Ωδή σ’ ένα αστέρι
Άρχισα να κλαίω
όχι γι’ αυτά που έκανα,
αλλά γι’ αυτά
που δεν τόλμησα ποτέ μου
να κάνω,
για κείνο το παιδί
που σκότωσα μέσα στην αμφισβήτηση.
Δεν γεύτηκα,
δεν γεύτηκα,
δεν γεύτηκα…
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Φαέθων
Ένας άνεμος κλέβει το γυμνό σου κορμί
πήρες την αναζήτηση που σε μαγεύει
γυρεύοντας τον αρχάγγελο που δεν είχες δει
φώναζε τ’ όνομά του «Φαέθων»
κι ύστερα ξαφνιάστηκες από μια πύρινη βροχή
χωρίς να προφτάσεις να αυτοαναλυθείς.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Υποταγή
Μπροστά μου η ζωή
και δίπλα μου ο θάνατος∙
τι απ’ τα δύο να υποτάξω
και πού να υποταχθώ;
Τα χιονισμένα μου όνειρα λιώνουν
σε τέφρα ζεστή καιόμενου φοίνικα.
Κανείς δεν έμαθε ακόμα
το μεγάλο μου μυστικό,
κανείς δεν είδε τους κεραυνούς
που με ζώνουν∙
κι εγώ όπως πάντα αναποφάσιστη
καθυστερώ απελπιστικά
να καταργήσω εκείνο το έγκλημα.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Το τέλος σου
Προσπαθείς να ελευθερώσεις τη φωνή,
μες στην ομίχλη του καθρέφτη σου
διακρίνεις το χλωμό πρόσωπό σου
ψάχνοντας για ένα φως,
και δεν ακούς
τις νωπές ακόμα κραυγές σου
στο τελευταίο σου βράδυ,
τυλιγμένος με χρώματα τρέλας
αποστρέφεσαι τη λάμψη της καταδίκης σου
και το τέλος σου προκαλείς.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Τίποτε άλλο
Τίποτε άλλο,
μόνον ένα ηλιοβασίλεμα να δω,
τη σκόνη στον άνεμο,
υπάρχει ακόμα ένα λουλούδι π’ αγαπώ,
τη λάμψη της ομορφιάς σου.
Στη θυσία της άρνησης
ο άνεμος με τραυμάτισε
και τα χέρια μου μάτωσαν.
Έπαψα να μιλώ με καιρούς,
με το αίμα μου γράφω τραγούδια,
με τις φλόγες,
με τη μελαγχολία,
για να κατακτήσω μια στιγμή αιωνιότητας.
Ταξιδεύω σε τόνους τρυφερούς,
στις σκιές των ερώτων,
ζητάω να σμίξω με σένα
σ’ ένα φάσμα πυρετικό.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Τέλος – αρχή
Πόσα πράγματα έπρεπε να ξεπεράσω
για να φτάσω σ’ αυτό
που όλοι λέγανε «τέλος».
Και κείνα τα δάκρυα που κύλησαν
πάνω στην αγωνία μου
και κείνα που δεν έπεσαν ποτέ
με σκότωναν κάθε μέρα,
και κάθε μέρα εγώ
έπρεπε να χαμογελώ
και τους δείκτες του ρολογιού
να γυρίζω πίσω.
Ένας ακόμα θάνατος κάθε βράδυ
και κάθε πρωί,
μια καινούρια άνοιξη
… μόνο για μένα.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Συμβιβασμός
Δεν υπάρχουν αδάκρυτοι δρόμοι για να περάσεις,
θ’ ακολουθήσεις ή θα χαθείς
στη Σαχάρα του νου σου,
θα ψάχνεις για το τέλος μιας ομορφιάς
κι από αδράνεια θα κάνεις λάθη.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Σήμα κινδύνου
Κείνο το όραμα που είχες
έγινε χρώμα και σχήμα κι αλήθεια.
Μόνο που ψάχνοντας
το πουκάμισό σου γέμισε αίματα.
Γι’ άλλη μια φορά
ανατρέπεις τον θάνατό σου,
«σήμα κινδύνου» φωνάζεις,
μετράς μια-μια τις απώλειες
κι ύστερα πάλι αρχίζεις να ζεις,
ν’ αγαπάς μ’ απελπισία,
άτρωτος σ’ ένα άυλο έργο που παρακμάζει
περιμένοντας την ειρήνη.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Σαν πέσει η νύχτα
Ποιος να ’σαι συ
που σαν πέσει η νύχτα
γλιστράς στο πρώτο μπαράκι,
απαρατήρητος συνωμοτείς
για να φτάσεις εκεί
που μόνο εσύ θέλεις,
με δάκρυα αναχαιτίζεις τα φώτα,
ύποπτη σκιά στον καθρέφτη
φαντάζεις σαν το φεγγάρι,
αντάρτης με τις κραυγές σου
βελονιάζεις σταθερά την καρδιά μου,
που ταξιδεύει τυραννικά
σ’ ένα άγνωστο πάθος.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
Ροδάνθη
Το μαχαίρι του πόθου
χυμάει μ’ ορμή μέσα στα στήθη μου,
κι εσύ παίζεις μαζί μου το παιχνίδι της λήθης
στέλνοντας σκουριασμένα τραγούδια,
μ’ ένα ποτήρι ασκητικό κρασί,
χρονοτριβείς σε μάταιες ανασκοπήσεις,
μέσα σε αβέβαιους καιρούς∙
ανασφαλής τριγυρνάς
σε μέρη που η πλημμύρα έκανε λίμνη,
σε δρόμους ειρωνικούς και γελοίους από τη λάσπη.
Το αίμα σου χύνεται
και συ ανώφελα κι άσκοπα
εξακολουθείς να το δίνεις,
αινιγματικός μες στη σιωπή,
ικετεύεις για μια βροχή ακόμα,
ψυχρός αναπολείς ερωτικούς σπασμούς.
Λες πως έχω δίκιο
μα κι απόψε θαμπές είν’ οι νύχτες σου∙
ξαναζείς μύθους
που οριστικά κι αμετάκλητα έχουνε λήξει∙
το φεγγάρι σου δείχνει τους ίσκιους σου∙
κάνεις τραγούδι τις τύψεις.
Ξέρεις είναι αλήθεια,
πάντα αναζητάω τις τρικυμίες του πόθου σου.
Ροδάνθη τ’ όνομά μου
και μου ’παν πως το ξέχασε
«δύσκολο είναι», είπες
κι ωστόσο περιμένω ακόμα τη νύχτα,
για να πλησιάσω τα μάτια σου
και τα είδωλα να γκρεμίσω.
Από τη συλλογή Νυχτερινό πρελούδιο (1987) της Σοφίας Στρέζου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Σοφία Στρέζου
