Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
ποιο χέρι άραγε
–όταν έρθει η ώρα–
θα σύρει το καμένο βλέφαρο
και το κέρμα
θα σφηνώσει στο μέτωπο
–στοργή ή υποχρέωση–
όμως πομπή λαμπρή
θα ξεκινήσει
με τόσα δέντρα ν’ ανεμίζουν
πράσινο ωχρό και πορφυρά
και «θάλασσες ολόχρυσες εσπερινές»
–ωραίοι κήποι δεν ακολουθούν–
και αίμα λεπτό
διακριτικά ομιλητικό
θα πλαισιώνει την εικόνα
ή η όλη εικόνα μία άλλη:
κανένα χέρι
στοργής ή υποχρέωσης
κανένα κέρμα
να χρυσίζει στο μέτωπο
και με μάτι ανοιχτό
θεωρεί νερά
πολλά νερά
να παίρνουν το αίμα∙
επιτέλους δικό της.
Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser [Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά] (2001) της Ντάντης Σιδέρη
Φέρε μου
το βυθισμένο σου πρόσωπο
στεφανωμένο φύκια το πικρό
χνούδι της θάλασσας
–λοιπόν παρήλθε και για σένα
το βεγγαλικό φως–
θ’ αλείψω μύρο
την άψογη σκληρότητα
θα βαλσαμώσω
–μια φανερή χειρονομία αγάπης–
για το ανέκκλητο ταξίδι του
στα πλεούμενα.
Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser [Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά] (2001) της Ντάντης Σιδέρη
Τότε
όταν ορθώνονται
οι φωνές
από τα βάθη εκείνα
τα απερπάτητα
και οι κινήσεις
των ανθρώπων ομοιόμορφες
σε περιζώνουν
χτίζεις το δέντρο∙
πλούσιο σε φύλλωμα
με κλάδους τώρα
πια αειθαλείς
και στις σκιές του
απλώνεις απαλά
τις αναμονές
τα ποιήματα
τα αθαυματούργητα οράματα∙
παράγωγα
μιας κοινής ζωής
Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser [Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά] (2001) της Ντάντης Σιδέρη
Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Άλκης Αλκαίος, Τα πουλιά της αγάπης
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ουράνια τόξα κυνηγώ (2009))
Πορεία ημέρας I.
Διαπερνάς
μ’ ενισχυμένα μάτια
το μεγάλο
άφωνο πουλί
Κάθε φορά που
επιστρέφεις
στο σπίτι
το κλειστό
το στραμμένο με το χρόνο
μέσα του
ξέρεις πως ήταν εκεί∙
τότε
μαζεύεις ένα-ένα
τα φτερά του
και τα διαβάζεις
Σου δείξανε
το δάσος το
διάτρητο
και ο χρόνος
να το παραστέκει
να στήσει
–μετά–
δέντρο νεαρό
Αποθέτεις
τα μάτια
στο χνούδι της γης
συλλέγεις
την ανερχόμενη
μέρα
Δεν ζητάς
αγάπη εσύ∙
κατάλαβες νωρίς
τι κρύβεται πίσω
Το παιδί ακουμπά
το άφλουδο χέρι
στο χρόνο σου
ντυμένο μαβί
Σαν άγγελος
εδρεύων
στο πέρασμα του
ουρανού
μετράς τις
πληγές του κόσμου
Το ποίημα
δεν είναι
ένθεο∙
μιλάει τα επίγεια
Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser [Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά] (2001) της Ντάντης Σιδέρη