Βάγιος Μπαγλάνης, Ακόμα μια ρυτίδα

Γιώργος Ανδρέου, Η παλιά ρυτίδα
(τραγούδι: Τάνια Τσανακλίδου / δίσκος: Τραγούδια του παράξενου κόσμου (1995))

Ακόμα μια ρυτίδα

Στην άκρη του χαμόγελου κρεμάω τη ζωή μου
Κάποτε αγαπούσα πολύ τη σιωπή
Θα ξανάρθει η ώρα της αγρύπνιας
Είναι το σουρούπωμα που το ανασαίνω
Δεν διώχνω τους ίσκιους δεν τους φοβάμαι
Κι αυτός ο στίχος μου με τυραννάει
Δεν έχει αργία η ψυχή μου
Αγάπησα τη σιωπή που δεν απελπίζεται
Και τα παράθυρα που διακριτικά κρύβουν το φως τους
Ποιος υπάρχει εδώ
Σήμερα δεν μπορώ να είμαι μόνος

Ανάμεσα στις ανοιχτές παλάμες
Γλιστράει ένα παγερό σχήμα προσώπου
Νιώθεις τις ανταύγειες του παραλογισμού και σωπαίνεις
Έπειτα σχεδιάζεις μόνος σου το πλαίσιο μιας επαφής
Τα χέρια γίνονται αόρατα
Για να λείψει και η τυπική χειραψία
Μετά εισβάλλει η ρουτίνα
Που άλλοτε αθόρυβα κι άλλοτε φωναχτά
Καταπίνει την ουσία
Για να καταχωνιάσει σε μια ρυτίδα
Ακόμα μια πίκρα

Από τη συλλογή Βλάστηση των ρηγμάτων (1967) του Βάγιου Μπαγλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βάγιος Μπαγλάνης

Βάγιος Μπαγλάνης, [Αγαπώ την ποίηση…]

Γιώργος Ζαμπέτας & Θόδωρος Ποάλας, Τι ωραίο ν’ αγαπάς
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδά Γιώργο Ζαμπέτα (2009))

Αγαπώ την ποίηση
ποια ζωή μπορώ να ζήσω
Και σήμερα θα χάσω ίχνη ανθρώπων
Ακατανίκητη γίνεται η ματαιοδοξία
Εδώ κάπου τελειώνει η ποίηση
Μεγαλώνουν ολοένα οι σκιές
που αφήνει στο πέρασμά της η αδικία
Πού θα μεταναστεύσει αύριο η αγάπη
Αναζητάω για ν’ αγαπήσω ωραίες ψυχές

Θεέ μου
αν δε θέλεις
να σου ζητήσω σήμερα νέα απόδειξη της αγάπης Σου
Σ’ ευχαριστώ για τη ζωή μου που έγινε ποίηση
ανακαλύπτοντας τη μεγαλοσύνη της…

Από τη συλλογή Αιχμηρά σκαλοπάτια (1966) του Βάγιου Μπαγλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βάγιος Μπαγλάνης

Βάγιος Μπαγλάνης, [Ως πότε θα σε περιμένει συλλογισμένη η μοίρα;]

Ως πότε θα σε περιμένει συλλογισμένη η μοίρα;
Εσύ ήσουν πιστός στο βαθύ βιβλίο και στα ανοιχτά έξυπνα μάτια
Έσκυβες στην ανάμνηση και σε ρωτούσα για τα λουλούδια και την ποίηση
Χαιρετούσες τη σκυφτή περπατησιά του πεύκου της αυλής
με κείνο το κλειστό χαμόγελο που ηρεμούσε συχνά το περιβάλλον
Πότε συλλάβισες τη μοίρα σου;
Από δω και πέρα προχωρούμε σκοτεινά
Πότε σταλάζεις το δάκρυ για τη ματαιότητα των ηρώων
Και πάντοτε φεύγει με ανοιχτές πληγές και ξυπνή την ανησυχία για την πορεία…
Πότε είσαι αμίλητος και ισορροπείς – λευκό σαντάλι που θα περάσει το Ρουβίκωνα…
Τότε σου ψιθύρισα:
Θα μιλήσω για σένα στη μοίρα σου
Θα της πω πως έχεις τον ηρωισμό να είσαι ευαίσθητος

Από τη συλλογή Απόπειρα αυτάρκειας (1964) του Βάγιου Μπαγλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βάγιος Μπαγλάνης

Βάγιος Μπαγλάνης, [Πέτρα της θάλασσας…]

Κώστας Χατζής & Ηλίας Λυμπερόπουλος, Πέτρα και φως (δίσκος: Πέτρα και φως (1972))

Πέτρα της θάλασσας
Αγαπάς το κύμα
– δίχως πάθος
– δίχως καημό
Αγαπάς την αιώνια κίνηση
και χαίρεσαι τη θωπεία της δύναμής της
Ο ήλιος σου δίνει φωτεινή διάρκεια
Σε ψηλαφώ
για να νιώσω το πάθος σου να εγκαταλείπεσαι
Έχεις σώμα στιλπνό χωρίς ψυχή
Ξεχωρίζεις σαν έκπληκτα μάτια
ανάμεσα απ’ τις ρωγμές του κύματος
που σβήνει αδύναμο πάνω σου
Σβήνει το μεγάλο μυστικό της θάλασσας
χωρίς να το ξεδιαλύνεις
Σε συνεπήρε ο αχός της ιδέας του
Κι έγινες κοιμητήριο πλάι στο ακρογιάλι
Η θάλασσα είναι μεγάλη
όπως κι η σιωπή σου…

Από τη συλλογή Απόπειρα αυτάρκειας (1964) του Βάγιου Μπαγλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βάγιος Μπαγλάνης