Βασίλης Φαϊτάς, Η λέξη

Η λέξη

Ήμουν εδώ
είμαι ακόμα εδώ
στη σιωπή
μεταίχμιο της χαράς και της λύπης
προσπαθώ να κατανοήσω την τρέλα της ύπαρξης
γυρεύω κάτι σαν αγάπη
στιγμή ατίθαση
αιωνιότητα της αρετής.

Αυτό που θα ήθελα να πω
μια λέξη
του Είναι και του Τίποτα
αλληγορία χαμένης ολότητας
αποσυντεθειμένη αλήθεια
γεμάτη χρόνο και νότες.

Πέρ’ απ’ τη ματαιόδοξη νοημοσύνη
η εμμονή των γαλαξιών
ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο
το αναποφάσιστο βήμα της αλήθειας
στο μονοπάτι που ο καιρός σαρώνει
χείμαρρος κατοπτρισμών
που δεν γνωρίζουν την ύπαρξή τους.

Δεν έφερα τίποτα φθάνοντας
δεν θα πάρω τίποτα όταν φύγω
η ζωή σωσίας αόρατου κόσμου
συλλογιέται το δικό της τέλος
η αγάπη δεν ξέρει πως θα πεθάνει
ακόμα κι αν πιστεύει πως
όλα είναι ένα θαύμα
τι ωραία που θα ήταν πριν να υπάρξει
πριν να ελπίσει.
Στο άδειο σπίτι των προγόνων
ο απόγονος
αργά επιστρέφει το φως που του αναλογεί
λάμνοντας στο πουθενά.

Κάτω απ’ τ’ αειθαλή αστέρια
το γένος επαναπατρίζεται
ένας γαλάζιος πλανήτης διασωληνωμένος
με το όνειρο.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Η ανταρσία

Η ανταρσία

Κάποιοι γεννιούνται και πεθαίνουν στη μοναξιά
άλλοι στην έπαρση των καιρών
αν κάτι ξαγρυπνά ανάμεσά τους
χέρια απλωμένα
κι ένας βαθύς κυματισμός σαν χίμαιρα
είτε το γνωρίζουν είτε όχι
από αλλού έρχεται η ανταρσία του ανείπωτου.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Επινοημένο ταξίδι ενοχής

Επινοημένο ταξίδι ενοχής

Κι έτσι πεθαίνοντας ξανά και ξανά
σ’ αυτό το δωμάτιο από άνεμο των δασών
σκέπτομαι τη μοναξιά της στιγμής που δονείται
όσους πυρακτωμένοι πέρασαν
τη μεθόριο του ονείρου
λάφυρο σοφίας
δεν ξεχνά
το επινοημένο ταξίδι της ενοχής
στην αθωότητα.

Το όνομα η φωνή τα χέρια
είναι δικά μου
όμως το αίνιγμα είναι αλλού
κβαντικός κόκκος σκόνης
της χαράς και της λύπης
στιγμιαίος κύριος ενός παραλογισμού.

Η ελπίδα γεννιέται στην άβυσσο
κανείς δεν θα μείνει εκεί
να δείξει
τεντώνοντας το χέρι
μέσα στο φέγγος του άλλου
αυτό που κανείς ποτέ δεν είδε.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Ενσαρκωμένο άπειρο

Ενσαρκωμένο άπειρο

Ενσαρκώθηκε το άπειρο
και πήρα τη θέση μου στον χρόνο
ιστορία μου η άβυσσος.

Κάθε αλήθεια αδυσώπητη πλάνη
ένα πρελούδιο η ζωή
από κάτι αδημιούργητο και απρόσιτο
είμαι αυτό που δεν είμαι
το άπιαστο βάθος μες στις λέξεις.

Ό,τι δεν ειπώθηκε δεν θα ειπωθεί ποτέ
σε κάθε ποίημα υπάρχει μια αποτυχία
κάτι που υπερβαίνει τον εαυτό του
ποντίστηκε και χάθηκε πριν καιρούς.

Όπως το άνθος
το πνεύμα στρέφεται στο φως
χάος από αγέννητες λέξεις
αδιαπέραστο από τη νοημοσύνη
ιχνηλάτης της σιωπής αιωρούμαι
στην αρχή και στο τέλος ανάμεσα
ακούγοντας το κενό.

Με βαραίνει η αιωνιότητα
στιγμή που βραδυπορεί στο εφήμερο
έξω απ’ το παράθυρό μου
άχρονη ανάμνηση.

Πορεύομαι με ό,τι δεν κατανοώ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Γερνώντας στον μύθο

Γερνώντας στον μύθο

Στη μητέρα μου και τον πατέρα μου

Γέρασε μέσα στον μύθο αυτή η γυναίκα
κάποτε ήταν η παρότρυνση της άνοιξης
με τα μαλλιά βυθισμένα στη σελήνη
άνοιξε την πόρτα του δωματίου
και μπήκε
στο κρεβάτι ένας άντρας μεταμορφωνόταν
αργά
σε σύννεφο
από μια σχισμή του σύννεφου κοίταξε
βαθιά στις κρύπτες των περασμένων
τότε που έσειε τη νιότη του
κύτταρο του έρωτα
δεν είχε λόγο να ελπίζει
το ήξερε
η Γη έγινε θανάσιμη γι’ αυτόν.

Βγήκε στην άβυσσο
πυκνή βλάστηση από σιωπηλές αφηγήσεις γύρω
ο ήχος ενός βιολιού ήταν ό,τι απέμεινε
«Βρες το άρωμά σου εκεί»
ψιθύρισε
και προχώρησε
να ετοιμάσει το σκαρί
ενός καινούριου ουρανού.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται

Αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται

Στην πρώτη σελίδα είμαστε αβέβαιης εκδοχής
αφουγκράζομαι ή με αφουγκράζονται
φύλακας ή φυλακισμένος
στην κατακερματισμένη πολλαπλότητα
όλες οι λέξεις εξισώνονται
με τα παραισθησιογόνα της νιότης.

Κοιμήθηκα σ’ ένα όνειρο κατοπτρισμών
όταν ξύπνησα
όλα γύρω είχαν γεράσει
ανεπανόρθωτα
μεταστατικές ρυτίδες στο έργο της ζωής
ομφάλιος λώρος με την απειρότητα
το άγγιγμα έρχεται από παντού
κάτι σαν νεύμα απόπειρα ομιλίας
η ετοιμότητα για το πέραν
πυκνότητα μιας θλίψης
χάδι που αποτυγχάνει.

Εγώ εδώ γεννήθηκα
όπως μου είπαν
αγγιγμένος από τη σιωπή
μισή ψυχή
βραχύβια γνώση
αντανάκλαση ενός ποιήματος
που δεν αποβιβάστηκε ποτέ.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Αλληγορία θαυμάτων

Αλληγορία θαυμάτων

Έχω τα δακτυλικά αποτυπώματα της αγάπης
μιας ράτσας
που ήρθε να κατοικήσει εδώ
με τις αποσκευές της γεμάτες θρύλους ποτάμια
και την ανάσα της θάλασσας
με τα πανιά μιας χρονοκαθυστερημένης νιότης
ένα σκαλί της λείπει ακόμα
να υψωθεί πάνω απ’ την άβυσσο.

Τι μέρες παράξενες
αλληγορία θαυμάτων
ο έρωτας το γέλιο τα δάκρυα
περνούν
όταν το μονοπάτι τού πουθενά
θ’ αναδυθεί ξαφνικά
και μες στην ομίχλη
θα κλείσει τα παιδικά μάτια.

Από τη συλλογή Σκάκι με την αιωνιότητα (2021) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Σοφία Περδίκη, Φθινόπωρο

Φθινόπωρο

Ο κρόκος του πρωινού χυνόταν στην πόλη. Έστριβε στην οδό των Ρόδων κι έσταζε από τ’ ανοιχτά παράθυρα πηχτές, μελάτες σταγόνες στο γυάλινο δοχείο με τις τουλίπες. Τα δύο όστρακα της χλωροφύλλης τις νιώθουν βαθιά μέσα τους να εισέρχονται, και τα φύλλα, οι μίσχοι πώς αναριγούν, χάσκουν οι στήμονες, χρυσίζει το νερό το μαύρο! Κατακόκκινες πυρώνουν οι κεφαλές, στρέφονται ταυτόχρονα ανοιχτές, ευθεία προς το βέλος του ήλιου…
Στο απόγειο της διάτασης, η αιχμή της έντασης μια πράσινη χορδή που τέντωσε και σπάει. Γιατί να είναι άραγε έτσι η φύση των πραγμάτων; Ένα ένα τώρα τα φύλλα τους ξεφορτώνονται, ξερά κλαδιά φράγματα στήνουν, να βουλώσουν θέλουν το μοναδικό το λούκι, το πιο πολύτιμο. Τον νόμο να επιβεβαιώσουν.

Στο πλήρες φάσμα της ανθοφορίας ο μαρασμός.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Υπόσχονται

Υπόσχονται

Περιορίστηκαν οι λέξεις
σε παπούτσια στενά
μυτερά στην άκρη σκαρπίνια
κι άρχισαν να κυνηγούν στις γωνίες
έντρομα ρήματα
αφάνταστες πιέσεις ν’ ασκούν
για ομολογίες
συγχωροχάρτια σε τραπέζια
υπογράφονται καθημερινά.
Ανένδοτα κάποια
υπόκεινται σε βασανισμούς
καταπατούνται οι ενεργητικές φωνές
στην απομόνωση ψιθυρίζουν
κουράγιο, δάκρυ ή σχοινί
ανοίγουν τρύπες στους τοίχους μικρές
φυσούν τον καπνό τους από κει
ανακουφίζονται τις νύχτες στ’ όνειρο μέσα
υπόσχονται.

Και το πρωί, στην αναφορά
κρύβουν όλα τα παθητικά φιλιά
δείχνουν τα νύχια τους, είναι καθαρά
προχωρούν στα συσσίτια.
Κάτω από την μπότα του μυαλού που εποπτεύει
πίσω απ’ την πλάτη που απωθεί
σε στενά κελιά στοιβάζονται
σαν απο-ρήματα
τα μεταβατικά χώρια από τ’ αμετάβατα
καθρεφτάκια κρύβουν στις καταπακτές
γράφουν στον ήλιο το νόημα
κρεμούν τα χέρια έξω απ’ τα σίδερα.
Κι όταν τα δάχτυλα συνθλίβονται
θυμούνται όρκους
μια μέρα όλα να τα πουν
ν’ αντέξουν.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Τύμπανο Πύλης

Τύμπανο Πύλης

Ο οίκος των κυνηγημένων
εμβαπτίστηκε εκ νέου
στη δίνη μιας ακρυλικής βροχής.
Άλλαξαν και τις ταμπέλες
γράφτηκαν τα ονόματα παντού
σε τόξα τυφλά, πεσσούς και ρόδακες.

Βαρύαυλοι ήχησαν μέσα απ’ τα έγκατα
στα θεμέλια βαθιά σφύριζαν φαγκότα
κι ήταν η μουσική που μάγεψε τους πάντες
πουλιά, οικόσιτα, ερπετά.

Και τα ονόματα
του φυγά που δεν τον χόρταινε ο ήλιος
της κόρης που βύζαινε πικρό μαστό
του αδερφού που τον θόλωσε η μοίρα
διαβάζονται πια τις Κυριακές
στα προαύλια αγκρίζουνε τα ζωντανά
τα παίρνουν απ’ τη μύτη τα λιβάνια.

«Και το όνομα αυτού», «Και το όνομα αυτής»
ο λιβόνοτος το παίρνει ο αέρας
το απλώνει στα στενά, στις λεωφόρους πέρα
κολλάει στα τζάμια
συρρέουν οδοιπόροι
ν’ ακούσουν για τα πάθη τα νέα.
Η λειτουργία ξεκινά. Τύμπανο Πύλης χτυπά.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Το γυάλινο σπίτι

Το γυάλινο σπίτι

Το γυάλινο σπίτι είχε από καιρό φυσηθεί, είχε ψηθεί σε χιλιάδες βαθμούς Κελσίου· η αποστείρωση επετεύχθη, κάτι μικροοργανισμοί εξαφανίσθηκαν και ορθώθηκε σε θέα κοινή. Η άφιξή μας στην κορυφή του λόφου έγινε αισθητή, τα κλειδιά πετάχτηκαν στα γκρεμνά, μαζί με την καμπάνα ήχησαν σε συγχορδία αρμονική – δεν τα είχαμε ανάγκη. Στο σπίτι τούτο εξάλλου οι νέοι κάτοικοι θα ήταν αποκαλυπτικοί, ολόκληρη η ζωή τους περίοπτη. Η μοναξιά του κρεβατιού τους, η τόσο απόλυτη, τώρα θα ίδρωνε σε οργασμικές στιγμές και οι γυάλινοι επισκέπτες με ζώων χνότα θα θόλωναν το τζάμι· αράχνη δεν θα εισέβαλλε καμία, γνωρίζοντας πως δεν θα ’βρισκε ταβάνι για να κρεμαστεί.
Ανάμεσα σε δυο πελώρια βράχια, σαν βόλος που παίζαμε παιδιά, κύλησε η μπίλια· χωρίς θεμέλια, μόνον ένας θόλος μας αγκαλιάζει, καμιά πλεκτάνη στην κάψουλά μας δεν περνάει, κρεμάστηκε και η ταμπέλα: ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΣΠΙΤΙ. Το όραμα του δάσους που μας ακολουθεί ανακλάται πάνω μας σαν αρχαία προβολή.
Δεν επιδιώκουμε την εξαφάνιση, και η πρόθεσή μας αυτή είναι, αν μη τι άλλο, έντιμη.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Το αιώνιο αίνιγμα

Το αιώνιο αίνιγμα

Τώρα κάθισε
στο συρμάτινο κεντίδι
και ηλεκτροφόρησε
τη φωνή σου
στα σύμπαντα.

Αναρωτήσου:
Αν ήθελες μια ζωή
του θανάτου τον αχό
να περιορίσεις
πού πήγες κι έμπλεξες
στον ιστό της κραυγής
που συνταράζει
κι ύστερα στη σύγκρουση
γιατί προσκολλήθηκες;
Ρυθμός του αίματος
ανάβλυσες
κι έκανες εκείνα τα τρικ
στων δρόμων τη διασταύρωση.
Τα σπασμένα φανάρια
αναβοσβήνανε
τα δύο μάτια
παράταιρα γύριζαν
χαμός γινόταν
και τανάπαλιν διάσωση.

Τι το ’θελες τότε
ανεμοδούρα εσύ ισχνή
και λικνίστηκες
αναίσχυντα
με τους μηρούς
τα χέρια ανοιγμένα
κι έγινες το αιώνιο αίνιγμα;

Θρόιζε για πάντα τώρα
πάνω στα ουράνια
μεταλλικά μοτίβα.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Τα κοινόχρηστα

Τα κοινόχρηστα

Ήρθες ξημερώματα
να μας ζητήσεις τα κοινόχρηστα.

Μα εδώ είναι τα ιδιωτικά δωμάτια
έχουμε σπάσει τα ντουλάπια
τα στρώματά μας έχουν το αιμάτινό μας
μονόγραμμα
στα λουτρά έχουμε κρυμμένα τα μαχαίρια
το μάθημα ανατομίας αρχίζει στις εννιά
τα βιβλία μας πήρανε φωτιά
να ζεσταίνουμε τα χέρια τον χειμώνα
κι οι βρύσες στάζουνε μύρα πολύχρωμα.
Ψάξε και βρες ποιοι είμαστε από το χρώμα
που λιμνάζει στα υπόγεια.

Ήρθες η ώρα τρεις
ν’ αρχίσει το εξημέρωμα.

Όμως εδώ
έχει φωλιάσει το θηρίο για τα καλά.
Και δεν το διαχειρίζεσαι πια.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη

Σοφία Περδίκη, Στο επόμενο όνειρο

Στο επόμενο όνειρο

Μέσα στο όνειρο εγκαταλείπονται όλα
και ξαναβρίσκονται σε μια στιγμή
ακαριαία
την ώρα που τα φύλλα της κορομηλιάς
τρέμουν γύρω απ’ τον σφιχτό κορμό
κι η αφή φτάνει στο έπακρο.

Πιο κει πρόσωπα αχνά
με μάτια έντρομα κοιτούν
το στημένο σκηνικό
η ανάσα του μεγάλου βατράχου
ψιθυρίζει στη γη
την τελευταία προσευχή
ένα ρυγχόσπερμα ανθίζει ξαφνικά
μες στην αυλή
ενώ κανείς δεν το ποτίζει
μια πρόταση μυστική
εκεί που πάει να συνταχτεί
γίνεται θρύμματα και τότε
αρχίζουν τα αινίγματα.

Κι εσύ στεκόσουν προ ολίγου
ζαρωμένη στον αγέρα φιγούρα
κι έβλεπες το τραύμα σου
από την εναιώρηση
στη βραχώδη πλαγιά
μετρούσες τον σπασμό σου
κι ευχόσουν
να μην είναι η πληγή αυτή
στο γόνατο το παιδικό
που θα σε έκοβε για πάντα στα δυο·
βρίσκεσαι τώρα με σταθερή ανάσα
σ’ ένα συγκεκριμένο
χειμωνιάτικο τοπίο.

Κοιτάς
της μνήμης σημάδι
για το γεράκι που θα ’σαι
στο επόμενο όνειρο.

Από τη συλλογή Το αιώνιο αίνιγμα (2020) της Σοφίας Περδίκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Περδίκη