[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – α’]
Φως παρόν και φως άδειο,
φως πέρα από την αγωνία,
φως που ξέχασε την ελπίδα του,
«εσύ
που κατέχεις μιαν ελευθερία αρχαία»
— και που από αυτήν κατέχεσαι,
ζώντας μέσα στον έρωτα που πηγάζει από την άβυσσο
στο κέντρο της Απουσίας,
φως που κόβεις κάθετα τον Καιρό
και έτσι βλέπω τον Άλλο
— και Τον αγάπησα…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – β’]
Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα
και να ’χω καθημερινά
την γκρίνια της Κυρα-Φροσύνης…
Ο Φρόντζος κάνει πόλεμο ενάντια στον Αφέντη Βαγγέλη
και ο Σπυρίδων, πάσης Ηπείρου Έξαρχος,
να βροντά ολονυκτίς
τις καμπάνες της Μητρόπολης
— έρχεται, λέει, έρχεται
ο Μαύρος Καβαλάρης…
Ποιος είδε την Μαργαρίτα Περδικάρη
μπρος στα τουφέκια της αυγής;
Στο Cancer Hospital
κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Χατζής
και ο Υφαντής
να ψαρεύει, όλο τον Αύγουστο, πέστροφες
με την Φρειδερίκη στο Ζαγόρι…
Καημένο Μιτσικέλι,
γυμνέ μου Ολύτσικα,
τομάρια των Τζουμέρκων,
να πουλάς τουριστικά στην λίμνη,
έξω απ’ το σαράι του Αλή Τεπελενλή…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – β’]
Τον Νοέμβριο
«οι θεοί κρύβονται», είπες, «στον νου»,
περιμένοντας να τελειώσει ο Βαρδάρης
και συ
σαν αυτόν «που είχε φτιάξει καράβι το φεγγάρι»
περιμένεις να πέσει
«εκείνη η μισή βροχή που ξεχάστηκε»…
Πετώ πάνω από την Ρούμελη,
πάνω από την Απουλία,
μαζί με την χώρα μου πεθάναν και οι Σεμνές,
κι ο Τειρεσίας, σαν τυφλός, είναι στον Άδη
— αμφίς πάντα και τίποτα,
μάντης του πουθενά και του ποτέ…
Κοιμάμαι μόνος, ξέρεις,
είκοσι αιώνες τώρα,
στο παλιό διπλό μας κρεβάτι…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Τον Αύγουστο γυρίσαμε απ’ τον Σαγγάριο,
δεν είχαμε κρίνα, δεν ήταν Απρίλης
για να μπορέσουμε τα Καθαρκτικά Μοιρολόγια
και στο Ακταίο ούτε ένα τραπέζι λεύτερο…
— ντόπιοι του Άστεως
σταφιδέμποροι της Σμύρνης
μπακάληδες απ’ τα Ταταύλα
και κάποιοι Ρώσοι εμιγκρέδες
άλλοτε θυρωροί, άλλοτε πρίγκιπες…
Αυτός ο Ελπήνορας πάλι γιατί ούρλιαζε;
Φεγγάρι της Κομαγηνής
φεγγάρι της Μερσίνης
«Εμάς, εμάς, ποιος σκύλος θα μας ξεθάψει;»
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – γ’]
Το Συ Πατέρας Δέσποτας
Το Συ Πατέρας Δέσποτας, κλειστό είναι του κόσμου. Εκχύνεσαι — και να ο Γιος Ιστορία.
Γιαχβέ ας ήταν πάλι να πάμε στου Φλόκα όπως όταν μικρός. Αδιάφορος, όμως παρών. Ώσπου γέρασες. Προελαύνει τώρα πια έξω από εσένα ο Γιος, γίνεται και χωρίς εσένα η Ιστορία…
Κάτω από το τρένο όταν σε βγάλανε. Ζεστά ακόμα τα πέλματά σου. Το βλέμμα απλανές, μην σε μαλώσουν. Πάντα νταής, εσύ να περάσεις πρώτος.
Έκλαιγες συνέχεια τελευταία, «χωρίς λόγο». Έφυγες, Εσύ στα 76 σου. Εγώ στα 17 μου.
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Το δέντρο αυτό, η Μάγδα,
φύτρωσε μέσα μας από κτίσεως κόσμου,
και Συ, πρωί και βράδυ, μπρος της στα γόνατα…
Την άρπαξα πάλι γερά με τον θεό Πάνα
στην ντισκοτέκ, στα στεγνά Λαγκάδια,
και ο Παυσανία μουγκός, να μην λέει τίποτα…
Και φέτος θ’ ανθίσουν οι μηλιές
και φέτος θα κολυμπούν στα πόδια σου τα πικραμύγδαλα αγόρια
— τσογλάνια του Λαρισαϊκού
κόρες παχιές στο χρώμα του αλάβαστρου.
Πόντιοι της Κατερίνης,
καπεταναίοι του Ολύμπου, χλωροί στα τρεις χιλιάδες επτακόσια τους.
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – δ’]
Τμηθείση τμάται πόντος
—η Ερυθρά Θάλασσα—
«κυματοφόρος ξηραίνηται βυθός»,
και Συ διαβαίνεις,
στους πάντες τα πάντα υποσχόμενος,
δούλων εκπλύναι Πάθη.
Συ, ο εν χερσί πνοή όλων
— εν μέσω της καμίνου
να λες, σ’ Αγαπώ…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
στον καπετάν Αποστόλη Σαρίδη
Τι κέρδισα είκοσι χρόνους τσανάκι του Οδυσσέα;
Αυτός να πλαγιάζει με τις θεές
και εγώ να τρώω τ’ αλμυρό κρέας
— Ελπήνωρ πάντα
δίχως να μάθω να ερωτεύομαι
Ελπήνωρ, κάτοικος έτσι της Σιωπής…
«Πήξτε τ’ επί τύμβω ερέτμον»
το κουπί που στη ζωή κρατούσα όπλο μου
λάμνοντας στην γαλάζια έρημο του Ιονίου
«ανδρός δυστηνοίο» — έτσι που με οικτίρει αυτός ο Όμηρος!
Και όμως φάνηκε ποιος ήμουν
πολεμώντας στα περίχωρα της Κυρήνειας…
— «άνθρωπος αδύναμος γι’ αυτό και γνήσιος…»
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – δ’]
Τι έδυς εξ οφθαλμών μου ο Αμνός
— αρνάκι μου σγουρόμαλλο,
εμείς όλοι γνωρίζουμε
πως το κάλλος σου ουκ έδυ
γέννησε την Ανάσταση
— ότι πολλοί σ’ αγάπησαν
και γίναν για πάντα ο Άλλος…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – δ’]
Της Σαπφώς
«Και ποθηω και μαομαι»
«κατ’ εμον σταλαχμον»
χαρμολύπη…
«Ηρος αγγελος, ημεροφωνος αηδων
μαντατοφορος εαρος φωνη»
— γλυκό πουλί αυτής της τελευταίας νιότης μου
«ως παϊς Παις πεπτερυγωμαι»
— ανοίγω τα φτερά μου να πετάξω
προς Εσένα…
…
«Εγω-τι-πρεσβυς αγαυος»
και συ θεράπων-παιδί;
«Αυρα ταχεος δευτε
νοημα τ’ ωμον ξευρεις
ου διαμπεπτον…»
…
Ήρθες επιτέλους —τι όμορφα!—
«εμαν φρεναν καιομενων, ποθωι
Αφανης Αϊδα δομους φοιτασης;»
— αποφάσισε,
χωρίς τον Έρωτά μου
θα μένεις για πάντα στην Σιωπή…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – δ’]
Σχόλια στον Αντώνη Φωστιέρη
Ψάχνω να βρω
«πού περπατά το σώμα μου»
μέσα σ’ αυτό το μέλλον
«όπου ο σπόρος σάπισε»
και όλα είναι ξερά…
Στις άγριες πόλεις του Νότου
τα όνειρα γίναν στάχτη
και τα βουνά του Βορρά
κρυφτήκαν στην άβυσσο..
Ποιος είναι αυτός που ακόμα με φωνάζει
— δεν ξέρει ακόμα
πως στέρεψε το γάργαρο νερό;
Χίλιες Γιαμάχες τρέχουν
πάνω στα σεντόνια σου
οι λέξεις σπαράζουν
— «σκοτωμένο αίμα»,
τα πράγματα ξέχασαν
πώς να βρουν το σχήμα τους
το Α και το Β και πάλι το Α
και Εσύ…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – β’]
Στις Βασσές ο Απόλλωνας έστησε στον ναό του
κολόνες
τα χλωρά αγόρια της Αρκαδίας.
Τριάντα μουλάρια ανέβαιναν τον δρόμο της Ανδρίτσαινας
φορτωμένα τα πλούτη των Δεληγιανναίων
— τις κόρες τους πεσκέσι στον Μπραήμ Πασά
τις δούλες τους για την Τρούμπα και την Θεσσαλονίκη.
Κουράστηκα να περπατώ μες στις χιλιετίες
παρέα με τον τραγοπόδαρο Πάνα…
Που είναι ο Κατσίμπαλης και πού ο Καραγκιόζης;
— ο Τσίρκας ξέχασε στην Σκύρο την Ουμ Μιχάλη,
και ο Λάρι,
Labour βουλευτής,
φυλά τον βασιλιά…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – α’]
«Σταμάτησε τούτη την Σιωπή
που ουρλιάζει»
πως είμαστε Δύο.
Κουράστηκα χρόνους και χρόνους
να περπατώ στο ξέφωτο,
μόνος — ανάμεσα στο Εμένα
και στο Εμένα…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Αγάπη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ραντάρ (1981))
[Ενότητα Α’ Τα παλιότερα – α’]
Σ’ αυτόν τον τόπο
ο άνεμος δεν κουράστηκε
τρεις χιλιάδες χρόνια∙
— η Ιστορία
τραυλίζει την ταυτότητά της∙
τα πράγματα
γίνονται πρόσωπα
— ματώνουν,
καθώς ενσαρκώνονται…
Σιωπή,
«Εσύ που ψιθυρίζεις όλη νύκτα
μέσα μου την ροή σου»
—μυστικό αηδόνι μου—
δυο φορές και χίλιες
κελάρι
μιας αγάπης πεθαμένης…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
στον Σοφοκλή Θεοδωρίδη
Πρώτα βέβαια
να στείλεις όλους τους στον διάβολο
— πώς να γνωρίσεις τον Καθόλου
μέσα στα πέντε δισεκατομμύρια, τόσοι που γίναν;
Έστω
βγάλε έξω
τους αλαζόνες, σαν τον Κασταμωνίτη
όσους δεν έχουν πρόσωπο ωχρό απ’ τον πολύν έρωτα ως την αυγή
όσους στα πολιτικά
φρονούν υπέρμετρα —ή πολύ λίγο—
όσους τους per viltà Σε απαρνήθηκαν
Έτσι Να Τον Βρεις Πολεμάς:
Αυτόν Που Όλα Τα Γνωρίζει
«τον σοφό σαν βόιδι…»
Ελοχίμ, «Εσύ Που Έρχεσαι»,
με εγκατέλειψες,
να δέρνομαι,
μ’ αυτούς στα Καπηλειά
τους άλλους στα Γραφεία
κι εκείνες τις Σεμνές των νομίμων…
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Ποιος είναι τούτος ο χάλκινος έφηβος
που προχωρά ματωμένος στον Καιρό;
Ξέχασα τ’ όνομά του
ξέχασα και την γη των Οπουντίων Λοκρών
τούτη την νύκτα
που φυσά σκληρός Βαρδάρης
και «δίχως μνήμη αρμενίζουμε».
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
[Ενότητα Β’ Τα καινούρια – α’ Σχόλια στον Ezra]
Πας, χάθηκες, ξέχασα πώς σε λένε,
Εσένα που μπρος σου τρεις χιλιάδες χρόνια γονάτιζα
και μου ήσουν πιο ακριβή απ’ τις Νύμφες
πιο ακριβή από τους Σάτυρους
—Δέσποινα, Μάγδα, Ιομορφάτη—
και είχα μαζί μου τον Αλέξη,
τον Φώτη, και κείνον τον Κοσμαρά, τον λοχαγό
τσόλια όλους
τσανάκια σου να μας μεταχειρίζεσαι…
Και ωστόσο
— ακούω ακόμα την καρδιά μας
για σένα να χτυπάει
— μυρίζω το άρωμά σου
ν’ ανεβαίνει ψηλά, καπνός απ’ τα καμένα φύλλα του φθινόπωρου.
Από τη συλλογή Κωστής Μοσκώφ: Ποιήματα (1987)
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κωστής Μοσκώφ
