Μαρία Καρδάτου, Ως πνοή αύρας λεπτής

Ως πνοή αύρας λεπτής

Καθόμουν κάτω από τ’ ασάλευτα
κλαδιά των πεύκων
ένα κουταβάκι
το παιχνίδι του παιδιού
και το παιδί όλος ο κόσμος
Ήξερα πως εκεί ήταν
η άκρη του κόσμου
Μια τυφλή γριά μιλούσε δυνατά
Μετάνιωνε που δεν είχε φύγει κάποτε
Τότε που η φωνή του την καλούσε
τόσο ερωτική τόσο παρακλητική
τόσο παράφορα κτητική
Δεν ήταν κανείς άλλος
παρά μια γριά μόνη
Και οι φιλίες της
κι οι ερωτικές της σχέσεις
ως πνοή αύρας λεπτής

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Υπνοβάτες

Υπνοβάτες

Η νύχτα απλώνει στις γειτονιές
σκιές του φόβου
αστέρια βαλσαμωμένα
Τα πόδια μου ανάλαφρα
αγγίζουνε τις στέγες
αθλήτρια στη δοκό
Αστραποβόλα cd
παίζουν τη μουσική μας
που υπνοβατεί μαζί μου
στις αιχμές των προβλημάτων
της ημέρας
Με τρομαγμένα μάτια
μ’ ακολουθείς κόρη του σκοταδιού
με φωνή παιδική
κι ένα αρκουδάκι αγκαλιά
Ζητώντας επίμονα μια εξήγηση
για τα παραισθησιογόνα ταξίδια
που υπόσχονταν
τα νανουρίσματά μου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Σκιά μες στη βροχή

Σκιά μες στη βροχή

Βροχή με στιλπνές χάντρες
χαϊδεύει τη γυμνή μου πλάτη
πέφτει πάνω στης φτέρης τις φυλλωσιές
Όταν με άγγιζες
το βλοσυρό μάτι μιας κεντημένης εικόνας
μ’ ακολουθούσε
Ποτέ δεν έμαθες πόσο σε ήθελα
Μακριά από τ’ αγριεμένα πλήθη
κάτω από το δάσος
δίπλα στο αθάνατο νερό
σε σπίτια που έπλεαν στα λασπόνερα
Ήσυχες μέρες δεν υπήρξανε ποτέ
και οι μελλοντικές σκιάχτρα
παλιόρουχα πάνω σε ξύλο
Κάποια μυστικά γράμματα
κινέζικα σύμβολα
έγιναν με τα χρόνια
Ολόκληρη ζωή συνθλίφτηκε
στην παλάμη μου την παιδική
Μια σκιά κεραυνός εν αιθρία
Ύστερα χάθηκε μες στη βροχή

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Περσεφόνη

Περσεφόνη

Δακτυλίδι οι εικόνες από τα παλιά
πρόσωπα φωνές ψίθυροι
τα μάτια σου οι στίχοι
τα δυνατά σου πόδια
Διασχίζαμε το μονοπάτι
όταν κύλησε η χιονοστιβάδα
και χαθήκαμε
Βρέθηκα να κοιτάζω
από ψηλά κι ήταν τα σύννεφα
λευκά και παγωμένα
σα σκληρός χωρισμός
Μούδιαζα ολόκληρη
κι αυτό το μούδιασμα
δεν ήτανε του κόσμου αυτού
Αντέδρασα με τη σκέψη σου
Μπήκαμε στο δωμάτιό σου
που θύμιζε κελί
κρατούσα το ζεστό σου χέρι
Μου χάρισες τα βιβλία σου
και τον εαυτό σου
δεν έχω τίποτα άλλο μου φώναξες
Μετά κενό. Απόλυτο λευκό
σαν τη χιονόγλαυκα
στους πάγους της Αρκτικής
χαμογελαστό πτώμα για λίγο
Κατέχω κάτι από τον απαγορευμένο
κόσμο τους
Γι’ αυτό αγάπησα το ταπεινό χορτάρι
και το πρώτο φως της αυγής
Γι’ αυτό αγαπώ και σένα
γιατί ξέρεις να μελετάς
των λέξεων τα μυστικά
και του σώματος την άνθιση
γιατί ξέρεις να σφάζεις
και να δίνεσαι
θύτης και θύμα
όπως κι εγώ
κι ο κόσμος μας

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Παραλήρημα

Παραλήρημα

Έφτασα εδώ με τον άνεμο
χορεύοντας πάνω στα χιόνια
ξυπόλητη στον ξέφρενο ρυθμό
του πυρετού
Μια μελωδία άκουγα
που κανείς δεν είχε αντιληφθεί
και οι λέξεις που ξεστόμιζα
ήταν χωρίς νόημα
για τους άλλους
Οι φράχτες εκτόξευαν
γαλάζια ανθάκια
δενδρολίβανου
στις φοιτητικές εστίες
Αγκαλιασμένοι περνούσαν
γελώντας δίπλα μου
Τώρα μπορώ να επινοήσω
το σκηνικό
Να μη σε πληγώσω
κι εσύ να μη με προδώσεις

Τα νοσοκομεία παρέμειναν
κοντά στα πανεπιστήμια
να μαθητεύουμε ες αεί
στον ανθρώπινο πόνο

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Λευκές γραμμές

Λευκές γραμμές

Μόνη στον δρόμο χαράματα
κι η έρημη πόλη
ακούει τα βήματά μου
Ένα δέντρο είναι πιο ομιλητικό
από ένα σκληρό πρόσωπο
Οι κούκλες στις βιτρίνες
πιο εκφραστικές
Η ζωή εκδικείται
κι η άρνηση τώρα ανθίζει
σε άδεια βάζα
ξεραμένες ζαρντινιέρες
Τ’ αδέσποτα σκυλιά με χαιρετούν
οι εργάτες του δήμου καθαρίζουν το αίμα
Άλλοι προηγούμενα χάραξαν
λευκές γραμμές
να περνάω με ασφάλεια
άτρωτη
από την ύπουλη σκιά σου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Λεπτή ισορροπία

Λεπτή ισορροπία

Όλα βρίσκονταν
σε λεπτή ισορροπία
Κάποιος έπρεπε να πάρει
τη μεγάλη απόφαση
Η ζέστη στο μεταξύ φούντωνε
Μάταια ένας ανεμιστήρας
θλιβερά τους κοίταζε
με το μοναδικό του μάτι
Έφταιγε η θάλασσα
που σήκωνε κύμα
κι ανατάραζε τις μέδουσες
και τα πλαστικά
Έφταιγε ο ψαράς
δολοφόνος με προβολέα
Έφταιγε η νύχτα
που ήταν άστεγη
Έφταιγε η μέρα
που δεν έκρυβε
κανένα μυστικό
Έπρεπε να χαλάσει
η λεπτή ισορροπία.

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Κατάθλιψη

Κατάθλιψη

Στα πέπλα της ομίχλης
η λυπημένη μορφή της
Όταν λύκοι ούρλιαζαν
νύχτα στο χιόνι
κάτι πήγαινε να θυμηθεί
Άρπαζε εργαλεία
και με μανία
σκάλιζε τον πάγο
Ένα πύργο
σιδερένιο κλουβί
γι’ ατίθασα πουλιά
Μια γυναίκα κοιμωμένη
Όταν έβγαινε ο ήλιος
στάλαζε ο πάγος
στα μάτια της δροσιά
Ακίνητη έπαιρνε το σχήμα
από τα σμιλεμένα αγάλματα

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Η μαγεμένη

Η μαγεμένη

Ο έρωτας γεφύρωνε το πέλαγο
όσο περνούσε η μαγεμένη
Σαν χάθηκε δεν απέμεινε τίποτα
Στάχτη ηφαίστεια σβησμένα
κι αυτή να κυλάει όπως η λάβα
στο αρχιπέλαγο των ονείρων της
Παιδί είκοσι χρόνων ομολογούσε
αποθανείν θέλω
Σίβυλλα γερασμένη
μαύρα στεφάνια τα μάτια της
πέτρινες κουρτίνες τα λάθη της
Με δάχτυλα κιτρινισμένα
από τη νικοτίνη
ξεφυλλίζει τη ζωή της
κι ακόμη μαγεμένη
στέλνει μηνύματα
αγάπης

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Εμμονές

Εμμονές

Ο κήπος μύριζε πασχαλιές
ξυπνούσα τη νύχτα
ψάχνοντας την αγκαλιά σου
Τα χείλη μου σε ξυπνούσαν
ζητώντας τα δικά σου φιλιά
Η πιζάμα απαλή και γυαλιστερή
Η σάρκα σφιχτή και λεία
Ανάσαινα ελεύθερα σαν τον άνεμο
Ξέφευγα γλυκά στον κήπο
με τα δέντρα της λήθης
Τώρα τονίζεις πως έχω εμμονές

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Έκσταση

Ίδρυμα για έναν κόσμο χωρίς ναρκωτικά

Έκσταση

«Δεν ξέρω γιατί το έγραψα
Δεν ξέρω γιατί με σένα
κι όχι μ’ αυτόν ονειρεύτηκα»
Μεθυσμένη έκλαιγε
αυτοκαταστροφική
με γκράφιτι γεμίζοντας
τους τοίχους
Μοίραζε κέρματα
στα νέα παιδιά
να περάσουν στην άλλη όχθη
Η νύχτα να πουλήσει προσπαθούσε
τον μελλοντικό πανικό
το σφυροκόπημα στο κεφάλι
το άνοιγμα της πόρτας
Κάτω από τις μοβ ακακίες
στον κήπο της Φιλοσοφικής
οι μούσες κάπνιζαν
και τραγουδούσαν
κι η νύχτα καραδοκούσε
τα μαύρα μάτια σου
κορίτσι των είκοσι χρόνων
που χόρευες στα χορτάρια
στο υπαίθριο πάρτι
με έκσταση

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Δραπέτης

Δραπέτης

Η θάλασσα μια οπτική απάτη
Απαστράπτουσα όπως και η αγάπη
Η γεύση της πικρή
Πλωτό νησί η ματιά σου
Στη μαύρη ακινησία το δίλημμα
Ιστιοφόρα με λευκά πανιά
ξεκινούν χωρίς την παρουσία μου
Σύννεφα αμφιβολίας συσσωρεύονται
Μπλοκαρισμένη στο γκρίζο πλέγμα
δραπετεύω με λέξεις
που με καρφώνουν στα ποιήματα
σαν πεταλούδα σε συλλογή
Σε μια λιθόστρωτη ανηφοριά
τους στίχους απαρνήθηκα
κι ύστερα έψαξα κρυφά
για τον χαμένο χρόνο
πίσω από το Επταπύργιο
στον τοίχο της ταβέρνας
μια μαχαιριά.

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Άστεγη

Άστεγη

Αυτό το σούρουπο
με τις βαθιές χαρακιές
της αστραπής
Τις χαρακιές
σαν αυτές που αφήνουν
οι μαχαιριές στις ειδήσεις
όπως ακουμπά η εφημερίδα
βρεγμένη πάνω μου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Άνθος ρολογιού

Άνθος ρολογιού

Αναρριχώμενο φυτό
σ’ ερειπωμένο σπίτι
Ο χρόνος κυλούσε
αμετάκλητα
οι επιθυμίες μ’ ένα άγγιγμα
έγιναν ρολόγια
φυτά που άπλωσαν ρίζες στη γη
μάτια σ’ ένα κορμί
Οι δείκτες καρφώθηκαν
σ’ εκείνη τη στιγμή
που είπαν δεν πάει άλλο

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Αμμοθύελλα

Αμμοθύελλα

Ριπές αλμύρας με γαζώνουν
Μπερδεύουν τη σκέψη
θολώνουν τα μάτια
Διακρίνω ένα σώμα απολιθωμένο
Μια ελαφρόπετρα
ένα κεφάλι αποξηραμένο
από τους χυμούς της μνήμης
Οφθαλμαπάτη μέσα στην
αμμοθύελλα κάποιος να περιμένει
Νυχτώνει κι ο έρημος φάρος
με διώχνει μακριά
από τη θάλασσα
με τα συρματοπλέγματα
Μια κουκουβάγια χτυπάει με δύναμη
στο τζάμι του αυτοκινήτου
Τα μάτια της με κοιτάζουν
διαπεραστικά
Η νύχτα βαδίζει μόνη στην εθνική οδό
Πρέπει να γυρίσω πίσω χωρίς αποσκευές
τα σύνορα κλειστά
Όλα ήταν παιχνίδια
της άμμου σκαριφήματα

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Μαρία Καρδάτου, Άγνοια

Άγνοια

Πίσω από τις κλειστές πόρτες
μαντεύω το αεράκι
που έρχεται από τον νοτιά
και η νοσταλγία
πίκρα και καπνός
κατακάθεται αθόρυβα
και διαβρώνει τα πνευμόνια
Τυλίγομαι στο κορμί σου
κισσός και αγιόκλημα
σε φράχτη
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει
τη νύχτα που χάνεται
τη μυρωδιά της θάλασσας
τα όνειρα των ναυαγών
Λαθρεπιβάτες
προσποιούμαστε άγνοια
ενώ το πλοίο βουλιάζει
και οι ακτές αφιλόξενες

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Τόλης Νικηφόρου, χελιδόνια στην Άφυτο

χελιδόνια στην Άφυτο

πώς άκουσα τον μυστικό λόγο της ουτοπίας, πώς ξαφνικά κατάλαβα ότι είμαι ευλογημένος; μα από τα χελιδόνια όταν συνθέτουν τον ουρανό στην Άφυτο, για να ταΐσουν τα μικρά τους ύστερα με τα γαλάζια ξέφτια του. τα χελιδόνια που μπαίνουν από το παράθυρό μου κι εγώ βουβαίνομαι ενώ τα μάτια μου φωτίζονται και μεγαλώνουν. φτεροκοπάνε, διαγράφουν άσπρα και μαύρα ημικύκλια και μου τα φανερώνουν όλα. όλα όσα ρωτούσα και μια ζωή δεν έμαθα

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, το χάραμα δεν έχει μνήμη

το χάραμα δεν έχει μνήμη

το χάραμα δεν έχει τραύματα και ουλές, δεν έχει μνήμη. δεν έλαμψε ποτέ πάνω από δάκρυα και χαμό, δεν φώτισε εκτελέσεις. γι’ αυτό σαν από θαύμα αστράφτει, και πάλι στην αιώνια εφηβεία του. λέει καλημέρα σας παιδιά, αγγίζει εδώ κι εκεί τα δέντρα, πιάνει κουβέντα με το αδέσποτο σκυλί. το χάραμα δεν έχει μνήμη. έχει μονάχα ένα βαθύ γαλάζιο φως και το απλώνει χωρίς δισταγμό πάνω στον κόσμο

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, το προαιώνιο ρίγος

το προαιώνιο ρίγος

προφέρεται στη μοναξιά και τη σιγή. στις παρυφές του ονείρου, την ώρα που οι νεκροί υφαίνουν έξω το σκοτάδι και εισρέει από τις χαραμάδες σαν κόκκινο κρασί η ανάσα τους. με δέος προφέρεται η ποίηση, καθώς προφέρει ανθίζοντας ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

Από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται (2002) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου