Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Σύνθεση:Χρήστος Γκάρτζος Στίχοι:Κώστας Κινδύνης Μπουζούκι:Κώστας Παπαδόπουλος Πιάνο:Χρήστος Γκάρτζος Πλήκτρα:Κώστας Γανωσέλης Φλάουτο, κλαρίνο:Φίλιππος Τσεμπερούλης Ηλεκτρική κιθάρα:Μπάμπης Λασκαράκης Μπάσο:Γιώργος Ζηκογιάννης Ντραμς:Γιώργος Τσουπάκης Τραγούδι:Κώστας Σμοκοβίτης (πρώτη εκτέλεση) [το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1985 στον δίσκο του Γιώργου Νταλάρα «Άπονα μάτια»] Από συναυλία του Χρήστου Γκάρτζου στον Λυκαβηττό στις 5 Σεπτεμβρίου του 1984
Το πικρό ψωμί που τρώγαμε στο φως
τ’ αρμυρό νερό απ’ το δάκρυ σου θυμάμαι
άλλη τέχνη δε μας έμαθε ο Θεός
απ’ τα δύσκολα του κόσμου ν’ αγαπάμε
Τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια, τριανταφυλλιές
είν’ του κόσμου τα σινάφια και οι αγκαλιές
τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια, λόγια που μου λες
μ’ αγκαλιάζεις, με ματώνεις κι ύστερα με κλαις
Μεροκάματο κι ο ύπνος μας μισός
σ’ ένα όνειρο κι οι δυο μας να χωράμε
άλλα λούσα δε μας έδωσε ο Θεός
απ’ τα ρούχα της δουλειάς μας που φοράμε
Τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια, τριανταφυλλιές
είν’ του κόσμου τα σινάφια και οι αγκαλιές
τριανταφυλλιές μ’ αγκάθια, λόγια που μου λες
μ’ αγκαλιάζεις, με ματώνεις κι ύστερα με κλαις
Σύνθεση:Χρήστος Γκάρτζος Στίχοι:Λάκης Τεάζης Μπουζούκι:Κώστας Παπαδόπουλος Πιάνο:Χρήστος Γκάρτζος Πλήκτρα:Κώστας Γανωσέλης Φλάουτο, κλαρίνο:Φίλιππος Τσεμπερούλης Ηλεκτρική κιθάρα:Μπάμπης Λασκαράκης Μπάσο:Γιώργος Ζηκογιάννης Ντραμς:Γιώργος Τσουπάκης Τραγούδι:Κώστας Σμοκοβίτης [το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1978 στον δίσκο του Γιώργου Νταλάρα «Οι Μάηδες οι ήλιοι μου»] Από συναυλία του Χρήστου Γκάρτζου στον Λυκαβηττό στις 5 Σεπτεμβρίου του 1984
Στη μαρμαρένια σου καρδιά
λιποθυμάει ο ήλιος
και στους καιρούς τους δύσκολους
η πόρτα σου κλειστή
Όποιος μαθαίνει να χτυπά
δε λογαριάζει φίλο
κρατάει μαχαίρι κοφτερό
και δεν ακούει θεό
Στη μαρμαρένια σου καρδιά
λουλούδι δε φυτρώνει
και μες στα χέρια σου η ζωή
κεράκι είναι και λιώνει
Όποιος μαθαίνει να χτυπά
δε λογαριάζει φίλο
κρατάει μαχαίρι κοφτερό
και δεν ακούει θεό
Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι
ανεβάσαμε και λίγο τα ρολά
κι ένας ήλιος στο δικό σου παντελόνι
κάτι μου ’κανε και γέλασα τρελά
και τραλαλά και τραλαλά
Δε με νοιάζει πού τραβάμε και πώς ζούμε
δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά
την αγάπη μια ζωή θ’ απομυζούμε
και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά
Ανεβάσαμε την τέντα στο μπαλκόνι
κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά
Ανεβάσαμε στ’ αμάξι την κεραία
ανεβάσαμε και τ’ άστρα στο καπό
κι όπως ψάχναμε τα λόγια τα μοιραία
κάτι μ’ έπιασε και σου ’πα «σ’ αγαπώ»
και ποποπό και ποποπό
Δε με νοιάζει πού τραβάμε και πώς ζούμε
δε με νοιάζει που δεν κάναμε λεφτά
την αγάπη μια ζωή θ’ απομυζούμε
και στους δρόμους θα φιλιόμαστε κλεφτά
Ανεβάσαμε στ’ αμάξι την κεραία
κι όλα, μάγκα μου, ωραία και καλά
Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω
Πήρα κόκκινο στιλό
και τραβάω γιαλό-γιαλό και γράφω
τραγουδάκια της φωτιάς
της φωτιάς, της πυρκαγιάς
τη ζωή μου αντιγράφω
Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ’ αρέσει το πρωί
είναι βάσανο ο φίλος, είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή
Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι, πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει
και κρατάει το φανάρι, και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή
Πήρα κόκκινη καρδιά
και πουκάμισα φαρδιά φοράω
και ρωτάω να μου πουν
όσοι ξέρουν ν’ αγαπούν
σε ποιον έρωτα χρωστάω
Πήρα κόκκινα φτερά
και περνάω μια χαρά, γελάω
πιάνω σώμα του χιονιού
και ουρά χελιδονιού
στου Θεού τ’ αφτί μιλάω
Πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ’ αρέσει αυτός ο ήλιος, πώς μ’ αρέσει το πρωί
κι είναι βάσανο ο φίλος κι είναι βάσανο ο φίλος που φωνάζει εκδρομή
Πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι, πώς μ’ αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να μας δει
και κρατάει το φανάρι και κρατάει το φανάρι στης αγάπης την πληγή
Πήρα κόκκινα γυαλιά
κι όλα γύρω σινεμά τα βλέπω
κι ούτε ξέρω πώς να ζω
ούτε και πώς ν’ αγαπώ
τη ζωή μου επιβλέπω
Το πρωί μόλις ξυπνάμε πως μ’ αρέσει
που σε βλέπω να κοιτάς τι θα φορέσεις
που σε βλέπω να κοιτάς αν σ’ αγαπώ
-τι μου δίνεις να σ’ το πω-
φέρ’ το bic το ξυραφάκι να κοπώ
Και γράφ’ τον κόσμο
στα παλιά σου τα παπούτσια
κι έλα κράτα με σφιχτά
καλό κανένας δεν χρωστά
Αχ μωράκι μου, για σένα εγώ θα πέσω
καμιά ώρα στο φλιτζάνι του espresso
στου espresso το φλιτζάνι θα πηδήξω
-κοίτα, παίρνω αναπνοή-
σ’ αγαπάω, σ’ αγαπώ, θα σ’ τ’ αποδείξω
Και γράφ’ τον κόσμο
στα παλιά σου τα παπούτσια
κι έλα κράτα με σφιχτά
καλό κανένας δεν χρωστά
Γεια σου, ρε Μάρκο ΒαμΒακάρη
καραβοκύρη Συριανέ
που άνοιγες δρόμο στο φεγγάρι
κι έλεγες δύσκολα το ναι.
Είχες δικό σου μπαϊράκι
στου Πειραιά την αγορά
και συντροφιά σου τ’ αεράκι
απ’ της Ψυττάλειας τα νερά.
Γεια σου, ρε Μάρκο ΒαμΒακάρη
της μοναξιάς μας ουρανέ!
Άστρα το στόμα σου γεμάτο
κι η αλφαβήτα σου μισή
όμως τα πάνω έφερνες κάτω
έτσι όπως ήξερες εσύ.
Κι εμείς λιθάρι το λιθάρι
με την αγάπη στην καρδιά
σου χτίσαμε προσκυνητάρι
να σε δοξάζουν τα παιδιά.
Γεια σου, ρε Μάρκο ΒαμΒακάρη
μεγάλε και παντοτινέ!
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας μύθος
από χρώμα και φως
ένας μύθος κρυφός
με τον κόσμο του ήλιου δεμένος.
Κάθ’ αυγή ξεκινά
ν’ ανταμώσει ξανά
το δικό του αθάνατο γένος.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας κήπος
με κλαμένα παιδιά
στη γαλάζια ποδιά
κάποιας μάνας για πάντα χαμένης
που συντρόφοι ορφανοί
καρτερούν να φανεί
στο κατώφλι μιας πόρτας κλεισμένης.
Τούτος ο τόπος είν’ ένας βράχος
σα σπαθί κοφτερός
που σοφός ο καιρός
θα τον κάνει τραγούδι μια μέρα
και θα ’ρθουν εποχές
που οι φτωχές μας ψυχές
το σκοπό του θ’ ακούν στον αγέρα.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού.
Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου ’πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:
«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ’ τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.
Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε που λες
αράδα βάρβαρες φυλές.
Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί.
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή.
Σιγά-σιγά και ταπεινά
μ’ αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα.
Είδα τα ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ’ άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά.
Γι’ αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ’ ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ’ αραχνιασμένα μνήματα.
Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό
να φέγγει χρόνους εκατό.»
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Αγέρηδες χτυπήσανε
τις φαγωμένες πόρτες
κι εκείνοι που αγαπήσανε
μονάχοι κόβουν βόλτες
πίσω από μαύρα σίδερα
που σιγοβράζουν σήμερα.
Αλί αλί και τρισαλί
Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί
καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί
να γίνει στάχτη η φυλακή.
Αγάπη, όσοι σε πίστεψαν
κακό της κεφαλής τους
μα κι όσους δεν σε πίστεψαν
απ’ τα δεσμά τους λύσ’ τους
να ξαναβρούν το δρόμο τους
με το μηδέν για νόμο τους.
Αλί αλί και τρισαλί
Ελλάδα μάνα μου τρελή
φέρε μου απόψε στο κελί
καπνό φιτίλι και ρακί
και δυναμίτη παρακεί
να γίνει στάχτη η φυλακή.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μια χούφτα είν’ ο άνθρωπος
από στυφό προζύμι
γεννιέται σαν αρχάγγελος
πεθαίνει σαν αγρίμι.
Του μένει μόνο στη ζωή
μια γλώσσα μια πατρίδα
η πρώτη του παρηγοριά
και η στερνή του ελπίδα.
Όλο το βιός κι η προίκα του
ένας καημός στα στήθια
κι ο τόπος που τον γέννησε
η δυνατή του αλήθεια.
Για ιδέστε κείνο το παιδί
με τα γερά τα χέρια
πώς οδηγεί τ’ αδέρφια του
ν’ ανέβουν ως τ’ αστέρια.
Κι απ’ τα βουνά της Ρούμελης
και τα νησιά του νότου
ένας πανάρχαιος παππούς
κοιτάει τον εγγονό του.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μ’ ένα μάτι μ’ ένα δόντι
με βαμμένα τα μαλλιά
σκαρφαλώσαν οι γερόντοι
στης πατρίδας τα σκαλιά
Καθώς παν για τα ογδόντα
ίδιοι και παράλληλοι
το πολύ για καμιά τσόντα
είναι πια κατάλληλοι
Μα για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους
Μας φλομώσαν οι παππούδες
με ψευτιές και φούμαρα
λες και είμαστε αλεπούδες
που μασάνε κούμαρα
Μα θα ’ρθούνε άλλα χρόνια
μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια
κι άχρηστα προγράμματα
Αχ για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους
Μα για να σωθεί η Ελλάδα
στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα
και γκρεμοτσακίστε τους
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Στο χώμα τούτο το σκληρό
που ’ναι η βροχή αγγέλων δάκρυ
ποτέ δεν είχαμε νερό
κι αλαφιασμένοι σε μιαν άκρη
αρχίζαμε μονομαχία
με τα στοιχειά και τα στοιχεία.
Έτσι περπάταγε η ζωή
πότε στραβά και πότε ίσια
μέσ’ απ’ του κόσμου τη βουή
να πάει γραμμή για τα Ηλύσια
μ’ αίμα ραντίζοντας και σκόνη
το παθιασμένο της βαγόνι.
Θε μου γιατί γιατί γιατί
κείνοι που σκύβουν το κεφάλι
και τεμενάδες κάνουν πάλι
στον τύραννο και στον προδότη
Θε μου γιατί γιατί γιατί
να ’ρχονται κείνοι πάντα πρώτοι
κι εμείς οι αγνοί κι ελεύτεροι
να ’μαστε πάντα δεύτεροι;
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Δεν έχω σπίτι κι όνομα
και κώδικες και νόμους
αιώνες τώρα περπατώ
σε στοιχειωμένους δρόμους.
Την πίκρα έχω μάνα μου
γυναίκα την ανάγκη
στα χώματα που χόρεψαν
Αγαρηνοί και Φράγκοι.
Είν’ απ’ το δέντρο του Θεού
η ρίζα που κρατεί με
δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι.
Δώστε μου μια ταυτότητα
να θυμηθώ ποιος είμαι.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
Μελετάμε τους πλανήτες
κι όλους τους αστερισμούς
τους πολέμους και τις ήττες
και τους δύσκολους χρησμούς.
Στην παλιά μας τη φυλλάδα
που διαβάσαμε ξανά
τέτοιο όνομα Ελλάδα
δεν υπάρχει πουθενά.
Μόνο σ’ ένα καζαμία
με περγαμηνό χαρτί
αίμα στάζαν τα σημεία
σαν κομμένη αορτή.
Κι όπως ρίχναμε τη σκόνη
να στεγνώσει την πληγή
φάνηκαν του Ομήρου οι χρόνοι
και των Αχαιών η γη.
Λίγα φύλλα παρακάτω
καθώς έτρεχε ο καιρός
σαν τη φλεγομένη βάτο
πάλι φούντωνε ο χορός.
Θερμοπύλες Μαραθώνες
βγαίναν τώρα στη σκηνή
του Αλεξάνδρου οι Μακεδόνες
του Φωκά οι Βυζαντινοί.
Ώσπου χάραξε μια μέρα
κι απ’ το Σούλι ως τη Γραβιά
όλα τα ’σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Όμως κύλησαν τα χρόνια
και στ’ αγέραστα βουνά
γύρισαν τα χελιδόνια
κι ήλιος φάνηκε ξανά
Αχ, τελειώσαν οι σελίδες
και τι έγινε μετά
δεν το είδα δεν το είδες
μα ο νους μου αλλού πετά.
Γιατί γνώρισα ένα νέο
λυπημένο και χλωμό
που ’χε ζήσει στο Αιγαίο
πριν απ’ τον κατακλυσμό.
Τώρα που θα σταματήσει
ο δικός μας ο χορός
θά ’ρθει να μας τραγουδήσει
για μια γέννα πυρός.
Γράφει ο Σταύρος Ξαρχάκος στο εσώφυλλο του δίσκου: Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου διαπερνούν τα αδιαφανή κρύσταλλα της σύγχρονης αναλγησίας μας. Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια αποκαλύπτουν την πραγματικότητα της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» και σαν νυστέρια φτάνουν ως το κόκαλο της ευθύνης όλων μας για το κακό που μας τριγυρνά και απειλεί να μας καταστρέψει.
Σ’ αυτά τα νέα «Αμοργιανά» τραγούδια του, ο Νίκος Γκάτσος, με δέος, οργή και πόνο, βάζει τίτλους σκληρούς και λέει λόγια πικρά για να ξυπνήσει από τη νάρκη τους συνέλληνες, λίγο πριν από μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Και τα τραγούδια του αυτά δεν έχουν καμιά κομματική σκοπιμότητα ή δεν είναι τραγούδια καμιάς συνηθισμένης πολιτικο-κομματικής τραγουδοποιίας και θεολογίας.
Είναι τραγούδια μιας βαθιάς συναίσθησης ευθύνης ενός ποιητή της ελληνικής ψυχής και της ανθρώπινης αγωνίας που θέλησε, τώρα, στην τέλεια ωριμότητά του, να περάσει (με το τραγούδι), στο στόμα, στην ψυχή και στο μυαλό του λαού μας, το λόγο και τον ήχο της οργής απέναντι σε «εκείνα και εκείνους» που καταστρέφουν τη Ελλάδα. Απέναντι σε εκείνους που προσπαθούν να εξαφανίσουν την ελληνική συναίσθηση και συνείδηση και, τέλος, απέναντι σε εκείνους που συντελούν στη σημερινή γενοκτονία των Ελλήνων από Έλληνες, με τη βοήθεια όλων των ανθελλήνων της Ευρώπης και του κόσμου.
Τα «Κατά Μάρκον» τραγούδια του Νίκου Γκάτσου «μιλούν» από μόνα τους. Εγώ, με τα λίγα λόγια μου, θέλησα να επισημάνω την ιδιαίτερη σημασία τους σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή, ενώ ο Γιώργος Νταλάρας, με την ξεχωριστή φωνή του, αναδεικνύει το μέγεθος της αξίας αυτών των τραγουδιών, για τον καθένα μας.
Ευχαριστώ όλους που συμβάλανε στη δημιουργία αυτού του δίσκου.
Και ιδιαίτερα τη Δέσπω Διαμαντίδου που «έκλαψε» για τα «θύματα στ’ αραχνιασμένα μνήματα».
Τέλος, στο φίλο Γιάννη Αλαφούζο αφιερώνω αυτή μου τη δουλειά, για όσα πιστεύει και… πικραίνεται.
… Το τραγούδι που μένει, όχι τα τραγούδια. Ο Ήχος και όχι οι ήχοι. Η απλή φωνή μ’ ένα όργανο, όχι όργανα και φωνές. Χορός κι αντάμωμα. Ο ήχος που έγινε κορμί μας. Το τραγούδι που είναι ζωή, πριν και μετά τη ζωή μας. Η αιωνιότητα της σταγόνας που κοιλαίνει την πέτρα, το άτμητο φως, η μουσική παράδοση. Ο πρώτος δίσκος των ανωνύμων συμπληρώνεται από τους εκλεκτούς του δεύτερου δίσκου. Προσθέτουν στην απλότητα την χάρη, στην κοινότητα την κοινωνία, στο παλαιό την αναγέννησή του. Άκουσα αυτά τα τραγούδια μαζί σας.
Γιάννης Μαρκόπουλος / σημείωμα στο εξώφυλλο του δίσκου Γιάννης Μαρκόπουλος: ρίζες (1980)
Παίζουν οι μουσικοί (με τη σειρά και τον τρόπο που τους αναφέρει ο συνθέτης στο οπισθόφυλλο του δίσκου):
… Το τραγούδι που μένει, όχι τα τραγούδια. Ο Ήχος και όχι οι ήχοι. Η απλή φωνή μ’ ένα όργανο, όχι όργανα και φωνές. Χορός κι αντάμωμα. Ο ήχος που έγινε κορμί μας. Το τραγούδι που είναι ζωή, πριν και μετά τη ζωή μας. Η αιωνιότητα της σταγόνας που κοιλαίνει την πέτρα, το άτμητο φως, η μουσική παράδοση. Ο πρώτος δίσκος των ανωνύμων συμπληρώνεται από τους εκλεκτούς του δεύτερου δίσκου. Προσθέτουν στην απλότητα την χάρη, στην κοινότητα την κοινωνία, στο παλαιό την αναγέννησή του. Άκουσα αυτά τα τραγούδια μαζί σας.
Γιάννης Μαρκόπουλος / σημείωμα στο εξώφυλλο του δίσκου Γιάννης Μαρκόπουλος: ρίζες (1980)
Παίζουν οι μουσικοί (με τη σειρά και τον τρόπο που τους αναφέρει ο συνθέτης στο οπισθόφυλλο του δίσκου):