Μαρία Κουγιουμτζή: Μηδέν Β’

Μηδέν Β’

Θαυμάσιος ο Αϊνστάιν, μοναδικός.
Πλανκ Χάιζενμπεργκ Τούρινγκ.
Μ’ ακόμα θαυμαστότερο
το πυρίτιο, ο γραφίτης, το γερμάνιο.
Ύλη νεκρή.
Διατρέχει σε κλάσματα δευτερολέπτου
τα σπάνια μυαλά
που τα περίμενε ήσυχα, ανώνυμα
να την ανακαλύψουν.
Βαρέθηκε τον άηχο κόσμο της μοναξιάς
θέλησε να μιλήσει
γι’ αυτό τα δημιούργησε.

Εργάτες τραγικοί κι αξιοθαύμαστοι
της Ύλης.
Της θηλυκής ερωμένης του Μηδενός,
το ολοστρόγγυλο αυγό που μας κλωσάει
φανταστικά αυγά
που μόλις εκκολάπτονται
αργά και ηδονικά τα τρώει.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Μηδέν

Μάνος Χατζιδάκις & Νίκος Γκάτσος, Αθανασία
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Αθανασία (1976))

Μηδέν

Μην επαίρεστε ποιητές
μη μονοπωλείτε την αθανασία.
Είναι κι αυτή μια φαντασίωση του μηδενός
που θα σας καταπιεί.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Το ξέραμε

Το ξέραμε

Το ξέραμε καλά πως διασχίζαμε τον Αχέροντα
κωπηλατώντας μέσα στον ιδρώτα και στο αίμα
στη σφαγή στον έρωτα
στο κόκκινο κρασί της λαιμαργίας.
Τραγουδώντας, με ρουφηχτά φιλιά
ο ένας στο στόμα του άλλου
με θωπείες και βιασμούς
με γέλια τρανταχτά
και γοερά κλάματα
με Ποίηση στην ψυχή
και μαχαίρι στο χέρι.
Βιαστικοί, ανέμελοι, τρομοκρατημένοι.
Γιατί το ξέραμε
άλλο δεν είχαμε απ’ τη διαδρομή αυτή.
Η πόρτα του Τέλους δεν άνοιγε στην Εδέμ
μα στα σκουλήκια.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Ο χάρτης

Ο χάρτης

Καθόμαστε πάνω σ’ αυτό που δεν υπάρχει
ακούμε αυτό που δεν ακούγεται.
Αυτό που ξέρει δεν λέγεται
κι αυτό που λέγεται δεν ξέρει.

Ο χάρτης δεν είναι το έδαφος
είπε ο σοφός σημειολόγος.

Αυτή είναι η ευελιξία του Τίποτα
όταν σου ψιθυρίζει πως υπάρχει.
Ταχυδακτυλουργός του Ποτέ
στο άδειο καπέλο του για Πάντα.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Άπειρο

Άπειρο

Δες πώς
τα δυο μηδενικά όταν φιλιούνται
δημιουργούν το άπειρο.

Φούσκωσε το μηδέν
διέρρηξε τον σκοτεινό εαυτό του
κι απ’ τον σχισμένο κύκλο του
ξεχύθηκαν οι σκέψεις του
σε πανδαισία χρωμάτων
φούσκες που τρέχαν διάφανες
ανοιγοκλείναν τρέμοντας
τα μάτια τους στο άδειο.

Ζελέ αισθημάτων έρεε
μες στον τρελό χορό της ύπαρξης
στον τρόμο του αγνώστου

Έξω απ’ το περίκλειστο μηδέν του εαυτού τους
εκεί όπου αντάμωναν της φαντασίας τους
τ’ άλλο μηδέν
και μ’ αγωνία κλείνονταν στον φωτεινό του κύκλο

Ώσπου να μάθουν το τραυλό
παιχνίδι του θανάτου
να μπαινοβγαίνουν απ’ το ένα στ’ άλλο άπειρο
μηδέν της ύπαρξής τους.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Το τώρα

Το τώρα

Καλέ
ποιο χτες, ποιο αύριο:
φιλήστε μου το τώρα
κι ας έχει αχτένιστα μαλλιά
γρατζουνισμένη μούρη.
ας του ’πεσαν τα δόντια του
της κεφαλής του οι τρίχες,
έχει πιπέρι η γλώσσα του
αλάτι η πνοή του
τρώει πολύ και πέρδεται
φταρνίζεται και βήχει,
μα έχει μεταξωτό πουλί
για να πηδάει μπροστά το χθες
και τ’ αύριο από πίσω.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Για την ψυχή του

Για την ψυχή του

Για την ψυχή του μη ρωτάς
μονάχα το ελαφίσιο σώμα του
το ζυμωμένο μ’ άχνη ζάχαρη
και πράσινο πιπέρι
να γνωρίσεις.
Να γίνεις τ’ αμυγδαλωτό
που θα δαγκώνει η μυρωδάτη ανάσα του
η τηλεφωνική γραμμή
που θα περνά το αίμα του
καθώς με το δικό σου αίμα θα συνομιλάει,
να δεις
θα ζεσταθείς καλά απ’ τα σεντόνια των χεριών του
είναι το σώμα του φίλος καλός,
ο εχθρός είν’ η ψυχή του.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 14 (Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Δεύτερη δε θα δεις

Δεύτερη δε θα δεις

Τη γλώσσα σου μη βγάζεις στον Αμφίμαχο
δεν τις σηκώνει αυτός τις κοροϊδίες.
Η συλλογή του έχει πετράδια μάτια αμέτρητα
έχει χιλιόμετρα μαλλιά ξανθά και μαύρα
και μια ορχήστρα από καρδιές
χτυπάνε στον ρυθμό μου.

Αν θέλεις το κορμί του να χαρείς
να ξέρεις πως θα είναι για μια νύχτα μόνο
δεύτερη δε θα δεις
όποια κι αν είσαι.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Η ουρά της

Η ουρά της

Ήταν από τα πιο καυτά μοντέλα η Τζέινα
φεύγαν πουλιά
απ’ το μαύρο τρυπητό καλσόν της,
είχαν δυο ρίγες πράσινες
και δυο πορτοκαλιές
τα κίτρινα ποτάμια των μαλλιών της
που φτάναν και χαϊδεύανε
την άκρη της ουράς της
το χνουδωτό μαστίγιο
που μαστίγωνε
τους εραστές που πλέαν στα νερά της.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 77 (Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Θυμάσαι

Θυμάσαι

Θυμάσαι που έτρεχα να σε βρω:
έπαιρνα τρένα, λεωφορεία
διέσχιζα λιακάδες με τα πόδια.

Τώρα βαριέμαι.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Κακία

Κακία

Πόσο μ’ αρέσει η κακία μου
με μια αγκαλιά τριαντάφυλλα
ορμά επάνω μου και με μεθάει.
Τ’ αγκάθια της
όσο βαθιά κι αν με ματώνουν
σχίζουν ακόμα πιο πολύ
τη σάρκα της αντίστασής μου.

Καβάλα στην κακία μου καλπάζω
και μ’ αρέσει
όπως μ’ άρεζε κι όταν ήμουν καλή.

Μ’ αρέσει.
Σφραγίζω το στόμα και δε λέω γιατί
απολαμβάνω την κακία μόνη μου.
Είναι δική μου, όπως δική μου
ήταν και η καλοσύνη.
Κι όπως εκείνη διάβηκε σιωπηλή
έτσι σιωπηλή διαβαίνει κι η κακία μου.

Είναι η καθημερινή τροφή μου
το άσμα και τ’ αγίασμά μου.

Αργύρια δεν πήρα από τη μια
ούτε κι από την άλλη θα ζητήσω.
Μου τα ’δωσαν βέβαια από μόνες τους
κάλπικα και τα δυο
δεν τα χρησιμοποίησα.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Βουλιμία

Βουλιμία

Παρ’ όλη του την εξυπνάδα
ανόητος ήταν ο Πλεύσης.
Διάλεξε τα χειρότερα κομμάτια απ’ την ψυχή μου
κι άφησε τα καλύτερα.

Δεν μύρισε σωστά η λαιμαργία του
και καταβρόχθισε τις πέτσες και τα λίπη.
Κι όσα από τα καλύτερα κατά λάθος γεύτηκε
καθόλου δεν ξεχώρισε τη νοστιμιά τους.

Βέβαια έτρωγε άψογα
χαιρόσουν να τον βλέπεις
πώς έσχιζε με το μαχαίρι την καρδιά
πόσο λεπτά και έντεχνα
τύλιγε τις ιδέες του με το πιρούνι
μέσα στο κουτάλι.

Κι αφού έφαγε καλά και ρεύτηκε
γύρισε το κεφάλι της αλλού η όρεξή του.

Δε λέω, εκεί που στράφηκε
ήταν παχιά κομμάτια.
Ξεχειλίζανε τα ψαχνά
κι αστράφτανε τα λίπη.

Μόνο που μύριζαν βαριά
γιατί είχ’ αρχίσει η σήψη.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 14 (Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Άνευ εφοδίων

Άνευ εφοδίων

Άτυχος γεννήθηκε ο Σύρης
απ’ τον μαστό της μάνας του τον άρπαξαν
τον πούλησαν, τον παίξαν στα χαρτιά, τον χάσαν.
Ο βούρδουλας άφησε νωρίς
τ’ αγκαθωτό του άγγιγμα
στο τρυφερό του σώμα.

Στα ορυχεία του χρήματος
του βγάλανε μυαλό και γλώσσα.
Με τη μισή καρδιά του στον ουρανό να σέρνεται
ανέβηκε το βουνό αντάρτης.

Εκεί σείοντας το σπαθί του
βγήκε ορμητικός στη μάχη
κι ο αντίπαλος τον ξάπλωσε
γελώντας, με μια σφαίρα.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Στάση

Στάση

Στο τίποτα, στο πουθενά
πάνω στο ολοστρόγγυλο μηδέν
καθότανε η Μαίρη.

Κάτω
στα σκοτεινά ποτάμια
εκεί που γκρεμιζότανε όρθιο το χάος
έπλενε τα φτερά της.

Πάνω
στις γελαστές βεράντες του αέρα
χτένιζε τις ξανθές πλεξούδες των ονείρων της
μεταξωτά σχοινιά που τραγουδούσαν
καθώς τραβούσαν τα πανιά
και φούσκωνε το αόρατο
αερόστατο του χρόνου.

Αργά απομακρύνονται οι νεκροί
κι οι ζωντανοί τρεχάτοι.
Εκείνη κλούβιο αυγό
ακινητούσε ανάμεσά τους ως να σπάσει
χωρίς τη μυτερή πυξίδα της ανάστασης
πιστή στην αχαλίνωτη ορμή της στάσης.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 77 (Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Αχέροντας

Αχέροντας

Για δες
πώς φούσκωσε ο Αχέροντας
απ’ ώρα σ’ ώρα θα ’χει πλημμυρίσει
ανώφελα τα φράγματα
’λαφρείς οι σάκοι με τα υπάρχοντά μας
αντίσταση δε φέρνουνε τα θέλω μας
οι ανάγκες μας υποταγή έχουν δηλώσει.

Σιωπηρά κι ανώνυμα το αίμα μας
συνθήκη έχει κάνει, ένωση,
με τα νερά
που απ’ ώρα σ’ ώρα θα μας πνίξουν.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Δούλοι

Δούλοι

Τους δούλους μη λυπάστε
δούλοι είναι.
Κι αν έχουν σάρκα που ματώνει
μη σας νοιάζει,
είναι σάρκα δούλου.
Εικοσιτέσσερις ώρες έχει η μέρα
βάλτε τους να δουλεύουνε τριάντα
και να ’χετε τον βούρδουλα έτοιμο
αν κάνουν πως σηκώνουνε κεφάλι,
χρήματα είν’ αυτά, δεν είν’ αστεία.
Αυτά κάνουν τους δούλους
κι οι δούλοι αυτά.
Όσο γι’ αυτούς τους ατυχείς
ταΐστε τους αισθήματα,
χάριν αυτών αντέχουν
και θρέφουν τη σκελετωμένη τους ψυχή
αιώνες τώρα.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Κοντολίζα

Κοντολίζα

Αν και ήταν γνωστό
πως έπινε πετρέλαιο
παίζοντας πιάνο
και φορώντας τη ρεπούμπλικά του
ο μαύρος πάνθηρ
ανενόχλητος πέρασε τη λεωφόρο.
Το βελούδινο σασί του
απ’ τις μολότοφ δεν ανατινάχτηκε
ούτε θάμπωσαν οι βιτρίνες των ματιών του
από τα δακρυγόνα.
Μόνο τα κάτασπρά του δόντια
μάτωσαν από τις κόκκινες σημαίες
της πορείας
που σπαρταρούσανε κομματιασμένες
στο γελαστό του στόμα.

Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή

Μαρία Κουγιουμτζή, Λαιμαργία

Λαιμαργία

Μην ψάχνεις την Ζαννιέτα
κρύβεται.
Στη σγουρή λαιμαργία
του αιδοίου της κλεισμένη.

Εκεί, σαν την αράχνη
απλώνει τα βελουδένια χέρια της
αδράχνει τους εραστές
και πάνω στον σπασμό της ηδονής
τους αποκεφαλίζει.

Απ’ τ’ ανοιχτά της πόδια
οι χυμοί
σαν νεοσσοί χελιδονιών
ανοίγουνε το μυρωδάτο χείλος τους
να ταϊστούν από τις σάρκες σου
λίγο πριν ξεψυχήσεις, ακέφαλος
νεκρός και πλήρης,

μέσα σε τριανταφυλλιές σπασμών
και ασπασμούς αρωμάτων.

Το συγκεκριμένο ποίημα της Μαρίας Κουγιουμτζή δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 14 (Ιούνιος 2007).

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κουγιουμτζή