Να λοιπόν…
Να λοιπόν όπου ακόμη
οι ποιητές ράβουνε τις πληγές μας με μια χοντρή κλωστή
για ν’ απορούμε πώς την περάσαν στο ψιλό τους βελόνι
κι άνοιξε ο παράδεισος.
Από τη συλλογή Λεωνίδας Ζενάκος: Ποίηση ’81 (1982) του Λεωνίδα Ζενάκου
Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)
Χιόνι
Ήτανε τόσο ήσυχο μέσα στην πάχνη
με ξεγέλασε
πέρασε πάνω από τα βήματά μου
και χάθηκαν οι τόποι που είχα ανακαλύψει.
Από τη συλλογή Πηγές (1962) του Λεωνίδα Ζενάκου
Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)
«Καισαριανή»
Ποιος ξέρει αν εδώ που ήρθαμε
δεν είναι για θάνατο.
Ο φόνος γλίστρησε, κύλησε στη γωνιά –μια κάθετη γραμμή
που κατεβαίνει από ψηλά
δείχνοντας την άλλη μεριά του μυαλού σου.
Προσοχή! Άσπρο και μαύρο
άσπρο και μαύρο
άσπρο και μαύρο.
Για να τελειώνεις
θες ακόμα
δέκα δεκαπέντε χιλιόμετρα ποίηση
τα μέσα έξω
ακριβώς όπως το νόμισμα απ’ τη μεριά που δείχνει
θάνατο. Άσπρο και μαύρο.
Εδώ τα χρώματα δεν τα πρόσεξες.
Αυτό το κόκκινο κινδυνεύει να πέσει
να γκρεμιστεί και να γεμίσει την κάμαρα
αίμα.
Επί σκοπόν!
Πυρ!
Γύρισε να μας πεις πώς έβγαλε η μάντρα θειάφι
και σκόρπισε τα παιδιά
πώς τέντωσες έτσι την απελπισία ως το τέλος.
Το μαύρο τελειώνει
Το άσπρο σκληρό σαν χιόνι που πατήθηκε από τέσσερις μελλοθάνατους εικοσιδυό χρονώ.
Ξάφνου γλιστρούν γλυκά τ’ αστέρια
στον ώμο του λοχαγού
κι η αστραπή κατάστηθα
σαν τελευταίο φιλί πριν απ’ τον ύπνο.
Από τη συλλογή Ταίναρο (1955) του Λεωνίδα Ζενάκου
Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 