Θεόκλητος Καριπίδης, Υποδομή

Υποδομή

Της γενιάς μας η υποδομή
Είναι τα παιδιά που χάθηκαν
Πέρα απ’ τις πεδιάδες
Με τον ήλιο στους φράχτες μας
Κι ο θάνατος ήτανε αδελφός
Τούτη η υποδομή κράτησε χρόνια
Πέρασε καιρός
Δούλεψαν μαστόροι
Παραγιοί
Σμίλη τη σμίλη πέτρα πελεκητή
Ακρόλιθοι ασήκωτοι
Αιώνες
Πέρασαν λιμοί
Αγέρηδες
Βοριάδες
Βδομάδες να ανασάνει ο χαλασμός
Αναπαμό δε γεύτηκεν ο τόπος
Ξανά στο κάρβουνο στ’ αμόνι και στο νερό
Να δέσει τ’ ατσάλι να το ρίξουνε στο διάζωμα
Μα ο χαλασμός κατάρα του τόπου
Γεμάτος μελτέμια
Μήτε καράβια να κινηθούνε μήτε άνθρωποι.

Από τη συλλογή Επιστροφή (1970) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Ώρες (8)

Ώρες

8

Ένα πρωί
ξεχάστηκε ο ήλιος.
Ξεθάρρεψαν οι δικαστές και σήκωσαν τα μέτωπα ψηλά.
Οι άνθρωποι
θυμήθηκαν τον όρκο τους
και άνοιξαν μια χαραμάδα
στον ουρανό.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Ώρες (4)

Ώρες

4

Όλα σε γραμμές απλές
η ζωή
ο θάνατος
ο ήλιος.
Όλα σε γραμμές απλές
ο έρωτας
το ξίφος
η δειλία.
Όλα σε γραμμές απλές.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Ώρες (3)

Ώρες

3

Νύχτες και νύχτες
βαδίζαμε
εγώ
το φεγγάρι
και η σκιά μου.
Όταν άρχισε να χαράζει
το φεγγάρι και η σκιά μου
χάθηκαν.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Ώρες (1)

Ώρες

1

Ήταν
ένα πουλί
ένα κλαδί
κι εγώ.
Το πουλί θρηνούσε τον χαμό
το κλαδί σήκωνε το βάρος
κι εγώ χάζευα την απόσταση.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Με τους φίλους

Με τους φίλους

Έφυγε κι αυτό το καλοκαίρι
παίρνοντας μαζί του τον ήλιο,
τα μάτια μας.
Το νησί μας,
ένα μαύρο σύννεφο,
μιλάει στα καράβια
που ταξιδεύουν και χάνονται
σαν το καλοκαίρι.
Μαζί μας
κάτω από την ίδια μέρα
ξαγρυπνά ο χρόνος
και μας χαϊδεύει τα μαλλιά
και μας πλένει το πρόσωπο.
Κι εμείς
από τα πλεχτά φράγματα
χαιρετάμε το καλοκαίρι…
Το άλλο καλοκαίρι.

Από τη συλλογή Νυν και αεί (1963) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Χρονικό

Χρονικό

Στην πολιτεία μας απλώθηκε η σιωπή
Όπως στα οστά ενός αλόγου
Που το εγκατέλειψαν οι γυπαετοί
Στο άνερο ρέμα με τα φίδια
Και κάθε παράθυρο κλειστό
Με δύο ξιφολόγχες χιαστί
Μέσα παγωνιά
Κι έξω κατεδαφίζουν τον ουρανό

Και ήμασταν έφηβοι κι ωραίοι
Και τα σγουρά μας τα μαλλιά
Μας σκέπαζαν το μέτωπο.

Από τη συλλογή Επιστροφή (1970) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Το πιστό φεγγάρι

Το πιστό φεγγάρι

Απόψε το φεγγάρι
δεν λογάριασε τίποτα,
κομμάτιασε τα αγκαθωτά σύρματα
κι ακούμπησε με την πλάτη
στο κελί μας.

Σταύρωσε τα πόδια όρθιο
άναψε από το βαθύ σκοτάδι το τσιγάρο του
και ύψωσε τη γροθιά του στον ουρανό.

(Εμείς
κάθε βράδυ μανταλώναμε
τη σιδερένια πόρτα μας
με τις ξεθωριασμένες φωτογραφίες
των ματιών μας).

Ύστερα
μέριασε την άδεια μας χύτρα
και ξάπλωσε στον κόρφο μας
να ζεσταθεί.

Έξω
το θερμόμετρο έδειχνε
κάτω του μηδενός.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Υιός Θεού

Υιός Θεού

Τα χαράματα
κατέβαινε στο λιμάνι
παίζοντας μέσα στα δάχτυλά του
μια μαργαρίτα.

Κάθονταν στον ίδιο πάγκο
κι έριχνε τα μάτια του
μέσα στα κύματα.

Το βράδυ τα έβγαζε μουσκεμένα
τα σήκωνε με όλο τους το βάρος
κι ανηφόριζε
προς το θλιμμένο φεγγάρι.

Τα κύματα εξακολουθούν να κουβαλάνε
τα καράβια.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Αποτσίγαρα

Αποτσίγαρα

Αυτά τα αποτσίγαρα
θα με προδώσουν.
Χαράζει.
Μπορεί να με ζητήσουνε.
Θα πουν∙
«Είχατε συνεδρίαση.
Πού είναι οι άλλοι;
Τι λέγατε;»
Τι να τους πω…
Τόσα αποτσίγαρα σβησμένα.
Να πω
Πως ήρθατε ένας-ένας
Και μιλήσαμε για τα δεκαεφτά μας χρόνια;
Να πω
Πως στην πρώτη μάχη
Δεν είχαμε όπλα οι μισοί;
Κι αν τους τα πω όλα
Κι ακόμα
Κι αν σας ονοματίσω έναν-έναν
Θα πουν∙
«Όλοι αυτοί
Είναι νεκροί».
Και θα με πληγώσουν!

Από τη συλλογή Νυν και αεί (1963) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Κουαρτέτο (I)

Κουαρτέτο

I

Η γειτονιά μου,
ένα σοκάκι στενό
στην άκρη του κόσμου.
Τα βράδια
κατεβαίνει ο ουρανός
γεμάτος σύννεφα και
θαμπώνει το φως του γκαζιού.
Οι γωνιές γεμίζουν
καύκαλα και οστά
που χτυπάνε το κατώφλι μου
και φωνάζουν τ’ όνομά μου.

Από τη συλλογή Νυν και αεί (1963) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Πρώτη αγάπη

Πρώτη αγάπη

Πέντε σύντροφοι
Και μια λάμπα πετρελαίου.

Στο παράθυρο κολλημένες εφημερίδες.
Διάβασαν το δελτίο ειδήσεων
στρίψανε τσιγάρο
και σκύψανε πάνω στο χάρτη
με τα μολύβια τους.
Τράβηξαν γραμμές
πάνω σε δρόμους, σε γεφύρια…
Κι όταν το σκοτάδι
άρχισε ν’ ανοίγει ρωγμές
σβήσανε τη λάμπα και φύγανε.

Ο νεολαίος
με το κοντομάνικο πουκάμισο
πήρε καταπόδι την αυγή
και της ψιθύριζε λόγια αγάπης.

Από τη συλλογή Νυν και αεί (1963) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Να γιατί βρίσκομαι στο κενό

Να γιατί βρίσκομαι στο κενό

[Ενότητα Σπουδές]

Όλα τέλειωσαν
χωρίς καμιάν ελπίδα
κι η στάχτη των στίχων μου
απλώθηκε παντού
Βάδιζα αλόγιστα στην έρημο
μ’ ατελεύτητο πάθος
ανάμεσα τους καμηλιέρηδες
που έχουν οδηγό τον ίδιο πάντα δρόμο
κι ελπίδα την επιστροφή

Ακολουθώ την καρδιά μου
Να γιατί βρίσκομαι στο κενό.

Από την Επιλογή από το έργο του Θεόκλητου Καριπίδη (1992)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Προσμονή

Προσμονή

Περιμένω
σαν ένα παρθένο βιβλίο
τις σελίδες μου ν’ ανοίξεις
εσύ.

Περιμένω
εσένα δεμένο μου βουνό
της κορυφής σου το πανύψηλο έλατο
του ουρανού μου να γίνει σκεπή
και περιμένω
και περιμένω…

Περιμένω
σαν του γιαλού τον ήσυχο ύπνο
που προσμένει το μαρτιάτικο ποτάμι.

Αγαπημένε μου
περιμένω
καθώς το φεγγάρι τον κατακτητή.
Εγώ περιμένω
μα του καθρέφτη μου η στιλπνή επιφάνεια
άρχισε να σκάει
σε γραμμές
γραμμές
σαν της σκλάβας τις φτέρνες.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Αμφίβολη πορεία

Αμφίβολη πορεία

Έκλεισα τον κύκλο των αναζητήσεων
Τώρα μπορώ να σας μιλήσω
Η χρυσαφένια θάλασσα
Με μια βάρκα και δυο κουπιά
Παραμένει πρόκληση
Η αρχή ένας δρόμος άγνωστος
Η επιστροφή οδυνηρή
Με πληγωμένη χείλη γεύτηκα την αλμύρα
Η αλήθεια δεν προφταίνει τη σιωπή
Κι η σιωπή πλασματική
Κάθε ενέργεια μια αμφίβολη πορεία
Εκτός από την πορεία των απλών ανθρώπων.

Από τη συλλογή Επιστροφή (1970) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης

Θεόκλητος Καριπίδης, Η αγάπη

Μίκης Θεοδωράκης, Κόκκινο τριαντάφυλλο
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος 45 στροφών του 1976)

Η αγάπη

Δεκαεφτά χρονώ
Μαύρα μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπο
Η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
Η αρκούδα με το διστακτικό της βήμα
Ακολουθεί τις αλυσίδες της
Χορεύει στους δρόμους των ανθρώπων
Για μια κόρα ψωμί
Γλυκιά ζωή
Η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

Τούτος ο Βράχος με κρατά
Μ’ όλο το βάρος τής σιωπής του
Τ’ αστέρι μακριά
Κι η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Από τη συλλογή Επιστροφή (1970) του Θεόκλητου Καριπίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θεόκλητος Καριπίδης