Θοδωρής Βοριάς: Επισκεπτήριο [γ’]

Επισκεπτήριο [γ’]

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Ξεφλουδίζει ο τοίχος που χωρίζει στα δυο τη ζωή μου.
Η μισή αλητεύει, κατεβαίνει από τα βουνά
με άγανα κολλημένα στις κάλτσες.
Τρέχει, ατίθαση, σε πάρκα και πλατείες,
αγκαλιάζεται στο μουσείο
με το άγαλμα της Αφροδίτης.
Αρπάζει τα όπλα απ’ το άγαλμα του Άρη,
κοιτάζει αγριεμένη στα μάτια τον καθρέφτη,
ξεθηλυκώνει τη φαρέτρα απ’ τους ώμους του θεού,
γίνεται επικίνδυνη, χαλάει την τάξη.
Την κοιτάζουν κρυφά οι φοβισμένοι,
την παρακολουθούν από τον δορυφόρο
τεχνοκράτες που κρατούν σημειώσεις
και ζητούν να τη θέσουν σε δική τους τροχιά.

Ξεφλουδίζει ο τοίχος.
Η άλλη μισή ζωή ασπρίζει
από τη σκόνη του ασβέστη
– λερώνω τις λεπτομέρειές της,
λερώνω τα σκούρα κουστούμια,
χαλάω τη μόδα, χαλάω την τυποποίηση.
Δε σηκώνω τα χέρια ψηλά, δε σκύβω το κεφάλι,
στα βιβλία που τυπώνω
θα βάλω για σελιδοδείκτη τη φωνή μου,
κομμένη σε πέντε γράμματα: ΦΩΤΙΑ.

Ο τοίχος τους δεν θ’ αντέξει,
χρόνια τρίβω πάνω του τα χέρια μου
– έτσι μ’ έμαθαν ν’ ακονίζω το μαχαίρι.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: Επισκεπτήριο [β’]

Επισκεπτήριο [β’]

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
πως οι μοναχικοί νιώθουν γυμνοί
κόντρα στον βοριά.

Εδώ μέσα φυσάει μόνιμα βαρδάρης.
Τα χέρια μου ξέμαθαν τις χειραψίες,
έσβησαν από το πρόσωπό μου οι προσποιήσεις
– αν θέλεις άφησε την καθημερινή σου προσωπίδα
εκεί πάνω στο τραπέζι.
Συνήθισα το σπασμένο τζάμι,
την ανοιγμένη ρυτίδα στο μέτωπο
που χωράει ακόμα μισό αιώνα κατεδαφίσεων
και τόση εσωστρέφεια μέσα στους στίχους,
στις στάχτες των άτυχων στιγμών μου.

Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
για ποιήματα και για δάκρυα.
Τότε θα μου τις φέρεις
να τις απλώσω και να καλύψω τον τοίχο.
Οι εφημερίδες κάποτε θα γράψουν
πως οι στίχοι και τα δάκρυα μυρίζουνε σκοτάδι.
Οι ειδικοί θα μετράνε πόση φωτιά
σπαταλιέται απ’ την καρδιά
τη στιγμή που τη διαπερνάει μια λέξη
ή όταν ένα δάκρυ χαράζει το μάγουλο.
Οι εφημερίδες κάποτε ίσως γράψουν για τον άνεμο
που αρπάζει τα χαρτιά με τα ποιήματά μας
– αν κρυώνεις φόρεσε την προσωπίδα σου.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: Επισκεπτήριο [α’]

Επισκεπτήριο [α’]

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Τις φωνές και τα λόγια να τ’ αφήσεις έξω,
στη μέρα, για να μετρήσεις ήσυχα
πάνω στον τοίχο τα γερασμένα ίχνη
από τις παλάμες των ελεύθερων εγκλωβισμένων.
Θέλει να έχει σκοτάδι για να διαβάσεις
την καρδιά τους πώς χτυπούσε,
για να μάθεις ιστορία,
ιστορία κολλημένη στον τοίχο με τη σιωπή.
Προπαντός όχι αυταπάτες, δεν αρκούν
για να κοιταχτούμε,
για ν’ ακουμπήσω τα χέρια στους ώμους σου
και πλάι σ’ αυτόν τον τοίχο
ν’ ανάψει ὁ έρωτας κι ύστερα ο πόλεμος.
Σπάσε τον καθρέφτη και θα δεις
τα μάτια που φοβούνται τις σκιές,
τις νεκρές συνειδήσεις που τρέμουν την σιωπή,
τις ψυχές που μίσησαν την φτώχεια τους
πιο πολύ κι απ’ την ατίμωση.
Θα δεις τα χέρια που δεν αφήνουν ίχνη
κι έχουν χτιστεί στον τοίχο
– οι υπεύθυνοι τον έβαψαν με χρώματα ευχάριστα
για να μη βρεθεί κανείς να λυπηθεί
τόσους εγκλωβισμένους.

Όλοι ίσοι, όλοι Τίποτα!

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Εν ώρα υπηρεσίας

Εν ώρα υπηρεσίας

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Κλέβεις ανύποπτες στιγμές
για να τις κάνεις ποιήματα,
εσύ, ένας ένστολος εν υπηρεσία!

Γέρνουν οι τοίχοι,
σ’ ελέγχουν κάθε νύχτα,
σε υποπτεύονται
γιατί έσκυψες στον δρόμο
ή γιατί βρήκες κάτι
και το έβαλες στην τσέπη σου…

Ήξερες να κρύβεις τα κλεμμένα·

λίγα παλιόχαρτα τσαλακωμένα,
κρυμμένα μες στην τσέπη
ήταν τα όνειρα κι οι στίχοι σου.

Όταν έσφιγγε το κρύο
έχωνες εκεί τα χέρια
και τα ζέσταινες.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: [Δεν είναι τα ξωτικά…]

[Ενότητα Ανιλίνες]

[β’]

Δεν είναι τα ξωτικά
που διακόπτουν τον χορό
των τριζονιών
κι ανεβαίνουνε στα δέντρα.
Είναι οι φλεγόμενες ανάσες
του έρωτά μας
που γλείφουνε, κλαδί-κλαδί,
της νύχτας τη δροσιά
μέχρι να ξεθυμάνουν.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: [Βγήκε στη βροχή…]

[Ενότητα Ανιλίνες]

[ε’]

Βγήκε στη βροχή
να γυρέψει
στις ψιχάλες
τα δάκρυα
που έγιναν αγίασμα.

Έσκισε τα ρούχα
να ξεπλυθεί
από τα ξένα αποτυπώματα,
ν’ ανταλλάξει μοναξιά
με τον θεό.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Ανάμεσα στα όνειρα

Ανάμεσα στα όνειρα

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Ανάμεσα στα λιγοστά σου όνειρα
έβρισκες και κανένα πάρκο·
η νύχτα αγαπάει τέτοια μέρη.

Έσταζε, στην υγρασία
το δερμάτινο μπουφάν σου,
έτρεμε το χέρι του άλλου
την ώρα της συναλλαγής
– έρωτας και λεφτά,
υποταγή και θράσος.

Τα αρρωστιάρικα φώτα,
στο πάρκο της ΧΑΝΘ,
δεν εμπόδιζαν την πράξη,
ίσα-ίσα έσβηναν μονάχα τους
σαν τα έπιανε ντροπή.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Άλλοι τα λένε κύματα

Άλλοι τα λένε κύματα

[Ενότητα Νυχτερινές επιπλοκές]

Άλλοι τα λένε κύματα,
μα κάτω απ’ το λειψό φεγγάρι
σκιές αλωνίζουν τη θάλασσα.

Χτυπιούνται, αγκαλιάζονται,
γίνονται πόλεμος, έρωτας
και πυρετός της νύχτας.

Ξεντύνονται σκίζοντας τα ρούχα τους,
αρπάζονται με βία
κι ανταριάζουν.

Στριφογυρίζουν ως την αμμουδιά
κι εκεί ησυχάζουν,
γίνονται βότσαλα.

Δεν είναι κύματα·

κι οι γλάροι έτσι τα ξέρουν,
ίσως κάτω από τον ήλιο…
μα τη νύχτα τα πράγματα αλλάζουν.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: [Αίμα στη νύχτα…]

[Ενότητα Ανιλίνες]

[ιστ’]

Αίμα στη νύχτα
Αίμα στη συνείδηση
Αίμα στο χαρτί.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: [Άγγελοι φονιάδες…]

[Ενότητα Ανιλίνες]

[στ’]

Άγγελοι φονιάδες, τις νύχτες του έρωτα
τραβούν κάτω από τα πόδια σου
τα πεταμένα ρούχα.

Γλιστράνε μέσα τους,
σκοτώνουν τις τελευταίες σου ανάσες.

Φλέγεσαι και λιώνεις
πάνω από τα νεκρά σου ρούχα.
Στάζεις στα μάτια που σε κοιτάζουν
από τα μανίκια
και τα διαρρηγμένα φερμουάρ.

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς: [Αδέσποτοι κεραυνοί…]

[Ενότητα Ανιλίνες]

[θ’]

Αδέσποτοι κεραυνοί κρυφοκαίνε
τα σωθικά των πλατανιών
και στο χώμα ξεραίνονται
μέρες νεκρές.

Το αγαπημένο παιχνίδι του ανέμου
είναι να σέρνει στη γη
γερασμένα πλατανόφυλλα,
να τρυπώνει στις κουφάλες των δέντρων
λερώνοντας τα χέρια του
με νύχτα και φωτιά.

Τ’ απογεύματα η ανάσα του
μύριζε κάρβουνο
και ψημένο καλαμπόκι

Από τη συλλογή Νυχτερινές επιπλοκές (2008) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Ώρες κοινού

Ώρες κοινού

«Το γραφείο λειτουργεί ώρες κοινού.»
Το ορίζει η επιγραφή στην είσοδο.

Αυτές τις ώρες θα φοράς μονόχρωμη γραβάτα
και με το ύφος το επίσημο θα δέχεσαι
τον πρώτο της ουράς,
γυρτός στο θλιβερό σου γραφειάκι.

Αυτές τις ώρες θα διαβάζεις τις αιτήσεις του κοινού
και ισάξια σπουδαίος με τη στρογγυλή σφραγίδα
της υπηρεσίας, θα υπογράφεις και θα σφραγίζεις.

Αυτές τις ώρες θα στριμώχνεις
σε φακέλους και συρτάρια
σκονισμένα και ξέθωρα όνειρα αγνώστων
πριν τ’ ανταλλάξεις με το μηνιάτικό σου.

«Το γραφείο λειτουργεί ώρες κοινού.»
Εκτός υπηρεσίας, θα ’σαι λεύτερος
ν’ αναπολείς την αύξηση, την άδεια,
την προαγωγή και ν’ αναπαύεσαι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Χαρταετός

Χαρταετός

Ένας χαρταετός περίμενε
στα ορθωμένα παιδικά μας χέρια.
Η ουρά του σκαλωμένη στα τριβόλια,
ο χάρτινος κορμός του
περηφάνια παιδική,
πολύχρωμο εξάγωνο
κι απάνω ένα μονόγραμμα,
ίδιο σημαία, ολόιδιο η μοίρα μας.

Ένας χαρταετός περιμένει
σε ορθωμένα χέρια
τον αγέρα να φυσήξει.
«Αμόλα καλούμπα», να μας πούνε,
να πάμε ψηλά τη μοίρα μας,
ψηλότερα απ’ τον κόσμο,
ψηλότερα απ’ τα τριβόλια κι ύστερα…
ας κόψουμε τον σπάγκο
μια για πάντα.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Φυλλοβόλο δέντρο

Φυλλοβόλο δέντρο

Στο φυλλοβόλο δέντρο μοιάσε,
τίναξε στον άνεμο τα κιτρινισμένα φύλλα
στο χώμα να σαπίσουν.

Κοίταξε το κυπαρίσσι και το πεύκο,
γερνάνε με τη σκόνη όλων των καημών τους.

Τα λόγια φτιάχνουν φωλιά,
σου τσιμπολογούν τα φύλλα,
κρύβονται βαθιά σου.
Τίναξε τα φύλλα, άκουσε τον άνεμο
κι ύστερα τα λόγια θα κρυώσουν, θα πετάξουν
κι άλλα λόγια θα φωλιάσουν μέσα σου
άλλες χαρές και λύπες θά ’ρθουνε με την άνοιξη.

Εσύ θα στέκεις δέντρο περήφανο,
μη λησμονήσεις όμως, δέντρο φυλλοβόλο.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Το τρύπιο ταβάνι

Το τρύπιο ταβάνι

Όποτε βρέχει στάζει η σκεπή,
δε μέτρησα ποτέ τις τρύπες.
Στάζει… πώς έγινε διάτρητη!

Μέρα τη μέρα εξατμίζομαι
κι αναστατώνονται
τα έντομα και τα ποντίκια
που ανασαίνουν τη ζωή μου
στο τρύπιο ταβάνι.

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς

Θοδωρής Βοριάς, Το πλατάνι

Το πλατάνι

Σ’ εκείνο το πλατάνι,
σ’ εκείνο το κατάρτι μας,
τα όνειρά μας σεργιανούσαμε
να κυματίζουνε, περήφανες σημαίες.
Λαμπύριζε ο ήλιος στα μαλλιά μας,
κρυφοκοιτούσε από τις φυλλωσιές,
τα χρόνια μας αλάνθαστα μετρούσε,
επτά, οκτώ, εννέα, δέκα…

Ψηλά σ’ εκείνο το πλατάνι,
ξεφτίσανε τα λάβαρα.
Άλλες ελπίδες, άλλα μάτια
ατενίζουν στο κατάρτι μας.
Μονάχο λησμονήσαμε
τον ήλιο να μετράει…
τριάντα ένα, τριάντα δυο, τριάντα τρία!

Ποιος θα μας πάρει από το χέρι,
να σκαρφαλώσουμε ψηλά,
να ονειρευτούμε;

Από τη συλλογή Το τρύπιο ταβάνι (2005) του Θοδωρή Βοριά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Θοδωρής Βοριάς