Χωρισμένες καρδιές
Δυο άλικα κληματόφυλλα, που ο άνεμος τα κάνει,
στο αμπέλι όπου αγαπιόμασταν, να σείονται στο κρύο,
είναι καρδιές που μάτωσαν σε αθέλητο ένα αντίο.
Τον έρωτά μας θάψαμε, καλή μου, πριν πεθάνει.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Χηρεία
Χήρεψα και η γειτόνισσα νομίζει
ότι άγρια πείνα τώρα με θερίζει
γι’ αυτό και κάθε τόσο με φιλεύει
κι είναι αλήθεια ότι εξαίσια μαγειρεύει.
Πότε θα βρω αφορμή να της ανοίξω
την καρδιά μου και πώς να ομολογήσω
ότι έχω πάντα κάτι να τσιμπήσω,
αλλά σχεδόν ποτέ κάτι να γλείψω.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Χαρτί
Ένα φύλλο χαρτί
μπορεί να κόβει σαν ξυράφι
κι ένα απαλό χέρι να γράφει
λόγια που κόβουν σαν ξυράφι
σε μια κόλλα χαρτί.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Χαμένη φίλη
Δεν ξέρω αν πέθανες ή αν ζεις κι αν θα ξαναϊδωθούμε,
το πλοίο μας, πριν βυθιστεί, μια νύχτα άλλαξε ρότα,
μας χώρισαν ο αγκυλωτός σταυρός και η μαύρη μπότα
και δεν μπορέσαμε, μαζί, απ’ το κύμα να σωθούμε.
Σε άλλη στεριά, ο καθένας μας, έτυχε να βρεθούμε
και τίποτα δεν έγινε μετά όπως ήταν πρώτα.
Θυμάμαι, ένα καρίκωμα μικρό είχες στην κιλότα
κι έπνιξε μιας ζωής σιωπή όσα είχαμε να πούμε.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Χαλασμένη σχέση
Σαν φαγητό που τσίκνωσε
κι έπαψε να μου αρέσει,
έτσι ο καιρός συρρίκνωσε
και τη δική μας σχέση.
Το χτες δεν ανασταίνεται
με ευχές, όνειρα ή μάγια
μα ούτε η καρδιά μου ευφραίνεται
πια τώρα με αποφάγια.
Αλλού όμως δεν βολεύομαι
όσο κι αν προσπαθήσω
κι έτσι, καθώς παιδεύομαι,
κοντεύω ν’ αρρωστήσω.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Φευγαλέες στιγμές
Η δροσερή πνοή
φρεσκοπλυμένου φουστανιού
που κυματίζει,
βιαστικά βήματα,
άρωμα επιδερμίδας που νοτίζει
στην κάψα του καλοκαιριού
από την ταραχή,
χτύποι καρδιάς σαν σιωπηλά μηνύματα
που τα ένιωθα, θαρρείς, πριν σε αντικρίσω,
στην αγκαλιά μου πριν βρεθείς
και τίποτα μη θέλοντας να πεις,
το στόμα σου φιλώντας να σφραγίσω,
οι φόβοι σου της ύστατης στιγμής,
μήπως δεν σ’ αγαπώ, μήπως σ’ αφήσω,
όλα, μα και η βουβή μου προσμονή,
ο κόμπος στο λαιμό από τη λαχτάρα,
σα να ήτανε ευλογία και κατάρα
ό,τι και οι δυο μας είχαμε αισθανθεί,
αλίμονο, για πάντα έχουν χαθεί
και πια ποτέ δεν θα τα ξαναζήσω.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Φαύλος κύκλος
Λες συνεχώς τα ίδια και τα ίδια
σα να κρυώνεις σφίγγεσαι στη ρόμπα
σε νιώθω πλάι μου σαν σβησμένη σόμπα
όπου μείναν μονάχα αποκαΐδια.
Κι αν απλώσω δειλά δειλά το χέρι
το απομακρύνεις απ’ το πρόσωπό σου.
Το να μένω επί ώρες στο πλευρό σου
σε αλγεινό καταλήγει χασομέρι.
Μα όσο κι αν λέω να σε παρατήσω
αρκεί ένα μόνο τηλεφώνημά σου
για να τρέξω ασυλλόγιστα κοντά σου
τον φαύλο κύκλο αυτόν να ξαναρχίσω.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Το κύπελλο του έρωτα
στη μνήμη της Κορίννας
Αγάπης λόγια αφού είπαν χίλια,
όταν φιλιούνται δυο εραστές
κι αντικριστά, χείλια με χείλια,
σμίγουνε οι δυο κατατομές,
γεμάτο κύπελλο προβάλλει
γλυκό του έρωτα κρασί,
που πίνοντάς το νιώθουν ζάλη,
ώσπου μεθούν από ηδονή.
Μα τώρα μόνος μου κοιμάμαι
κι αυτό μου το είχες πει παλιά,
όταν χαιρόμασταν, θυμάμαι,
καρδιά να σμίγει με καρδιά.
Από τις σημειώσεις στο βιβλίο:
Το «Κύπελλο του έρωτα» (σελ. 7) εικονίζεται στο εξώφυλλο της συλλογής.
[Πηγή για την εικόνα: βιβλιοnet]
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Το ποίημα
Όπως το κεντητό έξωμο φουστάνι
σε προκαλεί να φανταστείς
με αυτά που δείχνει εκείνο που δεν φαίνεται,
έτσι και το καλό ποίημα σε κάνει
ανύποπτος να υποψιαστείς
με αυτά που λέει κι εκείνο που δεν λέγεται.
Στον έκπαγλο τον κόρφο που ονειρεύτηκες
το κεφάλι σα να έγειρες μεμιάς
κι όλες γύρω οι φωνές να μοιάζουν ψεύτικες,
καθώς ακούς τους χτύπους της καρδιάς.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Το κόκκινο χαλί
Πάνω στο κόκκινο χαλί,
όπου ξυπόλητη πατούσες
κι είχαμε σφιχταγκαλιαστεί
ενώ φυσούσε, έξω, βοριάς,
σαν απαλές πατημασιές
από τις άσπρες σου πατούσες,
άστατες ρίχνουν τώρα σκιές
τα στιλπνά φύλλα της μουριάς
κι ας δώσαμε όρκο∙ μα ήταν ψέμα,
λύχνος που σβήνει την αυγή:
με αληθινής αγάπης αίμα
βάφουν τα μούρα στην αυλή.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Στην κλινική
στη μνήμη της Κορίννας
Είχε αρχίσει από μήνες να αργοσβήνει
και αδύναμη η φωνή έβγαινε απ’ τα στήθια
καθώς έσκυβες πάνω της με οδύνη,
φτιασιδωμένη από παλιά συνήθεια,
κρυφά ένα θαύμα ελπίζοντας να γίνει:
«Βάφεσαι; Τι τα θέλεις τα ψιμύθια;
Έχεις καρδιά γεμάτη καλοσύνη»
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Σταλαγματιές βροχής
Θυμάμαι τη μελιά σου επιδερμίδα,
που στις πτυχές της κρύβονται βαθιά,
γραφή σε ανεπανάληπτη σελίδα,
τα πιο πρωτόγνωρά σου μυστικά,
τώρα που ξεμακραίνει η καταιγίδα
και στάλες πέφτουνε απ’ τα φύλλα αργά
σαν παλιές αναμνήσεις στην παγίδα
του χτες, που το αύριο αδιάφορο κοιτά.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Νίκος Μαρματάκης, Σκόνη
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Η αμαρτωλή Μαρία (1984))
Σκόνη
Με τις πρώτες του Μάρτη λιακάδες
πάνω στα έπιπλα φάνηκε η σκόνη.
Τον χειμώνα τον πέρασα μόνη
όταν ήρθες κοντά μου, έτσι τα ’δες.
Θα ξανάρθεις; Φοβάμαι, έχω χάσει
κάθε ελπίδα και το αύριο πληγώνει.
Απ’ τα χρόνια κανείς δεν γλιτώνει
είσαι νέος κι εγώ έχω γεράσει.
Χρυσαφίζουν του Οκτώβρη οι λιακάδες
ξαναγέμισαν τα έπιπλα σκόνη.
Αδιαφόρησα, ανήμπορη, μόνη
ενώ εσύ, που δεν ήρθες, δεν τα ’δες.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Σημάδια
Όταν κόβεις στα δυο ένα αχλάδι
και παρασέρνει η λεπίδα τον σπόρο,
αυλακώνεται η σάρκα του καρπού.
Έτσι χαράζονται στον ύπνο και οι γλουτοί σου
απ’ το τσαλακωμένο σεντόνι
και το μονοπάτι του δάσους
από το σύρσιμο των σκουληκιών, όταν λασπώνει
μετά τις ανοιξιάτικες βροχές.
Έτσι τυχαίνει κι ένα χάδι,
μια χειρονομία, μια ματιά
ν’ αφήνουν στην καρδιά
ένα ανεξάλειπτο σημάδι.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Ρεμβασμός
Η Μοναξιά και η Ερημιά, και οι δυο άξιοι σκηνοθέτες,
ανέβασαν το «Τι θα…, αν…» Απέραντη η σκηνή,
φωτεινή και άδεια η αίθουσα, λείπουνε οι ταξιθέτες,
σαν την Αριάδνη η Θύμηση μας πάει όπου χρειαστεί.
Το θέατρο μια απόμερη, γυμνή θαλάσσια ακτή,
όπου με τη γυναίκα μου σπάνια για μπάνιο πάμε,
μα ένα «Κοντεύει δυόμιση, πότε θα ’ρθεις να φάμε;»
διακόπτει την παράσταση την τελευταία στιγμή.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Προσήλωση
Χωρίζουν δρόμοι που είχαν σμίξει
όμως δεν φεύγει το μεράκι.
Αφού έφαγε ό,τι του είχαν ρίξει
ο σκύλος γλείφει το τσανάκι.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Προσδοκία
Οι λουλουδένιες πατημασιές ενός σκύλου στα χιόνια
φέρνουν πριν την ώρα στην καρδιά σου την άνοιξη.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Προμήνυμα χειμώνα
Έπεσε μήλο απ’ τη μηλιά
στα φύλλα χάμω τα ξερά
και λιώνει.
Το καλοκαίρι πέρασε, δε μου ’γραψες
και το φθινόπωρο τελειώνει.
Με τον χειμώνα που αρχινά,
η θάλασσα χλιαρή
μα κρύος ο αέρας που φυσά
την ρυτιδώνει.
Με αφρό τα κυματάκια της στριφώνει
σαν ράφτης μερακλής που μπιρμπιλώνει
ολημερίς μια νταντελένια νυχτικιά
για τη σελήνη. Αυτή όμως κρύβεται στα νέφη,
στρυφνή ερωμένη που της πέρασε το κέφι
και του κόρφου της παίρνει το σιντέφι
από τ’ άπληστα χέρια του εραστή.
Έπεσε μήλο απ’ τη μηλιά
στη γη, στα ξερά φύλλα επάνω
και λιώνει μες στην ερημιά
σαν την καρδιά μου.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005) του Κάρολου Τσίζεκ
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Κάρολος Τσίζεκ
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 