Γιώργος Αλισάνογλου, Η ζωγραφιά

Η ζωγραφιά

Πάντα στο ίδιο μέρος
στο ίδιο μέρος σε συναντώ–
γωνία Παύλου Μελά και Ομονοίας
Να περιμένεις στον πολύ ήλιο
με μια πελώρια ζωγραφιά στον ώμο
σαν πόλη
Οι τοίχοι της ασβεστωμένοι πολλάκις
και πάνω τους δαχτυλιές
από φθαρμένη νύχτα και τυπογραφείο
κι η ζωή σου ν’ αργοσαλεύει
λίγο παρακεί σαν σημαία
Λέγε∙ Λέγε–
ποιανής πόλης σημαία είσαι
και πόσος θάνατος σε βρήκε;

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Ορφάνια

Ορφάνια

Τα περάσματα των δρόμων
που αγάπησα∙
οδυνηρά–
η βλάστηση και οι κήποι
γίνανε πολυκατοικίες και λησμονιά
στοιβαγμένες οι άλλοτε
μεγάλες Ιδέες
σε αυταπάτες
–καταχωνιασμένες δυο μέτρα κάτω
από λάδια και μπετό–
και οι ήρωες των βιβλίων μου
δέντρα στις λεωφόρους
ευτυχώς-ευτυχώς αειθαλή
ο Αναγνωστάκης – ο Χειμωνάς
ο Ασλάνογλου – ο Καρούζος
Πολλή Άνοιξη πέρασε από τότε
κι έχω χρέος να μιλήσω–
μα δεν ξέρω πού∙
πού να εμπιστευθώ
την αλήθεια τους

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Ακάνθινη πόλη

Ακάνθινη πόλη

Η πόλη που διέσχιζε τις πόλεις σαν έπεφτε η νύχτα
περπάταγε αργά – στις μύτες των σπιτιών της με πέλμα γυμνό
η απελπισία της φωταγωγούσε τον ουρανό αστερόεντα τόξα
και στην πλατεία της βρισκόμουν κι εγώ σαν άγαλμα πασαλειμμένο με ποτάσα

όλο και πηγαίναμε προχωρώντας πλάι πλάι με τα ταξιδιωτικά περιστέρια
οι άνεμοι μας έστελναν τα εφεδρικά τους φιλιά και τις πλάγιες σημασίες τους

έψαχνε η πόλη την κεφαλαιώδη –τη μοναδική συνάντηση της ύπαρξής της–
κι εγώ μαζί της
κάποια νυχτιά –σ’ ένα βράχο έξω απ’ τη Σύρο θυμάμαι–
μας αποκαλύφθηκε μια θέα (ή θέα) με ό,τι πιο γήινο διαθέτει
η Αφροδίτη μισόγυμνη στο βραχάκι κι εκτεθειμένη σαν γένεση
να προσπαθεί να υπερασπισθεί τον Αινεία –τον γιο που είχε αποκτήσει
από έναν τσοπάνο–
και γύρω της ένα ολόκληρο κοπάδι πρόβατα και κατσίκες και χλόη πολλή

ο τσοπάνος πλάι –στα πενήντα μέτρα–
σ’ έναν άλλο βράχο μες στο βαθύ κύμα –και κρεμασμένος
απαγχονισμένος απ’ την αγριελιά που βρίσκονταν γυρτή
τόσο σκληρός και συνάμα ωραίος–
και γύρω του και από κάτω αγκάθια – πυκνά αβυσσαλέα αγκάθια∙ βαθιά
στα πλάγια ενός όντος

τα μάτια του ορθάνοιχτα και να στραφταλίζουν ένα φέγγος απόκοσμο
μου ’ριξε μια ματιά δυνατή γεμάτη κατανόηση σα να ήξερε–
Κι εσύ άγαλμα είσαι στην πόλη σου!

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Ο ποιητής Τσελάν

Ο ποιητής Τσελάν

Σ’ ένα από κείνα
τ’ ακατοίκητα σπίτια
κάποιοι φαίνεται να διασκεδάζουν
Είναι το σπίτι
που κάποτε ο ποιητής Τσελάν
διέπραξε φονικό—
Αυτομόλησαν οι διακορεύσεις∙
κίτρινη ομίχλη τα χρόνια
που ήρθαν
Χτύπησαν λάθος πόρτα
οι προφήτες
Ο δολοφόνος γύρισε
στον τόπο του εγκλήματος
και οι νεκροί-υπνοβάτες
συμφιλιώθηκαν
με παρελθόν και με θάνατο
που απόψε
τους εκτέλεσε
για δεύτερη φορά

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου: Ό,τι υπήρξαμε

Ό,τι υπήρξαμε

Ό,τι υπήρξαμε–
κρυμμένοι
πριν το φως
Αφουγκραζόμενοι παράξενες
αισθήσεις κατάσαρκα–
Αντηχούσε το αδιέξοδο
πίσω από εικόνες
που ακόμα δεν είχαμε πλάσει–
Μονάχα την ώρα
που θα βγαίναμε στο φως
θα αποκαλύπτονταν η κάθετη συνήθεια
του είμαστε
Μα οι ώρες ήρθαν ανάποδα–
εικόνες ποτέ δεν είδαμε
μόνο στο βάθος ίχνη πρωτόγονου φωτός
παραμένοντες οριζοντιωμένοι–

δεν αναγνώρισε κανείς τον άλλον
μες στο σκοτάδι–
δεν γεύτηκε το νόστιμον ήμαρ
αγγιζόμασταν γλώσσα γλώσσα
Όπως νεκροί με νεκρούς

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Μνημολόγιον

Μνημολόγιον

Το ταξίδι ένα τάμα μοναχό για το όνειρο
η θάλασσα που σκόρπισε αναίτια
το αίμα της στο θάμπος
Πόσο κρατάει το ταξίδι;
«Όσο το θάμπος»
Χαϊδεύοντας τους άγνωστους νεκρούς
τα ονειρώδη αφροδίσια σώματα
στα παγερά σου κύματα
Ένα βλεφάρισμα
απ’ τον αφύλαχτο αέρα
τρελαίνεται το φως κι ανθίζει
μνήμη
Πώς να υπολογίσεις
εν προόδω
την απόσταση ως το σκοτάδι;

Από τη συλλογή ακάνθινη πόλη (2006) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Σημάδια στην άμμο

Σημάδια στην άμμο

Του έρωτα τα άπειρα σημάδια
όσα και τ’ άστρα στο σύμπαν,
Τα διαλυμένα μυαλά των τρελών,
Η καταστροφή της νύχτας
από απρόσμενη αμμοθύελλα στη Σαχάρα
Οι νεκροί που σημαδεύουν
το χώρο με τη σιωπή τους,
Ο φόβος εκκολαπτόμενων βρεφών
που στάζουν βακτηρίδια,
Τα υγρά φιλιά της άνοιξης
αντίκρυ στα ξερά φύλλα του φθινοπώρου,
Οι άγριες καλλονές που χρωματίζουν
τις παραλίες το καλοκαίρι,
Τα παθιασμένα «σ’ αγαπώ» που ξέχασες να μου πεις,
τα μυρμήγκια που μεταφέρουν τη σοφία του κόσμου απ’ άκρη σ’ άκρη,
Ο θάνατος του πνεύματος
από την υπερβολική μόρφωση,
Τα συναρπαστικά ξωτικά που κρύβονται
πίσω από τις βελανιδιές και ταράζουν
τα μυστηριώδη όνειρα τη νύχτα,
Τα παγωμένα μάτια που καρφώθηκαν
στη μνήμη και τη ράγισαν
Η ελευθερία που κρέμεται στο τσιγκέλι
σαν τομάρι σε τιμή ευκαιρίας,
Το κάθε όνειρο ένας κόκκος άμμου,
φτιάχνει μια έρημο ψυχής.
αυτή που τώρα διαβαίνω.
Όταν ο άνεμος τη σβήσει
θα είμαι εκεί!

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου: Εκείνοι που ξέρουν…

Εκείνοι που ξέρουν…

Ένα πράγμα που φοβόμουν
από τότε που άρχισα να
καταλαβαίνω τον εαυτό μου,
ήταν να μη γίνω «ποιητής».
Μην κλειστώ σε κάνα δωμάτιο
και ψαχουλεύω θάλασσες,
αστέρια και παλάτια χρυσά
σύμβολα της φαντασίας.
Μην θολώσουν τα μάτια μου
και πλασάρω απόψεις με στιλ.
Μη με χρησιμοποιήσει καμιά
ύπουλη ράτσα μεγαλοεκδότη
και γίνουν οι κραυγές μου ψίθυροι
για ν’ αποκοιμίζω τα όνειρό μου.
Μη με βάλουν σε μέτρο και μελωδίες
και γίνω φάλτσα μουσική.
Έχουν τον τρόπο τους αυτοί
να κάνουν την οργή πολιτισμό
και τους φόβους φτηνή κουλτούρα
για τα αυτιά των ψεύτικων
μεγαλοαστών.
Έτσι κι αλλιώς, όλα τα ποιήματα
τελειώνουν εκεί που αρχίζει
ο πολιτισμός τους και ξαναρχίζουν
μόλις τα αφουγκραστεί η νύχτα.
Προσπαθούν να τ’ αγγίξουν, μα δεν μπορούν.
Εκείνα ανασαίνουν μέσα στις ψυχές
εκείνων που ξέρουν…

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Απώλεια στιγμής

Απώλεια στιγμής

Η γραφομηχανή κάλπαζε σαν άγριο
ατίθασο άλογο που ποδοπατούσε
τα διαμελισμένα μου μηνίγγια…
Περπατούσε σαν πληγωμένος ακροβάτης
πάνω στα τεντωμένα νεύρα
του μυαλού μου που τα σάπιζε
η ιδρωμένη μέρα…
Ξαφνικά, οι λέξεις σβήστηκαν απ’ το χαρτί,
και με τρόπο παράξενο,
η κενή σελίδα σχίστηκε στη μέση
και πυκνή σιωπή απλώθηκε παντού.
Το φεγγάρι τρομαγμένο, χύθηκε μέσα
στο ανοιχτό παράθυρο του δωματίου
και πάνω στο ασημένιο φόντο
χιλιάδες όνειρα σκορπίσαν στον ορίζοντα.
Όνειρα αβέβαια, ματωμένα
Πινελιές σκέψης που συνθλίβονταν
στο άδειο καγκελωτό κρεβάτι.
Σύγχυση στιγμής… αμηχανία…
Καμία επίκληση (για ποιον;)
Καμία λέξη (για ποιον;)
δεν καταλαγιάζει τον φόβο της αβεβαιότητας…
Η στιγμή περνάει και χάνεται,
δίχως να ζητήσει συγγνώμη!

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου: Σκέψεις γραμμένες με… πινέλο

Σκέψεις γραμμένες με… πινέλο

Ζωγραφίζω χιλιάδες πουλιά σταυρωμένα πάνω στο φόντο της νύχτας
Ζωγραφίζω σκέψεις που πια δεν τολμώ να κάνω…
Σκέψεις που τρέχουνε πιο γρήγορα απ’ τη μέρα που έφυγε και δεν την προφτάνω
Κρυμμένες τόσο βαθιά κάτω από την ορφάνια του παιδιού που με χλευάζει…

Ζωγραφίζω πράγματα που ο νους δεν τα χωράει
Μια πριγκίπισσα που μ’ ένα κρίνο στην καρδιά της ξεψυχάει
Ζωγραφίζω τα πολλαπλά πρόσωπα του διπλανού μας θανάτου
Καθισμένος στην πλάτη του σύμπαντος, ένα γαλάζιο βράδυ Σαββάτου.

Ζωγραφίζω τη μοναξιά της δίπλα πόρτας σε χρώμα θαλασσί
Και τον χάροντα σαν γέρο να πίνει φτηνό κρασί…
Έξω απ’ των ματιών μου τη σιχασιά
να προσμένει χρόνια τώρα, μα να μην μπορεί να μπει!

Ζωγραφίζω μια υδρόγειο σφαίρα και εγώ στο κέντρο
Να πλανώμαι στις πέντε ηπείρους αγκαλιά μ’ ένα δέντρο
Γεμάτο με πολύτιμους λίθους, σαν δισάκι πάνω στον ώμο
Να με ταξιδεύει σ’ άλλους καιρούς
και να βρέχομαι απ’ το χρόνο

Ζωγραφίζω ένα ψυχεδελικό δράμα όλων των αισθήσεων
Που μου δίνει έμπνευση ακόμα πιο μεγάλη, για να ζωγραφίζω
Τους βουβούς κυκλώνες αγάπης,
τους εραστές των παραισθήσεων
Γιατί κι εγώ, απ’ αυτούς είμαι ένας το πινέλο σαν αγγίζω…

… και ζωγραφίζω, εκατομμύρια ροζ καρδιές,
που γράφουν Σ’ ΑΓΑΠΩ
Και κάπου εκεί, βρίσκω εσένα. Καθισμένη στα σκαλοπάτια του Απόστολου Παύλου
… να με περιμένεις, ενώ πάλι άργησα στο ραντεβού, γιατί ήθελα απλώς να ζωγραφίσω!…

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, Ένα ποίημα που κόσμος δεν θα διαβάσει…

Ένα ποίημα που κόσμος δεν θα διαβάσει…

Σκεφτόμουν όλη νύχτα
την υπόθεση του ποιήματος αυτού.
Μα πιστεύω δεν είναι αυτό
ακριβώς που ο κόσμος θέλει
να διαβάσει…
Θα μπορούσα να προχωρήσω
μα βλέπετε δεν είναι πια
στη μόδα να ελπίζεις
σε ξωτικά και οπτασίες
που θα φτιάξουνε τα όνειρά μας
Μαζικές εκτελέσεις
στο σπίτι μας δίπλα, άδειες λέξεις
στον εκδικητικό αέρα,
όρκοι που δεν χωράνε στη γη
που ετοιμάζεται να εκραγεί
από θύματα της ύλης
«αθώους» εκπορνευτές της σάρκας,
άστεγους που κοιμούνται κάτω
από τα όνειρα που στάζουνε ντροπή,
σκέψεις που χάνονται στο σκοτάδι,
αδέσποτα σκυλιά που φαντάζουν γραφικά
κάτω από τα πλαστικοποιημένα φωτάκια νέον,
αμέτρητες κεραίες στις γκρίζες ταράτσες
που η κάθε μια εκπέμπει στον αέρα
το ξεχωριστό «σίριαλ» κάθε σπιτιού,
και τόσα άλλα που δε γράφονται
γιατί δεν τα χωράει το λίγο του κόσμου.
H αιτία αυτού του ποιήματος
μπορεί να μην έχει καν σημασία
αφού το έντυπο που το φιλοξενεί
θα γίνει σε λίγο ανακυκλώσιμο χαρτί
ή ίσως σπίρτο, οδοντογλυφίδα,
όμως ευχαριστώ τον Γιώργο Χειμωνά
που μου θυμίζει το τι απόμεινε μέσα στην ψυχή.
Δεν σκέφτηκα κάποιο τέλος για το ποίημα αυτό,
αφού τίποτα δε θ’ άλλαζε την κυρίαρχη κατάσταση…
Όμως ας μην κλαίμε για πράγματα παραμελημένα
… έτσι κι αλλιώς, για όλους υπάρχει μια θέση
στον ουρανό.

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Γιώργος Αλισάνογλου, [Στα σύνορα της λογικής μου…]

Στα σύνορα της λογικής μου,
χύνω το μαύρο της νύχτας
και το κίτρινο της μέρας μέσα στο σκαλιστό
μπακιρένιο μπρίκι…
Τα ανακατεύω με λίγο μολυσμένο αέρα
και με περισσότερες έγνοιες.
Τα αφήνω στο γκαζάκι να βράσουν
αρκετή ώρα, και ξαφνικά,
λίγο πριν το καταλάβω,
μέσα με μαζοχιστική ευωδιά,
βλέπω να κοχλάζουν βάναυσα
ανθρωπάκια, ματωμένα συναισθήματα,
ένοχα ταξίδια, γερασμένοι Θεοί,
και δυο πελώριες κόρες ματιών,
να με κοιτάν περίλυπα, σαν δυο φουσκάλες
πονεμένης ευτυχίας…
Χύνω το μείγμα στο πορσελάνινο φλιτζάνι,
ανάβω τσιγάρο, και ατενίζω τον κόσμο
καθισμένος στην πλάτη της αμφιβολίας,
έχοντας μια λέξη σφηνωμένη
στην κόψη των χειλιών: Καλημέρα…

Από τη συλλογή Άηχες κραυγές (2001) του Γιώργου Αλισάνογλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Αλισάνογλου

Χαρά Χρηστάρα, Σε σιωπή

Γιώργος Χατζηνάσιος & Ντίνος Δημόπουλος, Ήλιε μην κοιτάς
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Διαδρομή (1973)

Σε σιωπή

[Ενότητα Το παρασύνθημα ξεχάστηκε]

Κύματα-κύματα η οργή
Ξυπνώ στο σκαλοπάτι της ανάμνησης
Σπρώχνει από μέσα το αλέτρι του ο πόνος

Οι ιδιωτικές στιγμές μου ράβονται
στο πανωφόρι του πλήθους
Τι να περιμένει η αγάπη
παρά το άλλο της πρόσωπο–
το μίσος;

Η θλίψη σπάει το κούτελό της στις σελίδες
Θα απαντηθεί άραγε η ερώτηση
που βάλθηκε να τρέχει αλαφιασμένη
στους δρόμους της πόλης
ξεπηδώντας από τη βαθιά ρωγμή του κεφαλιού μου;

Θα βρει ποτέ ανακούφιση η αμφιθυμία
που λιώνει με τα πέλματά της
κάθε βεβαιότητα;

Μέσα στη σιωπή, ξέρεις,
θα ηχήσουν τα λόγια
που αλληλοσκοτώνονται να πάρουν τη σειρά τους

Από τη συλλογή Οπτικό πεδίο (2002) της Χαράς Χρηστάρα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χαρά Χρηστάρα

Γιώργος Σαραντάρης & Μάνος Χατζιδάκις, Ποιος είν’ τρελός από έρωτα

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ποίηση: Γιώργος Σαραντάρης
Τραγούδι: Φλέρυ Νταντωνάκη
Δίσκος: Ο Μεγάλος Ερωτικός (1972)

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα
ας κάνει λάκκους την αυγή
να πάμε εκεί
να πιούμε τη βροχή

Μια που εμείς σ’ όποια στέγη αράξουμε
σ’ όποιαν αυλή
ο άνεμος χαλνάει τον ουρανό τα δέντρα
κι η στείρα γη
μέσα σ’ εμάς βουλιάζει

Ποιος είν’ τρελός από έρωτα
ας κάνει λάκκους την αυγή
να πάμε εκεί
να πιούμε τη βροχή

Δημήτρης Ποταμίτης, Τα μοναχικά παιδιά

Paul McCartney & John Lennon, Eleanor Rigby
(τραγούδι: The Beatles / δίσκος: Revolver (1966))

Τα μοναχικά παιδιά

Φως τελευταίο στην άκρη του καλοκαιριού
Και σχίνα μυστικά που ευωδιάζουν κορίτσια
Και χίλιες δυο χιλιάδες άνθρωποι φύλλα αγέρας
Και χαμόγελα που σβήνουν με την πρωινή βροχή

Ήρθες σ’ ανύποπτη εποχή
Εποχή της θάλασσας και του καλοκαιριού
Σε ματωμένα πάρκα
Σκοτεινά υπόγεια
Σε διακρίνω
Να στροβιλίζεσαι χορεύοντας τη ζωή σου
Ένα δύο τρία
Ένα δύο τρία
Αλήθεια υποφέρεις τόσο πολύ;

Από πού ήρθες
Ανάμεσα από κεραυνούς και θύελλες
Κίτρινα φύλλα και μουσική
Για να δακρύσεις
Για να είσαι μόνη
Για να ματώσεις τις καλοκαιρινές ώρες μου
Η χούφτα μου είναι ζεστή σαν το πατρικό σου τζάκι
Κάνε ένα βήμα κι εσύ
Να μη χαθούμε στην πρωινή ομίχλη
Και το χρόνο που σου αντιστέκεται κάρφωσέ τον
Είναι δικό σου απόκτημα οι εποχές
Πρέπει να παραμείνουμε μια έκπληξη
Για να νικήσουμε την ερημιά μας.

Σε περιμένω
Με την κρυφή μας μοίρα στα μάτια μου
Από το μυστικό κόσμο της θάλασσας σε περιμένω
Να γίνεις δικό μου συμπλήρωμα – μουσική μου προέκταση
Δικός μου παράφορος λόγος – δικό μου καλοκαίρι
Με την κρυφή μας μοίρα στα μάτια σου

Από πού ήρθε αυτή η μουσική
Αυτό το θρόισμα των φύλλων
Αυτό το σύννεφο
Από πού ήρθε αυτή η γεύση της πικρής αροδάφνης
Να μας ενώνει και να μας χωρίζει κάθε καλοκαίρι
Από πού ήρθες λοιπόν
Με τούτα τα μοναχικά παιδιά συντροφιά σου
Αλήθεια
«All the lonely people
where do they all come from?»

Από τη συλλογή Το αρχαίο σαξόφωνο (1978) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Δημήτρης Ποταμίτης, Ο Άλλος Δημήτριος

Νίκος Τάτσης & Κώστας Παπαγεωργίου, Παπαρούνα
(τραγούδι: Ελένη Βιτάλη / δίσκος: Άιντε και φύγαμε (1979))

Ο Άλλος Δημήτριος

Με τη ζωή στο πέλμα της νύχτας, πέντε χρονών παιδί, άκουγα τη μητέρα να λέει πως τα πουλιά είναι λευκά, μόνο λευκά. Έμαθα τότε ν’ αψηφώ τα χρώματα, ώσπου μια κόκκινη παπαρούνα μου έδειξε το μέρος όπου τα πράγματα κηλιδώνονται.

Άρχισα να γίνομαι άντρας, όμως στα χέρια μου γλιστρούσε η αμφιβολία, αν πρέπει να ονειρεύομαι φτερωτά ψάρια και φλεγόμενες θάλασσες. Τέλος, κυνήγησα τη χίμαιρα, ως τη σπηλιά που πέρσι πνίγηκε ακόμα ένας άντρας.

Τώρα είμαι ο Άλλος Δημήτριος, εντεταλμένος κατά της φορμάικας και των πολιορκητικών μηχανών. Όμως τα χέρια μου δεν υποφέρουν πια άλλους νεκρούς ελέφαντες. Ακόμα κι ένα σύννεφο να περάσει, με πληγώνει.

Από τη συλλογή Ο Άλλος Δημήτριος (1970) του Δημήτρη Ποταμίτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Δημήτρης Ποταμίτης, Ποιήματα 1964-2003 (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 2007)

Τάσος Πορφύρης, Λαϊκή αγορά

Αργύρης Κουνάδης & Μιχάλης Κακογιάννης, Την είδα ξανά (με τον Γιάννη Βογιατζή)

Λαϊκή αγορά

Μυρωδιές από ζαρζαβατικά και φρούτα τον γύριζαν
Τριάντα τόσα χρόνια πίσω δεκαεξάχρονο αγόρι
Ξαπλωμένο πλάι στο ποτάμι αγριοπερίστερα
Κόβοντας το διάστημα σε πλατιές λωρίδες
Ο χρόνος χρειαζόταν επιδέσμους για τις πληγές του
Στην ιτιά ο πόνος του αηδονιού μποστάνια
Μ’ όλα τους τα υπάρχοντα παράδεισος κι ο θόρυβος
Του νερού ισοκράτης της Βιβλικής συμφωνίας
Βατομουριές γέροντας τα αιμάτινα κλωνιά τους
Στο νερό νάρκισσοι κι η Τζούλια στ’ άσπρα
Να ’ρχεται απ’ το μονοπάτι παλιέ καημέ
Μνήμη από μπομπότα μέλι κι άγουρο
Φιλί εικόνες και μυρωδιές τον πολιορκούν ως
Το άλλο τετράγωνο με τα μεγάλα κτίρια ρουφιάνοι
Θυρωροί κλητήρες καρφιά τον υποδέχονται
Ενώ πίσω του βουίζει απειλητικό –ώριμα
Θυμωμένα στάχυα– το χαμένο καλοκαίρι.

Από τη συλλογή Η πέμπτη έξοδος (1980) του Τάσου Πορφύρη

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Ρίτα Μπούμη-Παπά & αδελφοί Κατσιμίχα, Υπόγειο

Υπόγειο

Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Ποίηση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Ζεστά ποτά (1985)

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού ’σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα
σ’ έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ’ έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ’ τη νιότη σου
γι’ αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου ’φερε ο Μιλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

Γιάννης Μαρκόπουλος & Μιχάλης Κατσαρός, Την εικόνα σου (με τον Νίκο Ξυλούρη)

Την εικόνα σου (Χρώματα κι αρώματα)

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στίχοι: Μιχάλης Κατσαρός
Τραγούδι: Νίκος Ξυλούρης (πρώτη εκτέλεση από τον Γιάννη Μαρκόπουλο)
Δίσκος: Τα τραγούδια του νέου πατέρα (1972)

Την εικόνα σου σεβάστηκα
στη φλόγα δεν εκράτησα
την εικόνα την καλή
θα σου φέρω μιαν αυγή

Χρώματα χρώματα
άσε τα καμώματα
χρώματα χρώματα
χρώματα κι αρώματα

Την εικόνα σου σεβάστηκα
και κράτησα
και τα χέρια μου θα ενώσω
πριν στη ζητιανιά τη δώσω

Χρώματα χρώματα
χρώματα κι αρώματα
χρώματα χρώματα
άσε τα καμώματα