Ρία Φελεκίδου, Illusions

Illusions

Τεμαχίζονται τα όνειρα
σε περασμένες γεύσεις
και βουτιές στο ανέφικτο.
Το φως μιας κίτρινης λάμπας
επισταμένα τακτοποιεί τις απώλειες
σε επερχόμενες μοναχικές νύχτες.
Οι πήχεις χαμηλώνουν διαρκώς.
Πράσινοι κορμοί σωριασμένοι ολούθε
στοιβάζονται στις γωνίες των ματιών μας
σαν πνιγμένα μωρά.

Να ελπίσεις τι;
Κι όμως.
Στο κατακάθι της νύχτας
Στο πηγάδι του φόβου
Ψάχνω ακόμη στα τυφλά
Την υγρή σκιά της παλάμης σου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Advertisements

Ρία Φελεκίδου, Το στρογγύλεμα του έρωτα

Το στρογγύλεμα του έρωτα

Μια φυλακή από φράουλες
–δεν τίθεται θέμα–
θα ’ταν ευπρόσδεκτη
για τους εραστές των πρωινών οάσεων.

Για σένα όμως όχι.

Ένα παράπονο από μέλι
–και ποιος θα το αμφισβητούσε;–
θα ανύψωνε το ηθικό
των ορειβατών της διαδρομής του ήλιου.

Το δικό σου όμως όχι.

Εσύ καμωμένος από συνδέσμους χιαστούς
καρφωμένος σε τετράγωνους υπαινιγμούς
εργάτης του διαβήτη και εχθρός των περιθωρίων
χωράς ωστόσο σε μια θάλασσα από χέρια
–τα δικά μου–
διψάς απρόσμενα για μια απεραντοσύνη από δάκρυα
–γλιστρούν απ’ τα μάτια μου–
εφάπτεσαι ακριβώς στις νυχτερινές κοιλότητες
του κορμιού μου
και στρογγυλεύεις.

Έτσι σιγά σιγά στρογγυλεύεις αγαπημένε
και γίνεσαι ο κύκλος
που κλείνει το μέλλον μου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Το ανθρώπινο μέτρο

Το ανθρώπινο μέτρο

Στο κορμί μου συνωμοτούν σατράπηδες
Στο μυαλό μου ακονίζονται μαχαίρια
Στην ψυχή μου πολεμούν δαίμονες.
Αιμορραγώ αιώνιες αλήθειες
στη λεκάνη του ασυνείδητου.

Ποια νάρκη θα ξετρυπώσει πάλι
το κατσούφικο πρόσωπο της καθημερινότητας
στο θολωμένο οπτικό μου πεδίο;
Προσδοκώ με πάθος
την επιστροφή της γνώριμης απειλής της.
Η αναμονή της επικείμενης καταστροφής
να στριμωχτεί στα όρια αντοχής
του ανθρώπινου μέτρου.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Τελεία παύλα και κενό

Τελεία παύλα και κενό

Μισώ τα νέα με τα πελώρια άδεντρα πρόσωπα.
Μισώ τις νύχτες που τα προετοιμάζουν.
Μισώ τους χτύπους του ρολογιού που τα υποδέχονται.
Τις φυλακισμένες ανάσες που ζέχνουν αδιέξοδο.
Τις κιτρινισμένες παλάμες που ξεφτίζουν παραδοχές.
Ματώνω στο μέρος του δαχτυλιδιού που έλειψε.
Επιβουλεύομαι όλων των ειδών τις υποταγές
που κρέμονται κορδωτά στις ντουλάπες μας.
Τον παγωμένο ενδοιασμό της τρέλας τον καλοκοιτώ.
Με δάχτυλα σβησμένα ψηλαφώ.
Αν κάτι έχει ξεχαστεί στα μωρουδιακά σκεπάσματα.
Το αποτύπωμα μόνο στο χθες.
Όταν το βλέμμα ανοίγει στα όρια της γης και του ουρανού,
ξεναγεί τη σκέψη στα μονοπάτια της κόλασης.
Εκεί καμαρώνουν μια τελεία και μια παύλα.

ΥΓ: «Καλώς τον ξελαρυγγίζονται ανέσπερες οι ωδίνες των ωδικών πτηνών που κοιλοπονούν μέλη μελωδικά.
Αποκομμένα απ’ τη ζωή μέλη νεκρά.
Σπορά δανεική απ’ το όνειδος του κενού.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Τα χέρια μου

Τα χέρια μου

Βλέπω τα νύχια μου σπασμένα στις άκρες
Τα δάχτυλα φαγωμένα
Τρίβονται οι αντοχές
Ξεφλουδίζονται αιώνες υπομονής
Η μυρωδιά μιας τελειωμένης τσίχλας
κατοικεί στα έπιπλα.

Τα φαντάσματα συναγωνίζονται
ποιο θα σβήσει πρώτο το φως
ποιο θα φτάσει μαλακά τον στόχο.

Στο σκοτάδι όλα είναι θαμπά
και δυσανάγνωστα
Στο σκοτάδι ονειρεύομαι χωρίς φόβους,
κολυμπώ ελεύθερη.

Με αστραφτερά χέρια
δοκιμάζω απλωτές
και χαρίζω σπαρακτικά αγγίγματα
σε μελαψούς πειρατές.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Οπαδοί

Οπαδοί

Εν τέλει κάθε φάμπρικα
απομακρύνει από την πλαδαρότητα
και προσανατολίζει στη ματαιότητα.
Τα εργοστάσια ονείρων ωστόσο
κατασκευάζουν οπαδούς.
Ψηλούς και κοντούς.
Απαισιόδοξους και αιθεροβάμονες.
Απροετοίμαστους και οργανωμένους.
Οπαδούς.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Όνειρα

Όνειρα

στην Ασπασία-Ραμόνα

Ονειρεύτηκα μια κίτρινη έρημο
Μια σελίδα χωρίς γραμμές
Ονειρεύτηκα ένα στέμμα από χρυσόχαρτο
Ένα άγγιγμα χωρίς μνήμη
Ονειρεύτηκα μία ανάσα χωρίς μέτρο
Τη δομή μιας φτερούγας
Πώς κυλάει το νερό, πού σταματάει και αν.
Απλά πράγματα ονειρεύτηκα, καθημερινά.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Οι καινούριες ελπίδες

Οι καινούριες ελπίδες

Τα κορμιά ήταν κίνηση χωρίς ύλη.
Δε χαιρέτησαν, δεν προσπέρασαν
δε ζήτησαν άδεια.
Βολεύτηκαν ωστόσο.
Οι παλιές ελπίδες,
σαν δειλά κοράκια στο τελείωμά τους,
φώτιζαν αναιμικά προσώρας.
Τα καινούρια στοιχειά δεν ήταν θεριά.
Θέριευαν όμως με το χρόνο
σαν λιτανείες από μιλιούνια ρασοφόρων.

Χρόνια συλλέκτης στεναγμών σε άπλυτες κούπες
είχε ξεμάθει να υποδέχεται
και να ξεναγεί αγνώστους.
Στην τσέπη του ένα παλιό κομπολόι.
Στο στήθος του ένα ρημαγμένο ρολόι.
Στη γλώσσα του ένα κάψιμο
απ’ τους δρόμους που άρχιζαν και τέλειωναν
στο κατακάθι του καφέ του.
Με αυτά έκανε το ορίστε
στους νεοφερμένους.
Δεν άνοιξε διάλογο μαζί τους.
Άλλωστε τι να πει;

Οσμίστηκε όμως τους λόγους τους.
Τους βρήκε ξεχασμένους
σαν το αγιόκλημα στο πατρικό του.
Γκρεμισμένος σαν τα όνειρα
που τον ταξίδευαν παιδί.
Αποφασισμένους όπως τα δάχτυλά του
όταν τσαλάκωναν τη διαβασμένη εφημερίδα.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι τον έσπρωχνε
να τους παραδώσει το νυστέρι του φόβου.
Επαγγελματικό, μαζί κοιμόνταν, μαζί ξυπνούσαν
Χρόνια χάραζε την όψη του επιμελώς.
Τα μάτια του ήταν στεγνά
Δεν είχε δάκρυα να παζαρέψει.
Παρέδωσε όμως χωρίς δεύτερη σκέψη
Τα βαφτισμένα χαμόγελα
με τα μισάνοιχτα δόντια,
τα τεντωμένα χείλη,
καρφωμένα στο τελείωμα των ματιών.
«Παράδοση άνευ όρων λοιπόν… Αυτό περιμέναμε»
παραδέχτηκαν οι καινούριες ελπίδες
και αυτοδιορίστηκαν φύλακες-άγγελοί του.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Να

Να

Να μιλήσουμε γι’ αυτά που δεν ξέρουμε
και μας τρομάζουν με ανοίκειες σιωπές
Όχι γι’ αυτά που ξέρουμε
και μας τραγουδούν με πολυκαιρισμένα ρεφρέν.

Να προσπαθήσουμε γι’ αυτά που υποχθόνια γελούν
κάτω από γέφυρες και μέσα από σύννεφα
Όχι για τ’ άλλα
που αλλάζουν πεζοδρόμια κουβεντιαστά
και ψάχνουν για αριθμημένες θέσεις στα όνειρά μας.

Να προσκυνήσουμε τους φοβερούς θεούς των πλανητών
που παιδιά-κοχύλια γεννούν
κι αμέσως έπειτα τις θάλασσες αφαιμάσσουν
Όχι κατοικίδια λιβανωτά
κι αλληλούια που λιμνάζουν σε παλιά νεροπότηρα
που σπάζουν μετά τον θάνατό μας.

Και τέλος
Να χαμογελάσουμε –γιατί όχι;–
Στη χαλύβδινη υπομονή της ανυπαρξίας
Που ξεκινά να έρχεται όταν φεύγουμε
Που βάζει στο τραπέζι μονά ζυγά τα δικά της
Που μαχαιρώνει συλλαβές που ξέφυγαν
απ’ τα ανυπότακτα στόματα των τρελών
και των ημίθεων
Που συμπεραίνει την ωραιότητα της ακινησίας
απ’ την έλλειψη αντιρρήσεων των νεκρών

Που ξημερώνει στο δάσος
Και την επόμενη μέρα περπατάμε
Σε πτώματα στοιχειών και σε απουσίες ξωτικών
Που πλένεται με φως
Και ραγίζει το πρόσωπο της μέρας
Που πλέκει κολιέδες από διαβόλους τριβόλους
Και τα φοράμε κατάστηθα.
Αφού το ξέρουμε πως είναι αλήθεια
Μονάχα από τριζόνια εκπαιδευμένα
Στην ίδια συλλαβή.

Ναι γιατί όχι;
Να χαμογελάσουμε στη χαλύβδινη υπομονή
της ανυπαρξίας
Και όχι στο τρυφερό σκίρτημα της άνοιξης
Που τάζει και ξετάζει
Λέει ξελέει
Γελά και ξεγελά.
Αυτά.
Και σ’ όποιον αρέσουνε τα παραμύθια και διαφωνεί
Ένα μονάχα να συλλογιστεί.
Τόσο ωραία είναι τα παραμύθια της ανυπαρξίας
Που μια φορά τ’ ακούς καλά
Και δεν ξυπνάς ν’ ακούσεις κι άλλο
Γιατί ό,τι ήταν ξέγινε
Κι ό,τι δεν έγινε βασίλεψε χωρίς να γίνει.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Η κληρονομιά της παλλακίδας

Η κληρονομιά της παλλακίδας

Πριν χίλια χρόνια
μια παλλακίδα με ορμήνεψε
να ορκιστώ σε μια ιδέα
με σάρκα και οστά
και στύση ελεγχόμενη
απ’ τις σκιές του κορμιού μου
στον ουρανό του κρεβατιού.

Από τότε κινδυνεύουν οι νύχτες μου εκείνες
που η πλάτη σου ζωγραφίζει εμπρός μου
ακατανόητους χάρτες απουσίας.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Έτσι κι αλλιώς

Έτσι κι αλλιώς

«Μη με ξανακοιτάξεις έτσι»
απαίτησε χωρίς να το εννοεί.
«Δε θα μπορέσω να σε ξανακοιτάξω αλλιώς»
της ψιθύρισε εκείνος.
Έκλεισε την απειλή στο πιο παλιό συρτάρι της.
Πέταξε το κλειδί.
Πέταξε κι αυτή σφιχταγκαλιασμένη
με το ανύπαρκτο μέλλον.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Έρωτας

Έρωτας

Η πιο απλή πιθανότητα είναι η παρθενογένεση.
Γιατί να χαθώ στους δαιδάλους των συνδυασμών
Να υποκύψω στη γοητεία της αφαίρεσης
Να ταξιδέψω στα ανοιχτά της φαντασίας
Να αφεθώ στο διαμελισμό των μεμονωμένων στιγμών
Είναι οδυνηρό και αδιέξοδο.

Ας πούμε αυτό λοιπόν, ας μείνουμε εκεί.
Γεννήθηκε απ’ το μηδέν,
ζωντάνεψε, μεγάλωσε και έγινε ροδαλός χωρίς αιτία.
Ένας ατίθασος, φτερωτός μικρούλης
που δε ρωτά, δε ρωτά…

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Ένοχες σκιές

Ένοχες σκιές

Τόση θέληση για τη ζωή τους!
Τόση αγωνία να τους την επιβάλω!
Τόσοι ομόκεντροι φόβοι!

Όταν έρχεται,
η νύχτα με περιμαζεύει στη μήτρα της.
Οι σκιές με βάζουν στη μέση.
Ρωτούν πότε η μια πότε η άλλη.
Δεν περιμένουν απαντήσεις
κι αρχίζουν να με μαλώνουν.
Δε σκύβω το κεφάλι.
Το βλέμμα μου άθραυστο απ’ την παρουσία τους
αντανακλά την ενοχή τους.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Γνώση και επίγνωση

Νίκος Αντύπας & Λίνα Νικολακοπούλου: Έλα, νιότη μου, πέρνα
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκο: Δι’ ευχών (1992))

Γνώση και επίγνωση

Κάθιδρες βουτιές στο κενό
Δεν επαναφέρουν τη ροδαλή όψη των πραγμάτων
Και προς τι τόση αγωνία;
Όσοι βάτραχοι κι αν γίνουνε πρίγκιπες
Στο πόδι όλων τους μια στέρεα κλωστή
Τους τραβά στη σήψη.

Τα πράγματα έχουν ονόματα
Για να κερδίσουν μια γνώριμη υπόσταση.
Οι άνθρωποι προσθέτουν και επίθετα
Κυνηγώντας ένα χνότο αθανασίας
στο σκυφτό τους σβέρκο.
Τα ζώα περιορίζονται στην ταυτότητα του είδους
Και παραδίνονται στη λήθη και την ανυπαρξία
Σαν να βουλιάζουν σ’ ένα πουπουλένιο στρώμα.

Η πιο μαλακή ανταύγεια
Είναι η ανάμνηση του κεφαλαίου της πρώτης νιότης
Στο αποκρουστικό βιβλίο του χρόνου.
Γλυκαίνει τη λύσσα της γνώσης
Την κοφτεράδα της επίγνωσης.
Δε βρίσκω όμως τη σελίδα.
Σβησμένα τα νούμερα στις γωνίες.
Και οι άκρες των δακτύλων
Σταχυολογούν απλώς μία ακόμη απώλεια.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου

Ρία Φελεκίδου, Άχρονο

Άχρονο

«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» αναστέναξε
μία γενιά και πέθανε.
«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» μουρμούρισε
η επόμενη γενιά και παρέδωσε το πνεύμα.
«Τα παιδιά μου να ’ναι καλά» ευχήθηκε
η γενιά που είχε έρθει η σειρά της
να ανανήψει στους ουρανούς.

Το γέρικο άχρονο σκιουράκι
άλλαζε κρυψώνες στο δάσος
και κρυφογελούσε με τις αλλαγές φρουράς.
Τα παιδιά του δε ζούσαν πια.
Και στο κορμί του αναπαύονταν αιώνες.

Από τη συλλογή Τελεία και παύλα (2005) της Ρίας Φελεκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ρία Φελεκίδου