Κατερίνα Καριζώνη, Χωρισμός

Χωρισμός

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
πετούσανε αργά προς τον ορίζοντα
έσερναν ένα δίχτυ χρυσαφένιο
όπου κοιμόσουν γαλήνιος και ανύποπτος
στα χέρια σου κρατούσες μια σφεντόνα
κι ένα κομμάτι ατσάλι απ’ την ψυχή σου.

Γύρω-τριγύρω
φυσούσανε οι γρανιτένιοι χιτώνες των βουνών
απ’ τις πτυχές τους έβγαιναν τοξότες
και σημαδεύανε τον ήλιο
ώσπου τον κατεβάσανε στη θάλασσα.

Τρεις χιλιάδες μαύροι κύκνοι
σε πήραν μακριά μου
σε πήγαν σ’ ένα κάστρο ερειπωμένο
στην άκρη της μνήμης
εκεί φυτρώνει μια χρυσή μηλιά
κάθε πρωί θα κόβεις ένα μήλο
κάθε βράδυ ένας κύκνος θα πεθαίνει
κι έτσι δεν θα μπορέσεις να γυρίσεις.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (3. Περιγραφή τοπίου)

Τρεις ιστορίες με αγγέλους

3. Περιγραφή τοπίου

Έξω φυσάει ένας άνεμος
που ξεκαρφώνει τη θάλασσα
στον ουρανό λάμπει το τρομπόνι
κάποιου αγγέλου
ξεχύνεται παλιά χαλασμένη μουσική
βίδες τ’ ουρανού κι εργαλεία
στο καπνισμένο γυαλί της αγάπης
χαράζει η μορφή σου.

Νυχτώνει
το δίχτυ της αράχνης απλώθηκε
πάνω απ’ την πόλη
σαν χάρτης κάποιας επιδημίας
πανάρχαιας
στα μάτια σου φάνηκε πάλι
η εγκαταλειμμένη αγροικία
με τον σκοτωμένο.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (2. Η επιστροφή του αγγέλου)

Τρεις ιστορίες με αγγέλους

2. Η επιστροφή του αγγέλου

Και τότε ξαναφάνηκε ο άγγελος
αίμα και γράσα στάζαν τα φτερά του.

Πιάστηκα, είπε, στα δόκανα των κυνηγών
που στήνουν το φθινόπωρο για τα πουλιά
ζήτησε λίγο λάδι
για να βάλει στις πληγές του
και μια αλλαξιά για το ταξίδι του.

Άγγελε, σώθηκε το λάδι
άδειασε ο καιρός, του είπαμε,
τα ρούχα μας γέμισαν αρρώστιες.

Υπάρχει όμως μία γέρικη ελιά
πέρα μακριά, στο βάθος του ορίζοντα
αυτή κλαίει τις νύχτες
αυτή τραγουδάει όταν φυσάει ο βοριάς
αυτή γνωρίζει πότε θα πεθάνουμε
πήγαινε σ’ αυτή
να σε γιατρέψει.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγγέλους (1. Γραφή αγγέλων)

Τρεις ιστορίες με αγγέλους

1. Γραφή αγγέλων

Οι ρυτίδες δείχνουν με ποιο τρόπο θα πεθάνουμε
μα μόνο οι άγγελοι μπορούν να τις διαβάσουν.

Την ώρα που έπλενε τα χέρια της
κατέβηκε ένας άγγελος
και τάραξε τα νερά
κι εκείνα γίναν ασημένια.
Έβαψαν τότε τα δάχτυλα, τα μάτια
και τα μάγουλα και μια ρυτίδα
που ’διωξε κρυφά γύρω απ’ τα χείλη.

Πρόσεξε, μην την χαλάς, της φώναξε ο άγγελος,
είναι η ανταύγεια του θανάτου σου.

Είχε διαβάσει από τότε πολλά βιβλία
είχε δει ανθρώπινες μορφές
σαν πεταμένα ψαροκόκαλα στη γούβα της μνήμης
κι άλλες που είχαν γίνει πορτρέτα μέσα της.

Ο θάνατος είναι σημειωμένος πάνω στα πρόσωπα
έτσι της είχε πει ο άγγελος.
Δεν μπόρεσε να μάθει το μυστικό του.

Κάθε πρωί κατεβαίνουν άγγελοι αθέατοι
και διαβάζουν τα πρόσωπά μας.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες με αγάλματα (2. Τα αγάλματα)

Τρεις ιστορίες με αγάλματα

2. Τα αγάλματα

Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
ανέμιζαν τα ρούχα τους απ’ τον νοτιά
το ένα είχε τα μάτια σου
με κοίταζε σα να με ειδοποιούσε.

Δεν έχουν σύνορα τα πράγματα, μου έλεγε,
δύσκολα ξεχωρίζω τη μορφή σου
από ένα μαδημένο τριαντάφυλλο.

Τα αγάλματα
κατέβηκαν απόψε από τα βάθρα τους
πήγαιναν προς τη θάλασσα
κρατούσαν λάμπες πετρελαίου
κι εφημερίδες που είχαν ήδη ξεθωριάσει
το ένα σκόνταψε μες στην ομίχλη
κι έγινε θρύψαλα
τα άλλα μου φάνηκαν πως χαμογελούσαν.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο (3. Αίνιγμα)

Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο

3. Αίνιγμα

Δεν ξέρω τι σημαίναν όλα αυτά.

Τρεις καλόγεροι έβγαιναν κάθε νύχτα
έπαιζαν μ’ ένα μαντολίνο
κάτω απ’ το φεγγάρι
ερχόταν μια γυναίκα μ’ έναν καθρέφτη
κι άκουγε
μες στον καθρέφτη έβλεπα τρεις καλόγερους
έπαιζαν μ’ ένα μαντολίνο κάτω απ’ το φεγγάρι
ερχόταν μια γυναίκα μ’ έναν καθρέφτη
κι άκουγε
μες στον καθρέφτη έβλεπα τρεις καλόγερους…

Δίνει μια η γυναίκα
και σπάζει τον καθρέφτη
τότε όλα χαθήκαν.

Τα τρία μαντολίνα
κρεμασμένα το άλλο πρωί στη σιωπή σου.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο (1. Η τρέλα)

Τρεις ιστορίες κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο

1. Η τρέλα

Η τρέλα είναι μια καλή γριά
που μ’ αγαπάει
έχει μια ρόκα από χρυσάφι
και κλώθει την ψυχή μου
μια μια περνάει τις κλωστές στο αδράχτι
τραγουδώντας
μου ετοιμάζει τρίχινο χιτώνα στοιχειωμένο
για να πετάξω πέρα από τα σύνορα.

Η τρέλα είναι μια γριά
που βγαίνει με φεγγάρι
κρατάει τα δυο κεφάλια της
κομμένα σ’ ένα δίσκο
έχει εφτά μαρμάρινες καρδιές
και οι εφτά ραγισμένες
κάτω από το φουστάνι της
τα ερείπια μιας πρωτεύουσας.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι ήσουν εσύ

Το φεγγάρι ήσουν εσύ

Είπε πως είχε αγαπήσει το φεγγάρι
ανέβαινε αργά για να το συναντήσει
κρατούσε μια ακτίνα φεγγαριού
δυο φτερωτά λιοντάρια στήριζαν τα πόδια της
πέρα στο βάθος
κάποιοι αδειάζανε τη θάλασσα
σε μια αρχαία λεκάνη
φορούσανε αδιάβροχα και μπότες
κι ένα ασημένιο αγκάθι στα μαλλιά τους.

Στάσου φεγγάρι, σ’ αγαπώ,
του φώναξε,
κοίταξε, έχω μια ασημένια ελιά δίπλα στα χείλη
κι ένα αχνό φως κάτω από τα βλέφαρα
το αίμα μου είναι από υγρό καθρέφτη.

Κόψτε την ακτίνα,
πρόσταξε τότε το φεγγάρι
στους άντρες με τα αδιάβροχα
κι εσείς λιοντάρια μου πετάξτε
στον ύπνο των τρελών.

Ξύπνησε τότε εκείνη σκοτωμένη.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το παιχνίδι των πνιγμένων

Το παιχνίδι των πνιγμένων

Έλα, μου είπες, να παίξουμε το παλιό παιχνίδι
χάνει αυτός που αγαπάει περισσότερο
γι’ αυτό και φόρεσα μια ατσάλινη καρδιά
γι’ αυτό και φόρεσα ένα κόκκινο κοράλλι
κι έχω το σφύριγμα ενός πλοίου στα αυτιά μου
κι ένα μαντίλι μουσκεμένο στον αφρό.

Κοίτα πώς παν και χάνονται τα πλοία
κι ανοίγουν διάπλατα της θάλασσας οι πύλες
σε σκοτεινούς νεροθαλάμους γυρίζει ο καπετάνιος
και σ’ άλλες αίθουσες υγρές προσμένουν οι παράνυμφοι
και μια γυναίκα μ’ ένα πέπλο πνιγμένη από χρόνια.

Δεν ξέρω πώς παντρεύονται οι πνιγμένοι
ίσως μοιράζουν αλμυρά κουφέτα και κοχύλια
ίσως μοιράζουν μαύρα λέπια απ’ την ψυχή τους
και ανεβαίνουν για μια στιγμή στην επιφάνεια
για να μαζέψουν μαργαρίτες του αφρού.

Έλα λοιπόν να παίξουμε το παλιό παιχνίδι
χάνει αυτός που αγαπάει περισσότερο
οι άλλοι τον κατεβάζουν δεμένο με σκοινιά
ύστερα κοιτάζονται περίλυποι στα μάτια
ύστερα ανάβουνε τσιγάρο συντριμμένοι
ύστερα βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το εικόνισμα

Το εικόνισμα

Θα ’ταν θλιμμένος φαίνεται ο εικονοποιός
εκείνο το κρύο απόγευμα του αιώνα
γι’ αυτό σου έβαλε τόσο βαθύ μαύρο
στις κόρες των ματιών
ίδιο βαθύ με το χρώμα που έχει η νύχτα
όταν κανένας δεν σε συλλογιέται πια
ίδιο βαθύ με τις σκιές των εραστών
που σμίγουνε για τελευταία φορά
κάτω απ’ τα φώτα
και φεύγουν αγκαλιασμένες βιαστικά
πριν εκείνες προλάβουν να χωρίσουν.

Θα ’ταν θλιμμένος φαίνεται ο εικονοποιός
κι όλα του τα κεριά θα είχαν καεί
κι όλα τα δάχτυλά του θα ’γιναν λεπίδες.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Το άλογό μου

Το άλογό μου

Το άλογό μου κρύβεται
στο φως του φεγγαριού
έχει ένα κέρατο από φώσφορο
πάνω απ’ τα δυο του μάτια
και μου υπαγορεύει ποιήματα.

Όταν γεννήθηκε
το χώρισαν από τα άλλα άλογα
γιατί είχε κέρατο
κι έλεγε πάντα πράγματα αλλόκοτα.

Από τότε
γύριζε μόνο του από ερημιά σε ερημιά
ώσπου συναντηθήκαμε
παρηγορώντας ο ένας τον άλλον
με στίχους.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα χαμένα εκπαιδευτήρια

Τα χαμένα εκπαιδευτήρια

Αναζητώντας τα χαμένα εκπαιδευτήρια
του προηγούμενου αιώνα
συναντώ στον χάρτη βαμμένες με μαύρο
τις συνοικίες των σκοτωμένων
και στο πλάι το γαλάζιο της θάλασσας.

Αν ξύσεις το γαλάζιο
θα βρεις από κάτω έναν δίσκο χρυσό
τον έχασε μια μέρα ένας ναύτης στη θάλασσα
τον βρήκε μια γυναίκα
αγνοούμενη σ’ ένα ναυάγιο
μαζί της περπατούσαν στον βυθό
ο Ρήγας Φεραίος
κι ο ασυρματιστής του πλοίου
πνιγμένος τριάντα χρόνια αργότερα.

Ίσως η γυναίκα ξαναβρήκε τον ναύτη
σε κάποιο λιμάνι
η έκβαση της ιστορίας ωστόσο
παραμένει άγνωστη
άλλωστε ο χάρτης δεν προβλέπει λιμάνια
παρά μόνο λίγες ξέρες κι απόκρημνα φιόρδ
ο χάρτης δείχνει μόνο αίμα
στο τέλος αυτού του ταξιδιού
και τις σκιές των αποφοίτων των χαμένων
εκπαιδευτηρίων
που περνούν σε κοπάδια.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα σχήματα

Τα σχήματα

Οι κώνοι των βουνών
οι καμπύλες της θάλασσας
το περίγραμμα του καλοκαιριού
η μεγάλη σφαίρα του θανάτου
που γυρίζει μέσα μας
κι ο χάρτης του ουρανού απλωμένος
κάθε νύχτα μπροστά στο παράθυρο
στο βάθος φέγγουν οι σκοπιές των αγγέλων
και τα φωτεινά ίχνη του ζώου
που διέσχισε τη μητρόπολη της ψυχής μας
η αιώνια τάξη των αστερισμών.

Εσένα θυμάμαι πάλι
σε τυλίγει μακριά μου η χρυσή σκόνη
του δικού σου αστεριού
σε ντύνουν τα χρόνια με χιλιάδες συγκατανεύσεις
με άσπρα πουκάμισα
που τα ρυτιδώνει ο θάνατος
εσένα θυμάμαι
σ’ αυτό το παγωμένο άστρο της ποίησης που έπεσα
γύρω μου η νύχτα και η θάλασσα
με ζυγώνουν απ’ όλες τις μεριές
κι οι αιώνες ανοίγουν την βαριά καγκελόπορτα
πίσω στον χρόνο, αθόρυβα
για να περάσει ένα ήμερο ελάφι
που έχει τα μάτια σου.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα πρόσωπα των φωτογραφιών πεθαίνουν στο φως

Τα πρόσωπα των φωτογραφιών πεθαίνουν στο φως

Αυτή η όμορφη γυναίκα της φωτογραφίας
είχε στα μάτια της τον καπνό ενός τρένου.

Πώς τα κατάφερε και βρέθηκε ανάμεσά μας!
Το δέρμα της κιτρινισμένο απ’ τον καιρό
η φωνή της χαρτί που σκιζόταν
τα βήματά της χτύποι παλιού ρολογιού
δεν είχε πια εραστές
παρά μονάχα μια μαργαρίτα μαδημένη στο πέτο
και λίγη σκόνη γύρω από τα δάχτυλα.

Μας έδειξε ένα σημείο στον τοίχο του σπιτιού.
Από δω περνούσε κάποτε ένα τρένο, μας είπε,
πήγαινε μακριά, δεν θυμάμαι για πού
θυμάμαι μόνο τον φεγγίτη
απ’ όπου κοίταζα τον καπνό και τ’ αστέρια
θυμάμαι μόνο πως πάντα περίμενα.

Η γυναίκα σιγά-σιγά ξεθώριαζε κι έσβηνε.

Τα πρόσωπα των φωτογραφιών
βγαίνουν στο φως για να πεθάνουν,
μας εξηγούσε ο φωτογράφος.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη, Τα γάντια

Τα γάντια

Παλιά φθαρμένα γάντια μου
έχετε ακόμα τη θέρμη των χεριών μου
το άρωμα κάποιας μυστικής συναλλαγής.

Σας διάλεξα
μέσα από εκατομμύρια γάντια
πέτσινα γάντια δολοφόνων και γάντια δαντελένια
γάντια θαυματοποιών, γάντια χειρούργων
γάντια του μποξ και γάντια πεθαμένων
γάντια που σφίξαν χέρια αγαπημένα
κι άλλα που πλήρωσαν κάποτε τον φόνο
κι εκείνα που κράτησαν το αλάτι τ’ ουρανού
το χιόνι μιας αγάπης που βασίλεψε.

Παλιά φθαρμένα γάντια μου
γάντια που πια δεν ξεκολλάτε
από τα χέρια μου.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη

Κατερίνα Καριζώνη: Πῶς δ’ ἐν χερσὶ τῶν Ἑνετῶν ἦν ἡ Θεσσαλονίκη 1423 μ.Χ.

Πῶς δ’ ἐν χερσὶ τῶν Ἑνετῶν ἦν ἡ Θεσσαλονίκη 1423 μ.Χ.

Σαν πούλησε στους Ενετούς
την πόλη του ο Ανδρόνικος
χτύπησε ένα πρωί την πόρτα του
μια νεαρή γυναίκα
φορούσε άμφια πορφυρά
κι ολόχρυσα υποδήματα
ένα γεράκι άγριο πετούσε στα μαλλιά της.
– Η λέπρα είμαι, του φώναξε,
ήρθα, πενήντα χρυσές χιλιάδες να μου δώσεις
το αντίτιμο της πόλης που μου έταξες.

Όμως ο Ανδρόνικος
είχε ξοδέψει τα μισά με αυλοκόλακες
και μ’ ελαφρές γυναίκες
κι άλλους τυχάρπαστους
κι ο αιώνας ήταν σκοτεινός
κι ήξερε πως στο τέλος δεν θα ξαναγύριζε.

Τότε η γυναίκα τον κοίταξε αμίλητη
και γίναν όλα ξαφνικά παλιές γκραβούρες
και χαμένα χρονικά
και σπάνια χειρόγραφα.

Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992) της Κατερίνας Καριζώνη

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009) της Κατερίνας Καριζώνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κατερίνα Καριζώνη