Τ’ αποτσίγαρα
Σκέψεις καπνισμένες
πάνω στο τασάκι
σιωπούν.
Λόγια παλεύουν
να γεμίσουν το κενό,
να σβήσουν την αγωνία.
Μέσα απ’ την καύτρα τους
ανέγγιχτος γλιστρά ο χρόνος
συλλέγοντας αρώματα
που ασφυκτιούν απελπισμένα
μέσα στο τασάκι.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Ο πίνακας
Τέσσερις τοίχοι
Πνοή ριγμένη στη σκόνη,
στη βοή.
Στο κρεμαστό δάσος
τα φύλλα αργοσαλεύουν.
Ο αγέρας χαϊδεύει απαλά
τη μοναξιά.
Αχόρταγα πίνει τη δροσιά,
το πεντοβόλημά του,
Οι τέσσερις τοίχοι
πνίγονται στη σκόνη.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Μελαγχολία
Συννεφόσκεπη η καρδιά μου
πνίγεται στην ομίχλη της πλήξης,
της ανίας και της απογοήτευσης.
Τα όριά μου εξανεμίζονται
μπρος στην αδιαφορία.
Στο φουρτουνιασμένο μυαλό μου
ένα ρήμα κυριαρχεί.
Να φύγω.
Το κεφάλι μου βαρύ.
Τα μάτια μου καίνε.
Κύματα οργής γίνονται
στάλες βροχής.
Ξεσπώ.
Η κούραση σκιάζει
την ψυχή μου.
Τίποτε δε μ’ αγγίζει.
Τίποτε δε μ’ ευχαριστεί.
Τα μάτια μου κλείνουν.
Κουράστηκα.
Ώρα να φύγω.
Έστω μέσα απ’ το όνειρο.
Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001) της Μαρίας Πισιώτη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Πισιώτη
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Μιχάλης Μαρματάκης, Σκόνη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η αμαρτωλή Μαρία (1983))
Σκόνη
Η σκόνη καταλάγιασε
και ανάλαφρα σκέπασε τα πάντα.
Τόσο αθόρυβα
σχεδόν αόρατα
στο βασίλειο της εικόνας.
Άπειρα μικρά σωματίδια
σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Μια βουτιά
ήρεμη και βαθιά,
σε πτυχές και επιφάνειες
σε κρεβάτια και όνειρα
σε υαλικά και προσδοκίες
σε έπιπλα και ανθρώπους.
Από τη συλλογή Η βραδυπορία της στιγμής (2011) του Σιδέρη Ντιούδη
Λάκης Παπαδόπουλος & Σάννυ Μπαλτζή, Τσαλακωμένη πεταλούδα
(τραγούδι: Φίλιππος Πλιάτσικας & Λάκης Παπαδόπουλος / δίσκος: Κάτι γλυκό (2002))
Πεταλούδα
Έσκαψε με το χέρι του
το σώμα.
Η σκέψη του
έγινε εμμονή
και από νύμφη
μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα.
Πέταξε βαθιά.
Βυθίστηκε στο κορμί
και εκεί έριξε τα φτερά της.
Έσβησε σαν κερί,
αφήνοντας ίχνη σκόνης
και αποτυπώματα μνήμης.
Από τη συλλογή Η βραδυπορία της στιγμής (2011) του Σιδέρη Ντιούδη
Αν κάποτε βρεθείς
[Ενότητα Τα γυάλινα σπίτια]
Αν κάποτε βρεθείς σε ξένη γη
χειμώνα με ομίχλη
και την υγρασία ψόφιο όρνεο
κάτω απ’ το σακάκι
διασχίζεις έρημα χωράφια
και συναντάς μόνο σκιάχρα
που ριγούνε στο σκοτάδι
και δεν υπάρχει δρόμος
ούτε κορμί
ούτε ένα γερό κονιάκ παρηγοριάς
να τονώσει τα κόκαλα που τρίζουν
θυμήσου πως σε θυμάμαι
πως πλέκω τις ίνες μεταξύ τους
τα νήματα δένω του χρόνου
υφαίνω το κόκκινο χαλί
στην ζεστή κουζίνα
με την χύτρα να κοχλάζει
το ξύλινο τραπέζι
την σούπα, το τυρί και το ψωμί
και κάθισε ξανά απέναντι
αφού το μόνο σπίτι
που μοιράζονται δυο άνθρωποι ποτέ
είναι η μνήμη.
Από τη συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης (2016) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Noble chess players, Germany, c. 1320
Πηγή: wikipedia
Παρτίδα σκάκι
Καθίσαμε απέναντι.
Τα δικά μου πιόνια ήταν σύννεφα.
Τα δικά του σίδερο και αίμα.
Αυτός είχε τα μαύρα.
Σκληροί, γυαλιστεροί οι πύργοι του
επιτέθηκαν με ορμή
ενώ η βασίλισσά μου
ξεντυνόταν στο σκοτάδι.
Ήταν καλός αντίπαλος,
προέβλεπε κάθε μου κίνηση
πριν καλά καλά ακόμα την σκεφτώ,
κι εγώ παρ’ όλα αυτά την έκανα,
με την ήρεμη εγκατάλειψη αυτού
που βαδίζει στο χαμό του.
Ίσως τελικά να με γοήτευε
το πόσο γρήγορα εξόντωσε τους στρατιώτες μου,
τους αξιωματικούς, τους πύργους, τα οχυρά,
τις γέφυρες, τον βασιλιά τον ίδιο
πόσο εύκολα διαπέρασε, εισχώρησε και άλωσε
βασίλεια ολόκληρα αρχαίας σιωπής
και πως τελικά αιχμαλώτισε εκείνη τη μικρή βασίλισσα
από νεραϊδοκλωστή
που τόσο της άρεσε να διαφεύγει
με πειρατικά καράβια
στις χώρες του ποτέ.
Ναι, ομολογώ ότι γνώριζα από πριν πως θα νικήσει.
Άλλωστε, γι’ αυτό έπαιξα μαζί του.
Γιατί, έστω και μια φορά, μες στη ζωή,
αξίζει κανείς να παίξει για να χάσει.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Ο λύκος
Καθόμασταν ήσυχα
γευόμασταν την σούπα μας
αυτός κι εγώ,
οι δυο μας μόνοι.
Έξω χιόνι, μέσα σιωπή.
Το ρολόι μετρά τα πεθαμένα
δευτερόλεπτα
Ξάφνου ακούστηκε ουρλιαχτό
και έξω από το τζάμι
είδα να χάσκει το στόμα ενός λύκου
τεράστια δόντια κοφτερά,
σάλια και αίμα.
Πίσω από το γυαλί
άκουγα την ανάσα να κοχλάζει
μύριζα την πείνα του.
Πριν ο άντρας προλάβει να αντιδράσει,
πέταξα τα ρούχα μου ένα ένα
άνοιξα την πόρτα
και αφέθηκα γυμνή
να με ξεσκίσει.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Έρωτας
Και τότε έρχεται το τέλος
(πριν αχνιστή προβάλλει η επόμενη αρχή),
με εκείνη την αρχοντική μεγαλοπρέπεια
του αμετάκλητου,
του χαμένου πια από χέρι,
ανέγγιχτου για πάντα κομματιού,
από στιλπνό σκοτάδι
που με κυριεύει.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Η αρρώστια
Το πλοίο είναι γεμάτο μετανάστες.
Φορούν τραγιάσκες και κοστούμια φθαρμένα
που γυαλίζουν στα γόνατα και στους αγκώνες,
κοιτάζουν μια προκυμαία από σκόνη που όλο αποχωρεί
και λευκά μαντήλια που ζωγραφίζουν το κενό.
Σε μιαν εξέδρα ένας βιολιστής
παίζει κόκκινο βιολί,
φορώ ένα μαύρο φουστάνι και δεν έχω μαλλιά,
κλαις και δεν ξέρω πώς να σ’ αγκαλιάσω,
σαν να διασχίζουμε τον χρόνο
σε έρημα πλοία φαντάσματα
που προσκρούουν συνέχεια σε παγόβουνα,
μόνο και μόνο για να,
για να μην,
επειδή δεν γίνεται χωρίς
αλλά ούτε και με,
κι ο βιολιστής παίζει παράφορα βιολί
κι ενώ όλοι αρχίζουν να χορεύουν,
μου κλείνει μυστικά το μάτι
ενώ πίσω στην πόλη
τα ποντίκια μεταδίδουν την πανούκλα
που χωρίς να το ξέρουμε
όλοι μας κουβαλάμε
μες στο πλοίο.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Το μικρό ζώο τέλος
Υπάρχουν άνθρωποι που
σέρνουν μαζί τους ένα τέλος.
Κουλουριάζεται στα μάτια τους,
κοιμάται στο κρεβάτι τους
τρέφεται την σκιά τους.
Το χαϊδεύουν τρυφερά
κι αυτό πίνει αίμα απ’ τις φλέβες τους
ξεσκίζει με τα γαμψά του σίγμα
όποιον τους αγγίξει.
Γιατί ό,τι είναι για τους άλλους η αρχή
γι’ αυτούς είναι ο κύκλος του θανάτου.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Ο άντρας που φεύγει
Αυτός ο άντρας όλο φεύγει.
Τον βλέπω να κινείται στο δωμάτιο
στα μακριά μαλλιά του σκαλώνουν νυχτερίδες
στην κάπα του φωσφορίζουνε αστέρια
και ξεχασμένες νιφάδες από λύπη.
Ξέρω ότι φεύγει και πάω να του μιλήσω
δεν έχω χέρια ούτε φωνή
μόνο ένα παλιό τραύμα στους καρπούς
τότε στον Πύργο όταν με κλείσαν ζωντανή.
Κρυφά τα βράδια τον δένω με βιολετί κλωστή
κρύβω στις τσέπες του μπισκότα νοσταλγίας
πάνω στο πουκάμισό του καρφιτσώνω χάρτες από κερί
μήπως και κάποια στιγμή ξεχάσει να γυρίσει.
Όταν ο άντρας φεύγει
τα σκυλιά ουρλιάζουν στο δωμάτιο
η ντουλάπα ανοίγει να με φάει
και η τσαγιέρα μού δαγκώνει αρπακτικά το χέρι.
Συνέχεια με διαβεβαιώνει.
«Ποτέ», μου λέει, «ξανά»
μου χαϊδεύει το κεφάλι
μα μέσα στα απαλά του μάτια
βλέπω πως έχει αρχίσει κιόλας
το σκοτεινό ταξίδι προς τα μέσα.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Άννα Ο.
Ήταν το ψευδώνυμο.
Κλινική περίπτωση
σε σύγγραμμα ψυχών.
Βιέννη, αρχές του προηγούμενου αιώνα
ένας εραστής-γιατρός.
Με αποστειρωμένα γάντια
χωρίς ποτέ να βγάλει τα γυαλιά του.
Το πάθος αρχειοθετήθηκε με τάξη
ώστε να ωφεληθούν οι επόμενες γενεές.
Άννα Ο., βάφτισαν το σώμα σου
τις άγριες επιθυμίες σου κοράκια
το βάραθρο στο ίδιο το κορμί σου
τον φόβο να πεθάνεις μόνη.
Μικρή Άννα Ο.
αρρώστια μου
είσαι η ποίηση μου.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Στην Frida Kahlo
Γεια σου, Φρίντα.
Βλέπω την κόκκινη καρδιά
να κείτεται στα πόδια σου
έξω από σένα
κι από το άσπρο νυφικό,
τον αιματοβαμμένο γάμο
την έκτρωση
και το μικρό φάντασμα μωρό
που πετάει στο ταβάνι.
Ναι, πολλές φορές μάλιστα
ερωτεύτηκα τον άντρα σου
ζωγράφο, ποιητή, ασφαλιστή
πλασιέ, κηπουρό
τον ίδιο πάντα άντρα
γιατί ζωγράφιζε συνέχεια
το μαύρο μου στόμα
μια τρύπα στο σκοτάδι,
όλοι οι άντρες μου λέγονταν Ριβέρα
γιατί ήξεραν θαυμάσια
να προκαλούν τον πόνο.
Φρίντα κόκκινη και μαύρη
Φρίντα ελάφι και Φρίντα φωτιά
αυτή η καρδιά παλλόμενη,
ολοζώντανη μπροστά σου
δεν είναι πια δική σου, αλλά δική μας.
Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009) της Χλόης Κουτσουμπέλη
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Κατανομή ευθυνών
Δεν με πρόδωσες εσύ.
Τις λέξεις σου κατηγορώ.
Γιατί πάντα οι ταχυδακτυλουργοί
που παίζουν με τις λέξεις
σταχτιά μικρά ποντίκια
που αστράφτουν περιστέρια
τις λέξεις θεωρούν
πιο ζωντανές
κι από την ίδια αυτή
την γκρίζα τους ζωή.
Αυτό το ποίημα της Χλόης Κουτσουμπέλη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η παρέμβαση (τεύχος 143, Μάρτιος-Μάιος 2008).
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Το κουκούλι
Καλοκαίρι και η άσφαλτος κοχλάζει.
Καμένα αποτσίγαρα στους δρόμους.
Κοφτές αναπνοές μέσα στο σύμπαν.
Οι πλανήτες στην τροχιά τους.
Ο χρόνος να κυλάει.
Σκιές αγγιγμάτων στους αιώνες.
Κι όμως τα χείλη σου.
Ούτε πριν ξανά, ούτε μετά.
Μοναδικό υγρό κουκούλι
ενός μεταξοσκώληκα φιλιού.
Αυτό το ποίημα της Χλόης Κουτσουμπέλη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η παρέμβαση (τεύχος 143, Μάρτιος-Μάιος 2008).
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
Προσευχή
Φοράει πάντοτε μια μάσκα.
Της κρύβει τα μάτια και τα χείλη.
Το πρόσωπό αδιάκοπα αλλάζει
μισό φως μισό σκοτάδι
μισή γέννα μισή θάνατος
άλλοτε νυχτερίδα
άλλοτε νερό των αστεριών
αέναα γλιστράει,
γιατί στην αδιάκοπη ροή
κρύβεται η αλήθεια της,
στους ύπερους στους στήμονες
στην γύρη
στα κοχύλια
τις εσοχές που φωλιάζουνε τα φίδια
φύση είναι η δύναμή
το ίδιο το κορμί της.
Μιλάει γλώσσες ακατάληπτες
στον αριστερό λοβό της
στριφογυρίζουνε πλανήτες
τα στήθη της ασφόδελοι
κι άγρια ζαρκάδια.
Μητέρα Θεά.
Μάγισσα.
Γυναίκα.
Αυτό το ποίημα της Χλόης Κουτσουμπέλη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό η παρέμβαση (τεύχος 143, Μάρτιος-Μάιος 2008).
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χλόη Κουτσουμπέλη
