης
στην άκρη μιας λυτρωτικής κατάφασης
που δεν ακούστηκε.

Κάποιες φορές
η συγγνώμη φόρεσε των σειρήνων το ένδυμα.
Τα κύματα έφταιξαν που πήραν μακριά
εικόνες κομμένες και ήχους βουβούς
σε ζωγραφισμένους αποχαιρετισμούς.

Και από τότε
κάθε που αντικρίζω τη θάλασσα
και νιώθω το χάδι του ανέμου
χτυπάω το νερό
με το βρεγμένο μου πουκάμισο
μήπως και ακουστούν οι ήχοι
ως το ανέφικτο της στεριάς
που φιλοξενεί τους δικούς σου ανέμους.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Πορφυρά αγγίγματα

Πορφυρά αγγίγματα

Η απουσία έχει τη γεύση
της τελευταίας συνάντησης
με το όνειρο,
μυρίζεις το ανύποπτο άρωμα
μιας σκοτεινής θάλασσας
ξοδεύοντας τις ώρες
για να σώσεις και να σωθείς
από τη μνήμη
τότε που καταφεύγεις
στα ησυχαστήρια της ψυχής
κοινωνώντας ανάμνηση.

Σπαταλημένος χρόνος… άδοξα.
Ματώνει κάθε που φεύγει ανύποπτα
δαγκώνοντας άλλη μια φορά
της καρδιάς το απόθεμα,
των ανεύρετων συναντήσεων
στα κλειστά παράθυρα της απομόνωσης
που μόνο μύριζαν στα σκοτεινά
τη δική σου παρουσία
σκαρφαλωμένη στο όνειρο
με μια τυφλή υποταγή
στο κόκκινο του πάθους.

Οι ανάσες
προτίμησαν την εθελούσια έξοδο
από την καταδίκη των δακρύων,
δεν αξιώθηκαν
την κατάλυση πορφυρών αγγιγμάτων.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου: Πορτοκαλί… της νοσταλγίας

Πορτοκαλί… της νοσταλγίας

Το καλοκαίρι φεύγει,
για να κεράσει χρώματα
το καινούριο φθινόπωρο
στης αυλής σου τον κήπο
και όσα αρώματα γέμισαν χούφτες
τώρα μπουκαλάκια σφραγίζουν επιστροφές
μαζί με βροχές πρώιμου Σεπτέμβρη
στις όχθες αγγιγμάτων
που τέλειωσαν…

Πλέον αστραπές μιλούν
σε ξένους ουρανούς
για ταξίδια στο νότιο ημισφαίριο
αναζητώντας αλήθειες κρυμμένες
στα βαθιά σπήλαια του χρόνου,
στην απλότητα κρυπτογραφημένων απολιθωμάτων
επιζητώντας να ερμηνεύσουν
τα τελευταία υπολείμματα παρουσίας
που σφράγισαν απουσίες.

Στον αστερισμό της Κασσιόπης
αναζητείται το μεταξένιο φεγγάρι της υπομονής
με τις ετεροχρονισμένες αναβολές
για κείνη την αξέχαστη επαφή
ανιχνεύοντας ποιήματα καταραμένων ποιητών
που ταξιδεύουν αισθήσεις με ανάπηρα λόγια
στην εκκωφαντική σιωπή βουνών
τότε που κατοικήθηκαν λυπημένα
αθωώνοντας θυμούς και ερειπωμένες θλίψεις.
Με λαίμαργα φαγωμένους λωτούς
θα ξεψυχήσουν ευτυχισμένα
στο πορτοκαλί… της νοσταλγίας.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Ποντοπορίες λήθης

Ποντοπορίες λήθης

Τι κι αν απόψε οι μύθοι αγρυπνούν;
Τα είδωλα γκρεμίζονται
στην άρνηση του χρόνου
προσκυνώντας τη σκόνη
με σφαγμένη σιωπή.

Αμίλητα υποτάσσονται
στις ραγισματιές καιρών αόριστων
φράζοντας ερμητικά
την τελευταία χαραμάδα επικοινωνίας
μη αντέχοντας άλλο κραυγές απουσίας
στις συμπληγάδες που στήθηκαν
για να αναχαιτίζουν
όνειρα και επιθυμίες
σε επικές πλεύσεις.

Μετέωρα μένουν δάκρυα αφίλητα
κερνώντας θάνατο
στα νηολόγια του Αχέροντα,
ταράζοντας ύπνους άυπνους
ξορκίζοντας φαντάσματα αφανέρωτα
την ώρα που κουβαλούν
τεμαχισμένες μνήμες
στις ποντοπορίες της λήθης.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Ποιμένες του χρόνου

Ποιμένες του χρόνου

Μη με ψάξεις ξανά στα απογεύματα της θλίψης.
Η χθεσινή βροχή ξέπλυνε τη λύπη
παρασύροντας τα τελευταία μου δάκρυα
στα λασπωμένα σοκάκια της απελπισίας
βουλιάζοντας την απόγνωση
στους νερόλακκους της φυγής σου.

Ξέρω τώρα…
πως ταξιδεύεις στην ανατολή
νέων επιδιώξεων
που καίνε την ανάγκη προσδοκιών
ανένταχτων
στης μοίρας το κάλεσμα
στην κατάργηση ανειλημμένων επαφών
με το ανέφικτο.

Μου ’λεγες πως θες να φυλάξω
στο συρτάρι του χρόνου
μια ελπίδα ανεξόφλητη
για τους μελλοντικούς ποιμένες
καιρών ξεκούρδιστων
σε παγωμένους χειμώνες
και οι άνοιξες που θα ’ρθουν
ίσως να φέρουν τα ποίμνια
σε οριοθετημένα ηλιοστάσια
προσμένοντας το απρόσμενο.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου: Πες μου…

Πες μου…

Πες μου τι βλέπεις πίσω από μάτια
που κοιτούν γαλήνια πια
φωτίζοντας τη φυγή
που μόνος πάλι θα πάρεις
για το ταξίδι στα όνειρα
που δεν κοιμούνται
αμίλητα, γελούν σε ύπνους
σε γαλάζιες αγκαλιές ταξιδευτών
σαρκώνουν νύχτες μετά το δειλινό
που δύει σε απάτητες ακρογιαλιές
δίπλα σε φωτιές
καίνε μιαν αγάπη γυμνή
με ήχους να αναδύονται από κοχύλια
καθώς μένουν άγρυπνα για καιρό
βυθισμένα στην άμμο.

Πες μου ξανά
ποιος κλέβει δάκρυα
όταν μαραίνουν πληγές,
σε μιαν αόρατη αορτή
τρέχει αίμα δικό σου
σμίγει με το δικό μου
στην αθάνατη ευδαιμονία της στιγμής
στην αυτοθυσία ενός τώρα που φεύγει
σκορπίζοντας την εξάντληση της νύχτας
φθάνει στα μάταια κύματα
την ταξιδεύει ως τις ακτές
των αναπότρεπτων λυγμών.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Πένθιμα εμβατήρια

Πένθιμα εμβατήρια

Γιατί ακόμα ανοίγεις πληγές
αστερισμών που έσβησαν
και τραγουδάς σβησμένες λάμψεις;

Για να λάμπουν οι λύπες στο εικονοστάσι
στο άδειο στασίδι στους ναούς της θλίψης,
την ώρα που πνεύματα φτερουγίζουν
απώλειες φθαρτές στα θαύματα της συνέχειας,
το «ποτήριον τούτο» μεταλαμβάνουν
αδίκαστα σώματα πηλού σε άχραντους καιρούς.

Αχειροποίητη αμαρτία κλεισμένη σε σελίδες μνήμης
και αρετή υποταγμένη σε άνθη γιασεμιού,
στην εποχή μακρινής αθωότητας
άλλη μια φορά επιβιβάζονταν εικόνες
σε άσαρκες πλεύσεις.

Ποιας νύχτας αφέγγαρης
νοσταλγοί της σελήνης ψάλλουν ακόμα;

Μύστες κρυφών πόθων
δεμένοι στη μοίρα των αθώων
αγνοούν σειρήνες του πάθους
εξοστρακίζοντας ανομολόγητες ματιές
και ασυλλάβιστα χάδια.

Στα πένθιμα εμβατήρια άθαφτες παραμένουν οι μνήμες…

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου

Σοφία Στρέζου, Παραίτηση

Παραίτηση

Ποιος φεύγει πρώτος
και ποιος νοιάζεται,
ο πόνος είναι ίδιος
σε ανοιχτές γραμμές αποχωρισμού
όταν τα αισθήματα κόβονται
μοιράζονται σε ξένες στεριές
με πολιορκίες ψεύδους
με αιμορραγούντα άλλοθι
στην ηχώ μιας απουσίας
στους αδιάφορους μαγνητισμούς του λευκού
που τώρα έλκουν την δική σου παράνοια
νοσηλεύοντας τις μνήμες
εκείνες που μια-μια έχτισες
σε άδεια κάμαρα
κλείνοντας όλα τα παράθυρα στο φως.

Φτωχότερες οι λέξεις
δεν κραυγάζουν
δεν συνωμοτούν
στην άκρη του απεγνωσμένου
εμφυτεύουν απώλειες διπλωμένες
σε μαντίλια που χώρεσαν δάκρυα
μιας φυγής ανυπότακτης
με κλεμμένα λάφυρα ασήμαντης νίκης
στην σημαντικότητα μιας ήττας
που κέρδισε χρόνο με σπασμένες μέρες
γεμάτες ήλιο και φεγγαριού λάμψεις.

Τώρα οι νύχτες επιστρέφουν
και οι πτώσεις γίνονται πτήσεις
σε ανείπωτες αλλαγές που ο καιρός φέρνει
στα σύνορα των ποιημάτων
καταγράφοντας την δική σου παραίτηση.

Από τη συλλογή Της μνήμης… κόκκινη θάλασσα (2013) της Σοφίας Στρέζου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου