Love
Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει τους πνιγμένους μου έρωτες
από την οροφή του στάζει άλικο το αίμα
οι τοίχοι φλέγονται
μες στις ντουλάπες
σέρνονται χορταριασμένα νυφικά
κι ανάμεσά τους ωραίοι κρεμασμένοι
πίσω από παγωμένες κουνουπιέρες
κοιμάται διαμελισμένη η αγάπη μου.
Έχω ένα σπίτι
που στεγάζει το τυραννισμένο μου μυαλό
οι μεντεσέδες του τρίζουν ασταμάτητα
ο άνεμος στον κήπο σε τρελαίνει
από τα δέντρα κρέμονται
αμέτρητες καρδιές αγαπημένων
–αλήθεια, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω τις καρδιές,
τόσοι ασυλλόγιστοι εραστές, αλίμονο–
και στα παράθυρα τα λυπημένα μάτια τους
φέγγουν κολλημένα σαν χριστουγεννιάτικα άστρα.
Σ’ αυτό το σπίτι
θα σε πάω κάποια μέρα.
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001) της Κατερίνας Καριζώνη
Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη