Κούλα Αδαλόγλου, Διανυκτερεύσεις

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Μιχάλης Μαρματάκης, Η πόλη κοιμάται
(τραγούδι: Τερμίτες / δίσκος: Τερμίτες (1983))

Διανυκτερεύσεις

[Ενότητα II. Προς πολλούς αποδέκτες)]

Φανάρι κόκκινο και στάση.
Γραφείο τελετών – διανυκτερεύει.

Να διανυκτέρευαν αλήθεια, μαγαζιά,
γραφεία, επιχειρήσεις,
μ’ ένα φωτάκι, κάποιο υπάλληλο.
Θα ’χε μια χαμηλή ζωή η πόλη.

Θα ’χα κι εγώ μια ελπίδα συντροφιάς.
Κάποιες δουλειές θα τέλειωνα ίσως
τις ξάγρυπνες ώρες που δε θέλω διασκεδάσεις.

Μα τελικά μόνον ο θάνατος διανυκτερεύει;

Από τη συλλογή Διπλή άρθρωση (2009) της Κούλας Αδαλόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κούλα Αδαλόγλου

Κούλα Αδαλόγλου, Σε αναμονή

Μίκης Θεοδωράκης & Δήμητρα Μαντά, Ο κύκλος του νερού
(τραγούδι: Αγγελική Ιονάτου / δίσκος: Μια θάλασσα γεμάτη μουσική (1994))

Σε αναμονή

[Ενότητα οι κόμποι και το χτένι. (1976-1979)]

Πώς να συνηθίσω στη μοναξιά
εγώ που αγαπήθηκα τόσο πολύ;
Έπαιζε το ραδιόφωνο ένα όμορφο μελαγχολικό τραγούδι
κι είχε πιάσει μια φθινοπωριάτικη βροχή–
1η του Οκτώβρη.
Και τότε έκλαψα. Η μοναξιά έρχεται.
Κι ο πόνος θα ‘ναι δικός μου
τι κι αν στέκονται άλλοι τριγύρω;
Όμως πορεύομαι. Τεντωμένο δοξάρι
ρουφώ τη ζωή – στον αγώνα και στην αγάπη.
Τεντωμένο δοξάρι – κι η μοναξιά ας φρενιάζει.
Όχι όπως εσείς
που δεν έχετε ούτε τη γεύση
από στυφό κυδώνι.
Σεις που σταυρώσατε τη νιότη
στα τεντωμένα μαλλιά
σε ρούχα μακρυμάνικα
–και τα βράδυ τα μάτια να γυαλίζουν
από επιθυμίες ανείπωτες,
κι οι ψυχές γεμάτες πάθη–
σεις που εξορίσατε τη ζωή.
Θυμάμαι το καλοκαίρι στους δρόμους του χωριού
τα πόδια μου άσπρα απ’ τη σκόνη.
Τώρα τα χέρια άσπρα απ’ την κιμωλία.
Τι να πεις στα παιδιά που όλο ρωτούν
για τη μοναξιά και την υποκρισία;

Από τη συλλογή Καταγραφές (1982) της Κούλας Αδαλόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κούλα Αδαλόγλου