Πάρθεν (δημοτικό τραγούδι του Πόντου)

Πάρθεν η Ρωμανία (με τον Γιώργο Νταλάρα και το μουσικό σχήμα Εν χορδαίς)

Πάρθεν

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλην.
Ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν*, ουδέ στα περιβόλα,
επήγεν και ν-εκόνεψεν και σου* Ηλί’ το Κάστρον.
Εσείξεν* τ’ έναν το φτερόν, σο* αίμαν βουτεμένον,
εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον.
Ατό* κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης∙
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ’* αναγνώθ’, σίτε και κλαίει, σίτε κρούει* την καρδίαν.
Αϊλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν* η Ρωμανία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρα
κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται.
Μη κλαις, μη κλαις, Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι*.
Η Ρωμανία πέρασεν, η Ρωμανία πάρθεν.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο*.

(Δημοτικό)

Λεξιλόγιο:
κονεύω = καταλύω, σταθμεύω
σου = στου
εσείξεν = έσεισε, κούνησε, τίναξε
σο = στο
ατό = αυτό
σίτ’ (και σόταν = εις όταν) = όταν, ενώ
ανακρούω = χτυπώ
δερνοκοπισκάσαι = δέρνεσαι, χτυπιέσαι
πάρθεν = πάρθηκε, κυριεύτηκε
κι άλλο (εννοείται άνθος)

Σε θέση προλόγου στη συλλογή Μαύρες ακτές (1994) του Νίκου Γρηγοριάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης