χώμα στον ουρανό
το όνομά μου είναι θάλασσα
το όνομά μου είναι ουρανός
ψυχή από χώμα
το όνομά μου είναι φωτιά
μέσα σ’ όλες τις μουσικές
μέσα στις ζωγραφιές
και τα νυχτερινά ποιήματα
το όνομά μου είναι απουσία
και δεν προφέρεται
στις ξένες γλώσσες αυτού του κόσμου
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
ύπαρξη
ο θεατής είναι θεατής, το μάτι από την όχθη που παρατηρεί ξέρει νερά, κλαριά και χώματα, δεν ξέρει το ποτάμι, το μάτι από την όχθη που παρατηρεί δεν είναι το ποτάμι. από το άγνωστο στο άγνωστο προορισμένος είναι ο άγνωστος να κατευθύνεται, στη χώρα που δεν έχει μονοπάτι, έως ότου το μάτι κάποτε γίνει νερό, κλαριά και χώματα, και στρόβιλος για το βυθό, ακούσια, μυστικά και αναπόφευκτα, έως ότου γίνει κάποτε ποτάμι ο θεατής
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
το μυστικό εξαίσιο άρωμα
γράφουμε για να μάθουμε τη μουσική
το όνομα της τίγρης
το μυστικό εξαίσιο άρωμα
γράφουμε για να ζωγραφίσουμε με λέξεις την ψυχή μας
να ανασύρουμε ένα ένα τα αλλεπάλληλα καλύμματα
και κάποτε να φτάσουμε εκεί
όπου όλα τα ποιήματα του κόσμου
είναι πριν από την αρχή γραμμένα
κάποτε έκθαμβοι να οδηγηθούμε
στο λόγο που μας έδωσε πνοή
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα
την ώρα που ένιωθα ασφαλής στην πέτρινη σιγή του κόσμου, άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες, γιορταστικά, πολύφωτα, ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει. την ώρα που ένιωθα ασφαλής, με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
σπίτια αδιάλλακτα στη μοναξιά τους
σαν μια θλιμμένη γκρίζα πινελιά
σπίτια παλιά, ακέραια
με τα μεγάλα τους παράθυρα κλειστά
εύγλωττα στη σιωπή τους
καθώς μια παιδική σκιά
από τότε τη στέγη αγγίζει
και σαν επίκληση αιωρείται
σπίτια αδιάλλακτα στη μοναξιά τους
μεταξωτή ανεμόσκαλα στον ουρανό
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
σαν πυροτέχνημα στον ουρανό
κοίταξε πώς διαλύομαι σαν πυροτέχνημα στον ουρανό και κατακλύζω με τα θραύσματά μου τον επίγειο χώρο, πώς παραδίδεται η ψυχή μου στον άτμητο χρόνο και κάποτε σαν από θαύμα αναδύεται ανεξερεύνητη στο στήθος σου, πώς ζωγραφίζει με χιλιάδες χρώματα τα ίδια πάντα αινίγματα σε χώμα και νερό
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
προφέρετε τις λέξεις απαλά σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως και σταθερά σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια, ύστερα αφήστε τες να περιπλανηθούν στην ερημιά, για λίγο σ’ άγριες γειτονιές κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα, προφέρετε τις λέξεις απαλά με τα δικά τους σχήματα, με τις δικές τους μουσικές και εικόνες, σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως ή την ψυχή του ναυαγού όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
ποιος σκόρπισε τον πόνο και τα θαύματα
ποιος σκηνοθέτησε αυτή την αποτρόπαια κωμωδία, ποιος είναι πρωταγωνιστής και υποβολέας, ποιος χρονομέτρης, που παρακολουθεί με παγωμένα μάτια τις λέξεις μας να εξοστρακίζονται στους τοίχους, ποιος σκόρπισε τον πόνο και τα θαύματα και κρύβεται μέσα στο φως, από το τίποτα ποιος είναι ο ξένος που ζητάει πίσω την ψυχή μου
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
ποίηση, 1
δεμένο παλαμάρι σ’ ένα σύννεφο που σφίγγεις με σακατεμένα δάχτυλα, στη μαύρη άχνα που ανεβαίνει από τη θάλασσα να ζωγραφίσεις με τα μάτια τον θεό
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
μια φράση καθημερινή με τ’ όνομά σου
στα φύλλα από το τίποτα όταν πρασινίζουν, ένα γέλιο που αστράφτει ξαφνικά σαν παρουσία, εκείνη η παλιά φωτογραφία που ξεθώριασε. να μας θυμάσαι. κάποιο αποτύπωμα αχνό στη δεξιά σελίδα, μια φράση καθημερινή με τ’ όνομά σου, ένα κόκκινο μπαλόνι που ξεφεύγει και υψώνεται. να μας θυμάσαι. στους τοίχους μάταιες οι επικλήσεις κι οι δρόμοι που οδηγούν, που τέμνονται, με τις σκιές, τα δέντρα τους, τα τραπεζάκια στη γωνία, στο χώμα οι δρόμοι, στη φωτιά, στον ουρανό. να μας θυμάσαι.
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
μέσα στην άχνα από το βάθος της πλατείας, 2
σε είδα μεσημέρι στ’ όνειρό μου
μέσα στην άχνα από το βάθος της πλατείας
να ξεπροβάλλεις με το σκεφτικό σου βήμα
στα δάχτυλά σου αβέβαια κρατώντας
τα παιδικά μου χρόνια
κι ήταν το μέτωπό σου
μια σταγόνα φως
κι από τις άκρες των χειλιών σου
το χάδι σου με τύλιξε
όπως σ’ εκείνη την παλιά φωτογραφία
που χαμογελούσε
με θλίψη μακρινή και ανεπαίσθητη
ένας μακρόσυρτος σκοπός της Ιωνίας
για όσα χάθηκαν
και μας ορίζουν αμετάκλητα
πατέρα
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
μέσα στην άχνα από το βάθος της πλατείας, 1
σε είδα μεσημέρι στ’ όνειρό μου
μέσα στην άχνα από το βάθος της πλατείας
ν’ απλώνεις ρούχα σε ψηλό μπαλκόνι
κι έγειρα να σ’ αγγίξω όπως το φως
εκείνο το γαλάζιο φως στα μάτια σου
και ξαφνικά θυμήθηκα
πως δεν απλώνουν ρούχα στην πλατεία
και ξαφνικά θυμήθηκα
πως το μπαλκόνι αυτό πια δεν υπάρχει
κι είδα να εκτείνεται μπροστά μου ανεξερεύνητη
η χώρα όπου πηγάζει αυτό το φως
το φως από την απουσία
που μας ενώνει με μια υπόσχεση εκθαμβωτική
πέρα απ’ τον χρόνο και τον θάνατο
μητέρα
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο
λουσμένη στα δεκαοχτώ σου χρόνια θα σε περιμένω, λουσμένη στην ομίχλη όπως το σαββατόβραδο, ένα όνειρο του φανοστάτη πάνω απ’ τη θάλασσα, εκεί που ο δρόμος μόλις άρχισε, εκεί που κάνει η δίψα το αδύνατο ν’ ανθίσει, εκεί που η προσμονή θαμπά φωτίζει χιλιάδες μυστικά και θαύματα
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
κάτι όπως έκρηξη ηφαιστείου ή επίκληση
σε γνώρισα πριν ανακαλυφθούν οι λέξεις, κι ήσουν όσα με λέξεις δεν εκφράζονται, κάτι όπως λάμψη, χάδι, κασταλία πηγή, κάτι όπως έκρηξη ηφαιστείου ή επίκληση. σε γνώρισα αργότερα με ονόματα, κάτι όπως Ρόζα, Κάθι, Αϊλάτι Αζμάγα, Σοφία του παρόντος χρόνου, όμως εσύ δεν ήσουν τα ονόματα. χιλιάδες χρόνια τώρα προσπαθώ να γράψω αυτό που με τις λέξεις χάνεται, στο φως που κρύβεται, στους ήχους που σωπαίνει
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω
όταν το κάτι αυτό
το οτιδήποτε
για μένα θα τελειώσει
και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω
θα είμαι εκείνο που τα μάτια σας θαμπώνει
το ύψιλον στα μυστικά
στη νύχτα
στην ψυχή
η απαλή καμπύλη στο αύριο
το χι στο χάδι ή
στο χώμα της πατρίδας σας
όταν το κάτι αυτό
το μάταιο οτιδήποτε τελειώσει
στο τίποτα η αγάπη ξεχασμένη θα υπάρχει
θα σας αγγίζει απαλά,
θα σας ζητάει χαμογελώντας το αδύνατο
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
ίσως ποτέ να μην υπήρξα
κανείς δεν γνώρισε τον ποταμό όταν κοχλάζει, φιδοσέρνεται και βραχνά σφυρίζει σαν ατμομηχανή του κάτω κόσμου, κανείς δεν γνώρισε την έκρηξη, τα μυαλά σκορπισμένα στον νυχτερινό άνεμο, τα μάτια μου αερόστατα στον ουρανό, δαχτυλικά αποτυπώματα στην άσφαλτο, την ψυχή μου να δραπετεύει στη δική της διάσταση. κι αφού κανένας δεν με γνώρισε και οι καθρέφτες το είδωλό μου παραμόρφωσαν, ίσως ποτέ να μην υπήρξα, κι έτσι κανένας δεν μπορεί να με ξεχάσει, και με τα λόγια αυτά δεν χαιρετίζω ούτε αποχαιρετώ κανένα, γράφω μονάχα από το τίποτα στο τίποτα ένα τίποτα που μου είναι αδύνατον να διαβαστεί
Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998) του Τόλη Νικηφόρου
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου
