Ψυχή μου
Έβγαλε λέπια η ψυχή
κι άρχισε θάλασσες πλατιές να λαχταράει.
Σήμερα το πρωί ζήτησε κι άλλα νερά,
ύστερα, ώρες ολόκληρες, τις όχθες μου έσκαβε.
Αχ ψυχή μου,
πόσα δάκρυα θέλεις ακόμα.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Φυλακή
Τις νύχτες ανάμεσα
απ’ τα κάγκελα
γλιστρούσανε τα παραμιλητά·
χαφιέδες των ονείρων.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Τα χείλη σου
Χίλια πράγματα μπορούν να κάνουν τα χείλη σου.
Να συγκρατούν μια πρόκα, ας πούμε
όπως ο τσαγκάρης πριν με το σφυράκι του καρφώσει
τις χαλασμένες σόλες.
Να ακουμπήσουν στο μέτωπο ενός παιδιού όταν έχει πυρετό,
όπως κάνουν οι μανάδες.
Να ψιθυρίσουν καλημέρες που δεν τις πιστεύουν,
όπως όλοι μας.
Χίλια μπορούν τα χείλη σου,
αλλά εσύ,
άφησ’ τα να κουράζονται επάνω στο κορμί μου.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Τα ασυνόδευτα παιδιά
Τα ασυνόδευτα παιδιά σιωπούν
κι ώρες κοιτούν την κίνηση του ανέμου
ή ψιθυρίζουνε παράπονα στα χώματα
κι όταν πολύ επιθυμούν τη μάνα τους
δεν κλαίνε παρά μονάχα
φτύνουνε μες στις άδειες χούφτες τους
να νιώσουν υγρασία μητρική
όπως τότε που σφιχτά πολύ σφιχτά
εκείνη τα κράταγε από το χέρι.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Στο πάτωμα καθόμασταν
περνούσαμε στην κλωστή τα θαύματα
κι είχε μια άπνοια ξυράφι
τέτοια που εμπόδιζε τις λέξεις
να σταθούνε όρθιες
κι είχα σχεδιάσει τόσα να σου πω
από αυτά που λέγονται
μετά τις γαμημένες τις τελείες.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Σταθμοί
Μήτρα οι σταθμοί,
διαστέλλονται την ώρα που εξωθούν μεταλλικούς συρμούς.
Των ωδινών ο ήχος,
μουρμουρητό ακατάπαυστο·
εισόδους και εξόδους ευλόγησον
σιδηροτροχιάς προστάτεψον
εκτροχιασμούς κατάργησον
διαφύλαξαν ημάς εις τους αιώνας των αιώνων
και προπαντός
εκείνο το μικρό βαγόνι
που γράφει επάνω του
με κόκκινη μπογιά
Μαρία γύρνα πίσω!
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Σπουργίτι σε περβάζι η καρδιά μου.
Συνεχώς αναπηδά.
Η νύχτα, οι σκιές, ο θόρυβος·
όλα την τρομάζουν.
Μέχρι κι ο κυματισμός των άσπρων ρούχων
στο απέναντι μπαλκόνι.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Ομολογία
Απέφευγα
το σκούρο το καφέ των βουνών
και των σκιών το γκρίζο.
Σπατάλησα χιλιάδες βελονιές,
πολύχρωμες
και να που απόμεινα
μαύρη κλωστή
να ράβομαι
στης φούστας τον ποδόγυρο…
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Οι ανεπιθύμητοι
Ήρθε ο καιρός,
στο τρυπητό στραγγίζουμε το μίσος
και λαπαδιάζει η γη,
αρνούνται να βαδίσουν τα παπούτσια.
Γι’ αυτό στη χώρα των Βρασνών
μην κατεβείς,
δεν είναι μέρος για να ζήσεις·
ας έχει θάλασσα,
ήλιο ας έχει φθινοπωρινό,
ώριμα ρόδια πάνω στα κλαδιά να πιπιλάνε οι γιοι σου,
οι ανεπιθύμητοι.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Νεκρός μετανάστης στον Έβρο
Δάνεισέ μου ένα αγριοτριαντάφυλλο
να μην κρυώνει η χούφτα μου
γιατί αυτός ο χειμώνας
κρατάει δώδεκα μήνες
και τα ποτάμια φούσκωσαν.
Δάνεισέ μου ένα κομματάκι όχθης
για να στεγνώνει η μετανάστευση
η δική μου
και των άλλων δέκα
που πνιγήκαμε φέτος
προσπαθώντας κρυφά να περάσουμε
τα νερά του ποταμού.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μικρές γωνίες
Τραβάω τις άκρες της μέρας
να ενώσω το διαλυμένο μεσημέρι
εκείνο που ήρθες
περπατώντας πάνω στο χαμόγελό μου
έδωσες μια
με το μικρό σου δακτυλάκι
γκρέμισες όλα τα κρύσταλλα της ψυχής μου
κι άφησες μέσα μου
χιλιάδες μικρές γωνίες να με τρυπάνε
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μια Κυριακή
Βραχνή βροχή στα δυτικά.
Ρίχνει καπλάνια
ρίχνει τσακάλια
ρίχνει τις βούτες και τα μισίρια
στάρι χοντρό επάνω στην ταράτσα
λοξές ματιές σε μένα
ο Σάκης ο περιστεράς.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μητέρα
Με τα λευκά μπλουζάκια τους
που άλλο δεν φοράνε
σκουπίζω τον πάγκο της κουζίνας.
Κόβω τα μάλλινα λουρίδες
γυαλίζω τα παπούτσια,
με τα μικρά φορέματα
ντύνω παλιά τετράδια.
Όχι νοικοκυρά πως είμαι
ή τόσο πια τσιγκούνα,
μα με τρομάζει το άχρηστο.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Μεγάλωσαν οι φίλοι μου.
Δε βλέπουνε κοντά·
βολεύονται με τις αποστάσεις.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Λευκή κουρτίνα.
Ένα έφηβο αεράκι ξεχάστηκε
στα δήθεν καθωσπρέπει λούκια της.
Η πλαστική κούκλα στο κρεβάτι
–με ανοιχτά χέρια πόδια–
και με ύφος τόσο ανθρώπινο
θαρρείς και προσπαθεί να πιάσει
ό,τι συνέχεια φεύγει.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Ισόβια κάθειρξη
Άνεμος να ήμουνα
να τρύπωνα ανάμεσα απ’ τα κάγκελα
τις κλειδαριές τις σήτες
άνεμος να ήμουνα
όχι κλαδάκι μέντας
που έβγαλε ρίζες μες στο νεροπότηρο.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Θλιμμένα κορίτσια
Θλιμμένα κορίτσια
στις εννέα το βράδυ
δεν έχουν πού να πάνε
κρύβουν υποχωρήσεις
κάτω από το λαστιχάκι των μαλλιών τους
στους ώμους κουβαλάνε
μαύρα σακίδια με απογοητεύσεις
και τα χέρια τους
σε άδειες τσέπες φυλακίζουν.
Θλιμμένα κορίτσια
στις εννέα το βράδυ
η μέρα τους τελειώνει
χωρίς
ν’ αρχίζει η νύχτα τους.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Η φύση μέσα στην πόλη
Άγουρο πρωί.
Ηλεκτροφόρες γραμμές
στάζουν σπουργίτια.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Η προσευχή
Γύριζε ο πατέρας μου,
ο εξ ανάγκης χτίστης,
αργά το μεσημέρι,
λερός,
πασπαλισμένος ασβέστη
και τσιμεντόσκονη·
του στρώναμε τραπέζι,
πότε τσίπουρο με ρέγγα και ελιές,
πότε πατάτες με κεφτέδες και κρασί.
Τρωγόπινε ο πατέρας μου,
ο αλλοτινός αντάρτης,
μα πριν αρχίσει,
σφύριζε πάντα τη Διεθνή.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Επαγγελματίας υγείας
Χώνω τα χέρια μου
στις άσπρες τσέπες,
τον ξένο πόνο τσαλακώνω
και τα μαλλιά μου κόβω σύρριζα,
μην κρεμαστεί ο θάνατος
ως τους δικούς μου ώμους.
Αλλά ο κόμπος στον λαιμό μου
γίνεται αγκίστρι·
όσο πιο έξω το τραβώ
τόσο αυτό πληγώνει.
Από τη συλλογή Βραχνή βροχή (2021) της Ολυμπίας Σταύρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ολυμπία Σταύρου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 