Χιονάνθρωπος πάλι
[Ενότητα Α’]
Άσπρο στο τζάμι
Χιονιάς
Χιονάνθρωπος
Στέρεος με κοιτάζει.
Με φοβάται, φοβάται
το τζάμι,
τη Νύχτα της φιγούρας μου
απέναντί του…
Και η Νύχτα δίχως τέλος
με πλησιάζει
βρίσκομαι εντός της
είμαι η νύχτα –
Κοιτάζω τον χιονάνθρωπο
και με φοβάται.
Από τη συλλογή Παραπληρωματικά (1990) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Τ’ αστέρι του βοριά
(τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη, πιάνο: Στέφανος Κορκολής, κιθάρα: Στέλλα Κυπραίου)
Το άστρο
[Ενότητα Γ’]
Ανέβαινα τη σκάλα
τ’ ουρανού, μικρό παιδί,
να πιάσω τ’ άστρο.
Ξαγρυπνούσα μέσα στο γαλάζιο
τ’ όνειρο.
Μια φωτεινή νεροποντή
διέγραψε τ’ όνειρό μου
και χάθηκα περνώντας μ’ ορθάνοιχτα τα μάτια.
Τώρα μεγάλος κι άμορφος
κοιτάω ξανά∙ μες στο γαλάζιο
χάνομαι, βυθίζω
πιο βαθιά το βλέμμα.
Τ’ άστρο αναλάμπει μέσα μου.
Από τη συλλογή Παραπληρωματικά (1990) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Δάσος, 1 (XVII)
Τα παιδιά σχεδιάζουν όπου βρουν
στέγες γυρτές και ό,τι άλλο.
Δεν τους νοιάζει,
παίζουν απλά
τα δικά τους.
Αντιστρέφουν το σχήμα.
Στον ύπνο τους
βάζουν τις πρώτες σκιές
στο κορύφωμα της τρέλας τους.
Δίχως λόγο κανένα,
όπως γελούν
έτσι και βάζουν τα κλάματα.
Από τη συλλογή Δάσος, 1 (1981) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Τα μαλλιά σου
Ρίζωσαν τα μαλλιά σου
μέσα στο νερό.
Τα χαίρεται το φως,
κι έγινες χόρτο του βυθού.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Τ’ ασημένια μάτια
Όσο τα παιδιά παίζουν στον κήπο
Υπάρχω.
Όσο τα κλαδιά λουλουδίζουν στον κήπο
Υπάρχεις.
Όσο προχωρείς και μ’ αγκαλιάζεις
με τ’ ασημένια μάτια σου
φοβάμαι, φοβάμαι –
Υπάρχει, λέω. Υπάρχει.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Ελένη Βιτάλη, Η κιβωτός (δίσκος: Το απέναντι μπαλκόνι (1989))
Σε άλλη άκρη
Άραξα σε μιαν άλλη κιβωτό.
Ζώο στα ζώα. Άνθρωπος στους ανθρώπους.
Νεκροί άταφοι άνθρωποι
και ζώα
πετούν με τον άνεμο των πραγμάτων
που δεν έχουν όνομα
αλλά τα βρίσκεις στα βυθισμένα βιβλία
των λέξεων.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Μάριος Φραγκούλης & Παρασκευάς Καρασούλος, Τον εαυτό του παιδί
(τραγούδι: Μάριος Φραγκούλης / δίσκος: Sometimes I dream (2002)
Ραγισματιές
Όταν βούλιαξαν οι τσέπες σου
από έγχρωμους βόλους,
όταν παιδί μάζευες καπνούς
και τσιγάρα,
όταν τα χέρια χτυπούσαν από χαρά
κι οι ατέλειωτες επαναστάσεις
όλο ευγένεια, αποχωρούσαν από
το δωμάτιό σου,
τα μάτια ράγιζαν το τζάμι
και τον ουρανό.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Ουράνιο τόξο
Είδα το Θεό μικρό
σε μια σταγόνα.
Και τίναξα τα χέρια παίζοντας
δίχως να το ξέρω
κάνοντας
ένα πλατύ ουράνιο τόξο.
Κι ακούμπησα στις άκρες του.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Λόφος
Καθίστε μέρες να μου ιστορήσετε το
παρελθόν σας.
Να μου ιστορήσετε το παρελθόν μου.
Τη ζωή μου τόσο μικρή τόσο αδύναμη,
στη θέση της καλά στηριγμένη,
να ακούει βλέπω καθισμένη στα γόνατά μου.
Κι η καρδιά μου στη θέση της.
Ένας λόφος που δεν τελειώνει.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Λευτέρης Καμπουράκης: Άστρα, μη με μαλώνετε (τραγούδι: Χαράλαμπος Γαργανουράκης)
Κάποιες ξαστεριές
Όταν με ρώτησες «γιατί τόσο σκοτεινός
ο κήπος;», έλπιζα να βρεις κάποτε
τη φωτεινή μουσική της αγάπης μου.
Και κάθε χρόνο με ξαναρωτούσες, ώσπου
βαρέθηκες. Ήταν φανερό ότι βαρέθηκες
κι ότι δεν είχα πια χαμόγελο αγωνίας
για σένα.
Τώρα μας κοροϊδεύει ο χειμώνας
και μερικές ξαστεριές.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Εξόφληση
Τουλάχιστον η φύση είναι γενναιόδωρη.
Τουλάχιστον πιστεύει, αυτή,
στα λόγια σου, κι ανθίζει.
Τουλάχιστον αυτή,
μέσα απ’ τις μπιγκόνιες, τις ανεμώνες
ξοφλά τα κληροδοτήματα
με τις περιστασιακές γλάστρες
της ταράτσας μου.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Άσπρη λέξη
Εκείνη η γυναίκα με ξύπνησε,
ακίνητη άσπρο σύννεφο,
άσπρη λέξη,
άσπρο κλειδί που υψώνονταν
ως το τέλος του τέλους.
Από τη συλλογή Τα επόμενα (1986) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Η επιθυμία έχει την τρυφερότητα
Η επιθυμία έχει την τρυφερότητα
και την τυραννία να φλυαρείς
όλη τη νύχτα με αξιογέλαστους
που το πρωί σού αφαιρούν
το δικαίωμα να ονειρεύεσαι.
Οι πλέον ονειρώδεις σού απαγορεύουν
το όνειρο και σου καταμετρούν
τις μαργαρίτες της νιότης.
Και τη νύχτα φαντάσματα ζητούν
ικετευτικά συγγνώμη για την πρωινή
συμπεριφορά τους.
Από τη συλλογή Του χώρου (1982) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Άλλαζε το πρόσωπο
Άλλαζε το πρόσωπο σχήμα.
Φούσκωνε το γέλιο στο μάγουλο
κι ύστερα περπατούσαμε μαζί.
Της κρατούσα το χέρι να κατεβεί
απ’ το λεωφορείο
της κρατούσα απαλά τη ραχοκοκαλιά
να διαβεί το πλήθος.
Κάλυπτα ακίνητος τα χείλη της
κι αυτή αντιλαμβανόταν τις
μεταβατικές μορφές που έπαιρνε
και μου χαμογελούσε.
Της ήταν αδύνατο να πετάξει.
Μ’ ακολουθούν τα οστά της σκιάς της.
Από τη συλλογή Του χώρου (1982) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Κακές συνήθειες (δίσκος: Κακές συνήθειες (1998))
Οι συνήθειες
Ας σταθώ κάπου εδώ κοντά.
Κι ας είμαι πολύ μετανιωμένος
που ανηφόρισα στον ίδιο βράχο.
Περιμένω πάντα τις συνήθειες
του ανέμου.
Να χτενίσουν τ’ άσπρα μου μαλλιά.
Α, αυτές οι συνήθειες
που δεν γεφυρώνουν πια τίποτα.
Τόσο καιρό λυγίζουν τα πόδια μου.
Ακούω τις κλειδωσιές που τρίζουν.
Όμως εκεί αμετανόητος και μετανιωμένος
να φτάσω ακόμα μια φορά
να δω από μακριά τα πλεούμενα
της θάλασσας,
να ξετινάζουν τα μαύρα μου στιχάκια.
Από τη συλλογή Το άλλο τετράδιο (1982) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Ψυχοσάββατο
Μέρα τεφρή
και βρέχει.
Αδίστακτο στο προσκλητήριο των νεκρών
το μέγα πλήθος.
Οι μνήμες ολοζώντανες
καημός και θρήνος.
Μια προσευχή,
μια επίκληση.
Τα κυπαρίσσια ασάλευτα
τρυπούν τον ουρανό.
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1975) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Παιχνίδια
Σχεδίαζε κύβους μικρούς,
ακανόνιστους.
Δέντρα με ίσιες γραμμές
και ανθρώπους αλλόκοτους.
Γελούσε.
Αργότερα ο έρωτας
το παιχνίδι της σάρκας.
Η παγίδα της σάρκας.
Η παγίδα
κι ο αγώνας ο άχαρος.
Αναπολεί.
Δε γελάει.
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1975) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Βαγγέλης Παπαθανασίου (Vangelis): Chariots of fire (Οι δρόμοι της φωτιάς, 1981)
Για να ξαναγίνεις
Φωτιά. Όχι για να ζεσταθείς
μα για να βλέπεις τη φλόγα.
Φωτιά, για να φωτίζει ο κήπος.
Στον αγρό, στην ερημιά, στο δάσος
όχι για να βρεθείς πιο πέρα
αλλά για να καταλάβεις
την πρώτη του χώρου δομή.
Φωτιά. Για να ξαναγίνεις ο εαυτός σου.
Από τη συλλογή Του καιρού και της μοναξιάς (1987) του Χρήστου Ντάλια
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 