Μαρία Καρδάτου, Ο γείτονας

Τρύπες & Γιάννης Αγγελάκας, Θυμάμαι ένα σπίτι
(τραγούδι: Τρύπες / δίσκος: Εννιά πληρωμένα τραγούδια (1993))

Ο γείτονας

Ο γείτονάς μου είναι αόρατος
Ο γείτονάς μου είναι ανύπαρχτος
Είναι ο καλύτερος που μπορεί να γίνει
Δεν του λέω καλημέρα ψεύτικα
Δεν τον ενοχλεί η φασαρία μου
Δεν με παραμονεύει
Δεν με παρακολουθεί
με το μικρό του μάτι
Δεν μου λερώνει τη σκάλα
Δεν χρησιμοποιεί ασανσέρ
ούτε καλοριφέρ
Ο γείτονάς μου είναι ένα
μισοτελειωμένο διαμέρισμα
Δεν έχει πόρτες και παράθυρα
Χάσκει απ’ τη μιαν άκρη ως την άλλη
Αφήνει τον αγέρα να μπαινοβγαίνει
Υποδέχεται τον ήλιο και τη βροχή
με κοιτάζει ήσυχα,
σαν ένα μελλοντικό
ερωτικό του ένοικο

Θεσσαλονίκη 1983

Από τη συλλογή Ερωτικός ένοικος (1987) της Μαρίας Καρδάτου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Καρδάτου

Advertisements

Χρήστος Ντάλιας, Για να ξαναγίνεις

Βαγγέλης Παπαθανασίου (Vangelis): Chariots of fire (Οι δρόμοι της φωτιάς, 1981)

Για να ξαναγίνεις

Φωτιά. Όχι για να ζεσταθείς
μα για να βλέπεις τη φλόγα.
Φωτιά, για να φωτίζει ο κήπος.
Στον αγρό, στην ερημιά, στο δάσος
όχι για να βρεθείς πιο πέρα
αλλά για να καταλάβεις
την πρώτη του χώρου δομή.

Φωτιά. Για να ξαναγίνεις ο εαυτός σου.

Από τη συλλογή Του καιρού και της μοναξιάς (1987) του Χρήστου Ντάλια

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Χρήστος Ντάλιας

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Χειμέριο ποίημα

Χειμέριο ποίημα

[Ενότητα το ζώο που κρύβω]

ξαναπέφτω στην τρύπα μου άπλυτη από το καλοκαίρι.
βουίζω, μιλώ μια ακατάληπτη γλώσσα αντί για λέξεις
έχει ψάρια αντί για φράσεις
αμμουδιές
και να τα λέπια ξεπετάγονται
και να τα φύκια
κι εσείς κυνηγοί με τις πορφυρές μάσκες αφήστε με.
εγώ θα βγάλω τη νύχτα
και κάθε νύχτα θα μακραίνω τα νύχια
τα μαλλιά μου τις μνήμες
θα μαθαίνω χρώματα και μυστικά ωκεανών
και θα ξαναφανώ την άνοιξη
άγρια υγρή γυαλιστερή κι αθώα.

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Το ζώο που κρύβω

Το ζώο που κρύβω

[Ενότητα το ζώο που κρύβω]

κι έρχεται απόγευμα κι ένα σενάριο για δύο
άδειο σενάριο για δωμάτιο με μουσική ή χωρίς με την
απουσία σου
θα περάσει
διάρκεια ανάμνηση θάνατος
μνήμη μνήμη πραγματικότητα
πράγματα γνωστά για μένα
αύριο
το ούριο ούριο θα φυσήξει σκουπίζοντας
το μέτωπο σκουπίζοντας
τα φιλιά
το επίχρισμα
αύριο θα φύγεις όπως άλλωστε γίνεται
και τρέχει να προλάβει η νύχτα να με κρύψει
γιατί αλλοιώνομαι
γυρίζω προς τα μέσα καρπίζω σαπίζω
και φτύνω ζωή στο άδειο χαρτί που με δέχεται
περιμένει
στο τραπέζι να το χαϊδέψω να το τυραννήσω
ερωτικό χαρτί
εραστής παθητικός και πιστός
με λίγο αίμα χαίρεται
κι αυτό το βράδυ είναι ένα αυγό που δε στηρίζεται
πουθενά
σπάει
και κολλάει ο τόπος
ο τόπος μου
κολλάω
μη μ’ αγγίζεις
μένω μετέωρη δε με διακρίνουν δεν ξέρουν το ζώο
που κρύβω
με αγαπούν για κάτι που πετάει γύρω μου και τους διασκεδάζει
μασκαρεύω και μασκαρεύομαι
μασκαρεύω τα πράγματα
τους βάζω κορδέλες καρφίτσες γλυκά
τα λεκιάζω
τα τρίβω
τα συντρίβω
βγάζω νύχια μαλλιά γένια μουστάκια
τρίχες στα πόδια
στην κοιλιά
στις μασχάλες
από τις σκάλες κατεβαίνω στη γη μυρίζω το χώμα
αρκουδίζω και
φεύγω
σε μιαν άλλη εποχή

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Τα χρώματα της τρέλας

Αντώνης Βαρδής & Κώστας Τριπολίτης, Σχήμα λόγου
(ερμηνεία: Αντώνης Βαρδής, Πάνος & Χάρης Κατσιμίχας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας / δίσκος: Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα (1986))

Τα χρώματα της τρέλας

[Ενότητα άλλα πλάσματα]

μαθαίνω τα χρώματα της τρέλας καρφωμένη
σε μια καρέκλα με ισορροπημένα τα κουρδισμένα
χέρια μου πάνω σε μια γραφομηχανή καρφωμένη
σ’ ένα τετράγωνο τραπέζι μέσα σ’ ένα τετράγωνο
δωμάτιο καρφωμένο σ’ ένα τετράγωνο σπίτι μέσα
σ’ ένα τετράγωνο κόσμο

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Μνήμη ζώου

Μνήμη ζώου

[Ενότητα το ζώο που κρύβω]

είχα στα χέρια μου φρούτα∙ τα έστυψα μέσα στο
στόμα μου και είπα: φως. και είπα: ζω∙ κι έγινα
το ζώο που είμαι∙ από τότε πεινώ∙ δε μου
φτάνουν τα μικρά τρυφερά απογεύματα∙
μουγκρίζω∙ κυλιέμαι πάνω στους στίχους μου∙
ψάχνω για την τροφή μου∙ κι έρχεται από
μακριά. από την εποχή των σπηλαίων∙ ροκ
ερπετά και τρίτωνες με καλούν με το όνομά
μου. πέφτω μέσα στον κρατήρα σου∙ ανοίγω το
στόμα και πίνω∙ κλείνω τα μάτια∙ χλιμιντρίζω∙
λόγχες κι ακόντια με τρυπούν μα δεν πονώ∙ με
σπέρνει ηφαίστειου γέννα. χίλια αυγά για χίλια
χρόνια σε μια μέρα σε μια ώρα∙ δροσίζει∙ βαθιά
μέσα στη μνήμη η λάβα κινείται προς τον
ουρανό.

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Ηδονή

Ηδονή

[Ενότητα άλλα πλάσματα]

σημαδεμένοι με τη βούλα της
πρόσωπα μυθικά
εσύ……….εγώ δεμένοι
στον πάσσαλο και γύρω
και τώρα
και πάλι
φωτιά.

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μυρτώ Αναγνωστοπούλου, Αποστολή

Αποστολή

[Ενότητα άλλα πλάσματα]

και τώρα καληνύχτα
έπλυνα τα πιατικά
τα ρούχα
τα καχεκτικά μου όνειρα
καιρός να κοιμηθώ
κι αν τα χέρια μου
ξεφύγουν
μες στη νύχτα και γίνουνε πουλιά
μη φοβηθείτε
αύριο πάλι θα προσγειωθούν
πάνω στην παστρική κρούστα
που τόσο σοφά διαφημίζετε

Από τη συλλογή Το ζώο που κρύβω και άλλα πλάσματα (1987) της Μυρτώς Αναγνωστοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μυρτώ Αναγνωστοπούλου

Μανόλης Ξεξάκης, [Ελληνική επαρχία, γενέθλια γη…]

Αντώνης Βαρδής & Πάνος Φαλάρας, Επαρχία 1978
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1978))

Ελληνική επαρχία, γενέθλια γη
έδρα της υπερβολής που ραντίζει
το χώμα της πρωτεύουσας
και φυτρώνουν όλα αυτά τα ξόρκια
της καθημερινής μίζερης ζωής.

Από τη συλλογή Κάτοπτρα μελαγχολικού λόγου (1987) του Μανόλη Ξεξάκη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μανόλης Ξεξάκης

Μάνος Ελευθερίου, Επαρχία

Επαρχία

Ζω σε μια πόλη ξεπεσμένου ελληνισμού.

Αγγίζοντας κι εγώ το χρόνο κάποτε
μιας φονικής χαράς
τινάχτηκα σα ν’ άγγιξα ηλεκτροφόρα σύρματα.

Σ’ αυτό τον τόπο που τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι
σαν τα παράνομα ζευγάρια σ’ ένα φλεγόμενο ξενοδοχείο.

Από τη συλλογή Αναμνήσεις από την όπερα (1987) του Μάνου Ελευθερίου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Μάνος Ελευθερίου, Αλληλεγγύη

Αλληλεγγύη

Φυσούσε θάνατο αισχρό μες στις πλατείες.
Της ερημιάς το δέρμα κίτρινο απ’ το φόβο.
Εγώ σκαμμένος σαν βουνό.

Πόλεμος κηρύχτηκε; με ρώτησε ένας άγνωστος.
Όχι, του είπα, κύριε. Τη σκοτωμένη μας ζωή
ψάχνει να βρει η αστυνομία.

Από τη συλλογή Αναμνήσεις από την όπερα (1987) του Μάνου Ελευθερίου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Άνεμε εσύ της θάλασσας

Άνεμε εσύ της θάλασσας

στον Γ. Θ. Βαφόπουλο

Άνεμε εσύ της θάλασσας
Που τριγυρνάς αδιάφορος
Για τη χαρά και για τον πόνο των ανθρώπων
Που ψηλαφείς πότε χλιαρός και πότε παγωμένος
Το ηλιοκαμένο δέρμα τους
Που διαπερνάς ορμητικός
Την άβυσσο του ωκεανού
Σαν άγριο περιστέρι
Και που χαρίζεις σ’ όλους τους τυφλούς
Τα πιο ακριβά στολίδια σου
Άνεμε εσύ της θάλασσας
Που τραγουδάς την όλβια ηλικία της
Και με σταλαγματιές νερού
Ραντίζεις τ’ άστρα στα επουράνια
Μαστίγιο αστραφτερό
Που όλες τις βάρκες στη στεριά συνάζεις
Κανένας τώρα δε σε συλλογιέται
Κανένας δε ζητάει το φιλντισένιο σου άλογο
Κανένας δεν ακούει τη μουσική σου
Αλλ’ όμως άνεμε της θάλασσας εσύ
Αγαπημένε φίλε μου άκουσε
Εγώ που τόσα καλοκαίρια
Ολόρθος πάλεψα μαζί σου
Και που με νίκησες
Δεν σε ξεχνώ
Αν θες μπορείς να φύγεις για την ώρα
Και να κρυφτείς όπως σου πρέπει
Ψηλά στο πιο άθικτο γαλάζιο

Από τη συλλογή Ακόμα ένα καλοκαίρι (1987) του Τάκη Βαρβιτσιώτη

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Τάκης Βαρβιτσιώτης, Ποιήματα 1941-2002 (2003)

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τάκης Βαρβιτσιώτης

Σόνια Πυλόρωφ-Σωτηρούδη, Εδώ και καιρό

Εδώ και καιρό

Εδώ και καιρό
δεν κάνω τίποτα
αφήνω τη ζωή να κυλά
πάνω μου
τείνω μονάχα τ’ αυτί
στη βουβή κραυγή
των ασήμαντων γεγονότων
εδώ και καιρό
δεν κάνω τίποτε
μόνο κρατιέμαι μετέωρη
ανάμεσα στο χθες
και στο αύριο
εδώ και καιρό
δεν κάνω τίποτε
απλώς αφήνω το χρόνο
να γλιστράει
παρασέρνοντάς με.

Από τη συλλογή Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη: Ποιήματα του ’86 (1987)

Translatum: Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα / Σόνια-Πυλόρωφ Σωτηρούδη

Ανέστης Ευαγγέλου, Ο Ιησούς εγκαταλείπει τον πατέρα του

Ο Ιησούς εγκαταλείπει τον πατέρα του

Βρήκα χτες βράδυ το Χριστό,
ρακένδυτο, σε μια γωνιά να ζητιανεύει.

Ήταν ισχνός και κάτωχρος, μες στο δριμύ
ψύχος του φετινού χειμώνα, αξύριστος,
τα δόντια του χτυπούσαν, βήχας φριχτός
του ξέσκιζεν αλύπητα το στήθος.

Καθίσαμε σ’ ένα παγκάκι κι έβγαλα
κονιάκ από το πανωφόρι μου και του έδωσα.

Μάλωσα με το γέρο μου, αδελφέ μου,
τα βρόντηξα όλα κι όπως όπως τώρα
στου λιμανιού τα στέκια αυτά τη βγάζω,
μου είπε και μου ζήτησε τσιγάρο.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987) του Ανέστη Ευαγγέλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανέστης Ευαγγέλου

Ανέστης Ευαγγέλου, Το φεγγάρι

Το φεγγάρι

Πότε θα κουραστείς και θα με λησμονήσεις;
ρώτησα το φεγγάρι.
Δεν τιμωρήθηκα αρκετά;
Άλλος δεν είναι
που όμοια να σε προκάλεσε για ν’ αποσπάσει
την προσοχή και τα χτυπήματά σου;

Δεν θα σου ξαναρίξω πέτρες –σου τ’ ορκίζομαι
θα είμαι καλό παιδί
και θα κοιτάζω μόνο τα μαθήματά μου.

Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, είπε αργά
και βαθιά λυπημένο το φεγγάρι,
εσύ έχεις αίμα φεγγαρίσιο
εσένα πάντοτε θα σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987) του Ανέστη Ευαγγέλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανέστης Ευαγγέλου

Ανέστης Ευαγγέλου, Υπεραστική συνδιάλεξη

Υπεραστική συνδιάλεξη

Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε
ο πατέρας μου.
Στείλε μου μερικά
πενηνταράκια ούζο, μου είπε,
και καναδυό κούτες τσιγάρα
σέρτικα, να κάθουμαι τα βράδια
να σας συλλογιέμαι.
Και –να μην
το ξεχάσω– και πεντέξι δίσκους
φωνογράφου μ’ εκείνα τα παλιά, ξέρεις,
ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.

Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες
και πού να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια
της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ’ ουρανού.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987) του Ανέστη Ευαγγέλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανέστης Ευαγγέλου

Ανέστης Ευαγγέλου, Χέρια

Χέρια

Χέρια του έρωτα ανυπόμονα, όλα
να τα γνωρίσουνε, για ν’ απομείνουνε και πάλι άδεια

χέρια που υψώνονται γροθιές σε διαδήλωση, ενωμένα
και φεύγει νικημένη η μοναξιά

χέρια που με τα νύχια χάραξαν στους υγρούς τοίχους
των φυλακών ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ και τώρα
εγγράφουν κέρδη και ζημίες σε λογιστικά βιβλία

χέρια των νηπίων σπαραχτικά γιατί όταν
μεγαλώσουν θα γίνουν χέρια συναλλαγής
και χέρια
άπρακτα των ανθρώπων όταν αμίλητοι
κάνουνε το σταυρό τους ή βγάζουν το καπέλο τους
μπροστά στο μυστηριακό και το αναπότρεπτο.

Από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα (1987) του Ανέστη Ευαγγέλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ανέστης Ευαγγέλου