Πειρατές
Φυγάδες της νύχτας
πάνω από φράχτες νοητούς
διαφεύγουμε κρατώντας
τα παπούτσια στο χέρι
και κάποια πρόσωπα
μυστικά ακρόπρωρα
για μεγάλο ταξίδι
Οι αγάπες μας
πολύτιμοι λίθοι
λεηλατούνται άγρια
από πειρατές
μιας μονόφθαλμης
πραγματικότητας.
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Felis Silvestris
της Νέλλιας
Όχι πως είσαι της ζωής σου
ένα πείραμα
Όχι πως πάντα δεν ξέρεις
τι ακολουθεί
Μα με έπαρση μεγάλη
θαρρείς πως κάνεις
καθοριστικές επιλογές
Όχι πως είσαι
αγριόγατα κρυμμένη
πάνω στων δέντρων
τις πυκνές τις φυλλωσιές
μα πως όλα είναι φανερά
από σένα είναι φτιαγμένα
ακόμη και του έρωτα
το φοβερό παραμύθι
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Χιονόνερο
Μαύρο χιόνι στην άκρη του δρόμου
Μαύρα λουλούδια σαν τα βαμβάκια
που έχουν ξεφύγει απ’ τα φορτηγά
Παιδιά της νύχτας μεθυσμένα
χάνουν το τελευταίο δρομολόγιο
Χαμόγελα λευκά φωτεινών διαφημίσεων
μου δείχνουν το δρόμο
Άδειο το πάρκο με δέντρα σκιάχτρα
Κύκλος λευκής δαντέλας το φεγγάρι
κουρελιάζεται στα μαύρα σύννεφα
Άδεια ήταν τα μάτια σου όταν σε πρωτοείδα
στο σταθμό των τραίνων
Έπεφτε χιονόνερο και τότε
Μια εποχή χωρίς φωτογραφίες
Είναι σκληρή η Εγνατία
κι ο βαρδάρης ανελέητος
Τρυπάει το χιονόνερο πληγώνει
κι η μεταμέλεια αργεί
σαν καλοκαίρι
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Στήλη άλατος
Το πρόσωπό σου τη μέρα διαλύεται
βροχή με κόκκινο χώμα
από τη Σαχάρα
Σκοτεινά δρομάκια της σκέψης μου
ακολούθησες κρυφά
Μέχρι που μ’ εκδικήθηκες
στήλη άλατος να γίνομαι
κάθε φορά που γυρίζω πίσω
το κεφάλι
Τις νύχτες τα μάτια σου καράβια
ολόφωτα
Το σώμα μου φωσφορίζει
στη θάλασσα που κολυμπώ
τις νύχτες που αντιστέκομαι
όταν η λησμοσύνη
παλεύει να μας εξαλείψει
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Διονύσης Σαββόπουλος, Τσάμικο (δίσκος: 20 χρόνια δρόμος (1983))
Πλατεία Ναυαρίνου
Τίποτα δεν είναι τόσο απατηλό
τόσο ελκυστικό
όσο η αγκαλιά της θάλασσας
και η δική σου
Φύκια κυκλώνουν το πρόσωπο
κι αλμύρα το κορμί μου
και το τραγούδι των ανέμων
καλπάζει σε ακτές φευγαλέες
σε κάθε μας συνάντηση
που είναι ονειρική
ούτε δροσιά δεν γεύτηκα
ούτε το χάδι των ματιών σου
Μόνο η περιρρέουσα λύπη μένει
χέρια που με πνίγουν το βράδυ
Μια μέρα όλα θα ειπωθούν
καταπώς πρέπει
και σαν τα χιόνια λιώσουν
θ’ ανοίξουν οι δρόμοι
για αγκαλιές
περιχαρείς που επιζήσαμε
μετά από τόσους θανάτους
δικούς μας
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Βαγγέλης Παπάζογλου, Βάλε με στην αγκαλιά σου (τραγούδι: Στελλάκης Περπινιάδης, 1934)
Ούτε δροσιά
Τίποτα δεν είναι τόσο απατηλό
τόσο ελκυστικό
όσο η αγκαλιά της θάλασσας
και η δική σου
Φύκια κυκλώνουν το πρόσωπο
κι αλμύρα το κορμί μου
και το τραγούδι των ανέμων
καλπάζει σε ακτές φευγαλέες
σε κάθε μας συνάντηση
που είναι ονειρική
ούτε δροσιά δεν γεύτηκα
ούτε το χάδι των ματιών σου
Μόνο η περιρρέουσα λύπη μένει
χέρια που με πνίγουν το βράδυ
Μια μέρα όλα θα ειπωθούν
καταπώς πρέπει
και σαν τα χιόνια λιώσουν
θ’ ανοίξουν οι δρόμοι
για αγκαλιές
περιχαρείς που επιζήσαμε
μετά από τόσους θανάτους
δικούς μας
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Νέα χρονιά
Τα σύννεφα χαμηλώνουν
κι εμείς ελεύθερα πετάμε
σ’ αβυσσαλέο κενό
Η πόλη κάτω ένα κόκκινο
πυροτέχνημα
Προς στιγμή έμοιαζε
με έκρηξη πυρηνική
Το χαμόγελο των παιδιών
ουράνιο τόξο
μας οδηγεί
στο φως και στα λαμπιόνια
Ζητιάνες μετράνε κέρματα
που ρίχνουν περαστικοί
μόνο τη μέρα της αγάπης
Τα μάτια τους λεπίδες
Ακούστε με ένα λεπτό
Κανείς δεν ακούει
Από κοντά κι εμείς
στην επαιτεία
για λίγη ηρεμία
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Γιώργος Θεοφάνους, Σ’ αγαπώ
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη & Αντώνης Ρέμος / δίσκος: Πες μου θάλασσα (2002))
Μια ζωή
Ποίηση είναι
η καθημερινή μας αυτοκτονία
που διαρκώς αναβάλλεται
Είναι η ομίχλη
που κατεβαίνει από το Χορτιάτη
και κρύβει το ραντάρ
Είναι η φωνή σου η μακρινή
που ρωτάω τι κάνεις
και μου απαντάς
σ’ αγαπάω μια ζωή
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Κύμα
Άπλωσα τα χέρια
το στήθος μου σκίαζε
το μέτωπό σου
Απλωμένα χέρια
κι από κάτω η θάλασσα
Απλωμένα χέρια
κι από κάτω τα δέντρα
Απλωμένα χέρια
να κρατούν τον ήλιο
να κρατούν το φεγγάρι
πάνω στο φόρεμά μου
Απλωμένα χέρια
κι εσύ μόνο να παίρνεις
κύμα αφρισμένο
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Κίτρινα φώτα
Νύχτα ομίχλης
στον περιφερειακό
κίτρινα φώτα
δάκρυα σε παγωμένο
πρόσωπο
κι εμείς γελαστοί
άγγελοι αμέριμνης δυστυχίας
κλεισμένοι σε θαμπό
ενυδρείο χωρίς διέξοδο
Ήσυχος κήπος παραμονεύει
στην άκρη του δρόμου
αθέατος
Η αγωνία παγιδεύει το αύριο
που ταξιδεύει μαζί μας
Κοιτάζει απειλητικά
πίσω από το κρύσταλλο
μαζί με τους άγριους σκύλους
που δείχνουν τα κίτρινα δόντια
από μακριά
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Ίδρυμα για έναν κόσμο χωρίς ναρκωτικά
Έκσταση
«Δεν ξέρω γιατί το έγραψα
Δεν ξέρω γιατί με σένα
κι όχι μ’ αυτόν ονειρεύτηκα»
Μεθυσμένη έκλαιγε
αυτοκαταστροφική
με γκράφιτι γεμίζοντας
τους τοίχους
Μοίραζε κέρματα
στα νέα παιδιά
να περάσουν στην άλλη όχθη
Η νύχτα να πουλήσει προσπαθούσε
τον μελλοντικό πανικό
το σφυροκόπημα στο κεφάλι
το άνοιγμα της πόρτας
Κάτω από τις μοβ ακακίες
στον κήπο της Φιλοσοφικής
οι μούσες κάπνιζαν
και τραγουδούσαν
κι η νύχτα καραδοκούσε
τα μαύρα μάτια σου
κορίτσι των είκοσι χρόνων
που χόρευες στα χορτάρια
στο υπαίθριο πάρτι
με έκσταση
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Ατίθαση
Φιλούσες τα πέλματά μου
κι ένιωθα φίνα
γυναίκα της ανατολής
Μου λείπουν όμως τα δαχτυλίδια
όπως μου λείπει και η υποταγή
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Μιχάλης Νικολούδης, Το πνεύμα της άνοιξης (δίσκος: Ross Daly & Μιχάλης Νικολούδης, Συναπάντημα (2003))
Άσυλο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Χνούδια της λεύκας
ασπρίζουν τα μαλλιά μας
ψεύτικο χιόνι
κι η μέρα ανοιξιάτικη
Μια ρωγμή μεσολαβεί
από το τώρα στο άπειρο
από το κρυφοκοίταγμα
στην τόλμη
Η λιμνούλα της άνοιξης
νερόλακκος με σκουπίδια
Από δω μέχρι το τραπέζι
του νεκροτομείου
δύο βήματα
Οι τσιγγάνοι άναψαν φωτιά
και ξάπλωσαν στο χώμα
οι πολύχρωμες κουβέρτες τους
σημαίες ειρηνικές στο πάρκο
τα μωρά τρέχουν γυμνά
κι απλώνουνε το χέρι
Δίπλα κλαίνε άρρωστοι
σε τηλέφωνα χαλασμένα
Το αστεροσκοπείο ψυχρό
και απόμακρο
μακρινά αστέρια της Άρκτου
κι οι τελειόφοιτοι με λουλούδια
κι επίσημα ρούχα
κομπάρσοι
στη σκηνή του ασύλου
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Αμφιβολία
Μπορεί να χάθηκα
σε δρόμους θαλασσινούς
Μπορεί σκυλιά
να αλυχτούσαν μακριά
Μπορεί το τελευταίο τραίνο
να μην πέρασε ακόμα
Μπορεί να μην περίμενα
όσο θα έπρεπε
Μπορεί να μη θύμωσα
όσο θα ήθελα
γιατί κοίταζα μόνο
το λαξευτό σου μπράτσο
Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Ύδωρ η μνήμη
Το κενό που θ’ αφήσω,
με ώρες θα γεμίσει
μήνες χρόνια.
Ποικιλόχρωμη ανάμνηση
ελαφρά θα φυσάει,
μεθυστικά το παρελθόν
θα εξανεμίζει
με λόγια λόγια λόγια.
Έτσι διακριτικά
θα με ξεχάσεις.
Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη
Βασίλης Τσιτσάνης & Μπάμπης Μπακάλης, Κάποια μάνα αναστενάζει
(ερμηνεία: Στέλλα Χασκίλ, Μάρκος Βαμβακάρης & Βασίλης Τσιτσάνης / β’ εκτέλεση του τραγουδιού το 1948)
Το παράθυρο της Μαίρης
Άστραφτε το φως το νεογέννητο
στο παράθυρο της Μαίρης
κι όλες μαζί οι γιορτές
με τα καλά τους
πήραν θέση
ρουμπίνι ήρθε το Πάσχα
διαμάντια τα Χριστούγεννα,
οι ονομαστικές,
η μια πίσω απ΄την άλλη
κι η μάνα
χέρια μάτια
καρδερίνες
αγκάλιασε το γιο
που είχ’ ένα χρόνο
το κατώφλι να περάσει.
Άστραφτε μέχρι αργά το βράδυ
το φως κι αν κουρασμένο
στο παράθυρο της Μαίρης.
Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη
Μίμης Πλέσσας & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ξημερώνει Κυριακή
(τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος / δίσκος: Ο δρόμος (1969))
Παράκληση
Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή πρωί,
με τις καμπάνες
να γεννούν παρθένους φθόγγους
και τα παιδάκια
με τα καινούρια τους παπούτσια,
το μεροκάματο, στη λάσπη
να εξευμενίζουν του πατέρα.
Μια Κυριακή
που η φτώχεια αρρώστια
φτύνει
κι όταν τ’ απλά τα όμορφα
φαντάζουνε σπουδαία.
Πάρε με μαζί σου
μια Κυριακή,
να πάμε μια εκδρομή ομαδική,
σαν τότε.
Από τη συλλογή Λεπτώς ενδεδυμένοι (2002) της Άννης Κουτροκόη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Άννυ Κουτροκόη
