Η νύχτα.
Συμβουλάτορας ωχρός
σιωπηλά στις κόχες
συνωστιζόταν.
Και το αγγελτήριο μετά
παράξενα γραμμένο
εκτεινόταν και επεξηγούσε,
στον διάκοσμό του
νεκρά κοράλλια φυτεμένα.
Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Η Βασιλεία Σου Κύριε
οι πύλες του τάφου Σου
χωρίς παραθυρόφυλλα.
Ρίχνω μια πέτρα
στα ειρηνεμένα χρόνια
στη λαχτάρα τους
και συνεχίζω.
Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Φανοί θυέλλης αντεστραμμένοι
στα κουρασμένα μάτια.
Αυτή.
Κατρακυλάει απότομα,
πήζει στα στήθια
ο χαμός της,
διασταυρώνεται
θραύοντας αψίδες,
άχρωμες λόγχες,
σβήνει η εκδίκηση
στα μάτια πεθαμένων…
Οι καθρέφτες,
οι καθρέφτες αλλοίωναν το είδωλο,
οι καθρέφτες τη φωνή της,
κι έτσι μόνος
φώναζε:
είσαι νύχτα
είσαι εκείνη η νύχτα…
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Τώρα ψάχνοντας
στα απαράβατα του κορμιού του,
κατηφόριζε,
έχανε το βήμα του…
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Το βράδυ
στο μάκρος των δρόμων
συνυπάρχουν.
Άκου! της λέει
το τρίξιμο της νυχτιάτικης
θηλιάς,
άκου, λέξεις απλές στο σκοτάδι
(τον πιάνει δυσφορία),
τότε
απλώθηκαν κι οι σκιές,
βράχηκε κι αυτή η θηλιά
κι η ασφαλισμένη πόρτα.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Τι είναι χρόνος,
ρώτησε ο ξένος
ο θάνατος που ’ρχεται;
Κοίταξε απορημένα τις παλάμες του,
διάβαζε το μαύρο άνοιγμα της καταπακτής,
άφηνε τις προσδοκίες,
ενώ ξαναρώτησε
«τι είναι χρόνος»
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Τι είναι χρόνος
ρωτούσε πάλι.
Στο ήρεμο νεύμα του
αποκρίθηκε
σιωπώντας…
(συννέφιαζε τότε
μέσα της)
κι από την άλλη:
– Ας ήτανε να λυτρωθώ,
σκεφτόταν
κι έγινε νύχτα τότε…
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Τι είναι χρόνος,
ρώτησε ο ξένος
ο θάνατος πού έρχεται;
Κοίταξε απορημένα τις παλάμες του,
διάβαζε το μαύρο άνοιγμα της καταπακτής,
άφηνε τις προσδοκίες
ενώ
τι είναι χρόνος
ρώτησε ο ξένος.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Στη γωνιά
πέρα από πραγματικότητες
ένα κομμάτι κενό,
σάπιο φως, λοξοδρομώντας,
νυχτερινή οδοιπορία
στους αφιλόξενους σιωπηλούς
βράχους της εγκατάλειψης.
Πίσω τους έτρεχε ο ύπνος,
πόθος βαθύς στα λιθόστρωτα,
κι εκείνη έκρυβε τα μυστικά της.
Μαύρα χέρια.
Δεν απαντάει…
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Σιγοψιθυρίζει:
Κάθε ομορφιά απ’ το ημίφως,
κάθε ομορφιά απ’ το ημίφως…
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Πάνω στα βράχια
τα πρώτα ερείπια
σαν μικρές φωτογραφίες,
κρίματα παλιά
μικρά φυλαχτά
ερημωμένων δρόμων.
(Πληθαίνουν οι τριγμοί,
νεκροί άγνωστοι ήχοι.)
Ήταν πολύ αργά,
αργά όπως πάντα.
Τώρα όμως ας είναι η στιγμή,
λίγο πριν ανοίξει τα φτερά
στον ανώριμο πόθο
να ξεχύνεται,
ψιθυρίζει
(ψιθυρίζει
σαν στάλα βροχής ξεχασμένη
για την πρόθεση,
των άδειων ματιών την πρόθεση,
επειδή λένε:
στα σιωπηλά βάθη
χορεύουν μαύρες φιγούρες
τραβώντας το μικρό μας νήμα).
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Να πάλι
στον άδειο σταθμό
πυρπολημένη.
– Δεν σε φοβάμαι,
παρ’ όλα αυτά,
ψιθύριζε…
Οι σκιές από πάντα
απαλύνουν τους άδειους δρόμους.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Ήταν αργά
έβγαιναν απ’ τα καταφύγια
σιωπώντας,
πάνω στις σκεπές των πόλεων
σχηματισμοί πελώριας σκιάς
χάραζαν κύκλους γύρω της,
τότε
συνέβη το εξής:
οι κλειδώσεις της φοβισμένες
δεν υπάκουαν,
η μορφή της σκοτεινή
ανέδυε ωδίνες…
Η ψυχή ορμούσε προς τα έξω,
ένα αιώνιο σκοτωμένο στα προσκυνητάρια.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Έχοντας απομείνει
η παγερή χειραψία
τεράστιοι κύκλοι
στιγμάτιζαν το κορμί,
σωσίες του ’σφιγγαν το χέρι,
στο μεταξύ
ερχόταν σιγά σιγά στη νύχτα.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Εκείνη τη νύχτα
κανείς δε μιλούσε.
Οι μνήμες αργές,
φοβισμένες σάλευαν.
Κανείς δε μιλούσε,
το ρήγμα των λεπτών
καθοδηγούσε τη θλίψη,
απ’ το παραθύρι
έμπαινε σαν αγέρας.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Δε φαινόταν έξοδος,
έχωνε το κεφάλι του στα μπράτσα της,
δε ζούσε κανείς τους…
Ακινητούσαν τα γύρω
η βροχή αφηνόταν στη δική της πορεία,
θα μπορούσε να ήταν χθες ή σήμερα,
εικόνες όλων απ’ το βαθύ ποτάμι,
ίχνη πορείας μακρινής.
Αν κουραστείς,
ένας μονάχα ίσκιος
ας προβάλει στην πόρτα
… μη φοβηθείς.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Βαθύ το βλέμμα του
φυλακισμένο
και η εναγώνια κλήση
για το συναίσθημα που χάθηκε,
γιατί θα ’πρεπε
η αθωότητα των παλμών
να σχηματοποιήσει
την ανάγκη για αυτογνωσία.
Κι όμως
έγινε πάλι νύχτα.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Άφηνε τη σμίλη
γέμιζε το κανάτι του
με νερό του χειμώνα
(έμενε ανάμεσα στις
τέσσερις σανίδες).
Κι ύστερα,
αργά αργά
έδυε στο ανάχωμα ο ήλιος.
Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Φτερούγισμα
Άκου
Άκου το νεκρολάλημα των πουλιών
στην απέναντι στέγη
μη φοβηθείς
είναι για μας
είμαστε λεύτεροι τώρα
Από τη συλλογή Εσκεμμένα (1988) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Συνταυτίσεις
Η εξουσία
δηλητηριώδες λουλούδι
στο συνένοχο σκοτάδι.
Από τη συλλογή Εσκεμμένα (1988) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Ράγισμα
Η ρωγμή
μεγάλη θηλιά
δολοφονεί
μελλοντικές συγκινήσεις.
Από τη συλλογή Εσκεμμένα (1988) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Προσμονή
Περιμένω
περιμένω να σε ξαναδώ
πριν μ’ αγκαλιάσει σφιχτά
η ηρεμία των γκρεμνών
περιμένω τον χαμό μου
σαν κάτι που θά ’ρθει
η σωτηρία μου είναι δεμένη
μ’ αυτή τη μεγάλη απόφαση
Από τη συλλογή Εσκεμμένα (1988) του Γιάννη Μασμανίδη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Μασμανίδης
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 