Ψυχής αγγίγματα
Ψυχής αγγίγματα
κλεισμένα στο φως
απ’ τη γειτονιά τ’ ουρανού
ακουμπισμένα εκεί
δίπλα σε χρωματισμένες εμπνεύσεις
σε κλειστούς κύκλους αγάπης
στέλνω αγγέλους
να σε ξυπνήσουν
στη σπηλιά τ’ ονείρου
… ήρθ’ ο καιρός
που έγινες μνήμη
περασμένου καλοκαιριού
σε κρεμασμένο απόγευμα.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Τόπος ονείρων
Δείξε μου τον τόπο
που πραγματοποιούνται τα όνειρα
δείξε μου ένα ηλιοβασίλεμα
σαν να ’ναι το τελευταίο,
να μπορώ δηλαδή
να κάνω το «ελάχιστο»
«λίγο» έως «πολύ»
να σκορπίσω νύχτες γεμάτες αστέρια
στο σώμα σου
να φέρω φεγγάρια
στα μάτια σου
για να ταξιδέψω
σε συμπαντικές θάλασσες
στον θόλο τ’ ουρανού.
Κι όσα ο έρωτας μας χρωστά
αρνούμαι να τα ερμηνεύσω
αρνούμαι να τοκίσω αισθήματα
σε εποχές απουσίας
σε μετέωρες συναντήσεις
σε χρώματα τέλους
διαγράφοντας σκιές χωρίς όρια
μέσα σε αποτυπώματα σιωπής
σε θρυμματισμένα αύριο…
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Στάζουν λέξεις τα ποιήματα
Έφτανε ένα καλοκαίρι
για να παγιδεύσει ένα τίποτα
ένα βλέμμα κρυμμένο
σε μοναχικά ταξίδια
εξερευνώντας μια σκιά σε άδειο δωμάτιο
με το φθινόπωρο να φέρνει φθορά
σε πνιγμένες σιωπές
χωρίς να φθάνει η ανατροπή
από την υπέρβαση που δεν έγινε ποτέ.
Έμειναν οι χάρτες που τα λόγια ζωγράφιζαν
όταν ακούμπαγαν στις πληγές
που με δάκρυα πλένονταν
με φωνές
με θυμό
με αγάπη
στάζαν λέξεις τα ποιήματα.
Έφευγαν-γύρναγαν-ξαναγύρναγαν
για να φράξουν αισθήματα
νερά που έτρεχαν αλόγιστα
στο ποτάμι της μοναξιάς
να συλλέγουν
να κάνουν φράγματα
να περισσεύει το κύμα
που στον βράχο έσπαγε
στο τέρμα της απόκρυφης σκέψης
εκεί που το αδύνατο έσμιγε με το δυνατό
κι έπρεπε να αντιμετωπισθεί
ως πράξη αρχής που γίνεται τέλος
χωρίς ελπίδα
χωρίς ίχνη στη διαδρομή
που το ρεύμα ακολουθεί παράφορο
σε ώρες
σε χρόνο
σαν παράλογο
σαν παράνομο
σαν παράπονο
γητεύοντας πληγωμένες αισθήσεις
σε φεγγαρολουσμένα τοπία.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Σε ποιο σύννεφο
Σε ποιο σύννεφο
στάζει συναίσθημα
να το κάνω βροχή
για να ξεπλύνει την ψυχή σου
από τη χθεσινή βεβαιότητα.
Είναι μικρές οι λέξεις
και δεν μπορούν
αόρατες πληγές να επουλώσουν
σε κρυφούς έρωτες
ξενυχτούν ονειροπολώντας
πονούν σε άδεια κρεβάτια
σκορπίζουν τη στάχτη τους
ικετεύοντας τους θεούς
να ταξιδέψουν
ως τη μυθολογία των ονείρων.
Είσαι μακριά, πολύ μακριά
κι αν δανείζομαι ρούχο που φόρεσες
είναι για να τυλιχτώ
μη καώ απ’ τη φωτιά των αστεριών
που πέφτουν στην πόρτα μου
και μπαίνουν
από τα ανοιχτά παράθυρα.
Όσο κι αν λαχταρώ
να γίνω ρίζα στον κήπο σου
χωρίς ελπίδα
πάλι με παρασέρνει ο άνεμος
γι’ άλλη γη
γι’ άλλη πατρίδα.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Ραγισμένη θύμηση
Έμεινες ραγισμένη θύμηση
ν’ απλώνεται στη σκάλα
εκεί στης κουπαστής το κάγκελο
που κράταγα
την τελευταία ανάμνηση της φυγής σου
κι όταν επέστρεφαν οι νύχτες
έταζαν μορφές και βήματα
στα άδεια σκαλοπάτια.
Πώς να εξηγήσεις τα «σ’ αγαπώ»
που έσπειρες στην αρχή
κι ύστερα θέρισες με υπεκφυγές τα θέλω σου
στο κεφαλόσκαλο της συγνώμης
τραυλίζοντας το αντίο με παγωμένα μάτια
στα χρονοδιαγράμματα του ψεύδους.
Τώρα μόνος εκθέτεις την ανομβρία σου
στο αστέγαστο του καιροσκοπισμού
μη έχοντας άλλα δάκρυα να δώσεις
κομμάτια δικά σου ριγμένα
στην άβυσσο των αδιεξόδων
παρανοείς, τρελαίνεσαι
στην προσπάθεια να νικήσεις Εσένα.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Παλινδρόμηση
Πάλι σε βλέπω να βουτάς λυπημένα
στην νοσταλγία μιας αβίωτης μνήμης
σε ψιθύρους
που για σένα κάνουν κρότο
σε μέρες πικρές μ’ αγκυλωμένα μάτια
σε συρματοπλέγματα διαχωρισμού
των αισθήσεων
των παραισθήσεων
των αναμνήσεων που δεν έζησαν
στο ολοκαύτωμα της πτώσης.
Παλινδρομείς στα άδεια χαρακώματα
με χαρακωμένα μάτια
με φθαρτή ανάσα.
Ίσως τίποτα πια να μην είναι όπως πρώτα
σωπαίνεις
σωπαίνω
σε θρυμματισμένα βράδια
σε απροσδιόριστους σχηματισμούς λέξεων
σε «γιατί» που πονάνε.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Μικροί αποχαιρετισμοί
Μικροί αποχαιρετισμοί,
κάποιες φορές δεν τους κατανοείς
τους αισθάνεσαι καθώς συμβαίνουν
βαθιά μέσα σου
αποχαιρετισμός θα πει:
σ’ αφήνω
να ονειρευτείς
να ζήσεις
να ταξιδέψεις
ν’ αγαπήσεις
πάντα θα κουβαλάς στάλες συναισθημάτων
ακόμα κι όταν δεν θα υπάρχω,
στους κύκλους σου θα περιπολώ,
θα ζω με την ανάμνηση
όλων εκείνων που αισθάνθηκα
κι όλα εκείνα που με ανάσα ζεστή
ξεψυχώντας έγραφες
μην επιθυμείς,
μη ρωτήσεις
μη μάθεις ποτέ
πόσο πονάνε οι αποχαιρετισμοί
σε ξεβαμμένα χρώματα σιωπής
νομίζοντας πως δεν έχω τίποτα
εγώ που κράτησα τόσα πολλά
μακρινά μα τόσο κοντινά
έγιναν μυρωδιά σε ρούχο αφόρετο
που δεν ζητάει να φορεθεί
μη τύχει και σβήσει
το άρωμα του ονείρου
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Μη με ψάχνεις
Μη με ψάχνεις…
Ακόμα βαδίζω σ’ ευτυχισμένες στιγμές
στη διάνυση
από το χθες ως το σήμερα,
χάθηκα
όταν στους μύθους αφέθηκα,
χωρίς απόσταση
από την ιστορία
που χαρτογραφούσε
σημάδια τοπογραφικά
σε μιαν άνοιξη που έλαμπε
από χρώματα και βεγγαλικά Αναστάσιμα.
Δεν είπα τίποτα
κι όμως χώρεσα
σε μια μικρή ιστορία
με ανθισμένες βιολέτες
ύστερα το κενό…
Κι εγώ που τόσο αγάπαγα τις πτήσεις
δείγματα ανέμου
στα χέρια κουβάλαγα
για να σου φέρω
κι ένα καλοκαίρι αληθινό
με στάχυα στα χέρια
κι ανθισμένα γεράνια στις γλάστρες.
Θα με θυμηθείς ίσως αύριο
την ώρα που χρώματα θα μαζεύεις
για να ζωγραφίσεις σκιές
σε δωμάτια σκοτεινά
κι εφήμερα διήμερα
στα ταξίδια της θλίψης
… στα μάτια σου.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Goran Bregovic & αδελφοί Κατσιμίχα, Ένα τραγούδι για την Ελένη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θεσσαλονίκη-Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997))
Λέξεις…
Είναι κάποιες λέξεις που μ’ ακολουθούν
σχεδόν με καταδιώκουν
ζητούν να τις συναντήσω
στα θρυμματισμένα μου φώτα
στα θρυμματισμένα μου όνειρα
στα θρυμματισμένα υπολείμματα γυαλιού
που επένδυσα τα τελευταία μου χρώματα
στις άδειες σελίδες
που δεν άφησα να σκονιστούν
και κατέθεσα τις τελευταίες μου σκέψεις
ελλειμματικές όπως πάντα…
Άραγε υπήρχε σημείο διαφυγής
ή μήπως εγώ προκαλούσα τη μοίρα
για να συναντηθούμε;
Μήπως επίτηδες
άφηνα ανοιχτά τα παράθυρα του νου
για να καρφώνονται στα μαλλιά αστέρια
βουτηγμένα πριν
στα μελανοδοχεία της λύπης;
Ήδη ανυπάκουα
χορεύουν τον χορό τ’ ανέμου…
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Επανάκαμψη πόνου
Σκέφτηκα να απομυθοποιήσω την απουσία
να καταργήσω τις αποστάσεις
στους παραμεθόριους σταθμούς
των αναπάντητων συναντήσεων
ξέροντας καλά
πως ο πόνος θα βρει τρόπους να επανέλθει
δριμύτερος
ισχυρότερος
βασανιστικότερος
ρίχνοντας κι άλλο αλάτι στην πληγή
με αποφόρια λέξεων
ποιητών που δανείστηκες
για να ισχυρισθείς
πως τάχα αγαπάς
το αβίωτο μιας ανάμνησης μελλοντικής
ζωγραφισμένης στα όστρακα των απολιθωμάτων της μνήμης.
Τώρα έμαθα πως θα πρέπει να ανασκευάσω
όλες τις σιωπές
που απομονώθηκαν με κτητικά, ρήματα,ουσιαστικά και ουδέτερα
στη γεωγραφία μηδενικών συναντήσεων
απομνημονεύοντας όλους τους κλεισμένους χρόνους
στη γραμματική και το συντακτικό των αισθήσεων
που άφατο πεπρωμένο
απέρριψε με τρόπο δραματικό
καίγοντας σελίδες
που ήταν ριγμένα
ανυποψίαστα ραγισμένα βλέμματα
μην αντέχοντας να δουν… το τέλος (;)
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Α-φηγηματική του Α
Πόρτες, παράθυρα όλα έκλεισαν
μαζί μ’ ένα θλιμμένο καλοκαίρι
που δεν μπόρεσα να το ζήσω
κι ένα φθινόπωρο που φθάνει
θλιμμένο κι αυτό
κλέβει τα όνειρα που είχα για μας
κλέβει χάδια που σου ’στελνα κρυφά με τον άνεμο
σε κείνες τις νυχτερινές συνεδρίες
τότε που στην αγκαλιά μου σε κράταγα
Τώρα πονάει εκείνο το Α της Α-πουσίας σου
και το Α της Α-πελπισίας με παγιδεύει σε ιστούς
χάρτινα καράβια μου στέλνει
για να ταξιδέψω σε γεύσεις θανάτου
του δικού μου θανάτου
πάνω σε ίχνη από τσαλακωμένα σεντόνια
που αφηγούνται την Α-πόγνωση
του τέλος που ήρθε, πριν γίνει Α-ρχή
από τα Α-ποφλοιωμένα φιλιά
που δόθηκαν σε έρημα κρεβάτια
σε βουβά τριξίματα
να ειρωνεύονται την Α-ναπηρία
μιας κομματιασμένης ψυχής
από τα δικά σου λόγια
από το Α-κίνητο στα μάτια σου
σαν παλιά σιωπηλή φωτογραφία
Α-μίλητη με το βλέμμα εστιασμένο στον φακό
κάποιου πλανόδιου που αιχμαλώτισε την ψυχή
σε παγωμένο φόντο
σαν τ’ Α-ποξηραμένα λουλούδια των βάζων
που δεν διψούν πια
σαν επίλογος σε τελειωμένο βιβλίο
μετέωρη εκεί Α-νάμεσα στα χείλη
που δεν τα χόρτασαν
Έμεινα να σε κοιτώ πληγωμένο
σ’ όλες τις φωτογραφίες του δρόμου
που είχαν το ραγισμένο σου βλέμμα,
μ’ έσκιζαν απροσχεδίαστα
με λιθοβολούσαν τα βλέφαρα
τα κρυμμένα πίσω από τα μαύρα σου γυαλιά
ενώ αιμορραγούσα, ξεψυχούσα με χείλη στεγνά
ικέτευα να φανείς
καταργούσα όλες τις μνήμες
για να ξεγλιστρήσω, ν’ αρμενίσω στη σκηνή
με μοναδικό θεατή Εσένα.
Από τη συλλογή Ψυχής αγγίγματα (2010) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
