Χιλιάδες χέρια
Χιλιάδες χέρια
απλώθηκαν στη γη
το γέλιο να διαρκέσει
στην παιδική ψυχή.
Η ελπίδα στα μάτια
άσβεστη γίνεται χαρά.
Για χρόνια θα λάμπει
η παιδική ματιά.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Χειμερινή διαδρομή
Πανσέληνος χλωμή
το βήμα μου φωτίζει
σε μονοπάτια άβατα,
χειμερινά.
Ανέγγιχτη εικόνα,
απόμακρη,
συγκαταβατική,
μειδιάς
καθώς
το έρεβος αγκαλιάζεις.
Μ’ ένα στεφάνι χλωμό,
παλεύω στα σκοτάδια.
Ν’ απαλύνω την καρδιά
που ντύθηκε στης μοναξιάς
τα πέπλα.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Το κενό
Μια καλημέρα αιωρείται στο κενό.
Ακολουθώ τα βήματά της.
Πνίγομαι μαζί της στην αδιαφορία
του τσιμεντένιου δάσους.
Το σύννεφο ανέγγιχτο τρέχει
αλλάζοντας σχέδια.
Η μέρα απόκαμε.
Ξεκουράζεται στη νυχτερινή σιωπή.
Κι εγώ αιωρούμενη σταγόνα
ακόμα στο κενό.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Τι κι αν
Τι κι αν έσκυψαν επάνω μου
ζηλόφθονοι καιροί!
Αστέρια τα παιδιά μου,
ήλιοι διαχρονικοί
φωνάζουν τ’ όνομά μου
κάθε αυγή.
Τι κι αν κούρσεψαν
οι αιώνες το κορμί!
Μετουσίωσε η ψυχή μου
τις θύελλες που έσπειραν.
Ακόμα ραίνουν
χιλιόμετρα ζωής!
Τι κι αν έλαβα απ’ τον Άδη
ανάσταση πικρή!
Της πρώτης νιότης μου το φως
διάπυρο επ’ άπειρο
θα ’ναι πηγή
θα ’ναι μοχλός.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Τα λόγια σώθηκαν
Τα λόγια σώθηκαν.
Ζωή καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Γύρω της ο παγωμένος αέρας
κυλά.
Εικόνες έρχονται-παρέρχονται
φωνές
Όλα τα πνίγει.
Σκέψεις αδύναμες να ολοκληρωθούν,
να ειπωθούν
Χάνονται στο βουητό του
Όλο και δυναμώνει…
… αποδυναμώνει η ζωή.
Σα φάντασμα τη σκιάζει
Ο χρόνος σαρκάζει τη σκηνή.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Στιγμές απόγνωσης
Έκανα δέηση στο σύννεφο
να σκεπάσει τη μορφή σου.
Την αντέγραψε!
Έκανα επίκληση στη βροχή
να σβήσει τ’ άρωμά σου.
Το μοίρανε στην πλάση!
Έκανα παράκληση στον άνεμο
να πνίξει την ηχώ σου.
Τη σεργιανά στον κόσμο!
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Πορεία προς τη γνώση
Άνοιξε τις πύλες του
ο Χωροχρόνος
μέσα στις χάρτινες σελίδες.
Με ιπτάμενο χαλί συντροφεύω
τα πρώτα βήματα της Λούσι,
την ανακάλυψη της φωτιάς,
τις πρώτες βραχογραφίες.
Συμβάλλει στο θαύμα της δημιουργίας
χειραγωγώντας τη φύση, τα ζώα.
Δίνει όνομα σ’ ό,τι δεν κατανοεί
και φοβάται: Θεός. Τον εξευμενίζει με θυσίες.
Μέσα από κόκκινα φανάρια και
πύρινους ήλιους προχωρά.
Κάτω απ’ το φως των αστεριών διαλογίζεται.
Κατανοεί τη φύση, λειτουργεί με τους κανόνες της.
Καταβαραθρώνει τους χιλιάδες θεούς.
Κρατά τον Έναν Αληθινό Ισορροπιστή
των Πάντων.
Την αέναη ενέργεια που ενυπάρχει γύρω της,
μέσα της. Μέσα σ’ ένα λαβύρινθο δημιουργεί,
καταστρέφει, αναθάλλει.
Το μονοπάτι της αγάπης ψάχνει να βρει.
Εκεί η τελειότητά της θα αποκαλυφθεί.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Πόλεμος
Αγήματα
Βλήματα
Εγκλήματα
Θύματα
Κινήματα
Κρίματα
Νομίσματα
Πλήγματα
Στίγματα
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Πικρή αλήθεια
Αγάπη
Έρωτας
Ευτυχία
Ζωή
λέξεις με ουσία
γίνατε απλά
χάρτινα σημάδια
Κυκλοφορείτε σε μια
εικονική πραγματικότητα,
όπου ζηλόφθονα σας κατατρέχει
η χρονοσκιά.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Πέτρινη πόλη
Σε τούτη την πέτρινη πόλη
ο πόνος μου μένει βουβός.
Σε κάθε γωνιά της
φωλιάζει κι ένα δάκρυ.
Ενθύμιο τ’ ονείρου που χάθηκε
στα γκρίζα σύννεφα,
στους κόκκινους θολούς ποταμούς.
Σε τούτη την πέτρινη πόλη
τα σκοτάδια γυρεύω ν’ ασπρίσω
με μιαν ηλιαχτίδα δραπέτη
φερμένη από στάχτες
δύσκολων καιρών.
Τ’ όνειρο αναθάλλει
στην πέτρινη πόλη,
παλεύει το ψέμα που
λέγεται «ζωή».
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Παραλογίζομαι
Παραλογίζομαι…!
Στα πάντα ρέει η μορφή σου.
Το πέρασμα του Χρόνου
τη μυθοποιεί.
Άλλωστε…
έχει την υπογραφή σου!
Παραλογίζομαι…!
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Παγκοσμιοποίηση
Απατηλό μητρικό προσωπείο!
Δορυφόρε της σιβυλλικής αλλαγής
που έρχεται!
Η διφορούμενη έννοιά σου ξεγελά
και υπόσχεται…
Αναγγέλλεις την αναδόμηση της κοινωνίας,
κρύβοντας στο μανδύα σου
τον πόνο, τη θλίψη, την ανισότητα,
τον εξευτελισμό της παιδικής ψυχής.
Σύγχρονη Μήδεια, με πρόσωπο ειρηνικό
αλλά τη Νέμεση στη μεταλλική σου καρδιά,
ορίζεις τις ζωές μας,
σε μια πραγματικότητα εφήμερη, ουτοπική.
Σε μια πραγματικότητα απόλυτα ηλεκτρονική.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Ο χρόνος και το παιδί
Τα πάντα τρέχουν γύρω μας.
Ο χρόνος αέναος
μα στα χέρια μας λιγοστός
μας πιέζει αφόρητα.
Για χάρη του κρύψαμε το παιδί
καλά μέσα στην καρδιά μας,
μέσα στα όνειρά μας.
Μήπως και προλάβουμε…
Πόσο πιο όμορφα θα κυλούσαν
οι στιγμές αν αφήναμε
τούτο το παιδί να φωνάξει, να γελάσει,
να τρέξει, να δημιουργήσει
το δικό του παιχνίδι
με τη χαρισματική του αθωότητα!
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Ο χρόνος
Είναι μια ιδέα τόσο διάφανη
κι όμως μας κυριαρχεί
με το μυστήριό της.
Αποτυπώνει τις στιγμές μας
πάνω στο κορμί.
Φωτογραφίζει τα όνειρά μας
μέσα στην ψυχή.
Σαν ένα παράσιτο εξωτικό
που αναπνέει με τη σκέψη μας,
αισθάνεται με την όρασή μας,
εκπνέει τη στερνή μας στιγμή.
Μα πάντα μένει εκεί!
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Ο τελευταίος κρίκος
Ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας!
Πόσο τέλειος!
Βλέπει, γεύεται, μυρίζει τη φύση.
Σκέφτεται!
Μπορεί και εξουσιάζει τους άλλους
κρίκους. Τι δύναμη!
Τόσο μικρός μα συνάμα τόσο δυνατός!
Μα και πόσο ευάλωτος!
Η ματαιοδοξία και η έπαρσή της
τελειότητάς του τον απωθεί από
της φύσης το άκουσμα.
Κι εκείνη επαναστατεί.
Σαν τότε που γύρισε το περιστέρι
μ’ ένα κλαδί ελιάς.
Τότε που ψιθύρισε:
«Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ!»
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
