Φανή Αθανασιάδου: Χάθηκες…

Γιώργος Ζαμπέτας & Δημήτρης Χριστοδούλου, Χάθηκες (Δεν έχει δρόμο να διαβώ)
(μπουζούκι: Γιώργος Ζαμπέτας, τραγούδι: Πάνος Τζανετής / δίσκος 45 στροφών του 1964)

Χάθηκες…

Χάθηκες στο βάθος
του πορφυρένιου δειλινού
σαν ένα μαραμένο βυσσινί τριαντάφυλλο
κι ήσουν το όνειρο
που έζησε σαν αλήθεια, τόσο λίγο
κι εγώ απόμεινα να σε κοιτώ
καθώς έσβηνες σαν φύλλου θρόισμα
καθώς χανόσουν απ’ τον ορίζοντά μου
κι έμενε ανεξίτηλα ζωγραφισμένη
η μορφή σου στη μνήμη μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Advertisements

Φανή Αθανασιάδου: Φοβάμαι…

Φοβάμαι…

Φοβάμαι τη σκιά που ’ναι κρυμμένη
στο ανθισμένο μπαλκόνι της νιότης μας
κι αυτόν τον ξαφνικό άνεμο
που έφερε δάκρυα
στο ωραίο πρόσωπό σου.
Φοβάμαι τούτα τα ματωμένα δειλινά
κι αυτή την παγωμένη σιωπή
που ήρθε ανάμεσά μας
μη χωρίσουν τις σκέψεις μας
για πάντα.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Το δάσος

Το δάσος

Σπασμένα ξερόκλαδα
στο γυμνό παγωμένο δάσος
… βαρυχειμωνιά…
η άνοιξη μακρινή περασμένη
θύμηση
στην αλαφιασμένη πορεία του χρόνου.
Μονοπάτια που μοιάζουν
θαμπές εικόνες
χαμένα στην ομίχλη
γεμάτα ίσκιους
κι απόμακρες φωνές∙
τυλίγω τη ζωή μου σφιχτά
να νιώσω τη ζέστη του κορμιού μου∙
γκρίζα μουντά βλέμματα
μου στέλνει ο ουρανός
σε τούτο το πλανερό τοπίο∙
τι αναζητώ
σε τούτο το δάσος
της μοναξιάς και της ερήμωσης;

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα

Τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα

Ακούω παιδιάστικες φωνές
—τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα—
θα ’ναι λέω
και βγαίνω στον δρόμο
τρέχοντας χαρούμενη∙
προσπερνώ τη γυναίκα
που πουλά
τις αγαπημένες μου ανεμώνες
μα σαν φθάνω στη γωνιά του δρόμου
το γέλιο σταματά∙
κάπου εκεί φοβάμαι
πως είναι γραμμένο το άγνωστο
κι ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
ή ένα δάκρυ.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Καλοκαίρι πάντα

Καλοκαίρι πάντα

Καλοκαίρι πάντα
η φωνή σου ακούγεται
συναρπαστική, ικετευτική,
μοναχική, διακριτική ανατριχίλα
που αναταράζει
τον κενό χρόνο της προσμονής.
Θα σε περιμένω
κάτω από τα φώτα
με τις πορτοκαλί ανταύγειες.
Απόψε θα πούμε αντίο
κι ίσως δεν ανταμώσουμε ποτέ
ο έρωτάς μας θα χαθεί
κι η αγάπη μας θα μείνει
μια αέρινη αστρική παρουσία
στον σκοτεινό ουρανό της νύχτας.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Ηλιοτρόπια

Ηλιοτρόπια

Μη σκύβεις να φιλήσεις
το δάκρυ που κυλάει
πάνω στο χώμα
το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ πρέπει να φύγεις
αντίο, καλέ μου.
Χιλιάδες ηλιοτρόπια
κάτω απ’ τον γαλάζιο ανασεμό
τούτης της ανοιξιάτικης μέρας
γέρνουν πάνω στις ερωτευμένες μνήμες μας
και θυμίζουν το ευτυχισμένο όνειρο
που σκότωσε ο πόλεμος.
Το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ φεύγεις
η σκιά του χωρισμού
καλύπτει το πρόσωπό σου
το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πεθαίνει
αντίο, καλέ μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Ενωτική πορεία

Ενωτική πορεία

Θ’ ανταμώσουμε
στις τραυματισμένες ράμπες της νιότης μας
συνεχίζοντας την πορεία
που διάβρωσε η μοίρα,
με το ενωτικό χαμόγελο της αγάπης
και τα χαρακωμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα
να κυλούν τις ρόδες του χρόνου∙
και σαν φθάσουμε αντάμα
στον λόφο με τις πράσινες καμέλιες
και τ’ άγουρα σταφύλια
θ’ ατενίσουμε με το ίδιο
φωτεινό βλέμμα το μέλλον
που θα μοιάζει
σαν νούφαρο που άνθισε
στην άκρη ενός γκρεμού.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Αποχαιρετισμός

Αποχαιρετισμός

Πλανιέται η μοναξιά
στους τοίχους της ψυχής μου∙
πλανιέται η σιωπή
στο καμαράκι της ζωής μου∙
η νύχτα θρυμματίζει την ελπίδα
το κόκκινο τριαντάφυλλο
μου ξεριζώνουν
από τα ξαφνιασμένα χείλη∙
δεν αγγίζω πια τίποτα
μόνο σκονισμένες επίπεδες επιφάνειες
γεμάτες χρόνο και μούχλα,
δε νιώθω τίποτα
μόνο παγωνιά
μια απέραντη παγωνιά
να παραμορφώνει αδιόρθωτα
το είδωλό μου
το είδωλο των ονείρων μου
το είδωλο της νιότης
που σαν κέρινη οπτασία χάνεται
στο σκοτεινό δάσος του παρελθόντος
το γεμάτο σκιές και ερωτηματικά∙
αναπάντητες φιγούρες
που θα χαθούν, θα ξεχαστούν
κάτω απ’ τον δυνατό ήλιο του αύριο∙
αντίο άνεμε
την ηχώ της φωνής μου
παράσυρε μακριά
και μη γυρίσεις ποτέ πια πίσω
να με κοιτάξεις
αντίο χαρά
αντίο χαμόγελο
αντίο ουρανέ που στον ίσκιο σου
ξαπόσταινα τα μεσημέρια
αντίο κόκκινο τριαντάφυλλο
γεμάτο αίμα και ζωή
από τη νιότη μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Μάνος Ελευθερίου, Της μάγισσας

Της μάγισσας

«Για ποιον τα λέει; Την τύχη μας διαβάζει;
Αυτά ακούγονται συνήθως στον καφέ και την τράπουλα.
Τι προσπαθεί να ξεδιαλύνει;
Δεν είναι ο θάνατος αυτός που προμηνά.
Για χωρισμούς, για έρωτες που μισολέει
σημάδια μαύρα κι άγρια το δείχνουν.

Για αγάπες τι να πει; Δεν τις βρίσκει;
Για πλούτη πες της να μας πει και για κομπίνες
και οι αγάπες βρίσκονται.
Πώς δένεται ο καιρός
απ’ τον λαιμό, σε μια πατρίδα που μας σπρώχνει
στους γκρεμούς, αυτό να βρει.

Για δόξες να μας πει και για τιμές
για ψυχικές μας δήθεν ανατάσεις
και σε ποια γόνατα
θα γείρουμε ζητώντας να μας κλείσουνε τα μάτια.

Ρώτα, λοιπόν, αφού εσύ μιλάς τη γλώσσα.»

Από τη συλλογή Αναμνήσεις από την όπερα (1987) του Μάνου Ελευθερίου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Μάνος Ελευθερίου, Το χέρι

Το χέρι

Σε κήπο γυάλινο της τύχης μου, από το μαύρο χόρτο
φύτρωσε ένα χέρι.

Δεν ήτανε για μένα τέτοια μοίρα.

Ένα πρωί ξύπνησα μες στον θάνατό μου.
Βαθιά στον λάρυγγα πεθαμένο άσπρο.
Σ’ όλο το σώμα ραβδώσεις και τα μάτια χιονισμένα.
Με μύριζαν σκυλιά.

Φαίνεται δωρεάν μου προσφέρανε τη νοσταλγία
κι αρραβωνιάστηκα τον κόσμο.

Ωστόσο μάγευε το χέρι κρυφό και αόρατο.
Σκηνή βωβού μεγάλου κινηματογράφου.

Ήμουνα μάρτυρας σε πράγματα που δύσκολα
κατανοεί κανείς.

Από τη συλλογή Αναμνήσεις από την όπερα (1987) του Μάνου Ελευθερίου

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

Κλείτος Κύρου, Συλλέκτης (σπανίων) ήχων

Συλλέκτης (σπανίων) ήχων

[Ενότητα Α’]

Τα σαρκοβόρα θηλυκά
Κυκλοφορούν στους δρόμους
Κι εσύ κοιμάσαι στο πλάι
Για ν’ αγκαλιάζεις τη νύχτα

Αδύνατο να καταγράψεις
Τη βοή του ονείρου
Όταν μάλιστα με τόσους βρυχηθμούς
Κυκλοφορούν στους δρόμους
Τα σαρκοβόρα θηλυκά

Είναι οι δυσκολίες του επαγγέλματος

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Στη χώρα των ονειροφάγων

Στη χώρα των ονειροφάγων

[Ενότητα Α’]

Κάτω από έναν ουρανό χαράς
Ζουν οι ονειροφάγοι

Γύρω τους στις πρεπούμενες αποστάσεις
Μέσα σε μεγάλους κύβους σιωπής
Αρχειοθετούνται φυτικές φυσιογνωμίες
Κι έρωτες αδρανείς

Με το άναμμα των φώτων
Μετατοπίζεται το κέντρο βάρους
Κι αρχίζουν πάλι αδιακρίτως να προσποιούνται

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Παλίρροια

Παλίρροια

[Ενότητα Β’]

Ερχόσουν από μακριά μέσ’ από τα έγκατα της ηδονής με σταθερό βηματισμό σε τροχιά κυκλοτέρμονη με σφαγμένη μέση ακροβολιστής σε προμελετημένη αποστολή με φωνές πουλιών μαλλιά που σελαγίζαν κρατώντας τη φαρέτρα σου αινιγματικό χαμόγελο κι όταν έφτασες στην τελική ευθεία που στο τέρμα της στεκόμουν αλάλαξες σημαδεύοντας το στόχο

Και στεκόμουν εκεί ευάλωτος σε δοκιμασία δεινή μέσα στη φουσκονεριά και δεν τ’ αποφάσιζα να μετακινηθώ και φάνταζε η λάβα μέλι που αργοκυλούσε κατά πάνω μου κι ήξερα δεν είχα αμφιβολία καμιά πως θα ’φτανες παιάνιζα την υποταγή μου και περίμενα τον ήλιο να με κατακάψει και ιδού άνοιξαν οι ουρανοί κι έπεφτε ψιλή βροχή σαν ερωτικό τραγούδι στην εσχατιά της γης

Είναι η αγάπη πολυδιάστατη δεν έχει
Ανταπόκριση δεν έχει τον τρόπο της δεν έχει
Το ταίρι της δεν έχει τα λόγια της πνίγεται
Στα συν και στα πλην δεν έχει το ανάλογο
Πάθος δε βρίσκει τον κατάλληλο τρόπο και
Καταποντίζεται στην τύρβη και στην παραζάλη
Στις πιο καλές στιγμές
Βγάζει τα ρούχα της φοράει τα μέλη σου
Και τυλίγεται στη φλόγα του καλοκαιριού

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Ισολογισμός

Ισολογισμός

[Ενότητα Β’]

Στο ένα σκέλος με τα στοιχεία του ενεργητικού καταχωρούνται καταλεπτώς πιο γρήγορα κι από την ταχύτητα του φωτός τα ερείσματα της μνήμης οι οσμές του καλοκαιριού κι οι οσμές των γυναικών χρώματα τρυφερές φωνές τα λάφυρα του έρωτα οι αποτιμήσεις τα εύρετρα των αινιγμάτων αμφίρροπες μορφές λέξεις που αστόχησαν μες στο σκοτάδι

Και στο άλλο σκέλος πέρα από το πεδίο βολής τα πολυψήφια όνειρα που λεηλατήθηκαν οι όρκοι που καταπατήθηκαν η αέναη πομπή των νεκρών η συσκότιση της σελήνης η σμίκρυνση των στεγανών τα σαββατοκύριακα αυτά που δώσαμε κι αυτά που δεν πήραμε οι παγίδες το αίμα τα μερίσματα των συμβιβασμών

After such knowledge, what forgiveness? Δε γίνονταν αλλιώς έπρεπε να περάσεις μέσ’ απ’ αυτή την αναπόδραστη σύγχυση των πραγμάτων να ζυγιστείς σ’ αυτή την εξιλαστήρια χοάνη του πάθους κι έτσι να βρεθείς στο κορυφαίο μήκος κύματος που το καλύπτουν φράγματα πυρός εκεί στο ίδιο μήκος που έστρεψα κι εγώ το δέκτη μου να σ’ ανταμώνω στις σύντομες παράνομες εκπομπές

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Η ποίηση

Η κρύπτη

[Ενότητα Β’]

Ένας πυρετός στο αίμα μια θηλιά στο λαιμό μηνίγγια που βροντοχτυπούν φωνές που σε προστάζουν κρύψου σ’ ακούν τα θηλυκά φωνήεντα να στριγκλίζουν στο σκοτάδι διάττοντες ν’ αργοπεθαίνουν χρώματα να στροβιλίζουν κι η διάγνωση κατηγορηματική ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ λέξεις διάφανες να συνωθούνται μέσα σου συνταιριάζονται πλέουν σε μια θάλασσα φωτός φωτιάς ποτισμένες στο αίμα της καρδιάς σου καταγράφουν περιγράφουν κι ο Ποιητής η μόνη αληθινή αυθόρμητη γνήσια φωνή

Σ’ έναν κόσμο συναλλαγών η Ποίηση δε συναλλάσσεται Σ’ έναν κόσμο φθοράς η Ποίηση παραμένει άφθαρτη Είναι μια αρρώστια που σε σιγοκαίει όπως ο έρωτας και η θέρμη Συμπτώματα: συμπεριφορά παιδιού καθαρό μυαλό και μάτι που τρυπάει σκοτάδια και καπνούς Όπου Ποίηση και αλήθεια Φάρμακο για τη μοναξιά και τους πόνους της καρδιάς Δε χρειάζεται φίλτρο Χρήση εσωτερική Και προπαντός υπόθεση προσωπική

Μέσα σε πλήθη τυμβωρύχων φαρισαίων κι επιτήδειων κάτω απ’ τους όγκους μολυσμένου περιβάλλοντος πίσω και πέρα και πάνω απ’ τον ηλιοβόρο χρόνο πάντοτε θα ξεπροβάλλει η Ποίηση για την πιο μεγάλη αναμέτρηση του ανθρώπου

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Η κρύπτη

Η κρύπτη

[Ενότητα Α’]

Οι μεγάλες προγραφές
Η καθημερινή δήωση της ελευθερίας
Οι όγκοι παραισθήσεων και θορύβων
Σημεία καθοριστικά ενός τρόπου
Ζωής που επιζητείς
Και δεν μπορείς να ζήσεις
Μετατοπίζονται στην αθέατη πλευρά
Της μνήμης όταν καταδύεσαι
Πλησίστιος
Στη δροσερή φωτιά της κρύπτης

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου

Κλείτος Κύρου, Η δύναμη των λέξεων

Η δύναμη των λέξεων

[Ενότητα Α’]

Τα πρωινά μεταμφιέζεται
Σε παραγγελιοδόχο
Σ’ εξομολογητή
Σ’ αιλουροειδές

Τα βράδια
Μεταμφιέζει τις λέξεις
Σε βόμβες βυθού
Σ’ αερόλιθους

Κοιμάται ήρεμος
Πάνω σ’ αναμμένα κάρβουνα
Κι ονειρεύεται δέντρα

Από τη συλλογή Τα πουλιά και η αφύπνιση (1987) του Κλείτου Κύρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κλείτος Κύρου