Ρία Φελεκίδου, Το μήλο

Το μήλο

Ο ενεχειρισμός του μήλου
Καθόλου απλή υπόθεση
Τα συνωστισμένα πρωινά
Με τις ψηλές γόβες
Να υποστηρίζουν αναρριχώμενα βλέμματα
Τυχαίες χημικές εκρήξεις
Το σχήμα των κορμιών μας στα πλακάκια
Θολά περιγράμματα
Όταν η στιγμή γίνεται χίλια κομμάτια
Ό,τι ανείπωτο σκορπίζεται στο μηδέν
Μην κάνεις ότι δεν άφησες τη σκιά σου στους ώμους μου
Ένα ρωμαλέο ψέμα
Να περπατάει το δέρμα μου
Οι καταλύτες όμως
Διαλέγουν στρατόπεδο κι έτσι
Πίσω απ’ την ανία
Κάτι ζουμερό που δε βολεύεται
Πριν δαγκωθεί ισόθεο
Τη νύχτα όμηρος της σιωπής
Κοιμάται τίμια
Αναπνέει βαριά
Αφυδατώνεται ρυθμικά
Κι όταν εκπυρσοκροτήσει το λάθος
Γιατί δεν παγιδεύονται οι ασυμμετρίες
Δε χάνουν τον οίστρο τους οι εποχές
Οι βωμοί θα ερημώσουν
Τα επτά πέπλα μου θα σχίζονται ένα ένα
Και μες στο δάσος των λυγμών
Τα χείλη σου θα ανθίζουν.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου: Τι παράξενος έρωτας…

Τι παράξενος έρωτας…

Παράξενος έρωτας
Απροσδιόριστης υφής
Ντυμένος λέπια
Απλωμένος σε σανίδες
Τελευταίας σωτηρίας
Ελίσσεται ωσαννά
Χορεύοντας
Κατρακυλά κίτρινες μέθες
Φαλτσάροντας
Χαρίζεται σε ουραγούς
Φωλιάζει σε απόκληρες ανάσες
Παράξενος έρωτας
Μεγάλωσε σε φυλακή
Ξέρει από θυσίες της σάρκας
Τα ταγγισμένα απόβραδα
Πριν σκίσω τα ομορφότερα ποιήματα
Πριν δεθώ καλλίπυγους εφιάλτες
Πριν ερωτευτώ ξανά πλουμιστές απώλειες
Πριν απελάσω τον οίκτο
Θρονιάζεται στα γόνατα της θλίψης
Βουρκώνοντας εξαερώνεται στους μεγάλους ουρανούς
Υπόσχεται ροδαλά, παχουλά μηδέν
Υποκλίνεται δουλικά στους ακύμαντους δρόμους
Άφτερος δοκιμάζει ουράνιες πτήσεις
Παραμιλά, σου λέω, ανύπαρκτες λέξεις
Ονειρεύεται λιωμένες χιονοστιβάδες
Μέχρι τις ρίζες των μαλλιών βυθίζεται
Σε ληγμένα σκοτάδια
Παράξενος έρωτας
Τι παράξενος έρωτας…

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Τα τρία φαντάσματα

Τα τρία φαντάσματα

Το πρώτο φάντασμα
Μ’ ορμήνεψε να πάρω μαζί μου βαλίτσα
Κατάλληλη για τα τετελεσμένα
Μιας ζωής κανονικής.
Ύφασμα υπερανθεκτικό ανυπερθέτως
Ικανό να μάχεται
Τη διαβρωτική ισχύ του ληγμένου χρόνου.
Να συμμαζεύει τους ροζ λεκέδες
Μιας προδομένης εποχής
Ταγγισμένης απ’ τη φορμόλη.
Ας δούμε, είπα.
Και στράφηκα σ’ εκείνη τη μικρή μάγισσα
Την άπλωρη, την άωρη, την άμοιρη.
Ήτανε κάποτε εγώ
Τώρα ένα βουβό συντρίμμι
Στην ντουλάπα με τα εφηβικά θαύματα.
Το δεύτερο φάντασμα
Σούφρωσε τα φρύδια
Σφηνώθηκε με τρόπο εξόχως περίεργο
Ανάμεσα στην ντουλάπα και στον διάδρομο.
Ήταν ο καινούριος δρόμος μου
Πιτσιλωτός φως
Ένα λεοπάρ αστεριών
Υποσχέσεων.
Με σφιγμένες γροθιές
Δεν αδράχνεις ουρανό.
Έτσι μου είπε συλλαβιστά.
Λες κι έδινε χρησμό
Και το κατάπιε ο καιρός
Έτσι είπα εγώ
Καθώς το ’βλεπα
Να λιγναίνει να λιγναίνει να λιγναίνει
Έμεινε στο κορμί μιας ευθείας
Να μη βλέπω ότι υπάρχει
Να θυμάμαι ότι υπάρχει
Πόσο αναιμικά τα δώρα του
Πόσο καίει το σύθαμπο
Της ημιτελούς απώλειας.
Το τρίτο φάντασμα
Φτιάξ’ το όπως θέλεις
Δηλαδή φτιάξε με όπως θέλεις
Το άκουσα καθαρά να μου επιτρέπει.
Άρχισα να ψαχουλεύω λοιπόν
Ένα ραγισμένο σκοτάδι
Ένα ομοίωμα ζωής
Ρανίδες προσευχής
Ένα γερασμένο παιδί
Αυτά είχα, έτσι πορεύτηκα.
Ξόδεψα στο μέλλον μου
Όση ελευθερία τού ανήκε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί

Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί

Είναι εύκολο να πεις
«Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί»
Όταν τα προσεκτικά σου βήματα
Δεμένα με αρραγή πλακάκια
Δεν ξεμακραίνουν απ’ τις γειτονιές
Όταν τα χέρια σου
Τα μόνα ταξιδιωτικά περιστέρια
Των προσευχών σου
Οι φόβοι σου
Πανέρια με πεθαμένα λουλούδια
Ραίνουν τις ανιαρές γιορτές
Τα πέλματά σου ρόδινα
Τις ώρες που κοιμάσαι
Πώς περπάτησες τους κινδύνους λοιπόν
Τόσο άθικτη
Αρτιμελής
Γαλάζια
Μικρή θεά του ουρανού
Με λεπτομέρειες ροζ στις σιωπές σου
Συστάδες θάμνων στα στήθη σου
Αμφίβια όνειρα κάτω απ’ τα βλέφαρά σου
Πώς δοκίμασες εξορίες
Όταν επαναλαμβάνεις τις μέρες σου
Σε απρόσωπες φωλιές
Αναπνέουν ρυθμικά οι καημοί σου
Τι φυγές μού λες
Τι σκοτάδια τσαμπουνάς
Η νύχτα σου είναι τρύπια
Κουδουνίζουν τα αστέρια της
Ως τα ακροδάχτυλά σου
Μια πηχτή σούπα εξημερωμένη
Είναι η νύχτα σου
Κι εκείνος ο τρελός
Σε πήρε και σε σήκωσε
Κι ακόμη ταξιδεύεις
Ανάποδα στα καπούλια του αλόγου του
Έτοιμη να τσακιστείς
Εκείνος ο τρελός
Ξέρει να γράφει ιστορίες στον άνεμο
Που δεν υπάρχουν
Δε χαιρετάει παρά τις θύελλες
Όταν τον απειλούν
Εκείνος ο τρελός βαλές λοιπόν
«Πάντα ήμουν ένα αβοήθητο παιδί»
Γελάει ακόμα ακλήρωτος στην τράπουλά σου.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Πάλι θνητοί

Πάλι θνητοί

Όταν η πάχνη αφήνει ηχώ
Οι θεοί εγκαταλείπουν τους θρόνους τους
Τρέχουν χωρίς όρια
Τρέχουν χωρίς κανόνες
Τρέχουν χωρίς σφραγίδες
Τρέχουν χωρίς σκοπό
Τρέχουν χωρίς όνομα
Τρέχουν χωρίς ανάσα
Τρέχουν χωρίς τέλος
Προς αναζήτηση ίσως
Ενός κάποιου φλοίσβου
Υποθετικού
Ή ακόμη ανύπαρκτου
Εντεταλμένου από τις θεϊκές τους φλέβες ωστόσο
Ν’ αποκόψει τον γαλακτισμό
Απ’ την αθάνατη έπαρση
Να τους επιτρέψει
Στη σάρκα που φθίνει
Το παντοδύναμο έλεος
Το τρωτό ρούχο της επιθυμίας
Είναι ένα τάξιμο
Στα χλωμά εκείνα δωμάτια
Που έχασαν ένα πόδι
Μια σημαία ή σημασία
Ένα φως ή μια υπόσχεση
Το τρύπιο σακίδιο με τις αντοχές τους
Ή ίσως πάλι
Την παρθενιά τους στα χαρτιά.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Όλα στη θέση τους

Όλα στη θέση τους

Με καλωσόρισαν
Καλοβαλμένος ο χώρος
Όλα στη θέση τους
Η σκόνη στα ψηλά ράφια
Και στις φαλάκρες
Τα τετράποδα
Με τα ξύλινα πόδια
Μηρυκάζαν χαρτιά
Εντολές
Στόχους
Ο πιο έξυπνος
Είχε δύο τετραγωνικά επιπλέον
Να βολέψει τα ξύλινα πόδια του
Έξω απ’ την τουαλέτα
Πάντα συνωστισμένες
Ξύλινες καρέκλες βιαστικές
Τα ρολόγια αγριεύανε
Οι δείκτες ουρλιάζανε
Πετάγονταν έξω
Γυμνό το άσπρο καντράν
«Πίσω στις θέσεις σας»
Απαιτούσαν
Πίσω
Στα χαρτιά
Στις εντολές
Στους στόχους
Με τις παλάμες ακόμη υγρές
Θολές υποσχέσεις στην οθόνη
Απλωμένα γράμματα στο χαρτί
Νωποί λεκέδες ελευθερίας
Παρ’ όλα αυτά
Ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό
Δεν ξεχώριζε το έψιλον από το σίγμα
Από το δέλτα
Ελευθερία σκλαβιά δεσμά
Όλα ίδια
Όλα στη θέση τους
Κι εκείνοι σκυμμένοι
«Δεν έχετε μάτια;»
Ρώτησα
Γύρισαν όλοι μαζί
Είχανε μάτια
Αντί για κόρες
Δείκτες ρολογιού
Στη θέση τους.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Οδοφράγματα

Οδοφράγματα

Να βάλω οδοφράγματα στις διαδρομές εντός
Μέσα είναι ένα πυρίκαυστο κουβούκλιο
Μια διάπυρη μάζα πάλλεται δίχως τέλος
Άρρυθμα
Ασύχαστα
Δεν προλαβαίνω τους θριάμβους της
Ένας μανδύας ήταν οι αντοχές μου
Και πάει κύλησε
Ποια δύναμη
Με έκανε άγαλμα
Κι ούτε να σκύψω να τον πάρω
Έξαφνα δεν τον βλέπω
Έχασα το ενδιάμεσο του χρόνου
Σφυρηλατώντας μια σχεδία πρόκες
Όλους τους τρόμους μου μαζί
Μήπως και φύγω σε ανοίκεια νερά
Σωτήριο ό,τι δεν είναι εγώ.
Θα πεις πως βάζει όρια και το κορμί από μόνο του
Στέκει περήφανο όσο υπάρχει
Πάντοτε πίστευα
Όσο και να ασθμαίνει
Η ύπαρξη είναι μια νίκη
Έξω απ’ τις φυλακές του νου
Ψέματα όμως είναι
Ούτε πουλημένος φύλακας
Ψάχνει και βρίσκει
Όλες τις κερκόπορτες και τις ανοίγει
Κάθε μέρα ανακαλύπτει άλλες
Στο τέλος μόνη της τις χτίζει
Έχει συμβόλαιο άηθες το κορμί λοιπόν
Με κάθε επίδοξο εισβολέα
Το δέρμα πάει να αντισταθεί
Τίποτα δεν αλλάζει
Στο τέλος τρίβεται
Γλιστράει απ’ τις ρωγμές του χρόνου
Ουρλιάζει μια χαμένη υπόθεση
Η λύση είναι να λυθεί η σχέση
Με αυτό το μάγμα που απλώνεται παντού
Να μείνει αποκομμένο το εντός
Να καίγεται να αυτοπυρπολείται
Θα περπατήσω χαλικόδρομους
Χωράφια
Απόκρημνες πλαγιές
Ερήμους και γραμμές κυμάτων
Τον ουρανό τον ίδιο αν χρειαστεί
Κλείνοντας με οδοφράγματα
Όλες τις διόδους
Με βουλοκέρι κλείνοντας τα αυτιά
Στις διαταγές του
Αφήνοντας ολομόναχο το εντός μου
Έτσι όπως έγινε
Εκεί που έφτασε
Θα προτιμήσω έναν άδειο κήπο
Ένα ολάνθιστο μηδέν
Γεμάτο προσδοκίες υγείας.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Επίλογος (6)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Επίλογος (6)

Κι έτσι άρχισε το βιολί αυτό λοιπόν
Ασίγαστες πιστολιές στο κορμί της ποίησης
Από φονικές νότες ματαίου
Κι η γλώσσα αφού τίποτα δεν μπόρεσε να ορθώσει
Διπλώθηκε στα δυο από δουλικότητα ίσως
Ή αν πιο καλά γνωρίζω τα τερτίπια πρώην ισχυρών
Να μην τη βλέπουνε που περιμένει…

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (5)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (5)

Επειδή ο λόγος δε συγχρονίζεται
με τον εξελισσόμενο πόνο
με τη σφύζουσα αίματα ζωηρή πληγή και
Χωρίς θεούς η γλώσσα μας μια τεχνική εξάρτη(υ)ση
Μπορεί μια ρέουσα ευλογία για τους όμοιους
Ένα παιχνίδι αυτοϊκανοποίησης για μυημένους
Οι στόχοι είναι εύπλαστοι
Μεταβαλλόμενοι αμελητέο ζυμάρι
Χωράνε σ’ όλα τα καλούπια
Δες πώς αλλάζει ονόματα ο καλός
Το ’χεις ακούσει όπως κι εγώ κάποτε
Οι λέξεις ανοίγουν τρύπες στο μέρος της καρδιάς
Περιμένεις αίμα γραμμή καθαρή πού πάει το αίμα περιμένεις
Κυλάνε όμως σύμφωνα στάζουν φωνήεντα
Αγκομαχάνε εγκλίσεις ψυχομαχούν οι χρόνοι
—Αυτοί πάντοτε κουβαλάν θανάτους—
Ένα τοπίο γραμματικής συντακτικού
Μια πρόκληση για πρόθυμους ομοϊδεάτες μόνο
Η απειλή των δομημένων παραγράφων
Ή μια ακόμη απάτη στο τέλος του καιρού.
Ένας εγκλωβισμός πανώριος για παραδομένους.
Οι ποιητάδες αγκαλιά με τα χαρτιά τους
Όλους τους λόγους τους
Τις αφορμές των δυνατών ρημάτων τους
Τους σκελετούς ουσιαστικών
Τα χτυπημένα επίθετα όσα αντιστέκονται ακόμη
Τα στιβαρά επιρρήματα κι όλα τα μάταια επίσης
Ένας καινούριος κόσμος δίπλα στον άλλο
Ένα δυνατό αδύνατο
Ένα συσσίτιο λογοδιάρροιας σε αλλότριους αποδέκτες
Δεν κλείνουν οι ανέστιες πληγές με λέξεις
Κι οι πόλεμοι παρά την ποίηση καλά κρατούνε.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (4)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (4)

Καθίσαμε όλοι μαζί
Φώτα σβηστά, τι να τα κάνεις
Κοιτάζεσαι στα μάτια και μια ανόητη αμφιβολία
Γίνεται τύραννος ανατροπέας
Σβηστά τα φώτα το λοιπόν
Και γράψαμε το ευαγγέλιο των ξεχασμένων ποιητών.
Χαρμόσυνο, θλιβερό, μνημόσυνο
Όπως κανείς το πάρει.
Και στην περίπτωση αυτή, αν και μαζί όλοι
Ήταν ένας λόγος άγριος, λόγος άγιος
Δεν πήγαζε και δεν κατέληγε
Γι’ αυτό κι ανήκε στους καιρούς
Σε όλους τους άλλους ακροδέκτες
Κι όχι σε μας
Τι ευλογία το σκοτάδι και ο χρόνιος σπαραγμός!

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (3)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (3)

Κύλησε το νερό στο αυλάκι όμως
Κι η ιστορία δημιουργούσε νέες ευκαιρίες
Τον κάθε θάνατο ακολουθεί ανάσταση
Λένε οι παλιοί και σκύβουν το κεφάλι
Έτσι έγινε μάζωξη ξέραμε ο ένας τον άλλον
Χωρίς λόγια στα κρυφά
Απ’ τα σουσούμια και μια παράξενη αναπηρία
Στους κροτάφους που χορεύουν όταν πέφτει το σκοτάδι
Ή σε άλλες περιπτώσεις στα απροετοίμαστα δάχτυλα των παροπλισμένων ποιητών
Πολλές γενιές μας μεγαλώσανε με νάρθηκες
Άλλοι το ρίξανε στα χάδια ή στις κιθάρες
Δεν είχε όμως γιατρειά
Στη μάζωξη ένας ο πιο γενναίος
—Πάντα ένας άμυαλος βγαίνει μπροστά—
Το είπε καθαρά πως είχε έρθει η ώρα
Ξεκίνησε το πράγμα
Κάποιοι έβγαλαν φιρμάνια
Άλλοι γράψαν πραγματείες
Ή έβγαζαν πύρινους λόγους σε ετοιμόρροπες εξέδρες
Τι να εξηγήσεις όταν όλοι τα ξέρουν καλά
και ο τόπος είναι γεμάτος καρφιά και νάρκες.
Κανείς δεν είχε κοινό έτσι κι αλλιώς
Ήταν όλοι χαμένοι και το ξέραμε
Κι εκείνοι το ξέρανε
Και γι’ αυτό μεθοκοπούσαν ή έβαζαν στοιχήματα μέλη του κορμιού τους
Οι πιο τυχεροί είχαν γλιστρήσει σε καθρέφτες
Και ζούσαν έξω μόνο τα είδωλά τους
Ήμασταν κι εμείς χαμένοι.
Τις νύχτες σε χαμαιτυπεία ποιητών
παίζαμε στα κρυφά με τα κορίτσια μας
Τις γδύναμε απ’ τις ενοχές τους
Και δοκιμάζαμε ξανά ακροστιχίδες
Παραμύθια και προσευχές
Οι πιο έκφυλοι το ξημέρωμα
Σκαρώναμε και κανένα ποίημα.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (2)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (2)

Όσοι μείναμε ταξιδέψαμε
Σε χρόνους τόπους διαθέσεις
Μπαίναμε και βγαίναμε στον καιρό
με αποσκευή μια γλώσσα κλειστή
Μόνο λέξεις ενδοστρεφείς
Γυμνές από την πρόθεση επικοινωνίας…

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου: Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις [Ποιητές (1)]

Μια ιστορία για τον κόσμο και τους ποιητές σε έξι πράξεις

Ποιητές (1)

Σε αιώνες αιωρούμενης θλίψης
Εμείς οι εμψυχωτές εμείς οι πολλά υποσχόμενοι
Πάσχοντες από βαριά ποίηση κακοκουρδισμένοι θεατρίνοι
Υδροκέφαλοι από λερναία όνειρα
Αποφασίζαμε με λόγχες καουτσούκ
Απρόσβλητες από συνηθισμένες κακουχίες
Να επιτρέπουμε μια λόγια κάθαρση σχολαστικά προετοιμασμένη
Κεντημένη υπαινιγμούς εκφράσεις σπάνιες σημεία στίξης
Κυοφορούσα εκρήξεις απρόβλεπτων νοημάτων ωστόσο.
Τι κόσμος, γκρίνιαξε μια άσαρκη ποιήτρια
Κι όπως το ξεστόμισε κι η ίδια τρόμαξε
Το στόμα της ένα πελώριο σφαγμένο «ο»
Και ούρλιαξε όπως κανείς ποτέ
Απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε
Ή βάσιμα να εικάζουμε στις συγκεντρώσεις μας
Λες και δεν το ξέραμε
Ήταν πάντοτε ένας κόσμος διάσπαρτος γειτονιές αποφλοιωμένων σωμάτων.
Λες και δεν το ξέραμε
Έπρεπε όμως κάποιος να το πει
Και λύθηκαν τα μάγια των κλειστών στομάτων
Ή μάλλον των ανοιχτών αν ιδωθεί στην κυριολεξία του το πράγμα
Ήτανε άπειρο κορίτσι υπερβολικά λεπτό για ποιήτρια όμως
Κι έκανε τη ζημιά
Φώναξε με όλα της τα πνευμόνια τον γυμνό βασιλιά
Κι έτσι όπως έδωσε όλη της την ανάσα σ’ αυτό το νέο τοπίο
Πέθανε ήσυχα σε μια γωνιά
Φωλιάς μυρμηγκιών ήταν που την κουβάλησαν
Κύριος οίδε πού
Εμείς πάντως δεν ξανασχοληθήκαμε μαζί της.
Κι έτσι γέμισε ο κόσμος κατακερματισμένα κορμιά ποιητών
Έτσι άναψαν παντού αχόρταγες φωτιές
Και στον αέρα στριφογύριζαν αποκαΐδια από λέξεις.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Λέξεις

Λέξεις

Τις βλέπεις πανώριες, αδιάφορες ή δυσειδείς
Ράθυμα ξαπλωμένες στο λευκό
Άλλες φουριόζες ασταμάτητες
Φιγούρες δοκιμάζουν στον αέρα
Κάποιες αγκομαχούσες, μερικές ημιθανείς
Κοντά στην ιδιοσυστασία όσο και μακριά.
Στήνω καρτέρι κρυμμένη από θεούς
Αόρατη από ανθρώπους και δαιμόνια.
Άλλοτε πάλι τρέχω στο κατόπι τους
Δεν ξετρυπώνεις εύκολα τους θησαυρούς που λαχταράς
Τις πιο πολλές φορές με φόρα τις αρπάζω
Τις σφίγγω απάνω μου παλιές αγαπημένες
Κάνω ένα έτσι να χαθώ στα πρόσωπά τους
Σίγουρη πως θα φωσφορίζουν στο σκοτάδι
Κι όταν τις δω είναι κακέκτυπα
Σαν παραμορφωμένοι μισθοφόροι
Τίποτα δεν θυμίζουν απ’ το αγγελικό τους βλέμμα.
Πότε ήταν; Είδα καλά; Για μένα υπήρξαν;
Ό,τι κυνήγησα βούλιαξε σε μια βαλτώδη υπεκφυγή.
Ήταν μια χίμαιρα για ερασιτέχνες εραστές μονάχα.
Καλύτερα να τις άρπαζα απ’ τα μαλλιά
Κλειστά τα μάτια να κρατούσα
Έτσι μπορεί να νιώσεις και πουλί
Το ’χω για σίγουρο επειδή
Όταν ξυπνώ απ’ τα όνειρα το ξέρω
Μες στον καθρέφτη μελανιάζουνε οι σιγουριές του κόσμου
Δεν καταδέχομαι να κοιταχτώ
Ακουμπώ το μέτωπο στο νοτισμένο τζάμι
Ιδρώτας και υγρασία μπλέκονται σε θάλασσα όπως το βλέπω
Και εκεί είναι απλωμένες οι φτερούγες μου οι καλές
Εκείνες που φοράω όταν γράφω.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Η κάθε μέρα

Η κάθε μέρα

Η κάθε μέρα
Όπως κυλάει στο δέρμα σου
κυλάει και στο δικό μου
Απ’ το μεσόφρυδο ξεκινά
Συντηρεί θυμούς και λύπες
Περιγράφει απώλειες και διαψεύσεις
Ρυμοτομεί τον πόνο
Και προχωράει υγρά αυλάκια
Σκαπανείς με συνέπεια
Στις φυλλοβόλες μας ώρες
Αργά σκάβουν τσαλακωμένους ανδριάντες
Μισιακούς θεούς αποκρουστικές αλήθειες
Κατεβαίνουν μοιραία στον λαιμό
Μες στην αυλή τους ταξιδιάρικα
Βαθαίνουν με τα άψυχα χάδια
Συνωμοτούν για ένα ευθύ καρδιογράφημα
Βαπτισμένο κανονικό
Τόσο που γίνεται εμμονικό
Δαιμονικό.

Η κάθε μέρα ανυποχώρητη
Κάνει έφοδο στις όψεις της ομίχλης
Στα τεθλασμένα όνειρα
Στις ασαφείς υποσχέσεις
Μάχεται τις οδύνες και τις ηδονές
Ξεδιάντροπα μας αφοπλίζει
Μας γδέρνει
Απ’ την αλήθεια του κορμιού
Ξελευτερία φωνάζει εκείνο
Ξέπλεκα μαλλιά τυλίγουνε αντένες
Δεν κλείνεις εύκολα το στόμα στην αλήθεια.

Έφοδος όμως
Ο στρατός των επαναλήψεων
Ατσαλάκωτοι κλώνοι στη σειρά
Ρυθμός εμβατήριο
Μισή μερίδα, φοράνε μάσκες
Νομίζεις είναι ομορφιά
Σιγουριά ζεστασιά
Μην το νομίζεις
Έχουνε τσακισμένα πρόσωπα από μέσα
Διαλυμένα περιοχές υγρές
Μάζα αδιαφοροποίητη χωρίς χαρές
Χάρες
Η μόνη σιγουριά
Βαδίζουν μια ακόμη μάχη κερδισμένη
Επ’ ώμου έχουν τη ρουτίνα
Ρυθμικές εκπυρσοκροτήσεις κι έτσι
Φονεύουν το μικρό απροσδόκητο
Την παράνομη θλίψη
Απροστάτευτα στους ναούς μιας μακρινής θύμησης
Μιας ακόμη πιο μακρινής ελπίδας.

Η κάθε μέρα ανυπέρβλητος θεός.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Η ιστορία ίδια

Η ιστορία ίδια

Επειδή όλοι έχουν μιλήσει για όλα
Η ιστορία είναι πάντα ίδια
Εξελίσσεται αφήνει χνάρια
Καλούπια χαρμάνια
Πυρετούς απολιθώσεις
Εκρήξεις υπνώσεις
Λυγμούς γέλια ποταμούς
Καγχασμούς μορφασμούς
Σιωπές φονικά ντεσιμπέλ
Υπαινιγμούς γύμνιες
Φωτιές ακέραια δάση
Πρόσωπα απρόσωπες φιγούρες
Ημιτελής
Μετέωρη
Αμφισβητούμενη
Η ιστορία είναι πάντα ίδια
Κύκλοι κλείνουν και ανοίγουν
Εικάζουν οι πολλοί
Θα στηρίξω ένα όχι
Που ορθώνει το αβέβαιο ανάστημά του
Κάποτε το όχι σημαίνει περισσότερα από μια άρνηση
Όχι λοιπόν, οι κυκλικές τροχιές που επιβεβαιώνουν
Χαλάσματα θρύψαλα λέξεις
Παρωδία ίσως
Σαν πικρό γάβγισμα σκύλου νηστικού
Και μαθημένου σε όνειρα βουλιμικά
Επαληθεύονται τα δειλινά
Όταν γλείφει το αραχνιασμένο χέρι του άστεγου φίλου
Η ιστορία πάντοτε ίδια
Άτακτες επαναλήψεις παίζουν κρυφτό
Σαν ξεμαλλιασμένα αλητοκόριτσα
Σηκώνουν τα φουστάνια ψηλά
Γελάνε σκληρά
Πάντα οι ίδιες στιγμές ανακατεμένες
Στην πλατεία οι θεατές πότε χασμουριούνται
Πότε τρέχουν στη σκηνή
Κι εκείνοι να κρυφτούν
Και μόνο τότε
Μόνο τότε
Μόνο έτσι
Καταλαβαίνεις και τα γραμμάρια της πλέον ακινητοποιημένης σκέψης
Με αναφορά τις προηγούμενες εκδοχές
Όμως έξω από καθησυχαστικούς κύκλους
Μόνο έτσι
Μαντεύεις τους κυματισμούς της όταν ο καιρός φυσάει νέους νόμους
Τότε που αρχίζει πάλι το πανάρχαιο
Το γνωστό το χιλιοειπωμένο
Απ’ το στόμα ή ίσως ένα βουνό απάτητο στο πίσω μέρος του μυαλού
Από μια επιθετική γωνία που δεν τιθασεύεται
Από μια βούληση που κοιμάται ή καταστρέφει τον ύπνο
Από εκεί είναι
Δε θέλω να πω
Να μιλήσω να γράψω
Δε θα πεις
Ποτέ ξανά
Μη γράψεις σε θύελλες ραβασάκια
Σου γυρνάνε πίσω ζητιάνικες αλφαβήτες
Φορτωμένες προσδόκιμα τέχνης ανύπαρκτης
Υπαρκτής
Χιλιοειπωμένης
Πάντοτε ίδια η ιστορία
Πτώμα νεαρού θεού
Σπαρμένου ερωτήσεις σπαρμένου έρωτες
Που πίστεψες μόνο στα ακροδάχτυλά του
Ούτε μια σπιθαμή αφίλητα από τον λαό του.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Η αλήθεια στο κάδρο

Η αλήθεια στο κάδρο

Αν θέλεις την αλήθεια στο κάδρο
Βγάλε τις λέξεις
Άφησε ανθρώπους να πηγαινοέρχονται
Ένα πολύχρωμο πλήθος
Δίνει δώρα και φεύγει
Γεμίζει τον τόπο ανάσες δροσερές
Και γίνεται καπνός πριν σκοτεινιάσει
Αν κάνουν πως μιλούν μην ξεχαστείς
Βγάλε τις λέξεις
Σβήσε τα επιπλέον χρώματα
Ακολούθησε τις οδηγίες των ματιών τους
Προτίμησε το απογευματινό φως
Είναι αρκετά κοντά στην αλήθεια
Ένα βήμα πριν τις ανεπιθύμητες απόπειρες
Σμίκρυνε τους τυπικούς επισκέπτες
Περνούν τις θύρες αλύγιστοι
Ευθυτενή πρόσωπα
Αμήχανα χέρια
Αναποφάσιστες λέξεις
Βγάλε τις λέξεις
Μην τους εξαφανίσεις
Μία καλή σμίκρυνση
Δικαιούνται ένα κομμάτι στο κάδρο
Διεκδικούν λύσεις, δεν το θυμάσαι;
Έχουν μια ατζέντα από φορμόλη
Γράφουν, σβήνουν, λένε, ξελένε
Βγάλε τις λέξεις είπαμε
Βγάλε τις λέξεις
Τώρα εκείνοι κάθονται οκλαδόν
Ή καπνίζουν
Ή ρεύονται
Ή θυμώνουν
Ή κάνουν έρωτα
Ή γεννάν παιδιά
Ή έχουν κατάθλιψη
Ή κοιμούνται
Ή ελπίζουν.
Ίσως να πίνουν τσάι.
Κι ένα κοριτσάκι
Κουνάει μια γυμνή κούκλα
Μπροστά στα ασφαλτοστρωμένα μας μούτρα
Αυτό σε πρώτο πλάνο
Ούτε κλαίει
Ούτε γελάει
Η κούκλα είναι ξεμαλλιασμένη
Και δε φοράει τίποτα, τσιτσίδι
Δεν έχει άλλο. Μην κουράζεσαι.
Το κάδρο σου τελείωσε.
Κι αυτή είναι η αλήθεια.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Διάλογος μεταξύ θυμάτων

Διάλογος μεταξύ θυμάτων

Εκείνος λέει:
Ονομάζω το σπίτι σου πεδίο μάχης
Τη μάνα σου έφεδρη απειλή
Το γέλιο σου λύκο
Στο δάσος που παίζουν τα παιδιά μου.

Αυτός απαντά:
Η μάνα σου μαζεύει δάκρυα σε μαντίλια
Όπως κι η δικιά μου
Σ’ εκείνο που ’μαθε για σπίτι
Για απάνεμο
Και στις ριπές
Σφίγγει τα δάχτυλά της μέχρι να ασπρίσουν.
Το γέλιο μας το δανειστήκαμε από τότε
Που ταίριαζε στα πρόσωπά μας
Μάθε το, οι λύκοι μόνο αυτό φοβούνται.

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τον φόβο σου
Τη νέα αρχή μου
Τους νεκρούς σου
Φωτοβολίδες σε πανηγύρι χαράς.

Αυτός λέει:
Ο φόβος είναι αράχνη και απλώνεται
Ο φόβος δε διαλέγει
Δεν επιτρέπει αρχές
Μονάχα ορίζει πώς το τέλος
Και οι νεκροί μας ούτε δίνουν ούτε παίρνουν φως
Κάτω απ’ το χώμα γίνανε ένα.

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τις σιγουριές σου
Αχνιστό πλαγκτόν
Για τα οπλισμένα ψάρια μου.

Αυτός λέει:
Η σιγουριά μια λέξη άγουρη
Και πριν να κλάψω καταδικασμένη
Σιγουριά: Μια φυλακή ομορφιάς για τους ηλίθιους.
Και πριν το δω
Φευγάτη απ’ την οθόνη.
Πώς είσαι τόσο σίγουρος λοιπόν;
Πώς ξέρεις πως πλαγκτόν και ψάρια δεν είναι ένα;

Εκείνος λέει:
Ονομάζω τις αξίες σου
Ευαγγέλιο ψευτιάς
Τώρα ορκίσου εκεί πάνω
Με τα κομμένα σου χέρια.

Αυτός λέει:
Οι αξίες μου και οι αξίες σου
Των παιχνιδιών η χώρα
Εκείνοι που τα φτιάχνουν
Νομίζουν πως η λάσπη τους είναι χρυσή
Σαλιώνουνε τα δάχτυλα για να κολλήσουν τις «αλήθειες»
Κι ό,τι και αν λένε και σε σένα και σε μένα
Μόνη πατρίδα τους είναι το αίμα.

Από τη συλλογή Η ιστορία ίδια (2019) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου