Γιώργος Μπάτης, Το ραδίκι (Από κάτω απ’ το ραδίκι (1934;)) [διασκευασμένο από τον Γιώργο Ζαμπέτα]
Μπουζούκι: Μανώλης Χιώτης, Κώστας Παπαδόπουλος, Λάκης Καρνέζης, Γιάννης Καραμπεσίνης, Στέλιος Μακρυδάκης
Τραγούδι: Γιώργος Ζαμπέτας & χορωδία [πρώτη εγγραφή με τον Γιώργο Ζαμπέτα το 1964 σε δίσκο 45 στροφών]
Δίσκος: ο άραψ… και έτερα άσματα (1978)
Άιντε από κάτω απ’ το ραδίκι
άιντε κάθονται δυο πιτσιρίκοι
Άιντε και φουμάρουνε τσιγάρο
άιντε το ’να πόδι απάνω στ’ άλλο
Άιντε από κάτω απ’ τη μολόχα
πρώτα το τσαρδί μου το ’χα
Πληροφορίες για τέσσερα από τα τραγούδια του δίσκου:
Η δεκαετία του ’60 για τον Ζαμπέτα ήταν «χρυσή». Έπαιζε, έγραφε, ταξίδεψε στο εξωτερικό, ήταν το «μπουζούκι» που ηγείτο στα λαϊκά κέντρα, ο καλλιτέχνης που εκτός από μάγκας-δεξιοτέχνης στο μπουζούκι ήταν και «περφόρμερ-ψυχή» του γλεντιού, ένας σύγχρονος αριστοφανικός ήρωας που όταν ήταν στο πάλκο, το πιάτο έφτανε -σε κομματάκια- μέχρι το ταβάνι. Όχι τραγουδιστής. Μπορεί να τραγουδούσε ενίοτε στα μαγαζιά, αλλά για να μπει στο στούντιο και να κάνει «φωνοληψία» της φωνής του ούτε λόγος. Αθυρόστομος, πλακατζής, «μούτρο» και παράλληλα άνθρωπος με ταλέντο, μπέσα και λαϊκή σοφία. Και φυσικά μεγάλος δεξιοτέχνης.
Τον «Αράπη» τον είχε γράψει χρόνια πριν και πρωτοηχογραφήθηκε ως «τσιφτετέλι οριεντάλ» και χωρίς τη σατιρική υπόσταση που απέκτησε αργότερα. Το 1961 ήταν η πρώτη εκτέλεση με τον Μανώλη Καναρίδη και το 1964 ο Αράπης μπήκε στο στούντιο ξανά με… μεγάλη παρέα.
Θυμάται ο Ζαμπέτας (στο βιβλίο που έκανε η Ιωάννα Κλειάσιου, «Και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου», Εκδ. Ντέφι): «Στα «Ξημερώματα» το ’64 έρχονταν σαν πελάτες πολλές φορές ο Τάκης Λαμπρόπουλος και ο Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα. Με γούσταρε ο Χιώτης να με ακούει και το ’λεγε σε όλους, δεν είχε κόμπλεξ. Μου έρχονται πάλι μια μέρα μαζί με τον Ξαρχάκο. Οπότε μου λέει ο Λαμπρόπουλος, «Ζαμπέτα το Σάββατο στις 9 το πρωί, όλα αυτά τα γράφουμε». «Και ποιος θα τα πει», ρωτάω. «Εσύ ο ίδιος» μου λέει. «Όχι ρε», του λέω, «τι είναι αυτά». Γέλαγα κι έκανα πλάκα. «Τι γελάς ρε», φώναζε αυτός, «εσύ θα τα πεις, δεν μπορεί κανείς να τα πει καλύτερα από σένα και θα τα πεις και μάγκικα με τον τρόπο που τα λες στο μαγαζί». «Ναι, ναι», φώναζε ο Χιώτης, «εσύ θα τα πεις και θα παίξω εγώ μπουζούκι και θα τραγουδήσουμε μαζί». Με το πες πες με πείθουνε τελικά».
Και έρχεται εκείνο το Σαββατόβραδο και ο Ζαμπέτας μπαίνει με χτυποκάρδι πρωτάρη στην Columbia. Αλλά δεν ήταν μόνος. Τότε οι ηχογραφήσεις πήγαιναν μέχρι πρωίας και εκείνο το βράδυ ειδικά, τα ’φερε η τύχη και ξενυχτούσαν γράφοντας πολλοί. Ο Χιώτης βέβαια και η Μαίρη Λίντα είχαν δηλώσει από πριν συμμετοχή. Ο Μανώλης Αγγελόπουλος, όμως, ο Διονυσίου, η Γιώτα Λύδια, η Πόλυ Πάνου, ο Μπιθικώτσης, ο Πάνος Γαβαλάς και η Ρία Κούρτη έτυχε να είναι εκεί. Ηχολήπτης ήταν ο Νίκος Κανελλόπουλος αλλά όταν υπήρχε σοβαρός λόγος πέρναγε από εκεί και ο Λαμπρόπουλος κι εκείνο το βράδυ έφτασε όταν είχε αρχίσει η ηχογράφηση…
«Λέω τον «Αράπη» στην αρχή, παίζει ο Χιώτης. Πέντε μπουζούκια παίζανε, Χιώτης, Καρνέζης, Κώστας Παπαδόπουλος, Στέλιος Μακρυδάκης και Γιάννης Καραμπεσίνης. Και πάνω στην ηχογράφηση και στην πλάκα φωνάζω όλους που ήτανε εκεί κι αρχίζουμε να φωνάζουμε «όοοααα» και τέτοια και τους φτιάχνω χορωδία. Μεγάλη πλάκα έγινε στο στούντιο, πολύ μεγάλη. Νταβαντούρι. Μια κι όξω τελειώνουμε τον «Αράπη», με την πρώτη τον «Μαθητή»… Πολύ ωραία ηχογράφηση! Βγαίνει ο δίσκος και γίνεται ανάρπαστος». [Πηγή: άρθρο της Χάρης Ποντίδα στην εφημερίδα Τα Νέα (2/9/2011)]
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 