Τόλης Νικηφόρου, χελιδόνια στην Άφυτο

χελιδόνια στην Άφυτο

πώς άκουσα τον μυστικό λόγο της ουτοπίας, πώς ξαφνικά κατάλαβα ότι είμαι ευλογημένος; μα από τα χελιδόνια όταν συνθέτουν τον ουρανό στην Άφυτο, για να ταΐσουν τα μικρά τους ύστερα με τα γαλάζια ξέφτια του. τα χελιδόνια που μπαίνουν από το παράθυρό μου κι εγώ βουβαίνομαι ενώ τα μάτια μου φωτίζονται και μεγαλώνουν. φτεροκοπάνε, διαγράφουν άσπρα και μαύρα ημικύκλια και μου τα φανερώνουν όλα. όλα όσα ρωτούσα και μια ζωή δεν έμαθα

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Advertisements

Τόλης Νικηφόρου, το χάραμα δεν έχει μνήμη

το χάραμα δεν έχει μνήμη

το χάραμα δεν έχει τραύματα και ουλές, δεν έχει μνήμη. δεν έλαμψε ποτέ πάνω από δάκρυα και χαμό, δεν φώτισε εκτελέσεις. γι’ αυτό σαν από θαύμα αστράφτει, και πάλι στην αιώνια εφηβεία του. λέει καλημέρα σας παιδιά, αγγίζει εδώ κι εκεί τα δέντρα, πιάνει κουβέντα με το αδέσποτο σκυλί. το χάραμα δεν έχει μνήμη. έχει μονάχα ένα βαθύ γαλάζιο φως και το απλώνει χωρίς δισταγμό πάνω στον κόσμο

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, το προαιώνιο ρίγος

το προαιώνιο ρίγος

προφέρεται στη μοναξιά και τη σιγή. στις παρυφές του ονείρου, την ώρα που οι νεκροί υφαίνουν έξω το σκοτάδι και εισρέει από τις χαραμάδες σαν κόκκινο κρασί η ανάσα τους. με δέος προφέρεται η ποίηση, καθώς προφέρει ανθίζοντας ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, τα μυστικά αρχεία του κόσμου

τα μυστικά αρχεία του κόσμου

γράφω τους στίχους που ανακάλυψα στα μυστικά αρχεία του κόσμου. με τα πρωτόγονά μου σύμβολα, καταχωρώ την προαιώνια μουσική που οι μέλλοντες αιώνες θα συνθέτουν με αστραπές. σαν άνεμος στην πέτρα της ερήμου γράφω τα ονόματα που δεν προφέρονται. βυθίζομαι στο απρόσιτο να ανιχνεύσω τις δικές του λέξεις, το δέος μέσα μου ιχνηλατώ να ζωγραφίσω το δικό του φως

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, στις κορυφογραμμές του τίποτα

στις κορυφογραμμές του τίποτα

σε χαραμάδες μυστικές δειλά ανατέλλει το χαμόγελο. πρώτα τα χείλη κυριεύει, σκορπίζει ύστερα και διαχέεται, αναζητώντας τις πηγές. αστράφτει στην επιδερμίδα, εγκαθιστά προφυλακές στα υψώματα, πυκνώνει τις λεπτές ρυτίδες, βυθίζεται και λούζεται μέσα στις κόρες των ματιών. έτσι γυμνό και ακέραιο, αρχίζει ένα λυτρωτικό χορό κι ανάβει όλα τα φώτα στις κορυφογραμμές του τίποτα

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, στις άγριες γειτονιές του γαλαξία

στις άγριες γειτονιές του γαλαξία

ξημέρωνε και πάλι στις άγριες γειτονιές του γαλαξία όταν τα επουράνια αστεροσκοπεία κατέγραψαν μεγάλη έκρηξη στον μυστικό πυρήνα της δημιουργίας. ήταν το τελευταίο έτος της βασιλείας του φόνου. από τα μάτια των παιδιών και την οδύνη των αιώνων, αυτόφωτη πλέον η γη έλαμψε στο διάστημα σαν άστρο. μ’ αυτόν τον τρόπο έκλεισε οριστικά ο κύκλος της ντροπής και άρχισε η ιστορία του ανθρώπου

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, προδομένες λέξεις

προδομένες λέξεις

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
αυτές που έκαναν κουρέλι οι αιώνες
οι ίδιες λέξεις από μέσα μου αναβλύζουν

κόκκινο και βαθύ γαλάζιο, επανάσταση
αγάπη, όνειρο και θαύματα του κόσμου
χώμα στον ουρανό και μυστικά, ελευθερία
και πάνω απ’ όλα η πατρίδα που είναι φως
και πάνω απ’ όλα η ψυχή μου που είναι φως

στις ίδιες λέξεις επανέρχομαι μονότονα
στο αίμα μου και στο άγνωστο που είμαι

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο

ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο

μια έρημη σοφίτα μακρινή μέσα στη θλίψη τ’ ουρανού είναι η ψυχή μου. γεμάτη άχρηστα αντικείμενα, μια ψάθινη καρέκλα, ένα ποδήλατο με τρύπια λάστιχα, μια κόκκινη ξεφουσκωμένη μπάλα. κι ένα σωρό θαμπές φωτογραφίες απ’ τους αρχαίους ενοίκους της. όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο. μια έρημη σοφίτα μακρινή, μια λέξη ανείπωτη είναι η ψυχή μου, ένα μοναχικό παράθυρο που κάποτε φωτίζεται μέσα στη θλίψη τ’ ουρανού

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου: μυστικά και θαύματα, 2

μυστικά και θαύματα, 2

ξυπόλητη κάτω απ’ την άσπρη νυχτικιά που της πηγαίνει, η Σοφία γέρνει και σκαλίζει το χώμα στη μεγάλη γλάστρα. κατάξανθος στα τρία και κάτι χρόνια του, ο Νικολίκος σηκώνει κάστρα με τους κύβους του, ενώ ο πατέρας σοβαρός του ρίχνει κάπου κάπου μια έκπληκτη ματιά πίσω απ’ την κυριακάτικη εφημερίδα. στο μάρμαρο ξαπλώνει τη φουντωτή ουρά του ένα πάντα από τα δάση της γαλήνιας σεκόια, κόκκινοι σκίουροι γλιστράνε στο πεζούλι και ο αλήτης γάτος γλείφει απολαυστικά δίπλα στα κάγκελα τα πέλματα και τ’ άσπρα του μουσούδια. και βέβαια κανείς ούτε στιγμή δεν έφυγε, είναι κι όλοι οι άλλοι εδώ, ακόμη αόρατοι όπως κι εγώ σε κάποια μυστική διάσταση του χρόνου. κάποτε όμως σηκώνει από το κέντημα τα μάτια η μητέρα και τότε όλοι εμφανιζόμαστε μέσα σ’ ένα γαλάζιο φως

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου: μυστικά και θαύματα, 1

μυστικά και θαύματα, 1

η μάταιη γνώση θάμπωσε το βλέμμα τους, ψιθύρισε η πνοή του ανέμου, και το ασήμι χαμογέλασε δειλά στα φύλλα της ελιάς. μ’ αυτόν τον τρόπο παίζεται η τυφλόμυγα του κόσμου. πέρα μακριά, πριν και μετά, μέσα τους ίσως και τριγύρω. το καθετί ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό, το καθετί ένα τίποτα και ένα θαύμα

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, ένας ξένος από παλιά στο σπίτι μας

ένας ξένος από παλιά στο σπίτι μας

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί. είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας, κυκλοφορεί στο υπόγειο και λούζεται με φως στο υπερώο, διαβάζει ένα ένα τα χειρόγραφά μας, αποκρυπτογραφεί τις μυστικές φωνές που ταξιδεύουν μέσα μας. και πίνει για να μεγαλώσει, γι’ αυτό και είναι πάντα μεθυσμένο. το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί, όπως πριν από μας επέλεξε αυτό το σπίτι για να κατοικήσει

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

να ’μασταν, λέει, τραγούδι σε παλιό γραμμόφωνο, δέντρο σε καλοκαιρινό ψιλόβροχο, ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται. ή μήπως να’ μασταν εκεί ψηλά τα κεραμίδια πλάι στην καπνοδόχο την ώρα που όρθιος ξαποσταίνει ο πελαργός. κι ύστερα, λέει, να φύτρωναν κόκκινα, κατακόκκινα φτερά στους ώμους μας, στα μάτια μας ένας κιτρινισμένος χάρτης για τον ουρανό. να ταξιδέψουμε πέρα απ’ τον πόνο και τον θάνατο. να ’μασταν, λέει, με κόκκινα φτερά ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, δικαιοσύνη

δικαιοσύνη

για πρώτη και έσχατη φορά θα απονεμηθεί δικαιοσύνη. στον ουρανό θα σβήσουν τα μεγάλα φώτα, στα μάτια όλων μας θα σβήσει η λάμψη, στα στήθη ο πόνος. τα γράμματα θα εξατμιστούν και οι σελίδες θα επανακτήσουν τη λευκότητά τους. στην αρχική αθωότητα το άγιο σκοτάδι θα μας εξισώσει, όλα θα ξαναγίνουν χώμα, όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα. και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα και η απόλυτη ελευθερία

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία

βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία

στο αναλφάβητο τραγούδι που συνθέτει το σκοτάδι και το φως, και στο βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία. στα απαγορευμένα μυστικά και θαύματα και στον ανεξερεύνητο λόγο της ουτοπίας. σε κάθε αγγελτήριο της απουσίας του, πίσω από κάθε φόνο και στις χιλιάδες γλώσσες της σιγής. πατρίδα μου ονομάζεσαι ανυπαρξία, ανυπαρξία, το όνομά σου είναι θεός

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου: βόλτα στις ράμπλας τ’ ουρανού, 1

βόλτα στις ράμπλας* τ’ ουρανού, 1

αργά χτες βράδυ ξαφνικά συνάντησα στις ράμπλας τ’ ουρανού τον φοιτητή Καλιάγεφ παρέα με τον Ντουρρούτι να τα πίνει, ενώ η Ούλρικε στο παραδίπλα τραπεζάκι ζωγράφιζε με τη σκιά της μια τίγρη μες στα σύννεφα, δώρο στον Έζρα και τον Βλαντιμίρ. εκεί που έπιανα μια ψάθινη καρέκλα να καθίσω, βγήκε από την πόρτα ο πανάγαθος σέρνοντας πίσω του, όπως το συνηθίζει, και μια ταξιαρχία γαλαξίες. άντε, να πάνε τα φαρμάκια κάτω, είπε, βάζοντας στο γραμμόφωνο ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, και μοίρασε τα καραφάκια με το τσίπουρο απ’ το κρυφό του αμπέλι. κουράστηκε ο πατέρας, ρε παιδιά, μ’ αυτόν τον χαλασμό εκεί κάτω, πρόσθεσε με γλυκό χαμόγελο ο Ιησούς, λες και παρηγορούσε πάλι τους απελπισμένους, κι από την άλλη του λείπει αυτός ο άκαρδος ο αυτόνομος κι είναι άγριο πράγμα ο παράδεισος χειμώνα καλοκαίρι με τα χερουβείμ

* Σημείωση του ποιητή:
ράμπλα: κεντρικός δρόμος στις ισπανικές πόλεις. Στη Βαρκελώνη, η Rambla de las Flores αρχίζει από την Πλατεία της Καταλονίας και καταλήγει στο λιμάνι, στο άγαλμα του Κολόμβου και το πλοίο Σάντα Μαρία.

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, αρχαία πυξίδα

αρχαία πυξίδα

μια αιωνιότητα μετά, είμαστε πάντοτε θρυμματισμένα αστέρια στην άλλη άκρη τ’ ουρανού. κι είναι το κάθε κύτταρό μας αρχαία πυξίδα που, μέσα απ’ τη μεγάλη σκοτεινιά, αλάνθαστα μας κατευθύνει στην πατρίδα. απορημένη η ψυχή μας αναπέμπεται στο χάος, έκθαμβη παραδίδεται στο άπειρο. εκεί όπου αναδύονται και τελικά ερμηνεύονται οι μυστικές γραφές της ουτοπίας

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου