Χορογραφία
Όταν πέσαμε γυμνοί στο κρεβάτι,
λάστιχο έγινε το σώμα μου
να ελίσσεται πάνω και γύρω από το δικό σου.
Δεν έμεινες αμέτοχος.
Λάστιχο έκανες το σώμα μου
να το γυρίζεις σε διάφορες στάσεις
κι από πολλές γωνίες.
Μαίνονταν οι αυτοσχεδιασμοί.
Την πιο θεϊκή χορογραφία
τη δίνει ο έρωτας.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Φορέας
Από αρρώστια έπεσα με πυρετό στο κρεβάτι.
Προς το απόγευμα, όταν μπήκες στο δωμάτιο,
κατάφορτος ήσουν,
φορέας εκείνου του άλλου, του αθεράπευτου,
ευδαιμονικού πυρετού.
Έφερνες τον πυρετό της αμοιβαίας έλξης,
βακχεία απαρασάλευτη ανάμεσά μας.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Φλεγόμενος
Καθίσαμε στο πιο ήσυχο μέρος της καφετέριας.
Ίδρωνε, πάλι και συνέχεια ίδρωνε,
κι όσο μπορούσε φλεγόμενος από ταραχή,
με ένα μαντίλι σκούπιζε το πρόσωπο και τον λαιμό του.
Δεν το έζησα ξανά ένας άνδρας
να γίνεται καταϊδρωμένος
από ερωτική επιθυμία για μένα.
Όπως δεν χορταίνουμε τις ηλιόλουστες μέρες,
έτσι ποτέ δεν χορταίνουμε να μας επιθυμούν.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Φθορά
Σαν μια πυρκαγιά που εισβάλλει και φουντώνει
–και να ήθελα δεν μπορούσα να την αποφύγω–
μπήκε στο βαγόνι του τρένου μια ομάδα νεαρών.
Επιβλητική η αλκή τους.
Πάλεψα να συμμαζέψω τη θλίψη
για τη φθορά μου, το ρήμαγμα από τον χρόνο,
τις δεκαετίες που φεύγουν.
Σθεναρά πάλεψα με τη θλίψη μου.
Σαν μια πυρκαγιά που εισβάλλει
η αλκή των νεαρών στο βαγόνι.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Υποφώσκει
Χαίρομαι όταν άνδρες,
που είναι φίλοι και γνωστοί,
με χειραψία σκύβουν και με φιλούν
στο μάγουλο.
Υποφώσκει ένας ελάχιστος,
στοιχειώδης ερωτισμός.
Δείχνει ότι ακόμη κρατάει η μπογιά μου.
Ο χρόνος όλα τα ρημάζει κάποτε.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Υπόδειξη
Ένας ποιητής μού έκανε την υπόδειξη
να αποφεύγω να γράφω για την ευδαιμονία
και τη χαρά του έρωτα.
Σίγουρα αγνοούσε πόσο βασανισμένη ήμουν
όχι μόνο από έρωτες, αλλά κι από φιλίες ψεύτικες,
και σκληρούς καταπιεστές στο επάγγελμά μου,
στον συγγενικό κύκλο κι αλλού.
Το κακό με εξάρθρωσε σαν σκότος θανάτου.
Το κακό με εμπάθεια αναφύεται, επιβουλεύεται,
αχόρταγα μακελεύει.
Γι’ αυτό ακόμα κι ένα ψιχίο ευδαιμονίας
με ζέση το συλλέγω και το περιθάλπω στους στίχους μου.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Τραύμα
Αν κάποιους με βδελυγμία απεχθάνομαι
–τραύμα που δεν δέχεται ίαση–
είναι γιατί άνοιξαν διάπλατα οι κρυψώνες
με τα πιο σκοτεινά τους κίνητρα
και φάνηκε η ψυχική ένδεια,
η βαρβαρότητά τους.
Μια βαρβαρότητα που φονεύει
ανενδοίαστα φονεύει.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το στοιχείο
Όχι απλώς κατακτάς, αλλά αλυσοδένεις.
Ολοφάνερα κι ευθαρσώς η έκφραση στο πρόσωπό σου
δηλώνει ότι καίγεσαι για μένα.
Ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία του χαρακτήρα σου
είναι που δεν φοβάσαι να δοθείς ασυγκράτητα στον έρωτα,
ευθαρσώς να δηλώσεις ότι καίγεσαι.
Γι’ αυτό όχι μόνο κατακτάς, αλλά αλυσοδένεις.
Μόνιμα παραμένεις στην καρδιά μου.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το πιο πρόσφορο
Καταρρακώθηκε όταν τον εγκατέλειψε
η αγαπημένη του.
Μέσα στη λαίλαπα του πόνου
χρειαζόταν ένα φάρμακο.
Με τη μνήμη ανέσυρε παλιές,
λησμονημένες αγάπες του,
λικνίστηκε, εμφυτεύτηκε
στη νοσταλγία τους.
Επειγόντως αγκιστρώθηκε
ακόμη και σε καταχωνιασμένες
στο παρελθόν αγάπες.
Ήταν το πιο πρόσφορο φάρμακο.
Και η καρδιά τις δικές της μάχες
έχει να δώσει.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Τα τιμαλφή
Ο δρόμος στενός
με ψηλές, αδιάφορες στην όψη πολυκατοικίες
στις δύο πλευρές του.
Ούτε πράσινο ούτε δενδροστοιχίες τον στολίζουν,
είναι κοινότατος, σχεδόν μουντός.
Όμως το βίωμα χρωματίζει
κι επιβάλλει τα δικά του.
Αυτός ο τόσο κοινός δρόμος
συνδέεται με συγκλονιστικά
στιγμιότυπα και γεγονότα της ζωής μου
που βαθιά με καθόρισαν.
Όσες φορές τυχαίνει να τον περάσω
αλλάζει διάσταση,
μοιάζει με κόχη και κρυψώνα,
μοιάζει με ενδιαίτημα
που κρατάει φυλαγμένα
μοναδικά τιμαλφή της μνήμης μου.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Συμπλέουμε
Ταίρι μου είσαι,
τα αισθήματα και οι ψυχές μας ενωμένες.
Ακμαίες οι παρορμήσεις,
στον ηδονισμό συμπλέουμε
ερωτοφιλημένοι.
Σ’ έναν κόσμο αφιλόξενο,
παράλογο και σκληρό,
τα αισθήματα και οι ψυχές μας ενωμένες.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Σατραπεία
Με τη βία που ασκείς,
και την ασκείς κατά εξακολούθηση,
προσπαθείς να καλύψεις
την ανασφάλειά σου.
Η βία έγινε δεύτερη φύση σου.
Αν σε μισώ
κατηγορηματικά το φταίξιμο δικό σου.
Τρόμος, έρεβος που απονεκρώνει
ο αυταρχισμός σου,
σαν βδελυρή σατραπεία να χαθεί,
συντρίμμια να γίνει.
Καμιά αντεκδίκηση δεν ετοιμάζω,
άλλωστε σ’ έχω εξορίσει από τη σκέψη μου.
Ένα ολέθριο σίχαμα είσαι.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Προσηλυτισμός
Δεν ήταν αρκετό που όλο το βράδυ
στον ύπνο μου σ’ ονειρευόμουν
Μόλις ξύπνησα, με τη φαντασία
εφόρμησα στα χείλη σου κι ατέλειωτα τα φιλούσα.
Με τη φαντασία εφόρμησα
να προσεταιριστώ την ικμάδα σου.
Συντελέστηκε ο εκούσιος προσηλυτισμός μου
να σε λατρεύω.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Προοίμιο
Τη στοιχειώνει εκείνη η φράση του:
«Δεν μπορώ να επαναλαμβάνομαι.»
Σημαδιακή φράση, προοίμιο της απόρριψης,
γιατί μετά σιγά-σιγά άρχιζε να της γυρίζει την πλάτη.
Εξάλλου δεν του έλειπε η αλκή
για καινούρια πετάγματα
κι άλλες περιπέτειες.
Σαν καταπέλτης που διαχωρίζει γραμμές,
τη στοιχειώνει εκείνη η φράση του.
Φράση της απόρριψης.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Πορφυρό δειλινό
Η γαλήνη, το λημέρι των αισθήσεων.
Στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου
ένα θαλασσινό αεράκι
εισβάλλει απ’ τις ανοικτές μπαλκονόπορτες.
Συνεχώς αναδεύει τις λευκές κουρτίνες.
Ευχάριστα κουδουνίζει τα κρύσταλλα
στα φωτιστικά της οροφής.
Ένας λεβέντης διασχίζει ξυπόλητος την τραπεζαρία,
απροσπέλαστο, άχραντο κάλλος,
σε κάθε βήμα του πάλλονται ιριδισμοί.
Πορφυρό το καλοκαιρινό δειλινό που πέφτει.
Κι εγώ μια ζωή διάτρητη από ήττες και δοκιμασίες,
καταφεύγω στη γαλήνη των αισθήσεων.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Πείσμα
Μια μετριότητα είναι
κι όμως παίρνει ύφος γόησσας
με έκδηλο μήνυμα:
Ανοίξτε δρόμο να περάσω
να σας κατατροπώσω.
Είτε στα ερωτικά είτε σε άλλα
όλο και κάποιοι βγαίνουν
με πείσμα να κατατροπώσουν.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Πάθημα
Μπήκα στο σπίτι της από λαχτάρα
για τη θαλπωρή της φιλίας.
Με τον καιρό οι τριβές
και η δυσαρμονία στη σχέση με τον άνδρα της
έβγαιναν στην επιφάνεια.
Οικονομικά είχαν βαλτώσει
και κοινωνικά απομονωθεί.
Το ζευγάρι ζούσε τη φθορά, την παρακμή του.
Αν στο βάθος ήταν παλιοχαρακτήρες,
η παρακμή τούς έκανε χειρότερους.
Η λαχτάρα μου για θαλπωρή
κατά πρόσωπο με ειρωνευόταν.
Το σπίτι τους σκοτεινό άδυτο –
παραφύλαγμα λύκου.
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Όλο το στερέωμα
Ένας σπαραγμός ανέβαινε στη φωνή της:
«Σαν τον νταλκά που ο χρόνος
δεν σβήνει,
βαθιά νοσταλγία μ’ έπιασε
όταν σε μια παρέα μιλούσαν
για τις επαγγελματικές επιτυχίες,
τα ταξίδια και τον κοσμοπολιτισμό του.
Όχι απλώς οι μεγάλες αγάπες,
αλλά οι συντριπτικά ευδαιμονικές αγάπες
φέρνουν και συντριπτική νοσταλγία.
Θερμό, ορμητικό θρόισμα ο νταλκάς
με τις κρυφές μανίες του.
Τα άστρα κι όλο το στερέωμα
μου χάρισε ο έρωτάς μας,
αν και ήρθε κάποτε η στιγμή
που εκείνος τον διέκοψε.
Σε κατάσταση αποσάθρωσης
με έφερε η απώλεια.»
Από τη συλλογή Η Τελετουργία του Χορού (2023) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 