Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Πάθη και αλλοιώσεις

Πάθη και αλλοιώσεις

«Τι ξέρεις από πάθη και αλλοιώσεις συναισθημάτων;»
ρωτάει η πολυμαθής θεωρία.
«Γνωρίζω πολλά», απαντά η μαθητευόμενη εμπειρία.
«Είδα συντροφικότητες
που αγνάντευαν το όνειρο από ψηλά
να παθαίνουνε έκθλιψη
και να βλέπει η μία την άλλη αφ’ υψηλού.
Είδα εκτενή σ’ αγαπάω
που βιάστηκαν να συναιρεθούν
και να γίνουν φειδωλά σ’ αγαπώ.
Τσιγκουνιές που κάνουν τα αισθήματα
όταν τα παίρνει ο κατήφορος.
Είδα αλλοιώσεις συνήθειας
να διαβρώνουν το ερωτικό βλέμμα
κάνοντάς το ανέραστο βόλεμα.
Είδα τρανές υποσχέσεις
υποσχέσεις να μένουν
χωρίς να μπορούν να πετάξουν την πρόθεση
και να γίνουνε σχέσεις ουσίας.
Κι έμαθα απ’ όλα αυτά, θεωρία,
πως τον τίτλο που σήμερα έχεις
τον χρωστάς σε πολλών εμπειριών τις πτωχεύσεις».

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004) του Παναγιώτη Αργυρόπουλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Ενός λεπτού σιγή

Ενός λεπτού σιγή

Όταν κοιτάζω τα βράχια
που βιάζονται από έκφυλα κύματα
και γερνούν υπομονετικά καρτερώντας
εκείνον τον πρώτο γόη κυματισμό
που τους ψιθύρισε όρκους στα χείλη
κι ύστερα γλίστρησε
σ’ άλλες ακρογιαλιές αφελείς
για να τάξει παρόμοιες αγάπες
τηρώ ενός λεπτού σιγή
για έναν ακόμη έρωτα
που δεν ευδοκίμησε.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004) του Παναγιώτη Αργυρόπουλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Χωρίς προοπτική

Χωρίς προοπτική

Σα μοντέρνα ζωγραφική
εμφανίστηκες στη ζωή μου.
Με σουρεαλιστικές κινήσεις σχεδίασες
ακατάληπτης μαγείας τοπία.
Κουκλόσπιτα ονείρου
κρεμασμένα στ’ ουρανού την ασάφεια.
Μπαλκόνια φιλιών
χωρίς κιγκλιδώματα δισταγμού.
Τροπικά δάση υποσχέσεων
με απλωμένες τις ρίζες τους
σε θάλασσες ευπιστίας.
Υδρορροές θαυμασμού
να εκβάλλουν
σε λίμνες συγκίνησης.
Βάρκες φορτωμένες με χάδια
σαν καλή ψαριά της ψυχής.
Πύργους μιας κοιμωμένης απόφασης
που προσμένει του δυναμισμού το φιλί.
Όσο για τις πόρτες της διαίσθησης
αυτές τις ζωγράφισες
ερμητικά αμπαρωμένες.
Γι’ αυτό δεν πρόσεξα ίσως
πως το σχέδιο τούτου του έρωτα
δεν είχε διόλου προοπτική.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004) του Παναγιώτη Αργυρόπουλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Λαθρεπιβάτης στο όνειρο

Λαθρεπιβάτης στο όνειρο

Η ελπίδα με βρήκε αχθοφόρο
σε λιμάνι υποσχέσεων.
Πρότεινε αποκέντρωση
στις πολυπληθείς ταραχές μου.
Κι αφού δε μου συγχώρεσε
ούτε το τραγικό της άγνοιας
ούτε τη γνώση του τραγικού
με βάζει λαθρεπιβάτη στο όνειρο
και μου επιτρέπει να φύγω.
Μ’ ανακάλυψε στην πορεία
λοστρόμος καημός
που έπλενε σκάλες
ξεπληρώνοντας χρέη
στον εφοπλιστή μισεμό σου
και με πετάει στη θάλασσα.
Με πιάνει στα δίχτυα του
συγκρατημός ψαράς και με σώζει.
«Έτσι είναι το όνειρο», μου ’πε.
«Οργώνεις μια θάλασσα
και πνίγεσαι σε μια κουταλιά δάκρυα».

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004) του Παναγιώτη Αργυρόπουλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Παναγιώτης Αργυρόπουλος, Επίδεκτος μαθήσεως

Επίδεκτος μαθήσεως

Εντάξει, μη βαράτε, αντιξοότητες
θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα
να συντονίζομαι με τους ήχους σας.
Θα μάθω, μαθαίνω, έμαθα.
Όντως, δεν ήταν δύσκολο
ν’ αποστηθίσω της ψυχραιμίας το εμβατήριο.
Ακούγεται άλλωστε τόσο συχνά το σουξέ της αποτυχίας.
Όσο για κείνη την όμορφη πιθανότητα
που καθόταν στα πόδια μου τις προάλλες
κι ήμουν έτοιμος να βγάλω μαχαίρι
όταν τη φλέρταρε με αναίδεια ένας αυθάδης ρεαλισμός
έβαλα την ουρά μου στα σκέλια καθώς την είδα να φεύγει
αγκαλιά με μια λάγνα παράταση
που την έλεγαν στο επώνυμο χρόνου αορίστου.
Ύστερα από τόση εξόντωση
έχω δικαίωμα να ξαπλώσω στης ενδοσκόπησης την αιώρα
να σιγοψήσω καμιά προσευχή
σε φλόγα τρεμοπαίζοντος καντηλιού
να πάρει κι ο θεός ό,τι δικαίως του ανήκει
κι ύστερα πάλι δουλειά
την τσάπα ακονισμένη στο χέρι
και σκάψιμο ως της απόπειρας το υπέδαφος
μέχρι ν’ ανακαλύψω
τις ερωτογόνες ζώνες της ευτυχίας
και γίνω επάξια εραστής της.

Από τη συλλογή Εκκωφαντική σιωπή (2004) του Παναγιώτη Αργυρόπουλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Παναγιώτης Αργυρόπουλος

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (3)

Χωρίς χρονολογία

3

Αλίκη σε παρακαλώ φύγε μακριά μου
φίδια με κυκλώνουν – δες
το λαιμό τεντώνουν να εφορμήσουν

(χρόνια σ’ ετοιμάζω
μήνες σ’ εκκολάπτω
είμαι πλέον βέβαιος
πού με πας)

Αλίκη σε εκλιπαρώ γύρνα κοντά μου
σίγουρα έχεις δόντια – ερπετό κι εσύ –
έλα να τα μπήξεις στα όνειρά μου

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (2)

Χωρίς χρονολογία

2

ακούω το γνώριμο των τακουνιών σου
στις κρύες πλάκες της αυλής
πευκοβελόνες μπλέκονται
στα βιαστικά μαλλιά σου
κι ακούω τα κλεφτά αδέξια βήματα
να σε οδηγούν συνέχεια στο δρόμο

αφήνω την αυλόπορτα ανοιχτή
την πιθανή διαφυγή μου να εξορκίσει

(διδάσκομαι απ’ τα λάθη μου Αλίκη
μ’ αίμα και πόνο απανωτά με συντηρείς)

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη

Κώστας Ριζάκης, Χωρίς χρονολογία (1)

Χωρίς χρονολογία

1

άχρωμος κόσμος γύρω μας Αλίκη
και το δωμάτιο ζεστά μοναδικό
περνά εν πτήσει μήνες μέρες ώρες
μπορεί ακέραιους τους καλπασμούς
μα εσύ
ποτέ δεν έλιωσες σε χρώματα Αλίκη
έπλευσες στην ανωνυμία του λευκού
κι όπως στην άκρη του ορίζοντα σε ψάχνω
στου δωματίου τους τοίχους σε ζητώ
μια στο μοβ
μια στο πορτοκαλί

πέντε και δέκα κι εκατό

στο μαύρο

Από το ποίημα Χωρίς χρονολογία (2004) του Κώστα Ριζάκη

Μάρκος Μέσκος, Άγριες μηλίτσες

Άγριες μηλίτσες

[Ενότητα Ο χορός των αγίων]

Άγριες μηλίτσες σε φύλλα πανούργα του αέρα στους διαβάτες
γνέφουν να σιμώσουν να κόψουν αγριόμηλα τώρα στο μεταίχμιο
καθώς εκείνες γέρνουν στον γκρεμό και η ψυχή τους χάνεται
για πάντα!

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Σε πρώτο πρόσωπο

Σε πρώτο πρόσωπο

[Ενότητα Τα πουλιά]

του Κλείτου

Καλώς κακώς πέρασε η ζωή∙ τι κέρδη τι ζημίες καταπώς
λέει ο προηγούμενος τι χάρηκα και τι δεν
και τι στον κόσμο ζήλεψα – κανέναν! Κανέναν; (Ψέματα
λέω.) Μόνον εκείνους χάρηκα εκείνους που χόρευαν πάνω
στο χώμα και τραγουδούσαν∙ τίποτε άλλο!

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Μετά τον εμφύλιο

Μετά τον εμφύλιο

[Ενότητα Διαδρομές]

Καπνός πριν γίνει τ’ όνειρο ας το πω. Στην πλαγιά του βουνού ομάδα χωρικών βαδίζαμε κάτι σαν πανηγύρι επικείμενο∙ είχε χιόνι στο μονοπάτι κρουσταλλιασμένο κι εμείς καλό σημάδι προσδοκούσαμε ανάμεσα στον ζεστόν αχό της ομιλίας. Κάποτε φτάσαμε στα πρώτα σπίτια άγραφης κοινότητας κι εκεί στα υπόστεγα περάσαμε∙ στο κιόσκι στη γωνιά προηγούμενη γυναίκα ησύχαζε προς στιγμήν έχοντας φουντώσει στ’ άσπρα ο βασιλικός της∙ και μου ’λεγε πώς ανέβηκε στο βουνό πώς παντρεύτηκε πριν και πώς έκανε παιδιά μα σκόρπισαν όλοι και τώρα ολομόναχη είναι∙ είχε υγρά μάτια και παρότι στο πρόσωπό της τα πικραχρόνια γλυκά ήταν σπιθίζοντας στο διάστημα η ομορφιά της. Στο κοντινό κατώι μαυροφορεμένος κόσμος άνδρες γυναίκες ελάχιστα παιδιά∙ ετοίμαζαν τραπέζι∙ εκεί στην πόρτα κάποιοι γνωστοί μου και η κυρα-Μάικα που στις μέρες μας πουλάει καρπούς καλούδια στις λαϊκές –θα σου προσφέρω εγώ το φαΐ να δειπνήσεις είπε. Αλλά πριν άλλο χέρι με οδήγησε στη σκοτεινά πλευρά– εσύ μας ξέχασες δεν έρχεσαι πια στα λημέρια μας ποια είσαι πρόλαβα να ρωτήσω ήταν η Ελισάβετ η Σάφκα η αδερφή του Πάσχου μετανάστης στη Γερμανία εκείνη που μετά τη γέννα πέθανε στην εκλαμψία.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (Ι)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

Ι

Ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
ορκίζομαι στις φωνές των νεκρών καθώς σουρουπώνει
ορκίζομαι στον τριγμό των οστών Μάιο μήνα
όταν βελάζουν τ’ αρνιά και μουκανίζουν θλιμμένα τα γελάδια
ορκίζομαι στη σιωπή στη σιωπή στη σιωπή∙

ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
………………………………………
(όταν η μνήμη ξεθωριάζει πήγαινε κατά το χωριό).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Φωνές

Φωνές

[Ενότητα Τα πουλιά]

Φωνές της θάλασσας και των κυμάτων μύριες απειλές
άγρια μπόρα τετρασκότεινη καταιγίδα τις φωνές σας ακούω
πρωί στο μετανιωμένο ακρογιάλι που φλοίσβο τον φλοίσβο
σπρώχνει το νερό και παίζει∙ άνεμος κι αέρας κυνηγημένος
γιατί για ποιον για πού το μήνυμα ψηλά μακριά τ’ αστέρια τι
θα ’ρθει τι θα φύγει τι θα χαθεί για πάντα μια βελανιδιά
συλλογισμένη στην άκρη του δάσους οξιές από τις δυο πλευρές
κλεισμένη παλάμη και πλατάνια όρκοι στις ρεματιές σαν
ψεύδος και σαν αλήθεια ανάμεσα τις φωνές σας ακούω∙ σαν
λύκος σαν τσακάλι σαν τελευταία αρκούδα το σφύριγμα το φως
το κύμα το θλιμμένο πουλί κι ο βόμβος γύρω από τους στήμονες∙

ήταν θηλυκό το στέρνο ήταν κραυγές αγώνων (μάταιων) ήτανε τι;
Πώς έμειναν στο στήθος μου γιατί ανατριχιάζει η σκόνη;

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Ομολογία παράκαιρου

Ομολογία παράκαιρου

[Ενότητα Τα πουλιά]

Εν ονόματι εκείνων των ημερών αλδεΰδη
ακόμα σ’ αγαπώ και σε πιστεύω
πάλι μόνος θανατωμένος πάλι∙

στον αέρα οι στίχοι στο νερό και στο χώμα —
λίγη στάχτη στον ουρανό των ματιών μου.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Καθ’ οδόν

Καθ’ οδόν

[Ενότητα Τα πουλιά]

Aμ δεν χρειάζεται να ξεύρω πράγματα πολλά∙
προτιμώ να αισθάνομαι τον αέρα το νερό
το χώμα τα χρόνια τις Εποχές – ψυχή μου!
(Ψυχή μου πίσω σε πήρα από τον θάνατο.)

Έστω
καρτάλι κουρασμένο με την οσμή στο ράμφος
το στασίδι του αναζητώντας
λίγο πριν σκοτεινιάσει.

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (IV)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

IV

Ελένη Χ.

Είπες η αγάπη το μέγεθός σου ορίζει∙
κάποια χέρια εδώ μεσολαβούν
τη νύχτα που πλαγιάζαμε μαγεμένοι
τη μέρα που οι φωνές δεν σκότωναν τη ζωή∙

(τα χέρια σου ήταν πάλι
τώρα δεν γέρνουν στο κενό φωλιάζουν στα δικά μου χέρια).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004) του Μάρκου Μέσκου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μάρκος Μέσκος

Βασίλης Αμανατίδης, Έκτη απόδειξη ικανοτήτων

έκτη απόδειξη ικανοτήτων

Λοιπόν, εσύ κι εγώ ποικίλλουμε σε μήκος, πλάτος, ύψος
αλλά για να ’μαστε ακριβοδίκαιοι και ψύχραιμα μελλοντολόγοι
πόσο τάφος είναι ο χρόνος μου; Ο δικός σου πόσο τάφος;
Ποιος απ’ τους δυο νικά;
Και δηλαδή
τον όγκο μας ολόκληρο δεν ξέρουμε ποτέ,
μόνο τον βλέπουν, λίγο μετά, οι άλλοι…
Διαφωνώ. Τι φρίκη! Εξίσταμαι. Καθόλου δε μ’ αρέσει.
(Θα κλείσω μ’ ένα χάδι ποίημα γι’ αγγέλους και ορτανσίες.)

[viii. το ποίημα αυτό
(η καλλίφωνη ορτανσία, ο ευαίσθητος άγγελος
και το air condition)]

Συζητάμε εντόνως
Εγώ στο περβάζι
Εσύ στην καρέκλα
Χειρονομείς, με κουνάς.
Δεν κουνώ φυλλαράκι.
Μα θα πειστώ

Να παραμείνει κλειστό.
Θα το ανοίγω μόνο όταν λείπεις.
Το αγγελικό σου δέρμα πειράζει
Μα τη φωνή σου ευνοεί
(Και θέλω να ’μαι σε φόρμα
για να τραγουδώ)

Βγαίνεις (τα φτερά στο σακάκι,
σαν αέρας, σε κάνουν
ξεχωριστό)
και τώρα μόνη που θα ’μαι,
το ανοίγω λιγάκι
Να μαζέψω δυνάμεις

Θα σου τραγουδήσω μετά

(Κάθε πόνος θα φύγει,
μα να μείνει το ποίημα αυτό)

Από τη συλλογή Καλοκαίρι στο σπίτι + Έξι αποδείξεις ικανοτήτων, ποιήματα (2003 – 2004) (το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, 43-44, Οκτώβριος 2004-Φεβρουάριος 2005) του Βασίλη Αμανατίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Αμανατίδης

Βασίλης Αμανατίδης, Τρίτη απόδειξη ικανοτήτων

τρίτη απόδειξη ικανοτήτων

Αυτή η γραμμή
αποδεικνύει την ικανότητα του μολυβιού
ν’ αφήνει ίχνη πάνω στο χαρτί σου
μέχρι να πάρεις μια καλή σβήστρα,
απ’ τις παλιές που είναι δίχρωμες και ξέρουν τη δουλειά τους,
και να εξαφανίσεις με επιμέλεια ενός νέου σπουδαστή
την ικανότητα του μολυβιού ν’ αφήνει ίχνη πάνω
στο χαρτί σου.

Από τη συλλογή Καλοκαίρι στο σπίτι + Έξι αποδείξεις ικανοτήτων, ποιήματα (2003 – 2004) (το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, 43-44, Οκτώβριος 2004-Φεβρουάριος 2005) του Βασίλη Αμανατίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Αμανατίδης

Βασίλης Αμανατίδης, Μια σχολική υδρόγειος στο μπαλκόνι

Μια σχολική υδρόγειος στο μπαλκόνι

[Ενότητα v. μια σχολική υδρόγειος στο μπαλκόνι]

Και την κοιτώ από το τζάμι,
αρνείται, δε γυρνά

Στη θάλασσά της: μπλε
Καφέ τα βουνά της
Οι πεδιάδες: πράσινες
Όλα κανονικά

Είναι πλαστική

Είπα, και αν τη βγάλω στο μπαλκόνι
Άραγε θα πει κανείς
Τι γυρεύει μες στις γλάστρες του
η Γη;

Τα βράδια την ποτίζω
Πράσινο στο καφέ
Λίγο μπλε στο πράσινο
Καφέ στο μπλε

(Θαλαβού, πεδισσά, θαλιάδες)

Και πάντα απάνω στο τσιμέντο
Έστω για να ’χει συντροφιά
Ο ακίνητος βασιλικός μου

Κοιτάω την κοιτώ, κοιτάω την κοιτώ
(Δε γυρνά)

Από τη συλλογή Καλοκαίρι στο σπίτι + Έξι αποδείξεις ικανοτήτων, ποιήματα (2003 – 2004) (το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, 43-44, Οκτώβριος 2004-Φεβρουάριος 2005) του Βασίλη Αμανατίδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Αμανατίδης