Φανή Αθανασιάδου, Χρόνος

Eleni Karaindrou, Dust of time (2009)

Χρόνος

Ο χρόνος πλανιόταν
πάνω απ’ τα ερείπια του αρχαίου ναού
μέχρι τα βράχια της ακρογιαλιάς.
Ο λαμπρός ήλιος έδιωχνε τις σκιές
που πλανιόταν τριγύρω
μα το φως όσο άπλετο κι αν ήταν
δεν έσβηνε τα έντονα σημάδια
που χάραξε βαθιά
το μακρινό πέρασμα.
Μόνο κάθε βράδυ
όταν ο ήλιος βασιλεύει,
μες στη σιωπή της φύσης οι σκιές ξαναπροβάλλουν
και μακρινές απόκοσμες φωνές
ζωντανεύουν κάποιον περασμένο κόσμο.

Από τη συλλογή Επιλογές (1986) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Στέλλα Τιμωνίδου, Σιωπηλές πέτρες

Βασίλης Ξυλούρης & Γιώργος Σταυρακάκης, Πέτρα βουβή
(τραγούδι: Ψαραντώνης / δίσκος: Έκεια που θέλω (2009))

Σιωπηλές πέτρες

[Ενότητα IΙ]

Αθάνατες σαν τους θεούς
βουλιάζουν στην αιωνιότητα
επάνω ή μες στο χώμα.

Ακατέργαστες ή κατεργασμένες
δεν μπορούν να μιλήσουν
αλλά δείχνουν ξεκάθαρα
τα χαρακτηριστικά τους.

Στο σχήμα, το χρώμα ή
τη χημική σύσταση
κυριολεκτικά και μεταφορικά:
πολύτιμοι λίθοι, έργα τέχνης,
lapis infernalis
ή κοτρόνες.

Ως γρανίτης, μάρμαρο ή βασάλτης,
μας συντροφεύουν στο σπίτι,
στο γραφείο, στον δρόμο
ή σ’ ένα πάρκο.

Αξιόπιστες και σκληρές
κρύες κι αδιάφορες
μόνο το νερό που ρέει
μπορεί να τις βλάψει.

Κι όμως μπορούν ακόμη
να χτίσουν παλάτι σε κάποιο σπήλαιο
ως σταλακτίτες και σταλαγμίτες.

Ζούμε και παίζουμε με πέτρες
Αυτές μένουν, εμείς χανόμαστε.

Από τη συλλογή ατελείωτες νύχτες (2008) της Στέλλας Τιμωνίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Στέλλα Τιμωνίδου

Βάγιος Μπαγλάνης, [Αγαπώ την ποίηση…]

Γιώργος Ζαμπέτας & Θόδωρος Ποάλας, Τι ωραίο ν’ αγαπάς
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Ο Μανώλης Μητσιάς τραγουδά Γιώργο Ζαμπέτα (2009))

Αγαπώ την ποίηση
ποια ζωή μπορώ να ζήσω
Και σήμερα θα χάσω ίχνη ανθρώπων
Ακατανίκητη γίνεται η ματαιοδοξία
Εδώ κάπου τελειώνει η ποίηση
Μεγαλώνουν ολοένα οι σκιές
που αφήνει στο πέρασμά της η αδικία
Πού θα μεταναστεύσει αύριο η αγάπη
Αναζητάω για ν’ αγαπήσω ωραίες ψυχές

Θεέ μου
αν δε θέλεις
να σου ζητήσω σήμερα νέα απόδειξη της αγάπης Σου
Σ’ ευχαριστώ για τη ζωή μου που έγινε ποίηση
ανακαλύπτοντας τη μεγαλοσύνη της…

Από τη συλλογή Αιχμηρά σκαλοπάτια (1966) του Βάγιου Μπαγλάνη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βάγιος Μπαγλάνης

Έγκλειστες συναντήσεις (2008): λυγμός

Θωμάς Κοροβίνης, Της φωνής σου ο λυγμός (δίσκος: Το κελί (2009))

λυγμός

Όταν για μένα δεν αποφασίζω
Όταν τον εαυτό μου δεν ελέγχω
Όταν οι εξαρτήσεις με κρατούν
Όταν η πίκρα της μάνας
Και η μιζέρια της ζωής ξεχειλίζει
Δειλιάζω

Από τη συλλογή έγκλειστες συναντήσεις (2008) ανήλικων κρατουμένων στις δικαστικές φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανήλικοι κρατούμενοι στις δικαστικές φυλακές Διαβατών Θεσσαλονίκης

Σάκης Σερέφας, Δημοτικός υπάλληλος

Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σπορά (δίσκος: Νεροποντή (2009))

Δημοτικός υπάλληλος

Την πρώτη φορά που ήμουνα μπροστά
με ανατρίχιασε η χωματίλα, μια μυρωδιά ξινή
σα να ρευότανε σάπιο σκότος η γη.

Με τον καιρό, παρατηρούσα πόσο βαθύς
πρέπει να είναι λάκκος, πώς να μπήγω γερά το φτυάρι
και πώς μπροστά στον σκώληκα να δείχνω παλικάρι.

Απ’ τους παλιότερους διδάχτηκα πώς να ρίχνω αποπάνω
με μαλακές φτυαριές το χώμα για να δείχνει αφράτο
την ώρα που σκεπάζει το φως, με κόπρο και σκαθάρια γεμάτο.

Γυρνώντας στο σπίτι, τα νύχια μου είναι μαύρα
τα ρούχα βρομούν, γδέρνω τις πέτσες μου, ανάβω φώτα, μα
μες στον ύπνο, σα λάκκο νιώθω το κρεβάτι να με ρουφά.

Με λένε Αλμπέρτο και φυτεύω λουλούδια στα πάρκα.
Σε άλλους αρέσει. Εμένα μου φέρνει αηδία.
Ένεκα βέβαια η ανεργία.

Από τη συλλογή Μπορεί και νευρικό (2003) του Σάκη Σερέφα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σάκης Σερέφας

Ζωή Σαμαρά, Αμίλητο νερό

Μίνως Μάτσας & Ισαάκ Σούσης, Αμίλητο νερό
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / από την ταινία Σκλάβοι στα δεσμά τους (2009) του Τώνη Λυκουρέση)

Αμίλητο νερό

Ο ήλιος ήταν πιο δυνατός απ’ την αγάπη μου
Η πέτρα έσκαζε χωρίς μια λέξη θεϊκή
το χώμα άνοιγε στα δυο χωρίς μιλιά
και το νερό κυλούσε μέσα σε βουβά ρυάκια

Η αγάπη μου ήταν πιο δυνατή από τον Ήλιο
Πλησίαζε ο Ίκαρος περίεργα τη Γη
έσβηνε ο Φαέθων τη φλόγα του στον ποταμό Ηριδανό
κι εγώ γελούσα μες στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη

Από τη συλλογή Το πέρασμα της Ευρυδίκης (1997) της Ζωής Σαμαρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ζωή Σαμαρά

Ντάντη Σιδέρη: Πορεία ημέρας I.

Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Άλκης Αλκαίος, Τα πουλιά της αγάπης
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ουράνια τόξα κυνηγώ (2009))

Πορεία ημέρας I.

Διαπερνάς
μ’ ενισχυμένα μάτια
το μεγάλο
άφωνο πουλί

Κάθε φορά που
επιστρέφεις
στο σπίτι
το κλειστό
το στραμμένο με το χρόνο
μέσα του
ξέρεις πως ήταν εκεί∙
τότε
μαζεύεις ένα-ένα
τα φτερά του
και τα διαβάζεις

Σου δείξανε
το δάσος το
διάτρητο
και ο χρόνος
να το παραστέκει
να στήσει
–μετά–
δέντρο νεαρό

Αποθέτεις
τα μάτια
στο χνούδι της γης
συλλέγεις
την ανερχόμενη
μέρα

Δεν ζητάς
αγάπη εσύ∙
κατάλαβες νωρίς
τι κρύβεται πίσω

Το παιδί ακουμπά
το άφλουδο χέρι
στο χρόνο σου
ντυμένο μαβί

Σαν άγγελος
εδρεύων
στο πέρασμα του
ουρανού
μετράς τις
πληγές του κόσμου

Το ποίημα
δεν είναι
ένθεο∙
μιλάει τα επίγεια

Από τη συλλογή Hinter dem Schlaf höre ich mich besser [Πίσω απ’ τους ύπνους με ακούω πιο καθαρά] (2001) της Ντάντης Σιδέρη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ντάντη Σιδέρη

Ιωάννα Λιούτσια, Λανθάνω

Δημήτρης Ζερβουδάκης, Λήθη
(τραγούδι: Δημήτρης Ζερβουδάκης & Σοφία Γεωργαντζή / δίσκος: Πώς να αναπνεύσω (2009))

[Ενότητα Συνομιλίες σε Μη+ (Ζωή)]

γ. Λανθάνω

Το λάθος είναι ένα.
Οι αλήθειες είναι πολλές.
Ή μήπως ανάποδα;

Λανθάνω θα πει: «Διαφεύγω της προσοχής».
Άρα λάθος τι θα πει;
«Κάνω κάτι χωρίς να προσέχω.»
Αν πρόσεχα, θα ήταν σωστό.

Και αλήθεια τι θα πει;
«Παραδέχομαι το λάθος μου.»
Δεν πρόσεξα και τώρα το φωνάζω.

Έπειτα έρχεται η λήθη.
Η λήθη τι είναι;
«Ξεχνάω το λάθος που έκανα.»
Ή ξεχνάω που δεν πρόσεξα.

Και ποιο πονάει πιο πολύ;
Το λάθος;
Η αλήθεια;
Ή η λήθη;

Από τη συλλογή Συνομιλίες σε Μη+ (2013) της Ιωάννας Λιούτσια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ιωάννα Λιούτσια

Σταύρος Ζαφειρίου, Όλα είναι εξουθενωτικά

Σοφία Γεωργαντζή, Μια αγωνία
(ερμηνεία: Δημήτρης Ζερβουδάκης / δίσκος: Πώς να αναπνεύσω (2009))

Όλα είναι εξουθενωτικά

Και κάποια στιγμή, όταν τελειώνουν τα μάτια
και δεν έχεις πια πού να χτυπήσεις,
κοιτάς στον καθρέφτη.
Ανακαλύπτεις τότε για πρώτη φορά
την κόκκινη τρύπα στο μέτωπό σου,
το υγρό που ρέει και σου λούζει το πρόσωπο.
Πετάς το μαχαίρι απ’ το παράθυρο
κι αποφασίζεις να μη μιλήσεις ξανά
με τετράγωνες λέξεις.
Αγκαλιάζεις τρυφερά την αγωνία σου.
Κοιμάσαι μαζί της.

Από τη συλλογή … και να μπλοφάρουμε στο όνειρο (1984) του Σταύρου Ζαφειρίου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σταύρος Ζαφειρίου

Αλκίνοος Ιωαννίδης, Πέρασμα (συμμετέχει η Σόνια Θεοδωρίδου)

Πέρασμα

Μουσική & στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Τραγούδι: Σόνια Θεοδωρίδου & Αλκίνοος Ιωαννίδης
Δίσκος: Νεροποντή (2009)

Αργά αργά θα γείρω
σαν μέρα που περνά
στην αγκαλιά σου θα χαθώ
και θ’ ανατείλω πρώτη φορά

Οι ανάσες και τα χέρια
τα λόγια τα κορμιά
οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια
τώρα θα γίνονται ξανά

Γλιστράμε και περνούμε
κι αν μένει κάτι εδώ
είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε
μες στη ζωή εσύ κι εγώ

Τα χρόνια θα μας λιώσουν
κι αν μείνει κάτι εδώ
θα ’ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν
μόνο το φως

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ναυτιλιακός πράκτωρ

Βαγγέλης Γεωργίου & Αρλέτα, Χόρεψέ μου
(τραγούδι: Αρλέτα / δίσκος: Και πάλι χαίρετε (2009))

Ναυτιλιακός πράκτωρ

Δούλευε στο λιμάνι, ναυτιλιακός πράκτωρ,
τα λόγια του ήταν καταρράκτης,
έλεγε για κόλπα και κομπίνες
που γίνονται,
και πόσο ατσίδα πρέπει να είσαι
για ν’ αντεπεξέλθεις.

Ένιωθα άβολα μπροστά του,
δεν του είπα τίποτα για μένα,
για τα καλλιτεχνικά μου,
για τις παρορμήσεις των στίχων μου
και τη μοναξιά τους.

Από τη συλλογή Το γυμνό ζευγάρι και άλλα ποιήματα (1990) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Γιάννης Ποδιναράς, Απόσταση

Χάρις Αλεξίου, Μεγάλωσα (δίσκος: Η αγάπη θα σε βρει όπου και να ’σαι (2009))

[Μέρος Α’]

Απόσταση

Δεν γράφουμε πια γράμματα στους φίλους μας
και τις κρυφές μας σκέψεις τις κρατάμε.
Δε συνομιλούμε. Κοιταζόμαστε.
Και η αγάπη σε χειμερία νάρκη.

Κι ίσως να ’ναι καλύτερα έτσι.
Τουλάχιστον μένουν κλειστές,
προστατευμένες από την αδιακρισία
ή την άγνοια
οι πηγές της οδύνης.

Από τη συλλογή Ένα Πράσινο Θολό (1996) του Γιάννη Ποδιναρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς

Ορέστης Αλεξάκης, Passato la fiesta

Ελένη Καραΐνδρου, Η σκόνη του χρόνου (2009)

Passato la fiesta

Έρχομαι λοιπόν ουρανέ μου
Ιδού εγώ επιστρέφων
Ιπτάμενος
Στα φτερά μιας σεμνής πεταλούδας
Ή στη ράχη της ελικόπτερης μέλισσας

Σε πολιτείες ημίρρευστου φωτός
όπου επιπλέουν αγάλματα
σπατάλησα τη σκόνη των ημερών
Συγκόμισα καρπούς – άμμο και χιόνι
Και πίκρα πολλή των διόδων
Τώρα ωριμάζω προς τη μοναξιά
Χαίρετε μικρά θαύματα της ύλης
Το σώμα μου μικραίνει
Λιγοστεύω
Δεν έχω σώμα πια να κατοικήσω
Ελαφρά αναθρώσκω προς το άπειρο

……………………………………………

Σημείωση για τον σκηνοθέτη:
Εδώ
Ακούγονται υπόκωφοι κρότοι
Μια φούγκα εγχόρδων Στο βάθος
ωχρά κλάξον κι απόμακρες
ιαχές αναστάσεων

Σταθερά κι ανεπαίσθητα
η σκηνή σκοτεινιάζει

Και πόσο βάθος Κύριε σ’ ένα τρίμμα αγάπης

Και πόση μουσική ουρανών
μέσα σε πάμφθηνα πράγματα

Από τη συλλογή Οι κόνδορες και το αντιπρανές (1982) του Ορέστη Αλεξάκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ορέστης Αλεξάκης