Γιάννης Καρατζόγλου, Το παράπονο

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Το παράπονο

Οι άλλοι, βέβαια, έχουν ακέραιο χαρακτήρα κατ’ εσέ
έχουν βραχώδη ηθική, ευγένεια από τα γεννοφάσκια τους
κι αξιοπρέπεια, προπάντων αξιοπρέπεια.

(Γιατί ήτανε γιοι του κου Τάδε, με μαγαζί στο κέντρο
αυτοκίνητα, νταντάδες και την μπουκιά τους έτοιμη στο στόμα.)

Όσο για μας, από μικροί σιγοψηνόμασταν τις Κυριακές
με λουκουμάδες στην Πλατεία Αριστοτέλους
πατέρας μάνα υπάλληλοι των δύο εκατό
με το κρυφτό μας στα γιαπιά να ξεγελιόμαστε
κι ο θείος απ’ την Αμερική κάνα δέμα της CARE.

Κάποτε σαν παιδιά κι εμείς ζηλέψαμε
κι είπαμε να γευτούμε λίγα απ’ τα δικά σας.
Απ’ τον αέρα των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων σας
των κοσμικών ζαχαροπλαστείων τις ακριβές συναναστροφές.

Μα η μεταμόσχευση δεν πέτυχε για το υψηλό σας γούστο
κι ενώ μας κάψατε, γυρεύετε και ρέστα:
για ηθική για ευγένεια αξιοπρέπεια.

Για σας φυλάω την πιο οξειδωμένη μου κονσέρβα…

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Σε κατάσταση πολιορκίας στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Advertisements

Γιάννης Καρατζόγλου, Οι καινούριοι φίλοι

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Οι καινούριοι φίλοι

Δεν είστε εσείς οι φίλοι που μεγαλώσαμε μαζί∙
εσείς αλλάξατε τροπάρι, μιλάτε τώρα για την ανοικοδόμηση
την οριζόντια ιδιοκτησία τα ποσοστά δόμησης τις αντιπαροχές.
Και τα προβλήματα ανατοκισμού και εσωτερικής υφαίρεσης
δεν τ’ αντιγράφετε πια απ’ τους επιμελείς μαθητές της τάξης∙
βγάζετε το μηχανάκι απ’ την τσέπη και τα λύνετε μόνοι σας
στο πι και φι.

Οι τωρινοί μου φίλοι είναι μακριά από σας∙
άλλοι σκοτώθηκαν απ’ τους ευζώνους στον Μοριά
κι άλλοι πέσαν «εις τους συνήθεις τόπους» των αιμάτων∙
όσοι περίσσεψαν μαζεύτηκαν στην ξενιτιά για αιώνες
και τώρα ένας ένας με βαπόρια και τρένα επιστρέφουν
δισταχτικά στο παλιό τους χωράφι στην αδελφή τους ρυτίδα.

Κι οι άλλοι ακόμα που μείναν που υπογράψαν που ξεχάστηκαν
που έσβηναν χρόνια και χρόνια τα προδομένα τους οράματα σε ταβέρνες
που αποκαταστάθηκαν που ανοίξανε βαφεία γκαράζ καθαριστήρια
που ακόμα και εκκλησιάζονταν ή δίναν οβολό στη Φανέλα του Στρατιώτη

τώρα μόνον αυτοί – εσείς δεν είστε πια οι φίλοι μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Σε κατάσταση πολιορκίας στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Ο νικητής

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Ο νικητής

Ήμουν εγώ ο νικητής, σας βεβαιώνω∙
όταν το λάδι δεν έλειπε στα χρόνια της πείνας
–ως ήτο ευνόητον τραπεζικαί εργασίαι διεξήγοντο αψόγως
παρά τον καλπάζοντα πληθωρισμόν υφίσταντο παραγωγή και συναλλαγαί
διότι η προσφορά υπηρεσιών δεν γνωρίζει καθεστώτα, αγαπητοί μου
ο αρχιλογιστής δεν εμπλέκεται εις τας διαμάχας των ιδεών–
κι έτσι κρύβαμε ζάχαρη και μακαρόνια στο πατάρι
για ώρα ανάγκης
και λέγαμε μπόρα είναι θα περάσει.

Ήμουν εγώ ο νικητής
η σύλληψή μου μακριά απ’ το χασάπικο των θυσιών
ανάμεσα σε σακιά στάρια απ’ το Αραπλί και τη Μηχανιώνα
αγορασμένα τίμια: οκά και χρυσή λίρα –
χωρίς ούτε ακουστική επαφή με το μακελειό των τυραννισμένων
και των πρωτοπυγμάχων της ελευθερίας.

Ήμουν και έμεινα ο νικητής, απολαμβάνων.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Ο θείος Κώστας

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Ο θείος Κώστας

Στην Κατοχή, από τα πάρε δώσε στην Κομμαντατούρ
έμαθε πρώτα τα Γερμανικά:
Ich nicht Kommunist.
Ich Kammarad. Sieg Heill!

Αργότερα το γύρισε στα Αγγλικά∙
λέγαν πως νοίκιαζε επί τούτου το πάνω
πάτωμα στον Εγγλέζο ταγματάρχη:
I, amico, captain.
Rule, Britain, rule.

Κι εντέλει με το Σχέδιο Μάρσαλ
με άψογη του Τέξας προφορά
μέσα στον ύπνο του παραμίλαγε για dollars.

Σήμερα λεν ακόμα οι συγγενείς: τι έξυπνος,
παιδί μου, τι πολύγλωσσος, πώς έπαιρνε τόσο εύκολα
πάντα τις ξένες γλώσσες…

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Σε κατάσταση πολιορκίας στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Κόρινθος 1973

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Κόρινθος 1973

Φυλακισμένο από σκοπιές επανδρωμένες χαφιέδες
τριγυρισμένο φάτσες πραιτοριανές, όμως
ένα κοπάδι νεοσύλλεκτοι ονειρεύεται όρθιο
αποσπάσματα από κουβέντες που μείναν μισές
το κλάμα της μάνας στον σταθμό, τα λουκούμια του Νίκου…

Στην αρχή κουμπωμένοι∙ αλλά μια νότα ξέφυγε και σημαδεύεται ο δικός
ένα ιδεόγραμμα στο κουτί απ’ τα τσιγάρα και ξυπνάει ο φίλος:
εσύ κι εγώ, Κίμων, ύστερα κι άλλοι
θα μουρμουρίσουμε τα τραγούδια μας στο πέρα συρματόπλεγμα
θα κουβαλήσουμε μέσα την εφημερίδα μας κατάσαρκα
θα βρούμε και τους άγνωστους συντρόφους
θα τους πούμε, υπάρχουμε κι εδώ, επικοινωνούμε, δεν μας αλλοτρίωσαν
έχει ο καιρός γυρίσματα…

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Η άγνωστη ψήφος

[Ενότητα Κομματική επαφή (1972-1978)]

Η άγνωστη ψήφος

Είσαι κι εσύ μέσα σ’ εκείνη τη φωτογραφία.
Φοράς ρεπούμπλικα καφέ κοστούμι άσπρη καμπαρντίνα
χαμογελάς τη λευτεριά σίγουρος στη δύναμή σας
κοιτάς προοπτικά τις έγχρωμες μέρες που έρχονταν
τις παρελάσεις κάθε χρόνο τις λαμπαδηφορίες της νίκης
τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια.

Μετά βέβαια ήρθανε μέρες πονηρές
πρώτα είπες: μας μάζεψε εκβιαστικά το Γραφείο Συνοικίας
έπειτα έκαψες προσεχτικά ένοχες αλληλογραφίες
προκλητικά στην τσέπη εφημερίδες μετριοπαθείς κυκλοφορούσες
φειδωλός στις καλημέρες κοντά τα λόγια με την πελατεία
με την παρέα τ’ απολύτως απαραίτητα.

Πέρασαν χρόνια, υποτίθεται, ξεχάστηκαν εκείνα∙
κέρδισες τίμια τριάρι κεντρικό εξηλεκτρισμό στο σπίτι
σκρίνιο τηλεόραση Opel Kadett χοληστερίνη
ο γιος πτυχίο νομικής – βολεύτηκε κι αυτός
κι εσύ στο παλιό άλμπουμ ξεθάβεις κάθε τόσο ευλαβικά
μνήμη της νιότης μνήμη της δύναμης, του αγώνα:
σμπαράλια, λες, τα κάναμε, σμπαράλια…

(Του κάκου ψάχναν ποια την ενορία σου σπίλωσε ψήφος
από τότε ως τώρα, η ίδια πάντα, μόνη, κατακόκκινη.)

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ενότητα Σε κατάσταση πολιορκίας στη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Δήλωση

Δήλωση

[Ενότητα Κομματική εποχή]

Τη νύχτα που προχωράει μ’ ένα ριπίδι στο χέρι
μια κρύα νύχτα και σωρεύει πυρετό ’47
στο κινούμενο ασκέρι των χειλιών σου
ρωτάς γιατί και πού εστήρικται το χάος
ποια φυσεκλίκια να ζωστείς, ποιες σφαίρες τώρα να εκπυρσοκροτήσεις
μα είναι πια αργά∙ σε φωτογράφισαν φλου οι πλανόδιοι της εποχής
και δεν το ξέρεις.

(Με ποιο τρένο ταξίδευε ο Βιδάλης;
Τι σου συνείρει η επανάληψη λε-λε;
Ξύλο οξιάς το δοκάρι των κρεμασμένων μας;
Λοχίας ή δεκανέας ο δολοφόνος του στρατηγού;
Τι σκελετό είχαν τότε τα γυαλιά του Ελιάρ;
Πώς κάθονταν οι αεροπόροι στα εδώλια;)

Κορίτσι μου βελουδένιο, μένω ελεύθερος μέσα στον έρωτα
πότε να μισώ, για να παλεύω∙
το ατομικό καλοριφέρ της ηλεκτρικής θαλπωρής μας
καίει ακόμα φύλλα Κομέπ και Ρίζους προχτεσινού πογκρόμ∙
το τάχαμ’ λαϊκό σιγκούνι που σε ξέντυσα
βαμμένο αίμα παιδιού απ’ το Μακρονήσι∙
τα τραγούδια στο γιαπωνέζικο μαγνητόφωνο
πάνω σε σβησμένη εγγραφή βούρδουλα απ’ τον Αϊ-Στράτη.

(Κι αν είναι σήμερα τα σπερματοζωάριά μου κομματικά
η ορμή μου κομματική κι η ποίηση κομματική
το πιο προωθημένο κύτταρο του φαλλού μου στη μήτρα σου κομματικό
είναι γιατί
μιλούνε μέσα τα φορτηγά – γραφές στα καφάσια ΕΝΩΣΙΣ
οι φωτιές του Ιούλη τα πλακάτ η αργή γιατρειά των τραυμάτων
ο εκοφίτης στη μια ο εκοφίτης στην απέναντι πόρτα
προβοκάτορες της Αγίου Κωνσταντίνου απ’ του Δραγώνα ως τον ύπνο μου
ο αναγεννώμενος φοίνιξ κατόπι, το παιδί που χτυπήσαν
οι μπάτσοι στην Καμάρα κι η αδιαφορία του τρόμου…)

Κορίτσι μου μοσχοβολητό, ετούτα βλέπω∙
όταν τα κυματιστά σου μαλλιά κάμποι που αλωνίζει ο Μπουκουβάλας
η φλοκάτη σου δάσος, κρυμμένες δυο ταξιαρχίες
οι δυο ρυτίδες σου, φωνή εκείνου που η Φωνή ονόμασε προδότη
τα ροδοκόκκινά σου μάγουλα γαρίφαλο της απολογίας

μπορώ μετά να υπογράψω δήλωση διηνεκή
μόνο και μόνο εξαιτίας της ύπαρξής σου;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Γιάννης Καρατζόγλου, Από μπαλκόνι σε μπαλκόνι

Από μπαλκόνι σε μπαλκόνι

[Ενότητα Κομματική εποχή]

Δεν ήρθες λοιπόν. Κι εγώ σκεφτόμουν να σου μιλήσω για ήρωες
όχι μεγάλους∙ για κοινούς δασκάλους μανάβηδες υπαλλήλους επιπλάδες
που είχες γειτόνους τόσα χρόνια και δεν ήξερες
τις χειροβομβίδες που πέταξαν, τα όπλα που φορτώθηκαν, τα όνειρα
τις σπηλιές που κοιμήθηκαν, τα βουνά που διαβήκαν τσακισμένοι
κι είναι πια ρυτιδωμένοι μ’ ένα τυπωμένο παράπονο στο μέτωπο
βαθιά ηττημένοι και οιονεί ελπίζοντες…

Δεν ήρθες που σε περίμενα. Κι εγώ που θα σου μιλούσα για θαύματα
πώς θα ντύσουμε κόκκινα τα περίπτερα της συνοικίας
τους ισολογισμούς στα λογιστήρια και τα γρανάζια στις πρέσες
έμεινα με μια κόκκινη προσμονή να πετιέμαι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Αποσβέσεις (1987) του Γιάννη Καρατζόγλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Καρατζόγλου

Φανή Αθανασιάδου: Χάθηκες…

Γιώργος Ζαμπέτας & Δημήτρης Χριστοδούλου, Χάθηκες (Δεν έχει δρόμο να διαβώ)
(μπουζούκι: Γιώργος Ζαμπέτας, τραγούδι: Πάνος Τζανετής / δίσκος 45 στροφών του 1964)

Χάθηκες…

Χάθηκες στο βάθος
του πορφυρένιου δειλινού
σαν ένα μαραμένο βυσσινί τριαντάφυλλο
κι ήσουν το όνειρο
που έζησε σαν αλήθεια, τόσο λίγο
κι εγώ απόμεινα να σε κοιτώ
καθώς έσβηνες σαν φύλλου θρόισμα
καθώς χανόσουν απ’ τον ορίζοντά μου
κι έμενε ανεξίτηλα ζωγραφισμένη
η μορφή σου στη μνήμη μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου: Φοβάμαι…

Φοβάμαι…

Φοβάμαι τη σκιά που ’ναι κρυμμένη
στο ανθισμένο μπαλκόνι της νιότης μας
κι αυτόν τον ξαφνικό άνεμο
που έφερε δάκρυα
στο ωραίο πρόσωπό σου.
Φοβάμαι τούτα τα ματωμένα δειλινά
κι αυτή την παγωμένη σιωπή
που ήρθε ανάμεσά μας
μη χωρίσουν τις σκέψεις μας
για πάντα.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Το δάσος

Το δάσος

Σπασμένα ξερόκλαδα
στο γυμνό παγωμένο δάσος
… βαρυχειμωνιά…
η άνοιξη μακρινή περασμένη
θύμηση
στην αλαφιασμένη πορεία του χρόνου.
Μονοπάτια που μοιάζουν
θαμπές εικόνες
χαμένα στην ομίχλη
γεμάτα ίσκιους
κι απόμακρες φωνές∙
τυλίγω τη ζωή μου σφιχτά
να νιώσω τη ζέστη του κορμιού μου∙
γκρίζα μουντά βλέμματα
μου στέλνει ο ουρανός
σε τούτο το πλανερό τοπίο∙
τι αναζητώ
σε τούτο το δάσος
της μοναξιάς και της ερήμωσης;

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα

Τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα

Ακούω παιδιάστικες φωνές
—τα πρώτα ανοιξιάτικα μηνύματα—
θα ’ναι λέω
και βγαίνω στον δρόμο
τρέχοντας χαρούμενη∙
προσπερνώ τη γυναίκα
που πουλά
τις αγαπημένες μου ανεμώνες
μα σαν φθάνω στη γωνιά του δρόμου
το γέλιο σταματά∙
κάπου εκεί φοβάμαι
πως είναι γραμμένο το άγνωστο
κι ίσως, ίσως μια σταγόνα αίμα
ή ένα δάκρυ.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Καλοκαίρι πάντα

Καλοκαίρι πάντα

Καλοκαίρι πάντα
η φωνή σου ακούγεται
συναρπαστική, ικετευτική,
μοναχική, διακριτική ανατριχίλα
που αναταράζει
τον κενό χρόνο της προσμονής.
Θα σε περιμένω
κάτω από τα φώτα
με τις πορτοκαλί ανταύγειες.
Απόψε θα πούμε αντίο
κι ίσως δεν ανταμώσουμε ποτέ
ο έρωτάς μας θα χαθεί
κι η αγάπη μας θα μείνει
μια αέρινη αστρική παρουσία
στον σκοτεινό ουρανό της νύχτας.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου

Φανή Αθανασιάδου, Ηλιοτρόπια

Ηλιοτρόπια

Μη σκύβεις να φιλήσεις
το δάκρυ που κυλάει
πάνω στο χώμα
το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ πρέπει να φύγεις
αντίο, καλέ μου.
Χιλιάδες ηλιοτρόπια
κάτω απ’ τον γαλάζιο ανασεμό
τούτης της ανοιξιάτικης μέρας
γέρνουν πάνω στις ερωτευμένες μνήμες μας
και θυμίζουν το ευτυχισμένο όνειρο
που σκότωσε ο πόλεμος.
Το τρένο σφυρίζει αντίο
κι εσύ φεύγεις
η σκιά του χωρισμού
καλύπτει το πρόσωπό σου
το δάκρυ κυλάει στο χώμα
και πεθαίνει
αντίο, καλέ μου.

Από τη συλλογή Φωτεινές ανταύγειες και νυχτερινοί φόβοι της μοναξιάς (1987) της Φανής Αθανασιάδου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Φανή Αθανασιάδου