Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Αθανασία
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Αθανασία (1976))
Μηδέν
Μην επαίρεστε ποιητές
μη μονοπωλείτε την αθανασία.
Είναι κι αυτή μια φαντασίωση του μηδενός
που θα σας καταπιεί.
Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή
Μάνος Χατζιδάκις, Μια πόλη μαγική (ορχηστρικό) [έργο: 30 νυχτερινά (1983)]
Η πόλη
Η πόλη δε θα αντέξει
Τόσες ανασκαφές
Τόσες αλλαγές
Τόσες πορείες πάνω της
Τόσα νερά υπόγεια
υποθαλάσσιες αρτηρίες
και εκσκαφές αναμνήσεων
Τόσα δηλητήρια
κι αυτοκίνητα να φεύγουν
και να έρχονται δίχως διέξοδο
και φωνές και παρακλήσεις
Και τρένα και εκτροχιασμούς
πάνω στο σώμα της
για ένα κέρμα
για ένα φως που έσβησε
για ένα μήνυμα που δεν ελήφθη
Η πόλη είσαι εσύ
Πόσο να αντέξεις
Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009) της Μαρίας Καρδάτου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου
Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Χρόνε νυχτοπούλι παγερό
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Χειμωνιάτικος ήλιος (1987))
Οι μέρες του ποιητή
[Ενότητα Οι μέρες του ποιητή]
Πέρασε πάλι κάμποσος καιρός χωρίς να έχει γράψει τίποτα
εκτός από κάτι σκόρπιους στίχους περιαστικούς
ασύνδετους ανίσχυρους ανέκφραστους…
Οι μέρες τώρα σπεύδανε τρέχοντας αενάως
ώσπου να ξυριστεί, έφτανε ήδη μεσημέρι
ώσπου να γευματίσει, ο ήλιος έδυε κι άιντε πάλι ερχόταν
η άλλη μέρα, όμοια φευγαλέα και κενή.
Εκείνος διάβαζε πολύ άκουγε το ραδιόφωνο πήγαινε βόλτες
στους κήπους κάθονταν σε καφενεία απόκεντρα
πέρναγε ήσυχα ήρεμα ακύμαντα ακίνητα
ενώ τώρα και οι νύχτες τρέχανε πιο γρήγορα
ώσπου να δει το πρώτο όνειρο γίνονταν μεσάνυχτα
ώσπου να απολαύσει το μεγάλο, το καλό, ερχόταν το πρωί
κουτρουβαλώντας έφευγε πια ο χρόνος απ’ τα χέρια του
κι όλο και πιο κοντά σίμωνε το μεγάλο γεγονός.
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009) του Γιάννη Καρατζόγλου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου
Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Τι να γίνεται ο κυρ-Φώτης
(ενορχήστρωση: Δήμος Μούτσης, τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος: Επιστροφή (1970))
[Ενότητα Ψυχοσάββατο (1998, 2003, 2012)]
Ψυχοσάββατο
Παππού Γιώργο, γιαγιά Αγγελική, γιαγιά Λοξία,
Ιωάννα και Αρίστη, Γιώργο και Κώστα,
Μυρτώ, Ειρήνη και Ευφημία,
κυρ Φώτη και μπάρμπ’ Ανδρέα,
Μηνά, κυρ Γιάννη και θεία Κλειώ,
Χρυσάνθη, Τριαντάφυλλε και Νίκο,
αναπαυθείτε εν ειρήνη.
Εμείς, εδώ κάτω, ακόμα πολεμούμε αδίκως.
Ψηνόμαστε στο ακατανόητο καμίνι του εφήμερου
και σας μνημονεύουμε.
Σας φέρνουμε δίπλα μας,
τις λίγες στιγμές που αναπαυόμαστε,
γαληνεύουμε,
και πάλι συνεχίζουμε τον μάταιο αγώνα μας.
Από τη συλλογή Ντόρτια (2012) του Παναγιώτη Γούτα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Γούτας
Μάνος Χατζιδάκις, Όνειρο παιδιών της γειτονιάς
(τραγούδι: Γιώργος Μαρίνος / δίσκος: Οδός ονείρων (1962))
Μείνε όπως είσαι
Μείνε όπως είσαι, μικρή μου
ένας κρίνος που μοσχομυρίζει
κι απλώνει τ’ άρωμά του
μες στη βρομιά της πόλης
ένα αγριολούλουδο που μαραίνεται
στο πρώτο ανθρώπινο άγγιγμα
ένα ρόδο του Μαγιού
που ρίχνει τα πέταλά του
όταν οι άλλοι το πληγώνουν.
Μείνε όπως είσαι
αθώα, αγνή, ένα παιδί
για πάντα.
Αφιερώνεται
στη μνήμη
του πατέρα μου
Από τη συλλογή Επιλογές (1986) της Φανής Αθανασιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου
Μάνος Χατζιδάκις & Μιχάλης Μπουρμπούλης, Το παλιό σπίτι
(τραγούδι: Στέλιος Μαρκετάκης / δίσκος: Για την Ελένη (1978))
Στο σπίτι της εγκατάλειψης
Στο σπίτι που δεν μπαίνει ο ήλιος,
στα σπίτια που μυρίζουν εγκατάλειψη
θ’ αφήσω να ξεχυθούν
τα πιο τρυφερά λόγια μου.
Να ζεστάνουν τους τοίχους
να στεγνώσουν την υγρασία.
Θα κόψω αγριολούλουδα απ’ το δάσος
θα στολίσω τις παγωμένες κάμαρες
να σκορπίσει παντού
το άρωμα της ζωής.
Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη
Manos Hadjidakis, Waltzing with my shadow (album: Gioconda’ smile (1965))
Σκιές
Τα λόγια τα τρυφερά
που ποτέ δεν ειπώθηκαν
έτρεξαν και πνίγηκαν στο ποτάμι.
Τα χέρια τα αδέξια
που δε με κράτησαν
παρέλυσαν.
Το ψυχρό βλέμμα
που με υποδεχόταν
βυθίστηκε στο σκοτάδι.
Θαρρείς και σε καταράστηκα
περίεργη σκιά ανθρώπου
που είχες και δεν είχες
αγάπη μέσα σου
που υπήρχες
χωρίς να υπάρχεις.
Από τη συλλογή Κρίσιμες στιγμές (2010) της Λήδας-Βασιλικής Θέμελη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Λήδα-Βασιλική Θέμελη
Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Ο χορός των σκύλων
(τραγούδι: Μάνος Χατζιδάκις & Αλίκη Καγιαλόγλου / δίσκος: Αντικατοπτρισμοί (1993))
Σκύλοι
Κάθε μέρα η ίδια σκηνή
Τρεις σκύλοι στο απέναντι πεζοδρόμιο
παίζουνε πρέφα
Ο ένας συνήθως κλέβει
με ύφος κατεργάρικης αθωότητας
αλλά δεν κερδίζει την παρτίδα
Οι άλλοι δύο
εύπιστοι εκ γενετής
χαζολογάνε δεξιά αριστερά και
γρυλίζουν σε καμιά περαστική γάτα
απολαμβάνοντας τη ραστώνη του μεσημεριού
Κοιτάζουν με απορία
τ’ αγριεμένα σούρτα φέρτα
και ξύνουν τ’ αχαμνά τους
προς ένδειξη κατανόησης
στον πόνο των παπουτσιών
Ατέλειωτες παρτίδες
ανακούρκουδα στο πεζοδρόμιο
με στοιχήματα ζωής και θανάτου
για τα μερμήγκια τις πεταλούδες και τα όνειρα
Κι όταν το ποδοβολητό των ελλόγων
καταντάει ανυπόφορο
τα μαζεύουν και φεύγουν
με τις ουρές στα σκέλια
και τις καρδιές παραμάσχαλα
Θα μου πείτε: σκύλοι είναι
Η απόχη του μπόγια
πάντα ετοιμοπόλεμη
καραδοκεί
την ελάχιστη αλλαγή περιμένοντας
Τη μοιραία παρτίδα.
Από τη συλλογή Μάσκα οξυγόνου (2011) της Στέλλας Γεωργιάδου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Γεωργιάδου
Μάνος Χατζιδάκις, Το τραγούδι της Ευρυδίκης (με τη Νάνα Μούσχουρη, 1960)
Ο Ορφέας στον Άδη
Στης Ευρυδίκης την αγαπημένη αγκαλιά ποθείς αναπαμό
Θεόμορφη η ματιά σου δόθηκε εκείνη πάλι ν’ αντικρίσει
Η λύρα η γλυκόλαλη τον τρομερό ημερώνει τώρα πηγαιμό
Πλανεύοντας γαλήνια τη λήθη που εσέ πασχίζει να τυλίξει
Πίνεις αργά, θρηνώντας, το αίμα της δικής σου της καρδιάς
Που σ’ επιστρέφει αγωνία φρικτή στης Περσεφόνης το βασίλειο
Ευρυδίκη, ω! Ευρυδίκη εσύ! στης μαγεμένης τ’ όνειρο ματιάς
Με τι ψυχή ν’ αντιπαλέψεις το φοβερό του Άδη το μυστήριο;
Θλιμμένα ηχεί στο σκότος του αηδονιού η γλυκύτατη επωδός
Τα δένδρα, πεθαμένα στέκουνε κορμιά, μαύρο ποθώντας αίμα
Ορφέα! Ορφέα! δύστυχε εσύ, στη φρίκη, πώς βαδίζεις μοναχός!
Ανατριχιούν τα ζοφερά να πουν και τ’ αφανέρωτα τα χείλη
Χλωμά τα μάτια και άδεια τώρα στέκονται βουβά να κλαίνε
Και η λύρα σου, Ορφέα δύσμοιρε! μάταια γοά στο μαύρο δείλι
Από τη συλλογή Δηλητήριο σε μέλι (2016) της Σοφίας Πόταρη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Πόταρη
Μάνος Χατζιδάκις, Η Μαριάνθη των ανέμων
(τραγούδι: Νένα Βενετσάνου / έργο: Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς
Τέχνη
Ποτέ δεν συμπάθησα
τα άψογα χαμόγελα
τις τέλειες οδοντοστοιχίες
τους σιδερωμένους άντρες
την τσάκιση στο παντελόνι
τα ανατομικά στρώματα
τα αναπαυτικά όνειρα
τα πούπουλα χήνας στην ομίχλη.
Γι’ αυτό και ζω σε ερειπωμένα σπίτια
Κάτι να χάσκει
κάτι να λείπει
κάτι να διαβρώνει την τελειότητα.
Γιατί τέχνη είναι πάντα η οροφή που λείπει.
Από τη συλλογή Κλινικά απών (2014) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Μάνος Χατζιδάκις, Χορός με σκιά μου
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Χορός με σκιά μου (1998))
Η σκιά μου
Τρέχει πιο γρήγορα από μένα
μαύρη μισή κομματιασμένη
ψηλή λιγνή τεράστια θυμωμένη
ανυπεράσπιστη θλιμμένη
ταχύνω το βήμα, πάω να την αγγίξω
τινάζεται μακριά αλαφιασμένη
δεν έχει μάθει αγγίγματα φοβάται
τρέμει το φως την διάλυση τα μακρινά ταξίδια
τα λόγια αράχνες-πυρκαγιές
τόσο νέα αυτή η σκιά
ένα μικρό κορίτσι με πλεξούδες
τόσο γρήγορη
τόσο αργή
τόσο ανόητη στη ρευστότητά της
Μικρή σκιά αέρα
πόσο θαρρείς ακόμα θα υπάρχεις;
Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
