Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Άκουσε φίλε,
σ’ αυτό το κενοτάφιο βρίσκεται, μ’ έναν τρόπο, η σύνοψη της τραγωδίας του Διστόμου.
Ο Θεμιστοκλής πιάστηκε όμηρος, με άλλους έντεκα ξωμάχους, από τους Γερμανούς, σαν έφταναν στο Δίστομο, το μαύρο Σάββατο στις 10 Ιουνίου 1944. Λίγο μετά σκοτώσανε την αδερφή του Παναγιώτα που αμέριμνη έβοσκε τ’ αρνιά της στο Βρυόρεμα. Όσο βαστούσε η μέρα μέσα στο χωριό μακέλεψαν οι Ούννοι, νέους γέρους νήπια ζώα κι ό,τι ζωντανό – ανάμεσό τους τον Θεμιστοκλή και τον πατέρα του. Κίνησε η Φλωρού κι η Όλγα, η κόρη της, με δυο μουλάρια –σαν μάθανε τα μαύρα νέα– να φέρουνε τη σκοτωμένη Παναγιώτα τους. Φορτώσανε το πτώμα της και επιστρέφοντας απάντησαν το θάνατο να φεύγει για τη Λειβαδιά συντεταγμένος. Ήταν από τα τελευταία θύματα. Απόμειναν στις γράνες της δημοσιάς, μαζί με τα μουλάρια τους και τη νεκρή τους, θερισμένες από τα πολυβόλα.
Γι’ αυτό σου λέω φίλε,
σταμάτα μια φορά σ’ αυτό το κενοτάφιο της μνήμης.
Άφησε ένα αγριολούλουδο για τους 218 μακελεμένους του Διστόμου και συνέχισε, δρέψε την ευτυχία της ειρηνικής ζωής μας στην Αράχωβα τη νύχτα.
Περνώντας απ’ του Καραϊσκάκη το άγαλμα δείξε του πως θυμάσαι, κλείνοντάς του πονηρά το μάτι.
Από το ποιητικό βιβλίο Από μνήμης (2010) του Γιώργου Χ. Θεοχάρη
Θα ’ρθεις,
ντυμένη
την ομίχλη,
υδάτινη
γραμμή,
πικρός,
τρίκλωνος
πόνος,
θαμπή
χαραματιά
της οδύνης.
Θα ’ρθεις
έν’ απόγεμα
σαν ετούτο,
στάσιμο,
ανώνυμο,
περιντυμένη
την πικρία
και την εγκατάλειψη,
απ’ το μυστικό
δρόμο
της θάλασσας,
απ’ τα θολά
σκαλοπάτια
της βροχής
ή
απ’ τα ορεσίβια
μονοπάτια,
αγάπη!
γυμνή
ελπίδα
στο βυθό
των ονείρων.
Από τη συλλογή Η αποσύνθεση της γαλήνης (1985) του Άνθου Φιλητά
Έβγαλε βρόμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε
είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε
στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε,
είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε
τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε
και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα
Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα
τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο
Αν συχνά σου μιλώ
για μια φωνή
κάποιο τραγούδι
για τη σελίδα του βιβλίου που ξέσχισες,
κλαίω
γιατί είχα γράψει τ’ όνομά σου…
Αν συχνά σου μιλώ
για κάποιο τρόμο
μια μνήμη που αντιπαλεύει μ’ ένα θάνατο
γι’ ανάπηρες αισθήσεις,
θρηνώ
γιατί δε με γυρεύεις…
Αν συχνά σου μιλώ
για κάποιο παιδί
μια κλειστή γρίλια
κι ένα φεγγάρι περίεργο
να παίζει στα σγουρά μαλλιά σου,
χαίρουμαι
γιατί δεν έπαψα να ονειρεύομαι…
Αν συχνά σου μιλώ
για την ξένη πολιτεία
τους άγνωστους περαστικούς
τ’ οργισμένο ποτάμι με τις σπασμένες γέφυρες,
τρομάζω
γιατί κρεμάστηκε η καρδιά μου
απελπισμένη…
Αν συχνά σου μιλώ
για τον ήλιο που βλέπω στα μάτια σου
τα κοχύλια στ’ αυτιά
τις σταγόνες της αυγής πάνω στα μάγουλα
για τ’ όνομά σου που γλυκαίνει τον ήχο,
χαμογελώ
γιατί δεν τελείωσα ακόμα το τραγούδι…
Αν συχνά σου μιλώ
για μια ταπείνωση
κάποιο συμβιβασμό
μια δυσπιστία
κάποιο σημάδι βαθιά αναφαίρετο
για χίλια-δυο πράγματα,
πονώ
γιατί η σιωπή με τη σιωπή της
μ’ απαντάει…
Αν συχνά σου μιλώ
για μια οδύνη
το σχήμα μιας μόνιμης μοναξιάς
τη νυχτερινή αγωνία
για τ’ αλλαγμένο πρόσωπο
το πρόσωπό σου,
ψάχνω
αγωνίζομαι
κάτω από τόσες προσωπίδες.
Πούναι το χέρι σου;…
Από τη συλλογή Χρονικά (1969) της Ιφιγένειας Διδασκάλου
Γιώργος Νταλάρας & Αντώνης Ανδρικάκης, Στο ίδιο έργο θεατές
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ζωντανή ηχογράφηση στο Αττικόν (1991))
Στις ίδιες θέσεις
Χειμώνιασε.
Το σπίτι και φέτος
ντύθηκε στα ζεστά.
Στο μικρό καθιστικό
η ίδια εικόνα.
Οι καρέκλες στην ίδια θέση,
σε απόσταση υπολογισμένη
η μια από την άλλη.
Στον απλό καναπέ
ίδιο το ριχτάρι.
Πάνω στο τραπεζάκι,
το ίδιο βάζο,
ανάμεσα στα ίδια σταχτοδοχεία,
ακουμπά στο ίδιο κεντίδι.
Και μεις βρισκόμαστε
στον ίδιο χώρο,
κάνουμε τις ίδιες κινήσεις,
καθόμαστε στις ίδιες θέσεις.
Όμως δεν είμαστε
ίδιοι κάθε χρόνο.
Φέτος είμαστε ένα χρόνο
πιο μεγάλοι από πέρσι,
κι ένα χρόνο πιο μικροί
απ’ το χρόνο που θάρθει.
Ζυγίζουμε δυο-τρία κιλά παραπάνω,
οι ρυτίδες στα πρόσωπά μας
είναι πιο τονισμένες
κι από τις ίδιες θέσεις
δεν κάνουμε τις ίδιες σκέψεις.
Από τη συλλογή Περάσματα (1980) της Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου
Δεκαεφτά χρονώ
Μαύρα μαλλιά ριγμένα στο πρόσωπο
Η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
Η αρκούδα με το διστακτικό της βήμα
Ακολουθεί τις αλυσίδες της
Χορεύει στους δρόμους των ανθρώπων
Για μια κόρα ψωμί
Γλυκιά ζωή
Η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο
Τούτος ο Βράχος με κρατά
Μ’ όλο το βάρος τής σιωπής του
Τ’ αστέρι μακριά
Κι η αγάπη ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
Από τη συλλογή Επιστροφή (1970) του Θεόκλητου Καριπίδη
Σύνοψη της υπόθεσης: Ένα ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει την αντίδραση του ελληνικού λαού στη χούντα των συνταγματαρχών, και τους πανηγυρισμούς μετά την πτώση του μισητού καθεστώτος. Παρουσιάζονται οι δύο συναυλίες που έγιναν το 1974 για την υποστήριξη του αγώνα των Κυπρίων, οι πορείες του 1974 για την επέτειο του Πολυτεχνείου, η αναπαράσταση των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκε ο αγωνιστής του ΠΑΜ Χρήστος Ρεκλείτης και η κηδεία του Κύπριου Δώρου Λοΐζου.
Τι έχει πει για την ταινία ο Νίκος Κούνδουρος: Τα «Τραγούδια της Φωτιάς», το μόνο ντοκιμαντέρ που έχω φτιάξει, είναι μια ταινία συντεθειμένη από φωνές και αιτήματα όπως αυτά διαμορφώθηκαν στους δρόμους της Αθήνας αμέσως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας. Μία ταινία ωδή στη λευτεριά. Αυτό, τίποτε άλλο.
Η ταινία έχει ως κύριο άξονα δύο συναυλίες, στο στάδιο Καραϊσκάκη με τον Μίκη Θεοδωράκη και στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Και οι δύο συναυλίες έγιναν το 1974, λίγο μετά την πτώση της χούντας.
Γιατί η ζωή είναι πάθος απαγορευμένο, εξαγριωμένο απ’ τις δορυώσεις,
κυνηγημένο μέσα στη λάσπη και στα βρεμένα δέντρα,
από χώρα σε χώρα,
μπερδεύοντας τα σύνορα που σα σύρματα μπλέκονται στα πόδια του,
με τα μαλλιά απ’ τον ιδρώτα κολλημένα
στο μέτωπο, στον τράχηλο, στους κροτάφους,
με μια κορυφωμένη πίκρα στο στόμα,
με το αίμα να θέλει να πεταχτεί μέσα από τους διεσταλμένους πόρους,
πεισματικά εμπνευσμένο από την καταδίκη του,
μεταρσιωμένο από τον ίλιγγο της δυστυχίας του,
από τη μέθη του ίδιου του τού αίματος,
βλέποντας εκτυφλωτικά οράματα μέσα στη σκοτεινή περιδίνηση του φόβου του,
με την ακαταμάχητη γονιμότητα της καταδιωγμένης κοιλιάς του,
πάθος ακάλυπτο, ουρλιάζοντας, χωρίς στρώμα, εκτεθειμένο, βρίζοντας,
μέρα νύχτα βρίζοντας, βρίζοντας σαν αφόδευση θεών,
αρπάζοντας και μην τίποτα πιάνοντας,
οργασμένο από τον μαγνητισμό της υπέρβασης των όρων,
πάθος με τη δική του θεολογία
και δικούς του τρόπους εξαϋλώσεων
του χλωράνθιου, του δοξαίσθητου σώματος,
του λατρευτικού, του μυραιώνιου,
που σαλεύει γλυκά και ξιφιαία σαν μάταιος έρωτας
και σαν αίμα της μνήμης σε φλογισμένο κρόταφο, πάθος
που ζει λιμασμένο,
σα δαρμένο σκυλί των τεκέδων, σαν άρρωστη γάτα των μπορντέλων,
εξομοιωμένο με το αβυσσαλέο κενό
που είναι η άλλη όψη της πληρότητας και των ανεξάντλητων εικόνων,
αινιγματικό, άλυτο, απόρθητο, ακατάβλητο, μυστικοπαθές και δημοφάγο,
δοσμένο στο μαρτύριο της ανέγερση του ανείπωτου και του απρόσιτου,
με τα βυζιά του καμένα, τη μήτρα του κλεμμένη, τη γλώσσα φαγωμένη,
όλες τις αισθήσεις μαντρωμένες
κι όλες τις διαισθήσεις οξυμένες στο έπακρο,
στο έπακρο όλες τις διαισθήσεις,
όλες οι διαισθήσεις οξυμένες στο έπακρο.
Εν όψει του καταιγισμού των προφητειών.
Εν όψει της ανατολής των νέων ιερέων.
Για ν’ ακούσουν οι συναθροίσεις τον λόγο
και να δοξάσουν το όνομα τού μέχρι τότε ακατονόμαστου.
Από τη συλλογή Κατάλογοι 1-4 (1980) του Δημήτρη Δημητριάδη
Goran Bregovic & Μιχάλης Γκανάς, Το τραγούδι της βροχής
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Θεσσαλονίκη Γιάννενα με δυο παπούτσια πάνινα (1997))
Σαν βρέχει θυμάμαι το Παρίσι
τη συνοικία Μπιτονβίλ
μες στο κλειστό δωμάτιο
Μαροκινοί Σπανιόλοι Πορτογάλοι
και δυο παιδιά απ’ τον Βόλο
ακούνε ένα πικρό τραγούδι της βροχής
πάνω στη λαμαρίνα
Καταραμένες πόλεις της Ευρώπης
κτισμένες πάνω σε ηλεκτρικά καλώδια
και τσιμεντένιες γέφυρες
Από τη συλλογή Αγκαλιά (ποιήματα 1969-1971) (εκδ. Διαγωνίου, 1974) του Κώστα Ριτσώνη
Χρήστος Γκάρτζος & Σώτια Τσώτου, Αθήνα
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Οι Μάηδες οι ήλιοι μου (1978))
[Ενότητα Μνήμην άειδε…]
Άνοιξε
τη φυλακή της μνήμης
με το ανίκανο κλειδί
της λήθης.
Έγκλειστος στο κλεινόν άστυ
Στον Τριαντάφυλλο Οικονόμου
Κατέβηκε μικρός στης πόλης τις μυλόπετρες
μα η μνήμη είναι αρραβώνας από έρωτα.
Ξυπνάει στο υπόγειο το πρωί κι ανοίγει τα ματάκια του
ψάχνοντας στο φεγγίτη του φωταγωγού.
«Μάνα, πού είναι η λεμονιά;»
«Πού είναι, μάνα, η λεμονιά;» ρωτάει.
Μα δεν ανθίζουν στα τσιμέντα λεμονιές.
Δε δένουν, δεν καρπίζουν.
Αιγές, 13.10.2001
Από τη συλλογή Ενθύμιον (2004) του Γιώργου Χ. Θεοχάρη
Τούτος ο τόπος είν’ ένας μύθος
από χρώμα και φως
ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Κάθ’ αυγή ξεκινά
ν’ ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας κήπος
με κλαμένα παιδιά
στη γαλάζια ποδιά
κάποιας μάνας για πάντα χαμένης
που συντρόφοι ορφανοί
καρτερούν να φανεί
στο κατώφλι μιας πόρτας κλεισμένης.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας βράχος
σα σπαθί κοφτερός
που σοφός ο καιρός
θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
και θα ’ρθουν εποχές
που οι φτωχές μας ψυχές
το σκοπό του θ’ ακούν στον αγέρα.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Αγέρηδες χτυπήσανε
τις φαγωμένες πόρτες
κι εκείνοι που αγαπήσανε
μονάχοι κόβουν βόλτες
πίσω από μαύρα σίδερα
που σιγοβράζουν σήμερα.
Αλί αλί και τρισαλί
Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί
καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί
να γίνει στάχτη η φυλακή.
Αγάπη, όσοι σε πίστεψαν
κακό της κεφαλής τους
μα κι όσους δεν σε πίστεψαν
απ’ τα δεσμά τους λύσ’ τους
να ξαναβρούν το δρόμο τους
με το μηδέν για νόμο τους.
Αλί αλί και τρισαλί
Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί
καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί
να γίνει στάχτη η φυλακή.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μια χούφτα είν’ ο άνθρωπος
από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος
πεθαίνει σαν αγρίμι.
Του μένει μόνο στη ζωή
μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά
και η στερνή του ελπίδα.
Όλο το βιός κι η προίκα του
ένας καημός στα στήθια
κι ο τόπος που τον γέννησε
η δυνατή του αλήθεια.
Για ιδέστε κείνο το παιδί
με τα γερά τα χέρια
πώς οδηγεί τ’ αδέρφια του
ν’ ανέβουν ως τ’ αστέρια.
Κι απ’ τα βουνά της Ρούμελης
και τα νησιά του νότου
ένας πανάρχαιος παππούς
κοιτάει τον εγγονό του.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μ’ ένα μάτι μ’ ένα δόντι
με βαμμένα τα μαλλιά
σκαρφαλώσαν οι γερόντοι
στης πατρίδας τα σκαλιά.
Καθώς παν για τα ογδόντα
ίδιοι και παράλληλοι
το πολύ για καμιά τσόντα
είναι πια κατάλληλοι.
Μα για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους.
Μας φλομώσαν οι παππούδες
με ψευτιές και φούμαρα
λες και είμαστε αλεπούδες
που μασάνε κούμαρα.
Μα θα ’ρθούνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα
Αχ για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους.
Μα για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Στο χώμα τούτο το σκληρό
που ’ναι η βροχή αγγέλων δάκρυ
ποτέ δεν είχαμε νερό
κι αλαφιασμένοι σε μιαν άκρη
αρχίζαμε μονομαχία
με τα στοιχειά και τα στοιχεία.
Έτσι περπάταγε η ζωή
πότε στραβά και πότε ίσια
μέσ’ απ’ του κόσμου τη βουή
να πάει γραμμή για τα Ηλύσια
μ’ αίμα ραντίζοντας και σκόνη
το παθιασμένο της βαγόνι.
Θε μου γιατί γιατί γιατί
κείνοι που σκύβουν το κεφάλι
και τεμενάδες κάνουν πάλι
στον τύραννο και στον προδότη
Θε μου γιατί γιατί γιατί
να ’ρχονται κείνοι πάντα πρώτοι
κι εμείς οι αγνοί κι ελεύτεροι
να ’μαστε πάντα δεύτεροι;
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους.
Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι.
Είν’ απ’ το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι.
Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μελετάμε τους πλανήτες
κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες
και τους δύσκολους χρησμούς.
Στην παλιά μας τη φυλλάδα
που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα
δεν υπάρχει πουθενά.
Μόνο σ’ ένα καζαμία
με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία
σαν κομμένη αορτή.
Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη
να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι
και των Αχαιών η γη.
Λίγα φύλλα παρακάτω
καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο
πάλι φούντωνε ο χορός.
Θερμοπύλες Μαραθώνες
βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες
του Φωκά οι Βυζαντινοί.
Ώσπου χάραξε μια μέρα
κι απ’ το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Όμως κύλησαν τα χρόνια
και στ’ αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια
κι ήλιος φάνηκε ξανά
Αχ, τελειώσαν οι σελίδες
και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες
μα ο νους μου αλλού πετά.
Γιατί γνώρισα ένα νέο
λυπημένο και χλωμό
που ’χε ζήσει στο Αιγαίο
πριν απ’ τον κατακλυσμό.
Τώρα που θα σταματήσει
ο δικός μας ο χορός
θά ’ρθει να μας τραγουδήσει
για μια γέννα πυρός.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Σκοτεινό το τραγούδι που θα πω
τα συντρίμμια του τόπου μου πατώ.
Χαμένα αδέρφια ίσκιοι λαβωμένοι
χαμένη Ελλάδα παντού σ’ αναζητώ.
Των Κυκλάδων σταμάτησε ο χορός
πετρωμένο το κύμα κι ο καιρός.
Πάνω απ’ τις μνήμες μάρμαρα σπασμένα
πάνω άπ’ τις στέγες ο άνεμος σκληρός.
Παγερέ του αιώνα μου βοριά
πού τα πήγες τ’ αφτέρουγα παιδιά;
Τα πήρε ο ύπνος σε άχραντη πατρίδα
τα πήρε η νύχτα στη μαύρη της καρδιά.
Της ζωής ποιος γνωρίζει το σκοπό;
Το σκουλήκι στοχεύει τον καρπό.
Χαμένα αδέρφια δείχτε μου ένα δρόμο
χαμένη Ελλάδα την πόρτα σου χτυπώ
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Η δεκαετία του ’70 τελείωνε, η δικτατορία ήταν πια παρελθόν, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου είχε ακόμη αρκετά παραπονεμένα λόγια και ζούσε το άδικο μέσα από την κούνια του. «Ντελάλης» του στο να εκφράσει τα παράπονά του ήταν ο Γιώργος Νταλάρας, μέσω αυτού του δίσκου που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1979. Πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Γιάννη Μαρκόπουλου, το οποίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες:
Ο πρώτος σε στίχους του Πάνου Θεοδωρίδη είναι ιστορικού περιεχομένου («Κύκλος της Μακεδονίας»), ο δεύτερος περιλαμβάνει κάποια «σκόρπια» κι «επίκαιρα» τραγούδια («Ενδιάμεσο») και ο τρίτος σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου είναι ακριβώς αυτό που λέει και ο τίτλος του: «Παραπονεμένα λόγια». Ο συνθέτης έγραψε το έργο το καλοκαίρι του 1978 και το φθινόπωρο του ίδιου έτους ξεκίνησε να το παρουσιάζει στη μπουάτ «Διαγώνιος» στην Πλάκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία εκείνη τη σεζόν.
[…]
Όσον αφορά τον «Κύκλο της Μακεδονίας», ακούγοντάς τον νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην εποχή που περιγράφει και σε λίγο θα δεις το στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου να εξορμά! Οι αφηγηματικές παρεμβάσεις του Μαρκόπουλου βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ «Η μάνα του Αλέξανδρου» είναι το πιο γνωστό και διαχρονικό τραγούδι τούτης της ενότητας.
Να σημειώσουμε το εξαιρετικό ντεμπούτο της Γιούλης Τσίρου με τον «Μαυρογένη» (πολλά υποσχόμενη τραγουδίστρια χωρίς όμως να φτάσει εκεί που της άξιζε), τη συμμετοχή της Βασιλικής Λαβίνα στον «Σκλάβο» και το ευχάριστο κλείσιμο του δίσκου με το «Όλα μοιάζουν μαγικά», το οποίο περιγράφει ανάγλυφα τα ήθη κι έθιμα εκείνης της περιόδου.
Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να γίνει και στην καταπληκτική ενορχήστρωση που έγινε από τον συνθέτη, με μια πολύ καλή ορχήστρα αποτελούμενη από 20 έγχορδα κι εξαίρετους σολίστ που αναφέρονται αλφαβητικά στο εσώφυλλο, το οποίο περιλαμβάνει σημείωμα του Μαρκόπουλου και φωτογραφίες των συντελεστών.
Στην παραγωγή βοήθησε ο Δημήτρης Καλοκύρης και η ηχογράφηση έγινε στα στούντιο της Columbia με ηχολήπτη τον Γιώργο Κωνσταντόπουλο και βοηθούς τους Γιώργο Τζάννες και Γιάννη Παπαϊωάννου. Το εξαιρετικό εξώφυλλο είναι του Δημήτρη Μυταρά.
Αξίζει να διαβάσετε όλο αυτό το κριτικό σημείωμα που εκφράζει με άριστο τρόπο και τις δικές μου σκέψεις για το «Σεργιάνι στον κόσμο», ένα από τα ωραιότερα ελληνικά μουσικά έργα του 20ού αιώνα που χαίρεσαι να το ακούς κι ας πέρασαν ήδη κοντά 40 χρόνια από την πρώτη παρουσίασή του.
Όπως ήδη διαβάσατε συμμετέχουν ορισμένοι από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς, δηλαδή οι:
Τραγουδούν (με βάση τη σειρά συμμετοχής τους) οι: Γιώργος Νταλάρας, Γιούλη Τσίρου, Βασιλική Λαβίνα, 20μελής μικτή χορωδία σε προετοιμασία Γιώργου Κακίτση, Γιάννης Μαρκόπουλος, μουσικοί, Χάρρυ Κλυνν
Τους στίχους υπογράφουν ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας Πάνος Θεοδωρίδης, ο Μάνος Ελευθερίου και ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο οποίος επίσης έγραψε και αφηγείται τα επεξηγηματικά κείμενα σε ορισμένα τραγούδια.
Ας κάνουμε, λοιπόν, ένα σεργιάνι στον κόσμο και καλή μας ακρόαση!
Ενότητα: Συνέχεια Ενδιάμεσον Όλα μοιάζουν μαγικά
Σύνθεση, ενορχήστρωση, διεύθυνση ορχήστρας & διδασκαλία ερμηνευτών:Γιάννης Μαρκόπουλος Στίχοι:Γιάννης Μαρκόπουλος Μπουζούκι:Κώστας Παπαδόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος & Μάκης Μαυρόπουλος Ερμηνεία:Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Μαρκόπουλος, όλοι οι μουσικοί, Βασιλική Λαβίνα, Γιούλη Τσίρου & φωνήματα από τον Χάρρυ Κλυνν
Είναι νύχτα και τ’ αστέρια
μάτια σαν ορχήστρα μάς κοιτάνε
και όλα μας τα χρόνια,
σαν πληγές από μαστίγιο πονάνε.
Είδα ανθρώπους σε τραπέζια
να τρώνε με δεκαοχτώ μασέλες
μα είδα και στην Αθήνα τους Ευρωπαίους
να φοράνε φουστανέλες.
Κι όλα μοιάζουν μαγικά είναι μαζικά
και διαρκώς αμερικάνικα.
Και το ψέμα σαν τιμάριθμος ψηλώνει,
μα το αυτί σου κατεργάρη δεν ιδρώνει.
Να μην ξέρεις πού να δώσεις τη φωνή σου
να παρακαλάς προσκυνητής για τη ζωή σου.
Ο πολυμήχανος αστός όλο φιγούρα
και η δουλειά σου να ’ναι πάντοτε χασούρα.
Τίγκα με σκουπίδια ο αιώνας
κι όλο μπαινοβγαίνει ο χειμώνας. Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά
και προπαντός αμερικάνικα.
Χωρίς αισθήματα και προγραμματισμούς,
με τα κόλπα τους εγεμίσαμε τρελούς.
Αχ πού σε πονά και πού σε πιάνει,
ευτυχώς που ο κόσμος δεν τα χάνει.
(Εμένα μου λες;) Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά
και προπαντός αμερικάνικα.
Αχ πού σε πονά και πού σε πιάνει,
ευτυχώς που ο κόσμος δεν τα χάνει.
(Εμένα μου λες;) Κι όλα μοιάζουν μαγικά,
είναι μαζικά και προπαντός αμερικάνικα.
Κι αν τραγουδώ σε δρόμους σε μπουάτ σε συναυλίες
και λέω πάντοτε τις ίδιες ιστορίες
είμαι κι εγώ ένα πλευρό απ’ το πλευρό σας
μία στιγμή απ’ τον πολύτιμο καιρό σας. Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά
και προπαντός αμερικάνικα.
(Εύρι μπόντι νάου.)
Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά
και προπαντός αμερικάνικα.
