Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπάρχουν

Υπάρχουν

Υπάρχουν λίμνες δακρύων σιωπηλές
Που εντός τους καθρεφτίζονται
Έρωτες που καταποντίστηκαν
Απομεινάρια από πέταλα και ξεραμένες πεταλούδες
Σ’ εφηβικά λευκώματα

Άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή μας
Κι άλλοι που πέρασαν απ’ την ψυχή μας

Υπάρχει κάποιος πλανόδιος θίασος
Που φεύγοντας αφήνει γλάρους ξεψυχισμένους
Υπάρχουν ξεχασμένα τα σανδάλια ενός αγγέλου
Στις σκαλωσιές του φεγγαριού

Ένα παρατημένο όνειρο στην προκυμαία
Ένα άδειο μπαλκόνι
Ένα κιτρινισμένο άκοπο βιβλίο
Στον βιβλιοπώλη του πεζοδρομίου
Ένα μικρό κορίτσι
Που περπατά με ανοιχτή τη Σύνοψη
Διαβάζοντας ψιθυριστά «Άσπιλε αμόλυντε…»

Υπάρχει ένα φωτοστέφανο που ακροβατεί
Στο μέτωπο του θλιβερού παλιάτσου
Μια νύχτα κεντημένη με ναυάγια
Και κάποια πένθιμη φωνή
Να μας υπαγορεύει ποιήματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Μα όταν κλαίμε ολομόναχοι
Σε σκοτεινά δωμάτια
Ξάφνου τοπία κατακλυσμού
Γλιστρούν απ’ τις κορνίζες
Ποτάμια ξεχειλίζουνε
Στο ξύλινο πάτωμα
Υδάτινοι ευκάλυπτοι
Εκτείνονται στους τοίχους

Τότε νοτίζονται οι φτερούγες μας
Κι οι λέξεις που δεν είπαμε
Μεσίστιες κρεμιούνται
Απ’ το κοντάρι της καρδιάς
Και ξεθωριάζουν

Σκουριάζουνε και οι λοστοί
Που χαραμάδες θ’ άνοιγαν
Στο κρύο κενοτάφιο
Των οραμάτων
Να καταπλεύσουν ως εμάς
Κάτασπροι ταχυδρόμοι της χαράς

Κι έτσι αθόρυβα κι αργά
Των πληγών συντελείται η βλάστηση

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Τα εγκαύματα

Τα εγκαύματα

Τα μεσάνυχτα
—συνήθως μεσάνυχτα—
Που διάττοντα ποιήματα
Λυμαίνονται τον ύπνο σου
Η γυναίκα μες στα μαύρα
Κατεβαίνει από το κάδρο της
Στο άυπνο δωμάτιο
Πρόχειρα κάπου ακουμπά
Τα λουλούδια που όλη μέρα ασάλευτα
Διχοτομούνε τις παλάμες της
Ή εξαγοράζει με αυτά
Τη σιωπή γειτονικών θαλασσογραφιών

Λύνει τους επιδέσμους από τα παράθυρα
Που τα πληγώνει κάθε τι που αντικρίζουνε
Στο φως της μέρας
Κι ακροπατώντας
Με επιθέματα μέντας και γάζες
Πλησιάζει το κρεβάτι σου

Το ξέρει άλλωστε καλά
Τόσοι πόλεμοι άδοξοι
Τόσες μάχες χαμένες

Ξέρει καλά τι απομένει μετά

Ένας στρατός νικημένος
Από την εύφλεκτη αφή
Κι εγκαύματα που διανυκτερεύουν
Κάτω από τα σκεπάσματα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Στην προκυμαία

Στην προκυμαία

Οι μέλισσες είχανε φύγει από καιρό.
Μέσα στις άδειες κυψέλες του ένα πιάνο ξεκούρδιστο συνωθούσε στα πλήκτρα του την τυραννία των περασμένων.
Εσύ είχες φύγει από χρόνια. Ή μήπως θα ’φευγες αύριο;

Πάνω απ’ το σώμα του νεκρού καλοκαιριού οι κραυγές των γλάρων μάταια ικέτευαν τον θαυματοποιό να βγάλει απ’ το καπέλο του την παιδική ηλικία του ήλιου.
Μάλλον θα ’φευγες αύριο.

Το πλοίο σφύριζε στην προκυμαία κι οι λιγοστοί ταξιδευτές, λαθραία επιβιβάζοντας το προσωπικό τους μουσείο φαντασμάτων, καλύπταν τα πορτρέτα, επειδή χαμογελούσανε πολύ. Πώς γίνεται κάποιος να χαμογελά πολύ; Το μοναδικό κορίτσι που έστεκε στην προκυμαία ίσως να το γνώριζε.
—Να φροντίζεις τα τριαντάφυλλά μου, κάποιος απ’ το κατάστρωμα του φώναξε.

Θα ’ξερε, άραγε, τόσο μικρό που ήταν, ότι στο σώμα που αγαπήθηκε, στη γη που ξενιτεύτηκε η αφή, σαν πέφτει η δροσιά νυχτερινών φιλιών, μπορεί και να φυτρώνουν τριαντάφυλλα;

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σπασμένα ονόματα στην πέτρα

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Σπασμένα ονόματα στην πέτρα

Ψηλά σ’ άλλον ουρανό
Παγιδευμένοι άγγελοι
Ανηφορίζουν με ύμνους
Και περασμένα από χρυσές κλωστές
Σπασμένα ονόματα στην πέτρα
Που πια κανείς δεν τα καλεί
Παρά μονάχα η καταχνιά
Ή λίγο χιόνι ανάλαφρα τ’ αγγίζει

Για να μπορεί να λευκανθεί
Ο υάκινθος που άνθισε
Στα σταυρωμένα χέρια

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σήματα κινδύνου

Σήματα κινδύνου

Όταν η σιωπηλή ανάσα των ρόδων
Σ’ εκρήξεις λυγμών αναλύεται
Είναι που του Προφήτη η προσευχή
Φεγγίτες ζωγραφίζει μέσα στο χάος
Για να χωρέσει Κύριε
Ο πορφυρός χιτώνας Σου
Ή για να δεις στο σκοτάδι
Τ’ αδιάκοπα σινιάλα
Που ένας κόσμος εφήμερος
Μέρα και νύχτα στέλνει
Σείοντας στα χαλάσματα
Φανάρια αναμμένα

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Σαν να μην ήρθανε ποτέ

Σαν να μην ήρθανε ποτέ

Κάποτε, εν ώρα απουσίας του αναχωρητή Σεπτεμβρίου
κι ενώ το μεσημέρι γδύνεται τα τζιτζίκια του
Άφωνοι μαντατοφόροι βιαστικοί
Σε αχθοφόρους φιλιών μεταμφιεσμένοι
Παραβιάζουνε τις κάμαρες όπου γερνούνε οι γυναίκες
Για να κρύψουν στα χαλασμένα στήθη τους ένα κουτάκι
Σπίρτα
για τις νύχτες που δε θα ’χει φεγγάρι
για τις νύχτες που θα ξανάρθουν οι πόθοι
για τις νύχτες που θα βάλουν φωτιά
στ’ αφόρετα φτερά και τις θαλασσογραφίες
Αιφνιδιάζουν οι ανάγωγοι ακόμη
Και τα προσηλωμένα δέντρα στο δυσανάγνωστο ουρανό
(μπερδεύει τελευταία τις ημερομηνίες που αποδήμησαν
οι άτολμες αγάπες με τις νέες διευθύνσεις των νεκρών)
Ευτυχώς την ώρα εκείνη τα παιδιά είναι συνήθως
Απασχολημένα∙ γράφουνε τ’ όνομά τους στο γύψο τού
Φίλου τους
—η εποχή των όρκων έχει περάσει ανεπιστρεπτί—

Φεύγοντας καρφιτσώνουνε στις πόρτες των σπιτιών
Χαρτάκια με αλλόκοτα σημειώματα και υπογραφές
Αγνώστων, όπως:
«Σ’ αφήνω, Βίργκω, για να διατηρήσουμε ακέραιο
τον έρωτά μας» Παύλος
«Υπάρχουν και πολλοί πιερότοι» Μαριάμπας
«Λίλλη αγάπα με» Βλαδίμηρος
Κι άλλα τέτοια ακατάληπτα.

Ύστερα χάνονται κι ούτε ίχνη στα φρέατα
Μήτε αποτυπώματα στους φεγγίτες
Σαν να μην ήρθανε ποτέ. Κάθε Σεπτέμβρη.
Μονάχα λίγη περισσότερη σκόνη πάνω στα κάδρα και στα
Έπιπλα που, όταν όλοι κοιμηθούν, κάπως παράξενα
Αστράφτει κι ο σκύλος μας ως την αυγή
Δε σταματά να της γαβγίζει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Παράταση ζωής

Παράταση ζωής

Πίδακας ευφροσύνης, για να υψωθεί
Έως τη στίλβη του απείρου σου

Πρέπει ένα πούπουλο από το πάπλωμα
που σκεπάζει το γυμνό κορίτσι
Ή ένας δείκτης ρολογιού που σπάζει
μόλις αυτό ξεσκεπάζεται, για ν’ ανταλλάξει
τη φωνή του με των χελιδονιών
Να γεφυρώσει τις πιο βαθιές αβύσσους
Να στήσει καρτέρι στον δρόμο της Σελήνης
—ύπτια κολυμπώντας περνά από εκεί
μεσάνυχτα η απελπισία—

Τότε θα νιώσεις τον σφυγμό του κόσμου όλου ν’ αναπάλλει
Θεία χαμόγελα θα βρεις πάνω στην άλμη των δακρύων
Και απ’ όλες τις καταφρονεμένες γωνίτσες
Που ασκητεύουνε οι όρκοι της αγάπης μου
Θα δεις

Τα ζοφερά ξέφτια του πόνου σου κλωστές να γίνονται
Ουράνιες κι αργά να χαλαρώνει των ημερών σου
Το σχοινί που σιγανά σε πνίγει

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Όσο βαστάει ένας περίπατος ή η λιτάνευση του φωτός

Όσο βαστάει ένας περίπατος ή η λιτάνευση του φωτός

Το σιωπηλό εσπέριο φως
Του Απρίλη
Σεργιανίζει τη γαλήνη των χρωμάτων
Στις διάφανες παλάμες σου

Κάνιστρα που ανθοφορούν
Νυχτερινοί λυγμοί

Χρυσαφιές σημαιούλες
Φλεγόμενων φωνηέντων
Ανεμίζει στ’ ακροδάκτυλά σου
Που ανάμεσά τους
Ο ίσκιος των δικών μου ιχνογραφείται

Με το σύθαμπο
Μια λιτάνευση φωτός
Διασχίζει τη γραμμή της ζωής
Κι απιθώνει χαμομήλια
Στον σφυγμό σου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Οι σκιές των χεριών σου

[Ενότητα εν τω μνησθήναι αυτήν]

Οι σκιές των χεριών σου

Στα φωτεινά υπόγεια των καθρεφτών
Με τους κορυδαλλούς της ανάμνησης
Να φτερουγίζουν
Μάταια το βλέμμα σου
Κυνηγά
Τις σκιές των χεριών σου
Που όλο και ξεμακραίνουν

Θλιμμένες σαν τις Κυριακές
Που σίγησε η καμπάνα
Και του βασιλικού η οσμή
Από τις φλέβες του Θεού
Δε χύθηκε το αλάβαστρο του κόσμου
Πένθιμες και σιωπηλές
Καθώς ωχρές επιστολές
Προς αόμματους παραλήπτες
Κι απέραντα μοναχικές
Σαν παρεκκλήσια ερειπωμένα
Που απ’ τις τοιχογραφίες τις παλιές
Ξεθώριασε της Παναγιάς το χέρι

Κι ευθύς το Θείο Βρέφος γλίστρησε
Στων Ελαιών τον Κήπο

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999) της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου