Το εκκρεμές
Στο κροκάτο άγγιγμα
μέρας γιορτινής, τα γκι.
Στην εξώθυρα χέρια παιδικά
με τα τρίγωνα παιχνιδίζουν.
Μέσα στο απροσπέλαστο δωμάτιο
το εκκρεμές σημαδεύει ρυθμικά
τους χτύπους της άοπλης καρδιάς σου
που ροδοπέταλα σκορπά
περνώντας τους άυλους πυλώνες
της αιώνιας Γαλήνης.
Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Κι όσο βραδιάζει
Κι όσο βραδιάζει
το θάμπος χαμηλώνει
και η δόξα του φαλλού
ζωγραφίζει την απειλή του αύριο,
άλλο τόσο θα επιζητάς
αποχρώσεις ηδονής.
Στα πέτρινα χέρια του Χρόνου
η πάλη της σάρκας ανελέητη,
ανήμπορη ν’ αντισταθεί
και η παραδοχή της ήττας της
αναπόφευκτη, μοιραία.
Όπως ο θάνατος
Δευτέρα 30 Ιούλη 2007
ώρα 7 το απόγευμα
Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Γιάννης Μαρκόπουλος & Μάνος Ελευθερίου, Ένας άπονος αέρας
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Σεργιάνι στον κόσμο (1979))
Βρέχει
Βρέχει
Στη λευκή σελίδα μου
βρέχει σταγόνες
από ξενιτεμένες ημέρες.
Στο τσόφλι τους θεριέψανε
μυριόκλωνες αναζητήσεις
με ηδύχροα σκιρτήματα.
Δραπέτες ξάγρυπνοι,
ζήσανε το ελάχιστο
για να γευτούν το παν
κι απτόητοι πορεύτηκαν
σε ιερά της ζωής μονοπάτια.
Αναπότρεπτα σε σένα οδηγούν.
Κυριακή 2 Σεπτέμβρη 2007
ώρα 4 το απόγευμα
Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Κώστας Χατζής & Ξενοφώντας Φιλέρης, Πάρε ένα κοχύλι απ’ το Αιγαίο
(τραγούδι: Δάκης / δίσκος: Το ταμ ταμ (1980))
Αποικία κοχυλιών
Η βροχή σχεδιάζει σχήματα
που ψάχνουνε το κενό τους
κι επιδεινώνει τη μάχη των ημερών
με την αγωνία της νύχτας.
Αντέχεις στη δοκιμασία,
σημάδεψε τα κομψά πόδια σου,
ως τους ανεμοδείχτες σκαρφαλώνανε
για εντελβάις.
Κι ο πόνος,
τι αγκάθι αιχμηρό βγάζει από το άνθος του,
τι δηλητήριο εκτοξεύει από το στόμα του.
Οι ημέρες φεύγουνε – φεύγουνε
κατά την άνοιξη,
με γύψινα φτερά τα χελιδόνια της
δεν καθρεφτίζονται στον αγέρα.
Και η μεγάλη πλατεία της Σελήνης*
κρύσταλλο σκοτεινό
από τις παραμορφωμένες ημέρες.
Μόνον οι λέξεις σου,
αποικία κοχυλιών από ασήμι και φως
στο βυθό της καρδιάς μου ανεμίζουν.
Τετάρτη 11 Απρίλη 2007
μεσάνυχτα
* Το διάστημα αυτό είχε πανσέληνο και έκλειψη.
Από τη συλλογή Αποικία κοχυλιών (2008) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Θάνος Μικρούτσικος & Λάκης Λαζόπουλος, Το μηδέν
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / δίσκος: Ψάξε στ’ όνειρό μας (1997))
Το ανταλλακτικό
Από καιρό ψάχνεις
ένα τιμόνι διαφορετικό
στο όχημα της καρδιάς σου.
Δοκιμάζεις το ένα μετά το άλλο,
μα δεν σου πηγαίνουν.
Ώσπου επιτέλους βρήκες
ένα mignon τιμόνι,
που σε εξιτάρει
να τρέχεις με χίλια
στην ηδονή της ζωής.
Στους δικούς σου ορίζοντες
ένα ιδανικό ανταλλακτικό
που να μου μοιάζει.
Όπως, τουλάχιστον, εσύ είπες.
Αδημοσίευτο ποίημα της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Ας κυλούσε
Σε αυγές θαμπών ημερών ανάμεσα
ξεπλένει τον μανδύα του ο χρόνος
κι αιχμάλωτο κρατά της νοσταλγίας το μαργαριτάρι.
Η μυρωδιά των ερειπίων διαρκής
σε ανύπαρκτες συγκομιδές
κι ασάλευτα φυλλώματα
με τη θλίψη ομονοεί.
Πού να τελειώνει άραγε ο πρώτος μου εαυτός,
μιας παπαρούνας τη μέθη ντυμένος
που τώρα την τραγουδά η σιωπή της θάλασσας
σε νύχτες δίχως πρωί
και η οργή του ανέμου,
που ξεθυμαίνει στα ύφαλα του πεπρωμένου.
Ρόδα και υάκινθοι
ας λούζονταν ξανά
στο φως που βλασταίνει
από την ερεθισμένη σάρκα του γυμνού καλοκαιριού
και λάβα ανυπόταχτη, μέσα από ξεχτένιστες στιγμές, μυρωμένες,
στις φλέβες μου ξανά ας κυλούσε.
Το συγκεκριμένο ποίημα της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πανδώρα (τεύχος 20, Μάιος-Νοέμβριος 2007).
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Γιάννης Πάριος, Κόκκινο φιλί
(τραγούδι: Πέγκυ Ζήνα & Γιάννης Πάριος / δίσκος: Τα ντουέτα του έρωτα (2006))
Της φωνής σου τα κόκκινα
Άκουσα το τύμπανο της σελήνης.
Πολλές φορές το άκουσα.
Και τώρα ακόμη,
ο ήχος του απλώνεται,
αδιάλειπτα στον άνεμο απλώνεται.
Στης αγρύπνιας την ώρα,
ακούω τον άνεμο
και ντύνομαι της φωνής σου
τα κόκκινα.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Τα δικά μας βήματα
Μια αχνή φωτεινή γραμμή
μία αστραπή, ίσως τώρα,
μας μαθαίνει τα δικά μας βήματα.
Όχι, δεν έχει μνήμη ο ρυθμός τους.
Σαν τραγούδι ηχεί μέσα μας,
τη μακροζωία του τώρα με αντηχήσεις αφηγείται.
Όχι, δεν έχει μνήμη ο ρυθμός τους.
Μόνον μία πνοή σχηματισμένη
την ομορφιά θηλάζει
από συλλείτουργο αισθήσεων.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Μία λύπη
Μία λύπη στα μάτια σου λιμνάζει,
όπως η υγρασία της βροχής
τον ουρανό διαπερνάει,
σαν πέλαγος απέραντη
ηλεκτρισμένη και παγερή.
Κυκλοφορεί ανάμεσα στις λέξεις σου
που απορούν μέσα στο ποίημα.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Κάποιες φορές
Κάποιες φορές συμβαίνει
όταν τα χρώματα παίρνουν να ξεθωριάζουν
η θάλασσα να σκοτεινιάζει
αποκαμωμένη από την προσμονή.
Τότε οι όχθες της κεντούν
ένα τίποτα ανελέητο
από θλιμμένους παφλασμούς.
Και μέσα στην ταριχευμένη δοκιμασία
η νύχτα εκκρίνει πιότερη μνήμη
κάτω από την υπεροψία των αστεριών,
κάτω από τ’ ουρανού το πολυσύλλαβο ερωτηματικό.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Γιάννης Πάριος, Το σημάδι του έρωτα (δίσκος: Δώσε μου λιγάκι ουρανό (1999))
Δώσε μου
Δώσε μου τις λέξεις σου
πόσο πολύ τις θέλω,
άλλοτε στο αιχμηρό μεσημέρι,
βαμμένο στη συναυλία των τζιτζικιών,
άλλοτε στην έφοδο των αισθήσεων
τις πληγωμένες ώρες,
σαν μία φλέβα νερού ανάμεσα σε φράχτες,
μέσα στη σκληρή άπνοια να σπάει τον αιθέρα
για να αναδυθεί η Νύμφη Στιγμή.
Στο ξέφωτο ξανά να εισβάλλει,
εκεί που εκρήγνυνται οι επιθυμίες
κι αχνίζουν των σωμάτων οι ευωδιές.
Δίχως να καρτερεί.
Στο πριν και στο μετά να ξαποστάσει.
Έτσι όπως προστάζει η καρδιά
ή όπως είναι δίκαιο.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Απόψε
Καλπάζει ο πυρετός
στου φωτός ανάμεσα το πέλαγος
και του αγέρα
κι απ’ της ψυχής τα ύφαλα
πόθος αναδύεται.
Απόψε,
που η εξομολόγηση άφωνη
του κόσμου τον άξονα μετατοπίζει,
ελευθερώνοντας το πέρασμα του ονείρου.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Άγια Στιγμή
Ο Φάουστ λέει στη Στιγμή που φεύγει:
«Μείνε λίγο ακόμη, είσαι τόσο ωραία»
Γκαίτε
Φυλαχτό να φοράς την Άγια Στιγμή.
Μέσα από φεγγερές στοές
να μπαίνεις στο αλώνι της σελήνης,
τον τρύγο των φιλιών,
τη δόξα των σωμάτων να γιορτάζεις.
Να γιορτάζεις.
Και στους πυκνούς Ορίζοντες
ας καίγονται οι μήνες και οι χρόνοι.
Τη διάρκειά τους καταργώντας.
Από τη συλλογή Ανάφλεξη στιγμών (2004) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Οι Κυκλάδες της αγάπης
Ωκεανός του χάους
Λήθη
Γνωριμία
Απιστία
Αδιαφορία
Επικοινωνία
Φθορά
Κορεσμός
Συνήθεια
Πέλαγος του φωτός
Ενδιαφέρον
Θάλασσα της ζωής
Ευτυχία
Λατρεία
Έκσταση
Πέλαγος του αέρα
Εκτίμηση
Συμπάθεια
Αγωνία
Χαρά
Τρυφερότητα
Μέθη
Επιθυμία
Πέλαγος του νερού
Αγάπη
Έρωτας
Μελίτα Καραχάλιου
Κως, 1980
Από τη συλλογή Ιδεογράμματα (1997) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Σημείωση της ποιήτριας στο τέλος του βιβλίου:
2. Οι Κυκλάδες της αγάπης: Η ιδέα του ποιήματος αυτού ξεκίνησε από μια φράση του Ν. Καζαντζάκη, που αναφέρεται στο βιβλίο του «Βραχόκηπος» και λέει: «Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος πηγαίνουμε, το μεσοδιάστημα το λέμε ζωή». Πήρα τα στοιχεία που συνθέτουν τη ζωή: φως, αέρας, νερό και δημιούργησα τα δικά μου Κυκλαδονήσια.
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Τα επτά χρώματα της ίριδας
Από τη συλλογή Ιδεογράμματα (1997) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Οδυσσέας Ελύτης & Ηλίας Ανδριόπουλος, Το τραγούδι του αρχιπελάγους
(τραγούδι: Άλκηστη Πρωτοψάλτη / δίσκος: Προσανατολισμοί (1984))
Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου
Όταν η ημέρα αλλάζει φορεσιά
κι ανάμεσα σε νιογέννητες φυλλωσιές βρεθείς,
όπου η όστρια θροΐζει το ευφρόσυνο γέλιο της,
θυμήσου τουλάχιστον εκείνο το κορίτσι.
Πώς ευώδιαζε από πολύ μακριά
με την πορφύρα των ρόδων στα μαλλιά,
ντυμένο στις μελανιές αγρύπνιες του πελάγου,
με γεύση στα χείλη όνειρου πικρού
και τις καμπύλες του κορμιού παιδεμένες
από τον μόχθο της μάταιης ελπίδας.
Ήταν εκεί,
φύλαγε αστρολούλουδα
στη χόβολη του πόθου ανυφασμένα,
σκιρτώντας να λύσει του καραβιού τα πανιά
σε κρύπτες χαράς να αρμενίσει.
Ύστερα στον ίσκιο του φεγγαριού
βρέθηκε ξαφνικά να περπατά.
Σε μια παλάμη γης.
Θυμήσου ωστόσο εκείνο το κορίτσι
Φαινώ, Ιάνθη, Λυδία ή Ιάχη να ’τανε τ’ όνομά του,
κρίνος λεπτόμισχος, καπνός μαζί και λάβα,
που μιαν ακαταμάχητη γοητεία εκπέμπει.
Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Bill Conti & Michael Leeson, For your eyes only (τραγούδι: Sheena Easton / 1981)
Τα μάτια σου
Πυρκαγιάς καλωσόρισμα στου ρόδου τις καμπύλες
Ρίζα αρχέγονη στον θαλασσένιο ανθώνα
Σκίρτημα τόξου στις σταλαγματιές των ίσκιων
Γεύση μελιού στον κόρφο της απαρνημένης μέρας
Μεθύσι χρυσόμυγας στην απολιθωμένη χαραμάδα
Ανάσα θύελλας στη νοσταλγία της στέπας
Άρμενα ηδονής στη σκαλωσιά του χρόνου ακουμπισμένα
Τα μάτια σου.
Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Ένα δάκρυ
Ένα δάκρυ αθόρυβο σαν σιωπή
την αγωνία του εξομολογείται,
αυτήν την ώρα την ανύσταχτη
που ολομόναχη συντρίβεται,
καθώς οι λογισμοί ανηφορίζουνε
στο δικό τους δύσβατο μονοπάτι.
Από τη συλλογή Φαινώ, η αγρύπνια του πελάγου (1999) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 