Αυτός ο μικρός θεός που μιλά
Ο ποιητής
Αυτός ο αθώος
Αυτός ο μάγος
Ο θαυματοποιός
Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων
Που λατρεύει την ομορφιά
Αυτός ο μικρός θεός που μιλά
Και με το λόγο του γίνεται φως
Από τη συλλογή Όμως το χιόνι πάντα μένει (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Με τον αστερισμό του Ωρίωνα]
Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα χείλη σου
Εξαφανίζεται ο χρόνος
Κυριακή πρωί
Κι ανάμεσα στα δόντια σου
Λάμπει το μήλο της ηδονής
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
Ο χειμώνας περίλαμπρος
Ο χειμώνας περίλαμπρος
Απλώνεται εδώ χάμου
Σαν ένα σώμα που ξεχειλίζει από άστρα
Σα μια λάμπα που φωτίζει
Ολοσκότεινους δρόμους όπου γυαλίζουν
Αποτυπώματα παγωμένα
Όλα κρυστάλλινα λαμποκοπούν
Όλα περίτρομα φτερουγίζουν
Κι απομένει πάνω στους ώμους μας
Ένας μανδύας από χιόνι
Κι απομένει πάνω στα χείλη μας
Μια λάμψη φιλντισένια
Από τη συλλογή Όμως το χιόνι πάντα μένει (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Ο άφραστος ύμνος]
Αναδύεσαι από τη σκιά
Κι έρχεσαι προς εμένα
Και δεν έχεις τίποτ’ άλλο στα χέρια σου
Παρά μονάχα την αγάπη σου
Που μοιάζει
Με μια στάλα αίμα
Πάνω στο πρόσωπό σου
Με μια στάλα αίμα
Που όμως αξίζει
Όσο κι όλο το φως
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Ο άφραστος ύμνος]
Θ’ ανακαλύψουμε μαζί
Καινούργιους ουρανούς
Καινούργια χρώματα της χαραυγής
Μύριες θαυμάσιες εικόνες
Όμως μη βιάζεσαι
Μάθε να χρησιμοποιείς
Τη σιωπή
Να εισδύεις μέσα σου
Στο πιο βαθύ σκοτάδι
Του εαυτού σου
Όπου μονάχα ο λόγος ενδημεί
Κάτω από τ’ αστραφτερά
Φυλλώματα
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Ο άφραστος ύμνος]
Όσο ο σφυγμός σου θα ρυθμίζει τους χτύπους της καρδιάς μου
Όσο η ίριδα των ματιών σου θα πολλαπλασιάζει την παρουσία σου
Όσο θα πλέω επάνω στο μετάξι του κορμιού σου
Όσο τα χείλη σου θα θωπεύουν τον ύπνο μου
Όσο ο ουρανός θα κατεβαίνει ως τις αιχμές του στήθους σου
Όσο το σμάλτο της σελήνης θα στεφανώνει την κόμη σου
Δε θα φοβούμαι μήπως κατρακυλήσω στην άβυσσο
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Η ηλικία του μύθου]
Πίσω απ’ το τζάμι βλέπω των άστρων τον ωκεανό
Και τα λεπτά σου δάχτυλα που εκτείνονται
Ίδιες χορδές μιας άρπας
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
[Ενότητα Με τον αστερισμό του Ωρίωνα]
Κάθε μου λέξη πια δεν είναι
Παρά μια σκιά της ομορφιάς σου
Και στη φωνή σου παραμονεύουν
Πολύ παράξενες συλλαβές
Ήχοι βιολιού που μαγνητίζουν
Κι όταν η κόμη σου μεταμορφώνεται σε μια
Νεροποντή από μαύρους κρίνους
Κι από φθόγγους ερωτικούς
Κανένα φθινόπωρο δεν αναδίνει
Τόσους ατμούς μεθυστικούς
Από τη συλλογή Μικρά ερωτικά εγκώμια (2002) του Τάκη Βαρβιτσιώτη
Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης
Παλινδρομήσεις
[Ενότητα Το παρασύνθημα ξεχάστηκε]
Εξόρμηση
προς μακρινή πατρίδα
με καλλιέργειες απέραντες
Μνήμες και πόνοι
σαν το ξεκόλλημα βράχου σε κατολίσθηση
Κι ύστερα, τώρα
απόκρημνα όρη
να ανεβεί η σκέψη
το χέρι ν’ απλωθεί
ν’ αγγίξει τα σύννεφα
απ’ την εξάτμιση του υγρού
που συσσωρεύθηκε στη κοίτη
των παλίνδρομων κινήσεων του μέσα κόσμου
και αρδεύει τις εκτάσεις του
ώσπου να εισβάλει η πλημμύρα
των γεγονότων
Παιχνίδια της ζωής
παιχνίδια του θανάτου
Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα
Οπτικό πεδίο
[Ενότητα Οπτικό πεδίο]
Στη Ρούλα Αλαβέρα
Ασυνάρτητα
τα λόγια
Κάθονται στο λαιμό μου
και κλυδωνίζουν το πλοίο
που με φέρνει στις νέες χώρες
Πού θα σταθούν
τα φληναφήματα
του εσωτερικού τοπίου;
Πώς θα διανυκτερεύσω
στον ξένο τόπο
που φιλοξενεί την αγωνία μου;
Το κάλεσμα της ζωής
γκρεμίζει από ψηλά
τις αντιστάσεις μου
στο οπτικό πεδίο
που αναπάντεχα
ανοίχτηκε μπροστά μου.
Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα
Γιώργος Χατζηνάσιος & Ντίνος Δημόπουλος, Ήλιε μην κοιτάς
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Διαδρομή (1973)
Σε σιωπή
[Ενότητα Το παρασύνθημα ξεχάστηκε]
Κύματα-κύματα η οργή
Ξυπνώ στο σκαλοπάτι της ανάμνησης
Σπρώχνει από μέσα το αλέτρι του ο πόνος
Οι ιδιωτικές στιγμές μου ράβονται
στο πανωφόρι του πλήθους
Τι να περιμένει η αγάπη
παρά το άλλο της πρόσωπο–
το μίσος;
Η θλίψη σπάει το κούτελό της στις σελίδες
Θα απαντηθεί άραγε η ερώτηση
που βάλθηκε να τρέχει αλαφιασμένη
στους δρόμους της πόλης
ξεπηδώντας από τη βαθιά ρωγμή του κεφαλιού μου;
Θα βρει ποτέ ανακούφιση η αμφιθυμία
που λιώνει με τα πέλματά της
κάθε βεβαιότητα;
Μέσα στη σιωπή, ξέρεις,
θα ηχήσουν τα λόγια
που αλληλοσκοτώνονται να πάρουν τη σειρά τους
Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα
Πρέσπες
Είναι ώρες-ώρες θάλασσα κι οι Πρέσπες,
μεγάλη, πρασινο-γάλαζη και γκρίζα,
δεν την περνάς με καντιλλάκ ούτε με βέσπες∙
εδώ λόγια πολύγλωσσα και τ’ άλογο πειθήνιο
σέρνει το κάρο με γκούμια από αλουμίνιο
σύρριζα στων βράχων την ξέξασπρη μαρκίζα.
Τόπος τερματικός. Παλιές σκιές
από φως πλάγιο και πιωμένο
περιπολούν άοπλες. Βαραίνουν οι φασολιές,
το νερό αραίωσε, γδέρνεται η βάρκα
στην περιττή ακρογιαλιά∙ τα βράχια πέτρινες μασέλες,
τα οστά του Σαμουήλ γδυτά χωρίς τη σάρκα.
Γελάδια βόσκει στ’ αναδυμένα μέρη
το παιδόπουλο∙ προσεχής Έλλην από χέρι,
αξύριστος, λιγνός, λείψανο αχνό στ’ αγέρι
τα σαλαγάει σφυρίζοντας με το στόμα και το χέρι.
Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης
Χιόνισε
Ξημερώσαμε κάτασπρα και συνέχιζε να το ρίχνει,
το ’χει στρώσει χοντρά, η φθινοπωρινή μετάβαση έληξε
και ξαναεγκαταστάθηκαν τ’ αρθριτικά,
διανύουμε τον χειμώνα.
Ο τελευταίος μάγος του Νομού μας Ζούμπος
πρόβλεψε χιόνι 25 Νοεμβρίου,
και χιόνισε στις 24 στα ψηλά.
Σήμερα πρώτη Δεκεμβρίου είμαστε στ’ άσπρα,
κρύο για σταφίδες, οικονομημένες Καλημέρες
και λιγότερες διενέξεις, λευκάνθηκε και η πρασιά.
Μετά βγήκε ένας άνεμος
από τη Μπάνιτσα ως τα τελειώματα της περιοχής
τσάκισε δέντρα, στο Κλειδί έσπρωχνε τα σκυλιά,
θαφτήκαν γιωταχί και πέφταν μύτες.
Μέσα στο Αμύνταιο πήρε παντζούρια
τα σπίτια είχαν ανάψει φώτα αυτοάμυνας,
σε ολόκληρη κωμόπολη
δεν περπατούσε ψυχή.
Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης
Όσο περνούν τα χρόνια
Όσο περνούν τα χρόνια περιττεύω,
μου παθαίνει μια επιβράδυνση ο νους,
ξυπνώ και πηγαίνει σ’ άλλα γι’ άλλα,
την ώρα που ξυρίζομαι αυτός απασχολείται
με πράγματα που δεν ξέρει, ούτε του ζήτησα
και χυμάει σαν σκύλος που τραβάει το λουρί.
Το βράδυ αργά
πλένω τα δόντια με αλμυρή κρέμα ξυρίσματος
και σχετλιάζω «Χαλάσαν και οι οδοντόπαστες«.
Σώνονται οι μέρες, οι δυνατότητες, οι δρόμοι
κι αυξαίνω σε ισορροπητική σοφία
αλλά το χάνω σε ευφυΐα.
Πού πάει αυτό που χάνεται,
αν είπε αλήθεια ο Λαβουαζιέ
ποιος ωφελείται.
Από τη συλλογή Παλιές ηλικίες (2002) του Μίμη Σουλιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μίμης Σουλιώτης
Θάνος Μικρούτσικος & Λίνα Νικολακοπούλου, Κοίτα μια νύχτα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια (1990))
Γράφω
Νύχτα γεμάτη σιωπή, σκοτεινό φως ανερμήνευτο
Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν
Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή του αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί πέρα απ’ την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν στη σωτηρία του κόσμου
Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω
Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ’ τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη του τίποτε.
Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.
Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002) του Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
Βαδίζουμε
Έρχονται δεκαοχτούρες και μιλούν
Λυπημένα μιλούν με τ’ ανερμήνευτα μάτια τους
Πρόσωπα έρχονται απ’ το σκοτάδι βαθιά
Να καταθέσουν ζητούν επισωρεύσεις πράξεων
Να ερμηνέψουν ζητούν προσωρινές αλήθειες
Λέξεις αρθρώνουν χωρίς μέλλον φασματικές
Πνοή ανέμου στα βαθυπράσινα πεύκα
Επιστρέφει η ηχώ φωνές πεπερασμένες
Φωνές ποντισμένες στα βάθη της ουτοπίας
Σαρώνει τώρα των ονείρων η προστιθέμενη αξία
Ακόμη βαδίζουμε επί πτωμάτων.
Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002) του Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
Υπνοβάτες
Κόβουν τον ομφάλιο λώρο
Σ’ αφήνουν αναπότρεπτα στο ρεύμα του ποταμού
Στο αίμα και τα σκουπίδια
Χάσματα ορύγματα της σκέψης
Οράματα αιμάτινης φαντασίας
Με την πέτρα της ευθύνης δεμένοι
Υπνοβάτες σε παλιά όνειρα
Χρήστες εθισμένοι της ιστορίας
Ανεπίστρεπτα ανακυκλώνουμε το μέλλον.
Από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη (2002) του Πρόδρομου Χ. Μάρκογλου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
