Μαρία Καρδάτου, Ως πνοή αύρας λεπτής

Ως πνοή αύρας λεπτής

Καθόμουν κάτω από τ’ ασάλευτα
κλαδιά των πεύκων
ένα κουταβάκι
το παιχνίδι του παιδιού
και το παιδί όλος ο κόσμος
Ήξερα πως εκεί ήταν
η άκρη του κόσμου
Μια τυφλή γριά μιλούσε δυνατά
Μετάνιωνε που δεν είχε φύγει κάποτε
Τότε που η φωνή του την καλούσε
τόσο ερωτική τόσο παρακλητική
τόσο παράφορα κτητική
Δεν ήταν κανείς άλλος
παρά μια γριά μόνη
Και οι φιλίες της
κι οι ερωτικές της σχέσεις
ως πνοή αύρας λεπτής

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Υπνοβάτες

Υπνοβάτες

Η νύχτα απλώνει στις γειτονιές
σκιές του φόβου
αστέρια βαλσαμωμένα
Τα πόδια μου ανάλαφρα
αγγίζουνε τις στέγες
αθλήτρια στη δοκό
Αστραποβόλα cd
παίζουν τη μουσική μας
που υπνοβατεί μαζί μου
στις αιχμές των προβλημάτων
της ημέρας
Με τρομαγμένα μάτια
μ’ ακολουθείς κόρη του σκοταδιού
με φωνή παιδική
κι ένα αρκουδάκι αγκαλιά
Ζητώντας επίμονα μια εξήγηση
για τα παραισθησιογόνα ταξίδια
που υπόσχονταν
τα νανουρίσματά μου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Σκιά μες στη βροχή

Σκιά μες στη βροχή

Βροχή με στιλπνές χάντρες
χαϊδεύει τη γυμνή μου πλάτη
πέφτει πάνω στης φτέρης τις φυλλωσιές
Όταν με άγγιζες
το βλοσυρό μάτι μιας κεντημένης εικόνας
μ’ ακολουθούσε
Ποτέ δεν έμαθες πόσο σε ήθελα
Μακριά από τ’ αγριεμένα πλήθη
κάτω από το δάσος
δίπλα στο αθάνατο νερό
σε σπίτια που έπλεαν στα λασπόνερα
Ήσυχες μέρες δεν υπήρξανε ποτέ
και οι μελλοντικές σκιάχτρα
παλιόρουχα πάνω σε ξύλο
Κάποια μυστικά γράμματα
κινέζικα σύμβολα
έγιναν με τα χρόνια
Ολόκληρη ζωή συνθλίφτηκε
στην παλάμη μου την παιδική
Μια σκιά κεραυνός εν αιθρία
Ύστερα χάθηκε μες στη βροχή

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Περσεφόνη

Περσεφόνη

Δακτυλίδι οι εικόνες από τα παλιά
πρόσωπα φωνές ψίθυροι
τα μάτια σου οι στίχοι
τα δυνατά σου πόδια
Διασχίζαμε το μονοπάτι
όταν κύλησε η χιονοστιβάδα
και χαθήκαμε
Βρέθηκα να κοιτάζω
από ψηλά κι ήταν τα σύννεφα
λευκά και παγωμένα
σα σκληρός χωρισμός
Μούδιαζα ολόκληρη
κι αυτό το μούδιασμα
δεν ήτανε του κόσμου αυτού
Αντέδρασα με τη σκέψη σου
Μπήκαμε στο δωμάτιό σου
που θύμιζε κελί
κρατούσα το ζεστό σου χέρι
Μου χάρισες τα βιβλία σου
και τον εαυτό σου
δεν έχω τίποτα άλλο μου φώναξες
Μετά κενό. Απόλυτο λευκό
σαν τη χιονόγλαυκα
στους πάγους της Αρκτικής
χαμογελαστό πτώμα για λίγο
Κατέχω κάτι από τον απαγορευμένο
κόσμο τους
Γι’ αυτό αγάπησα το ταπεινό χορτάρι
και το πρώτο φως της αυγής
Γι’ αυτό αγαπώ και σένα
γιατί ξέρεις να μελετάς
των λέξεων τα μυστικά
και του σώματος την άνθιση
γιατί ξέρεις να σφάζεις
και να δίνεσαι
θύτης και θύμα
όπως κι εγώ
κι ο κόσμος μας

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Παραλήρημα

Παραλήρημα

Έφτασα εδώ με τον άνεμο
χορεύοντας πάνω στα χιόνια
ξυπόλητη στον ξέφρενο ρυθμό
του πυρετού
Μια μελωδία άκουγα
που κανείς δεν είχε αντιληφθεί
και οι λέξεις που ξεστόμιζα
ήταν χωρίς νόημα
για τους άλλους
Οι φράχτες εκτόξευαν
γαλάζια ανθάκια
δενδρολίβανου
στις φοιτητικές εστίες
Αγκαλιασμένοι περνούσαν
γελώντας δίπλα μου
Τώρα μπορώ να επινοήσω
το σκηνικό
Να μη σε πληγώσω
κι εσύ να μη με προδώσεις

Τα νοσοκομεία παρέμειναν
κοντά στα πανεπιστήμια
να μαθητεύουμε ες αεί
στον ανθρώπινο πόνο

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Λευκές γραμμές

Λευκές γραμμές

Μόνη στον δρόμο χαράματα
κι η έρημη πόλη
ακούει τα βήματά μου
Ένα δέντρο είναι πιο ομιλητικό
από ένα σκληρό πρόσωπο
Οι κούκλες στις βιτρίνες
πιο εκφραστικές
Η ζωή εκδικείται
κι η άρνηση τώρα ανθίζει
σε άδεια βάζα
ξεραμένες ζαρντινιέρες
Τ’ αδέσποτα σκυλιά με χαιρετούν
οι εργάτες του δήμου καθαρίζουν το αίμα
Άλλοι προηγούμενα χάραξαν
λευκές γραμμές
να περνάω με ασφάλεια
άτρωτη
από την ύπουλη σκιά σου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Λεπτή ισορροπία

Λεπτή ισορροπία

Όλα βρίσκονταν
σε λεπτή ισορροπία
Κάποιος έπρεπε να πάρει
τη μεγάλη απόφαση
Η ζέστη στο μεταξύ φούντωνε
Μάταια ένας ανεμιστήρας
θλιβερά τους κοίταζε
με το μοναδικό του μάτι
Έφταιγε η θάλασσα
που σήκωνε κύμα
κι ανατάραζε τις μέδουσες
και τα πλαστικά
Έφταιγε ο ψαράς
δολοφόνος με προβολέα
Έφταιγε η νύχτα
που ήταν άστεγη
Έφταιγε η μέρα
που δεν έκρυβε
κανένα μυστικό
Έπρεπε να χαλάσει
η λεπτή ισορροπία.

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Κατάθλιψη

Κατάθλιψη

Στα πέπλα της ομίχλης
η λυπημένη μορφή της
Όταν λύκοι ούρλιαζαν
νύχτα στο χιόνι
κάτι πήγαινε να θυμηθεί
Άρπαζε εργαλεία
και με μανία
σκάλιζε τον πάγο
Ένα πύργο
σιδερένιο κλουβί
γι’ ατίθασα πουλιά
Μια γυναίκα κοιμωμένη
Όταν έβγαινε ο ήλιος
στάλαζε ο πάγος
στα μάτια της δροσιά
Ακίνητη έπαιρνε το σχήμα
από τα σμιλεμένα αγάλματα

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Η μαγεμένη

Η μαγεμένη

Ο έρωτας γεφύρωνε το πέλαγο
όσο περνούσε η μαγεμένη
Σαν χάθηκε δεν απέμεινε τίποτα
Στάχτη ηφαίστεια σβησμένα
κι αυτή να κυλάει όπως η λάβα
στο αρχιπέλαγο των ονείρων της
Παιδί είκοσι χρόνων ομολογούσε
αποθανείν θέλω
Σίβυλλα γερασμένη
μαύρα στεφάνια τα μάτια της
πέτρινες κουρτίνες τα λάθη της
Με δάχτυλα κιτρινισμένα
από τη νικοτίνη
ξεφυλλίζει τη ζωή της
κι ακόμη μαγεμένη
στέλνει μηνύματα
αγάπης

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Εμμονές

Εμμονές

Ο κήπος μύριζε πασχαλιές
ξυπνούσα τη νύχτα
ψάχνοντας την αγκαλιά σου
Τα χείλη μου σε ξυπνούσαν
ζητώντας τα δικά σου φιλιά
Η πιζάμα απαλή και γυαλιστερή
Η σάρκα σφιχτή και λεία
Ανάσαινα ελεύθερα σαν τον άνεμο
Ξέφευγα γλυκά στον κήπο
με τα δέντρα της λήθης
Τώρα τονίζεις πως έχω εμμονές

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου