Κατερίνα Καριζώνη, Love

Love

Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει τους πνιγμένους μου έρωτες
από την οροφή του στάζει άλικο το αίμα
οι τοίχοι φλέγονται
μες στις ντουλάπες
σέρνονται χορταριασμένα νυφικά
κι ανάμεσά τους ωραίοι κρεμασμένοι
πίσω από παγωμένες κουνουπιέρες
κοιμάται διαμελισμένη η αγάπη μου.

Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει το τυραννισμένο μου μυαλό
οι μεντεσέδες του τρίζουν ασταμάτητα
ο άνεμος στον κήπο σε τρελαίνει
από τα δέντρα κρέμονται
αμέτρητες καρδιές αγαπημένων
–αλήθεια, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω τις καρδιές,
τόσοι ασυλλόγιστοι εραστές, αλίμονο–
και στα παράθυρα τα λυπημένα μάτια τους
φέγγουν κολλημένα σαν χριστουγεννιάτικα άστρα.

Σ’ αυτό το σπίτι
θα σε πάω κάποια μέρα.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Υψηλή ραπτική των πεθαμένων

Υψηλή ραπτική των πεθαμένων

Μαύρο βελούδο η νύχτα
τα αστέρια στρας
σατέν ντουσέζ το φεγγάρι
η μνήμη μια πιέτα βαθιά
γεμάτη νεκρές χρυσαλλίδες
στον βυθό των ονείρων
τα κρυστάλλινα γοβάκια της πεθαμένης.

Μα πώς να ντύσεις τη φυματική εργάτρια
τον τρελό του Αγίου Αντωνίου
τους σκοτωμένους, τους αλλόγλωσσους
σε τούτο το παραλιακό νεκροταφείο
με τα υφάλμυρα κόκαλα
δίπλα στα γκρεμισμένα παραθαλάσσια τείχη.

Βέλα από τούλι και πέρλες
στις άδειες κόχες των ματιών
μια πόρπη χρυσή στο κόκαλο του ώμου
για να κρατάει μια φανταστική εσθήτα
το μακιγιάζ σε απαλούς τόνους του τίποτα
τέλος
το διακριτικό άρωμα του κενού.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το σύνδρομο της Γκρέτελ

Το σύνδρομο της Γκρέτελ

Αυτή η εποχή μας παχαίνει
για να μας καταπιεί.

Χανς, γέρικό μου περιστέρι, πέτα απόψε
πάνω από τις σοκολατένιες στέγες των σπιτιών
και τα λοξά τηλεγραφόξυλα του μύθου σου
πες στους δικούς σου ότι ζω πάντα μονάχη
σ’ ένα μεγάλο σπίτι από γκρίζο παγωτό
δίπλα σε ζαχαρένιες καμπάνες
που δεν σταματούνε
και πως τελειώνει γρήγορα το φως
μέσα στο δάσος
σβήνει σαν αποτσίγαρο στο δέρμα σου
κι ακόμη πως τις νύχτες βρέχει δυνατά
μια άγρια βροχή από κουφέτα και διαβήτες
που καρφώνονται με ορμή στο βάθος των ματιών
να ’χουν μαζί τους ένα αδιάβροχο όταν χαθούν
να ’χουν στερεωμένο καλά τον σκελετό τους
σε πράγματα που αντέχουν στην απόσταση
και προπαντός σ’ αυτά
που τρεμοσβήνουνε σαν άστρα.

Κι εγώ ας κρύψω πάλι λίγα κόκαλα
απ’ τα ποιήματα
να ξεγελάσω την άσπλαχνη κυρία μου
που με ταΐζει για να με φάει
τον ερχόμενο χειμώνα.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το παλτό σου

Το παλτό σου

Χρόνια τώρα κρεμόταν στο σκοτάδι του μυαλού μου
βαρύ και απειλητικό το πανωφόρι σου
το διαπερνούσαν ρίγη από αιφνίδιους πυρετούς
θέρμες από ύπουλες αρρώστιες
πάνω του άνοιγαν πληγές κι αιμορραγούσαν
απ’ τις ραφές του γλιστρούσε πότε πότε
ένα παραπονεμένο φως.
Έσταζε χρόνια στο μυαλό μου το παλτό σου
δεν μπορούσε να στεγνώσει
όσο κι αν πάγωνε ο νοτιάς του χωρισμού
κι οι κρύες βραδιές στα αναρρωτήρια της μνήμης μου
όσο κι αν το φυσούσαν οι παλιές μας μέρες
κι η σκόνη από λυπημένες εκδρομές κοντά στη θάλασσα.

Έσταζε αίμα το παλτό σου
γέμιζε το στόμα μου, με έπνιγε,
λέρωναν τα χέρια μου, τα χρόνια μου
έπαιρνα τους δρόμους σαν τρελή
έτρεχα στα φαρμακεία
παντού νεκροί οι φαρμακοποιοί
παντού ναρκωμένοι οι νοσοκόμοι
παντού σκοτωμένο το αίσθημα.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το οθωμανικό πειθαρχείο

Το οθωμανικό πειθαρχείο*

Καμιά φορά στα όνειρά μου
επισκέπτομαι
το ερειπωμένο πειθαρχείο
των ψαράδικων
με δυσκολία ξεχωρίζω ένα φως
κάποιος μου γνέφει με μια λάμπα στην ομίχλη.

Ο κύβος ερρίφθη, ψιθυρίζει χαμηλόφωνα
κι ήταν φτιαγμένος από εύθραυστο υλικό
σπάζοντας σκότωσε χιλιάδες μανδαρίνους
σκότωσε όλα τα καλοκαίρια μας στους χάρτες
τις πιο λεπτές συγκυρίες των προορισμών
μετά από χρόνια θα μας εντοπίσουν στα αρχεία
σαν μία περίπτωση αναίμακτου στραγγαλισμού,
όπως ορίζουν οι θεσμοί της αυτοκρατορίας.

Το πειθαρχείο αποτελεί τόπο δυσάρεστο
το αναφέρουν άλλωστε σαφώς
και οι περιηγητές
είναι κι η μυρωδιά απ’ τα ψαράδικα
κάθε φορά που σηκώνεται ο αέρας του αιώνα.
Κι αρχιθαλαμηπόλος
που μας περιμένει βλοσυρός
μ’ ένα ποτήρι πόσιμο αίμα και σιρόπι.

* Πρόκειται για θεσμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αν το σιρόπι στο ποτήρι ήταν κόκκινο σήμαινε θάνατο διά στραγγαλισμού, αν ήταν άσπρο σήμαινε εξορία.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το μαρτύριο των δέντρων

Το μαρτύριο των δέντρων

Τα δέντρα είναι αρχαίοι
απολιθωμένοι χορευτές
που έπεσαν από τον ουρανό
τα φύλλα τους οι μνήμες κάποιας κίνησης αρχέγονης
αθόρυβοι βηματισμοί στην πίστα του φωτός
οδηγημένοι από τη μουσική της χλωροφύλλης
που ρέει στις μακριές ξύλινες φλέβες τους.

Τα δέντρα είναι πάντα στραμμένα
προς τον ουρανό
ελπίζοντας να αναληφθούνε κάποτε
στα βαλς του χάους
απ’ όπου έχουνε εκπέσει
στα μακρινά και φωταγωγημένα
ροκ εντ ρολ των άστρων
έστω στις χαμηλές καντρίλιες των πουλιών
κάθε φθινόπωρο όμως
που συνειδητοποιούν το αμετάκλητο
της πτώσης τους
και οι πόνοι της ακινησίας
αναζωπυρώνονται με τις βροχές
ρίχνουν με λύπη τα κιτρινισμένα φύλλα τους
και σχηματίζουν μελαγχολικά με τα κλαδιά τους
μεγάλους και ευλύγιστους σταυρούς.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το άγνωστο

Το άγνωστο

Το άγνωστο με τα παράξενα ρολόγια του
το άγνωστο με τα ασημένια του γοβάκια
φαγωμένα σ’ έρημες ακτές
σε διαδρομές πνιγμένες στην ομίχλη
παίζει με τις βούρτσες του
παίζει με τις ραγισμένες μας καρδιές
κάτω απ’ το δέντρο με τα αναμμένα αστέρια
κάτω απ’ το σπίτι με τα πληγωμένα παράθυρα
ανοίγει ένα κασελάκι με τη θλίψη των ματιών σου
και στιλβώνει τα τοπία
έτσι που να ’χουν την απόχρωση του χωρισμού
έτσι που να ’χουν την λαμπρότητα όσων χαθήκαν…

Συμεών, ας πούμε καλύτερα
πως τίποτα δεν θα έρθει
παρά μονάχα οι παλιοί μας φίλοι
φορώντας τα κεφάλια των αλόγων τους.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα τέρατα

Τα τέρατα

Τα τέρατα που σας κατοικούν
να τα φροντίζετε
τα τέρατα που σας τυραννούν
να τα αγαπάτε.

Όταν κοιμόμαστε
βγαίνουν απ’ το ανοιχτό μας στόμα
μαζεύονται στο σκοτεινό σαλόνι
και μιλούν
μιλούν με τις φωνές των πεθαμένων
τα τέρατα είναι νευρικά
δεν έχουν τρόπους
οι ανάσες τους παλιώνουνε τα πράγματα
το βλέμμα τους γδέρνει αθόρυβα τους τοίχους
ανοίγει πάνω μας έλκη και εγκαύματα.

Τα τέρατα
είναι δικά μου, τ’ αγαπώ,
ωστόσο τα μοιράζομαι με φίλους μου
πρόθυμα τους ταΐζω την καρδιά μου.

Καμιά φορά
όταν με φωνάζουν θυμωμένα
γράφω ποιήματα.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα γεροντάκια

Τα γεροντάκια

Πολύ μου αρέσουνε τα γεροντάκια
που ξεπροβάλλουν στον ήλιο
με τις ψάθινες καρέκλες τους
μοιάζουν με τσακισμένα πλοία
που τα σύραν στην ακτή.
Γι’ αυτό εκεί που κάθονται ήσυχα
ή φλυαρούν
βγαίνουν σιγά-σιγά κατάρτια από τα μάτια τους
από τα αυτιά τους απέραντα σκοινιά
ψηλώνουν οι λαιμοί τους σαν φουγάρα
και τότε αρχίζουν να βήχουν
μα δεν βήχουνε
σφυρίζουν σαν καράβια που σαλπάρουν
από το στόμα τους αναδύονται καπνοί.
Τρομάζουνε τα γεροντάκια
ξερνούν θαλασσινό νερό και μηχανέλαιο
έρχονται ασθενοφόρα, εμφανίζονται γιατροί
ντυμένοι σαν ωραίοι καπετάνιοι
τους ξαπλώνουν βιαστικά
σκίζουν τα φτωχικά τους ρούχα
και τότε βρίσκουν

μια ύποπτη αλμύρα στο στήθος
να τους τρώει την καρδιά
και μια σειρήνα ν’ αργοσβήνει στα πνευμόνια.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Σπόρος κριθής

Σπόρος κριθής

Ο σπόρος κρίθηκε
αυτοί οι ευάλωτοι φύλακες στη χώρα του καθρέφτη
φωνάζουν για βοήθεια.

Ακολουθήστε το μονοπάτι της ποίησης
εκεί θα βρείτε ένα πτώμα φιλικό
χαμογελάει ακόμη κάτω απ’ τις αμυγδαλιές
προσφέροντας μια χούφτα χιόνι
από τον περυσινό χειμώνα.

Ο υπηρέτης μας είναι τώρα συνταξιούχος
αλλά μας επισκέπτεται κατά καιρούς.
– Τα ποιήματά σας, κύριε, είναι η απόδειξη
ενός θανάτου αυστηρά προσωπικού
οι μνήμες σας, κύριε, είναι τα αποτελέσματα
μιας ασυνήθιστης αναμετάθεσης των φόβων.

Ο ρόλος μου είναι να υποδύομαι ονόματα
που προφέρονται μόνο με λυγμούς
ο φόβος μου είναι να ζω έξω απ’ τους χάρτες.

Πάρε με τώρα μαζί σου
ο γέρος νυχτοφύλακας κοιμάται βαθιά
δεν τον αναγνωρίζει το λαμπύρισμα των άστρων
ούτε καν τον αγγίζουν οι ψίθυροι
των ανοιξιάτικων νεκρών.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Ποτέ δεν θα τη φτάσω την καρδιά σου

Ποτέ δεν θα τη φτάσω την καρδιά σου

Στάζουν απόψε οι λέξεις απ’ τον ουρανό
στάζουν πάνω στις στέγες
στ’ αυτοκίνητα
στάζουν στα ρούχα μου, στο χάρτινο μυαλό μου
ποτίζουνε σιγά-σιγά τα ποιήματα
φαίνονται κάτι σπίτια με κόκκινα φανάρια
τρεις γέροι Κινέζοι στέκονται μπροστά τους
βαθιά μέσα στις τσέπες
κρύβουν τα κλειδιά τους
βαθιά μες στις καρδιές τους
κρύβεται η καρδιά σου
τους βλέπω από μακριά και τους ακούω.

Τι θέλουν εκεί κάθε φορά που γράφω ποιήματα;

Ποτέ δεν θα το λύσω τούτο το μυστήριο
ούτε θα πάρω στα χέρια τα κλειδιά τους
ούτε θα μπω στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια
ούτε ποτέ θα φτάσω την καρδιά σου
κι ας έρχονται κάθε φορά που σε θυμάμαι
κι οι τρεις με τις παράξενες στολές τους
και τις μακριές κρυστάλλινες γενειάδες.

Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη