Τόλης Νικηφόρου, το απώτατο σημείο της γνώσης

το απώτατο σημείο της γνώσης

δρόμος ατέλειωτος είναι η γνώση
ισόβια συναρπαστική εξερεύνηση
με μυστικά και θαύματα ολοένα
να αποκαλύπτονται στον οδοιπόρο
ενώ μια σκιά θλίψης αιωρείται
για τον πάντα άγνωστο προορισμό

μετά από αναρίθμητα χιλιόμετρα όμως
κάτι σαν αστραπή επιτέλους τον φωτίζει
κι έκθαμβος φτάνει πάλι στην αφετηρία

νους και καρδιά τώρα γνωρίζουν
ότι απώτατο σημείο της γνώσης
είναι η επιστροφή στην αθωότητα

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου: τι έγινε τόση αγάπη;

τι έγινε τόση αγάπη;

στο τέλος πάντα πέφτει η νύχτα
η αυλαία στο θέατρο της ζωής
σβήνει η ανάσα, σβήνουν τα φώτα
και μένουν άδεια τα καθίσματα
ενώ βαθιά θλιμμένη η μνήμη
αιωρείται αβέβαια στην αίθουσα

τι έγινε η λαμπρή παράσταση;
τόση δίψα, τέτοια φλόγα
μια περιπέτεια απίστευτη
στα μάτια η εξαίσια λάμψη
τι έγινε τόση αγάπη;

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, τα παιδιά τού τίποτα

τα παιδιά τού τίποτα

κατά λάθος βγήκαμε στο φως
και ζούμε εντελώς τυχαία
με την αυταπάτη της διάρκειας
γράφουμε ωραίες λέξεις
πάνω στο πέλμα του μαστόδοντου
που κάποτε θα μας λιώσει

παιδιά μιας σκοτεινής αβύσσου
στην άβυσσο θα γυρίσουμε
μετά το ασήμαντο αυτό επεισόδιο
που θα σβήσει θα χαθεί
και δεν θα έχει συμβεί ποτέ

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, στην πρώτη γραμμή

στην πρώτη γραμμή

ας κουραστούν οι άλλοι
οι άλλοι ας σωπάσουν

στην πρώτη γραμμή
που ονομάζεται γραφή
ήταν και είναι η δική σου θέση
στο στήθος να δέχεσαι τα βέλη
και όταν πέφτεις να σηκώνεσαι
λαβωμένος και απτόητος
στον ίδιο δρόμο να συνεχίζεις

η δική σου θέση ήταν και είναι
στην πράξη της γραφής
στίχος κι εσύ κάποτε να σβήσεις
έτσι να κλείσει το βιβλίο της ζωής

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, πότε πέφτει η νύχτα

πότε πέφτει η νύχτα

χρήσιμη είναι για πολλούς
η επιστήμη με τα δεδομένα της
για το ηλιακό μας σύστημα
και την περιστροφή της Γης

για μένα όμως πέφτει η νύχτα
όταν κλείνεις τα μάτια σου

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, πεπρωμένο

πεπρωμένο

με βεβαιότητα το είχαν προβλέψει
φίλοι κοινοί πριν γνωριστούμε

κι όταν τα είπαμε όλα ένα βράδυ
σε μισοσκότεινη γωνιά του πάρκου
κάτι κι εμείς απ’ τους αιώνες
του Λευκού Πύργου απέναντι
όταν σε άγγιξα και με άγγιξες
και φιληθήκαμε σαν τα παιδιά
και σαν παλιοί εραστές

το ξέραμε πια καλά κι οι δυο
ότι θα ζούσαμε όλη μας τη ζωή μαζί

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, οι εννιά του Πανοράματος

οι εννιά του Πανοράματος

εννιά παλιοί συμμαθητές
από τους μισούς που έχουν μείνει
παίρνουν κάθε Κυριακή τον δρόμο
για την καφετέρια του Πανοράματος

περνάνε έξω από το καλό σχολείο
που τους έδωσε τόσα πολλά
με το πιο πολύτιμο μια ισόβια φιλία

μετά σπουδές και πτυχία
επιστήμες και επαγγέλματα
μετά μουσικές, ζωγραφιές και βιβλία
επιτυχίες και βραβεία
ήττες και τραύματα της ζωής
μετά παιδιά και εγγόνια
γελάνε και πειράζονται
λες και είναι πάντα σε διπλανά θρανία

το ξέρουν βέβαια ότι φτάνουν στο τέρμα
και ότι δεν τους περιμένουν επευφημίες
το ξέρουν και χαμογελάνε
με το ίδιο εκείνο εφηβικό χαμόγελο

οι παλιοί συμμαθητές του γυμνασίου
περισσότερο από αδέρφια
στον μαραθώνιο της ζωής

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, μπροστά στο πεπρωμένο

μπροστά στο πεπρωμένο

στα δύο αν σπάσει το κατάρτι μας
και απειλεί να μας καταποντίσει
κατάρτι εμείς ας γίνουμε στην καταιγίδα

όπως ο ήλιος λάμπει κάτω απ’ τα σύννεφα
κι η μυγδαλιά το καταχείμωνο ανθίζει
έτσι κι εμείς και με πικρά τα χείλη
τα μάτια ας αφήσουμε να χαμογελάσουν

όποιο κι αν είναι το πεπρωμένο μας
ας το υποδεχτεί όρθια η ψυχή

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, μια φιλική ανάσα

μια φιλική ανάσα

κανένας δεν πρέπει
να τριγυρίζει σε άδεια δωμάτια
να μιλάει με τους τοίχους
να κλαίει μόνος

αξίζουμε όλοι ένα χέρι αδερφικό
μια φιλική ανάσα
δυο κουβέντες και μια αγκαλιά

ένα μηδενικό είναι τα πλούτη
μια σαπουνόφουσκα ο πολιτισμός
όταν υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν και πεθαίνουν μόνοι

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, κλειστά παραθυρόφυλλα

κλειστά παραθυρόφυλλα

τα διαμερίσματα που συχνά βλέπω
με ερμητικά κλειστά παραθυρόφυλλα
σε διάφορα σημεία της πόλης
ξυπνάνε μέσα μου μια παράξενη επιθυμία
να ξανάρχιζα τη ζωή μου απ’ την αρχή

βλέπω τον εαυτό μου στην εφηβεία
ν’ ανεβαίνει στο σπίτι που γεννήθηκα
να ξαπλώνει με τα ρούχα διαγώνια
αναπαυτικά, σχεδόν ηδονικά
στο διπλό κρεβάτι και να διαβάζει
να διαβάζει και να ονειρεύεται

δεν ξέρω αν πρόκειται για απλή νοσταλγία
ή για ολόψυχη λαχτάρα επιστροφής
κάπου στην αρχή και την αθωότητα
στην αναγέννηση που θ’ ανοίξει
τα κλειστά παραθυρόφυλλα του θανάτου

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, η θέση μας στον κόσμο

η θέση μας στον κόσμο

μας βλέπει ο ήλιος και χαμογελάει
που κι οι θνητοί γράφουν ποιήματα

μας βλέπουν η θάλασσα κι ο ουρανός
οι απανταχού γνήσιοι ποιητές
κι επιδεικνύουν κατανόηση πατρική
για όσα εκείνοι μας εμπνέουν
κι εμείς κάποτε τα εκφράζουμε
με ατελείς ανθρώπινες λέξεις
και τα χαράζουμε στο χαρτί

τους βλέπουμε κι εμείς με δέος
και πια γνωρίζουμε πολύ καλά
ποια είναι η θέση μας στον κόσμο

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, η εποχή των σπηλαίων

η εποχή των σπηλαίων

κάποτε στις γειτονιές της πόλης
απ’ το πρωί μέχρι το σούρουπο
και με τις λάμπες του δήμου ακόμη
έπαιζαν στο χώμα τα παιδιά

οι δρόμοι και οι αυλές πλημμύριζαν
χαρούμενες φωνές ζητωκραυγές
ακόμη και τραγούδια ή μαλώματα

τώρα τα παιδιά έχουν αποσυρθεί
και παίζουν τα αυτοκίνητα
ακούγονται μηχανικοί ήχοι
στους δρόμους και στις πιλοτές
κι ύστερα πέφτει μια δυσοίωνη σιωπή

τώρα πια τα παιδιά παίζουν
σκυμμένα στην οθόνη του κινητού
του υπολογιστή ή της τηλεόρασης
κλεισμένα στο δωμάτιό τους

είναι η εποχή των σπηλαίων
του τεχνολογικού πολιτισμού

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, επιβίωση

επιβίωση

δεν φταίω εγώ αλλά η ίδια η ζωή
που επιχείρησε να με εξοντώσει
από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια

μπουνιά στην μπουνιά λοιπόν
και απώλεια στην απώλεια
στην άκρη άκρη του γκρεμού
ξύπνησε μέσα μου μια τίγρη
που κατασπάραξε τη θλίψη

είμαι τώρα μια ζωντανή αντίφαση
ευαίσθητος και ευάλωτος
στην καθημερινή ζωή
και σκληρός σαν τα νύχια της
τις κρίσιμες στιγμές

είναι παλαιών αρχών η ζωή
δασκάλα με τη βίτσα στο χέρι

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, ένα χέρι αδερφικό

ένα χέρι αδερφικό

στίχοι που δεν γράφονται
με μολύβι ή με μελάνι στο χαρτί
ούτε καν στον υπολογιστή
για τυχερούς και ευνοημένους

στίχοι που γράφονται με αίμα
από ισόβια τραύματα ανοιχτά
μετά οδυνηρή διαδρομή
μες στην κοιλάδα των δακρύων

ένα ποίημα που μόνο αιμόφυρτο
τον λόγο του μπορεί να αρθρώσει
να απλώσει ένα χέρι αδερφικό
σ’ άλλους απελπισμένους
και αιμόφυρτους του κόσμου

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, ένα βήμα πριν τη λήθη

ένα βήμα πριν τη λήθη

αισθάνεσαι μερικές στιγμές
η αίσθηση της ματαιότητας
κυριολεκτικά να σε κατακλύζει
και να ακυρώνει κάθε σχέδιο

περιορίζεσαι στον παρόντα χρόνο
στις μέρες και τα δευτερόλεπτα
όταν η ανάσα σου απεγνωσμένα
αναζητά διέξοδο σε καθαρό αέρα

όταν από τον παρόντα χρόνο
ανατρέχεις συνεχώς στις μνήμες
πάντα ζωντανές μέσα σου
πώς η καρδιά να μην αναζητήσει
κάποια έστω αβέβαιη πρακτική;

πεπρωμένο των θνητών
είναι μια μετέωρη στιγμή
στο άπειρο του χρόνου
ένα βήμα πριν τη λήθη

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, δωρεά

δωρεά

είμαι ένας απλός τεχνίτης
από την παιδική μου ηλικία
με εκπαίδευσαν εντατικά
πολλά βαθιά τραύματα
κι ένα κοινό μαύρο μολύβι

έτσι κι εγώ χρόνια τώρα
αλύπητα πελεκάω την καρδιά μου
στα τραύματα βουτάω το μολύβι
και προσπαθώ με ματωμένες λέξεις
να συνθέσω αρμονία και μουσική

όλα όσα γράφω τα δωρίζω
όπως δωρίστηκαν και σ’ εμένα
έτσι άρχισα και έτσι θα τελειώσω
άλλο δεν μου δόθηκε
άλλη εντολή δεν έχω

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, δακτυλικά αποτυπώματα

δακτυλικά αποτυπώματα

σημαδεμένα απ’ το μολύβι
απ’ τη δουλειά κι από τον χρόνο
σκληρά όπως η αλήθεια της ζωής
και τρυφερά όπως το χάδι

από τα μάτια σου εμπνεόμενα
ερωτικά στο άγγιγμά σου
ρομαντικό όπως το όνειρο
και γήινα
γήινα όπως το ψωμί

αυτά τα δάχτυλα
το χέρι που απλώνεται αδερφικά
και επικαλείται πάντοτε τον ουρανό

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, απολογία θνητού

απολογία θνητού

τήρησα την εντολή
αγωνίστηκα σκληρά
ίδρωσα και μάτωσα
για να εκφράσω
όσο το δυνατόν καλύτερα
όσα εσύ μου δώρισες
κι όλα όσα έφερε η ζωή

λάθη έκανα πολλά, μερικά σοβαρά
μα πάντα προσπαθούσα να επανορθώσω
κι όταν έπεφτα στον δρόμο
έβρισκα μέσα μου τη δύναμη
να σηκωθώ και να συνεχίσω

όσα είχα στην καρδιά μου
τα έγραψα απλά και ξεκάθαρα
και τα δώρισα απλόχερα
τίποτε δεν κράτησα για μένα
και σαν παιδί ή λευκό χαρτί
επιστρέφω τώρα στην πατρίδα

τίμησα τη δωρεά
εκπλήρωσα το χρέος μου, πατέρα

Από τη συλλογή δακτυλικά αποτυπώματα (2024) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου