Στρατής Παρέλης, Ακίνητο κινούν.

Ακίνητο κινούν.

Ανατρέμουν πάνω στις πυκνές φυλλωσιές
φθόγγοι γαλανοί του αέρα∙
ανάσες που η δροσιά θεσπίζει με μια αγαλλίαση λαμπρή.
Πού νομίζεις σώθηκε η ζωή;
Όταν ο τρόπος του νερού την έκανε ν’ ακούγεται πιο σίγουρη
με το αρχαίο μυστικό της, μουσικής διαδεδομένο…

Πεταλίδες πάνω στον θαλάσσιο βράχο
θρύβονται, μέσα στο δρολάπι του καιρού∙
επάνω τους σωρεύεται το κέλυφος του αιώνα
κι οι μέρες που έριξαν σαν ένα ταιριαγμένο του αφρού τραγούδι
που ακίνητο κινείται τώρα μέσα στους αιθέρες.

Αναζητάς το σωματίδιο του θεού –λες και ο νόμος
του αοράτου θα σου υπακούσει–
βαφτισμένος στο φως
του ακίνητου κινούντος τις επιταγές εξαργυρώνεις –
βρίσκεσαι τώρα
ν’ αναζητάς «εαυτόν»!

Από τα μέσα της έχει διάρκεια η νύχτα:
ωραία σιωπή που απλώνεται
κι όνειρα πέφτουν κάθετα
μες το αβυσσαλέο στόμα του αποκοιμισμένου χρόνου…

Κι εκείνο το ανεξερεύνητο κινούν που άγνωστα ακίνητο είναι
αξίζει όλα τα λεφτά!
Μιας και μονάχα
αυτό διαβάζει
θεό
μέσα στην κάθε γύρω μας κρυμμένη μουσική!

2007

Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο του Στρατή Παρέλη

Στρατής Παρέλης: Της Παναγίας η μέρα…

Της Παναγίας η μέρα…

Έρχεται το μικρό πουλί και συλλαβίζει…
Σκάζουν οι πέτρες σαν από τον δυναμίτη της ιδέας τους.
Ακούγεται η εκδίκηση των εγκάτων της γης.
Στα μισά που πρόλαβα να δω
σαν από μια ιδέα θάλασσας
προήλθαν όλα.

Όπως πιο γρήγορα ταξίδευα με το μυαλό παρά με οτιδήποτε άλλο.

Στέριωσε ο ενάλιος ήλιος… Κιόλας!
Της Παναγίας η μέρα! Σαν μιας άλλης θεάς
που συνεχίζεται ακόμη ο μύθος της –
όπως την γράφουνε ακόμη στα πλεούμενα
νησιώτες καπετάνιοι.

Όμως σ’ αυτήν την εποχή που ζούμε λιγοστεύουν ολοένα οι κατανοούντες!

Λες και να λείπει η ομορφιά, λες κι εμείς να μην σπουδάσαμε
ν’ ακούμε μες του φεγγαριού την ησυχία.

Γράφω πηγαίνοντας για ξημερώματα…
Ακουμπάει ο ένας τον άλλον ο πόλος.
Η γη συρρικνώνεται –
διπλωμένο χαρτί κι αποκρύπτει
το γραμμένο ανάμεσα μυστικό του θανάτου.

Σ’ ένα που καταλήγει λάθος οικουμενικό συμπέρασμα
έρχεται ο άνθρωπος.
Η βαρβαρότητα καλά κρατεί.
Τόσο που αναρωτιέμαι αν αξίζει να επιδιώκεις
ζωγραφιές ψυχής,
όταν στα γύρω σου όλα επίμονα σκουραίνουν…

Δημοσιευμένο στο ιστολόγιο του Στρατή Παρέλη το 2011