04/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Ρίτα Μπούμη-Παπά & αδελφοί Κατσιμίχα, Υπόγειο

Υπόγειο

Μουσική: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Ποίηση: Ρίτα Μπούμη-Παπά
Τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας
Δίσκος: Ζεστά ποτά (1985)

Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
πού ’σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα
σ’ έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ’ έθαψαν
σε χιόνι λασπερό

Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ’ τη νιότη σου
γι’ αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις
το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους

Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα
τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους
χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια
σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι

Σου ’φερε ο Μιλόζ
φέτος την άνοιξη
την πείνα σου ποιος άλλος μπορούσε να νοιαστεί
φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του
γίνου όμορφη, γίνου όμορφη
στα περιβόλια θα σε δείξει

Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριασαν να το φοράς
ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο

04/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Ρίτα Μπούμη-Παπά, Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες

Ρίτα Μπούμη-Παππά & Ανδρέας Α. Αρτέμης, Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
(τραγούδι: Αθηνά Χαραλαμπίδου / δίσκος: Fontana Amorosa (2001))

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
θα πλημμυρίσει η πόλη με βουβά κορίτσια
ο αέρας με στυφή ευωδιά θανάτου
τα φρούρια θα σηκώσουν άσπρες σημαίες
τα οχήματα θα σταματήσουν –
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
θα δείτε χίλια κορίτσια με τρυπημένα στήθη
ακάλυπτα, να σας φωνάζουν
«γιατί μας στείλατε έτσι νωρίς να κοιμηθούμε
σε τόσο χιόνι, αχτένιστες, κλαμένες;» –
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
θα ιδούν κατάπληκτα τα πλήθη
πως φάλαγγα πιο ανάλαφρη δεν πάτησε τη γη
πως λιτανεία πιο ιερή δεν έχει παρελάσει
ανάσταση πιο ένδοξη και ματωμένη –
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
γαμήλιο άνθος η πανσέληνος θα υψωθεί να τις στολίσει
μέσα στα κούφια μάτια τους θα κλαίνε ορχήστρες
οι μπούκλες τους, οι επίδεσμοι θα κυματίζουν
ω τότε, πολλοί από τύψεις θα πεθάνουν –
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

Από τη συλλογή Χίλια σκοτωμένα κορίτσια (1963) της Ρίτας Μπούμη-Παπά

04/06/2017 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Ρίτα Μπούμη-Παπά, Στοιχεία για μια ταυτότητα

Στοιχεία για μια ταυτότητα

Δεν εγεννήθηκα σε πέτρινο κρεβάτι
γι’ αυτό κι από παιδί ήμουν εχθρός των όπλων
και συμμαχίες σύναψα με ωδικά πουλιά.
Πόσο ήμουν ευαίσθητη
το γνώρισαν οι συριανοί ψαράδες
σαν έριχνα στα δίχτυα τους
από αβάσταγη λαχτάρα
το ασημένιο ψάρι της καρδιάς μου.
Δεν πρόδωσα το πελαγίσιο αίμα μου
μ’ έναν αγρό
την πρώτη μου τη δίψα
με μια τυχαία κρήνη,
μελέτησα τη θάλασσα που δεν μιλά
μα σκέπτεται κι οργίζεται καθώς εμένα
δανείστηκα στον κίνδυνο τη δύναμή της.
Αν κρύφτηκα νωρίς μες στα φυλλώματα των στίχων
τόκανα για να κλαίω αθέατη
για τη δυσαρμονία της εγκόσμιας τάξης
τη δυστυχία των καλών και των αθώων.
Εσπούδασα κοιτάζοντας με προσοχή τις εποχές
τις λεωφόρους τ’ ουρανού τη νύχτα
υπολογίζοντας τις αποστάσεις με κοινά μέτρα∙
ας έλεγε η μητέρα μου ότι
του Ιακώβ η σκάλα δεν στήνεται με λογαρίθμους.
Ερμήνευσα τον ψίθυρο του δάσους
στην ενδοχώρα του εισχωρώντας
λεπτές πρασινωπές σκιές εσήκωσα στους ώμους μου
κουβέντιασα με πέτρες∙
και σε ανώνυμα σκόρπια οστά
του χρόνου εψηλάφισα τις διαστάσεις.
Πολλές ώρες επέρασα κοιτώντας τα μυρμήγκια:
το μαύρο όλο φρόνηση κεφάλι τους
τ’ αδύναμα τα πόδια τους, η προκοπή τους
μου δίδαξαν πολλά.
Ό,τι επρόσεξα ως τώρα το ανακάλυψα
κι απ’ το χαμό ζήτησα να το σώσω
γιατί και το μηδαμινό
στην τέχνη μου υλικό προσφέρει, όταν
το ποίημα έρχεται ορμητικό σαν το γεράκι
και φεύγει αφού βοσκήσει μες στα σπλάχνα μου,
τότε που γίνομαι γλυκιά επίμονη σταγόνα
και μεταβάλλω βράχους σε αγάλματα.
Η οδύνη με πολέμησε δίχως να με νικήσει
ήπια όλους τους λυγμούς μου
και σύγκορμη εκάηκα μες στη φωτιά
που η μοίρα μού εμπιστεύθηκε,
μόνη
με αδρόσιστα τα εγκαύματά μου.
Μια λεπτομέρεια ακόμα
για τα δακτυλικά μου αποτυπώματα:
τα χέρια μου είναι ελαφρά
για δεν κράτησαν ποτέ χρυσάφι.