[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – α’]
Φως παρόν και φως άδειο,
φως πέρα από την αγωνία,
φως που ξέχασε την ελπίδα του,
«εσύ
που κατέχεις μιαν ελευθερία αρχαία»
— και που από αυτήν κατέχεσαι,
ζώντας μέσα στον έρωτα που πηγάζει από την άβυσσο
στο κέντρο της Απουσίας,
φως που κόβεις κάθετα τον Καιρό
και έτσι βλέπω τον Άλλο
— και Τον αγάπησα…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – β’]
Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα
και να ’χω καθημερινά
την γκρίνια της Κυρα-Φροσύνης…
Ο Φρόντζος κάνει πόλεμο ενάντια στον Αφέντη Βαγγέλη
και ο Σπυρίδων, πάσης Ηπείρου Έξαρχος,
να βροντά ολονυκτίς
τις καμπάνες της Μητρόπολης
— έρχεται, λέει, έρχεται
ο Μαύρος Καβαλάρης…
Ποιος είδε την Μαργαρίτα Περδικάρη
μπρος στα τουφέκια της αυγής;
Στο Cancer Hospital
κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Χατζής
και ο Υφαντής
να ψαρεύει, όλο τον Αύγουστο, πέστροφες
με την Φρειδερίκη στο Ζαγόρι…
Καημένο Μιτσικέλι,
γυμνέ μου Ολύτσικα,
τομάρια των Τζουμέρκων,
να πουλάς τουριστικά στην λίμνη,
έξω απ’ το σαράι του Αλή Τεπελενλή…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – β’]
Τον Νοέμβριο
«οι θεοί κρύβονται», είπες, «στον νου»,
περιμένοντας να τελειώσει ο Βαρδάρης
και συ
σαν αυτόν «που είχε φτιάξει καράβι το φεγγάρι»
περιμένεις να πέσει
«εκείνη η μισή βροχή που ξεχάστηκε»…
Πετώ πάνω από την Ρούμελη,
πάνω από την Απουλία,
μαζί με την χώρα μου πεθάναν και οι Σεμνές,
κι ο Τειρεσίας, σαν τυφλός, είναι στον Άδη
— αμφίς πάντα και τίποτα,
μάντης του πουθενά και του ποτέ…
Κοιμάμαι μόνος, ξέρεις,
είκοσι αιώνες τώρα,
στο παλιό διπλό μας κρεβάτι…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Τον Αύγουστο γυρίσαμε απ’ τον Σαγγάριο,
δεν είχαμε κρίνα, δεν ήταν Απρίλης
για να μπορέσουμε τα Καθαρκτικά Μοιρολόγια
και στο Ακταίο ούτε ένα τραπέζι λεύτερο…
— ντόπιοι του Άστεως
σταφιδέμποροι της Σμύρνης
μπακάληδες απ’ τα Ταταύλα
και κάποιοι Ρώσοι εμιγκρέδες
άλλοτε θυρωροί, άλλοτε πρίγκιπες…
Αυτός ο Ελπήνορας πάλι γιατί ούρλιαζε;
Φεγγάρι της Κομαγηνής
φεγγάρι της Μερσίνης
«Εμάς, εμάς, ποιος σκύλος θα μας ξεθάψει;»
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – γ’]
Το Συ Πατέρας Δέσποτας
Το Συ Πατέρας Δέσποτας, κλειστό είναι του κόσμου. Εκχύνεσαι — και να ο Γιος Ιστορία.
Γιαχβέ ας ήταν πάλι να πάμε στου Φλόκα όπως όταν μικρός. Αδιάφορος, όμως παρών. Ώσπου γέρασες. Προελαύνει τώρα πια έξω από εσένα ο Γιος, γίνεται και χωρίς εσένα η Ιστορία…
Κάτω από το τρένο όταν σε βγάλανε. Ζεστά ακόμα τα πέλματά σου. Το βλέμμα απλανές, μην σε μαλώσουν. Πάντα νταής, εσύ να περάσεις πρώτος.
Έκλαιγες συνέχεια τελευταία, «χωρίς λόγο». Έφυγες, Εσύ στα 76 σου. Εγώ στα 17 μου.
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Το δέντρο αυτό, η Μάγδα,
φύτρωσε μέσα μας από κτίσεως κόσμου,
και Συ, πρωί και βράδυ, μπρος της στα γόνατα…
Την άρπαξα πάλι γερά με τον θεό Πάνα
στην ντισκοτέκ, στα στεγνά Λαγκάδια,
και ο Παυσανία μουγκός, να μην λέει τίποτα…
Και φέτος θ’ ανθίσουν οι μηλιές
και φέτος θα κολυμπούν στα πόδια σου τα πικραμύγδαλα αγόρια
— τσογλάνια του Λαρισαϊκού
κόρες παχιές στο χρώμα του αλάβαστρου.
Πόντιοι της Κατερίνης,
καπεταναίοι του Ολύμπου, χλωροί στα τρεις χιλιάδες επτακόσια τους.
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – δ’]
Τμηθείση τμάται πόντος
—η Ερυθρά Θάλασσα—
«κυματοφόρος ξηραίνηται βυθός»,
και Συ διαβαίνεις,
στους πάντες τα πάντα υποσχόμενος,
δούλων εκπλύναι Πάθη.
Συ, ο εν χερσί πνοή όλων
— εν μέσω της καμίνου
να λες, σ’ Αγαπώ…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
στον καπετάν Αποστόλη Σαρίδη
Τι κέρδισα είκοσι χρόνους τσανάκι του Οδυσσέα;
Αυτός να πλαγιάζει με τις θεές
και εγώ να τρώω τ’ αλμυρό κρέας
— Ελπήνωρ πάντα
δίχως να μάθω να ερωτεύομαι
Ελπήνωρ, κάτοικος έτσι της Σιωπής…
«Πήξτε τ’ επί τύμβω ερέτμον»
το κουπί που στη ζωή κρατούσα όπλο μου
λάμνοντας στην γαλάζια έρημο του Ιονίου
«ανδρός δυστηνοίο» — έτσι που με οικτίρει αυτός ο Όμηρος!
Και όμως φάνηκε ποιος ήμουν
πολεμώντας στα περίχωρα της Κυρήνειας…
— «άνθρωπος αδύναμος γι’ αυτό και γνήσιος…»
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – δ’]
Τι έδυς εξ οφθαλμών μου ο Αμνός
— αρνάκι μου σγουρόμαλλο,
εμείς όλοι γνωρίζουμε
πως το κάλλος σου ουκ έδυ
γέννησε την Ανάσταση
— ότι πολλοί σ’ αγάπησαν
και γίναν για πάντα ο Άλλος…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 