Claude Monet, Terrasse à Sainte-Adresse (1867)
Πηγή: intermonet.com
Σκηνογραφία
Το μεσημέρι πλαγιάσαμε δίπλα στο παράθυρο
με το σπασμένο τζάμι,
ήταν μια λεπτομέρεια παράξενη
σ’ αυτό το μέρος όπου οι άνθρωποι
πληρώνουν για να χαίρονται
ανάμεσα στις λεμονιές
και τα μεγάλα, ξύλινα δωμάτια,
τραγουδώντας μαζί με τα παιδιά
και τις παρέες τους
πάνω στην πράσινη χλόη
που απλώνεται στρέμματα ολόκληρα.
Είναι μαζί και κάποιος θίασος,
όλοι αυτοί που ναύλωσαν καΐκι
κι ετοιμάζονται με ζωηρά σχέδια
και μουσική,
ενθουσιασμένοι από το πράσινο
και τα βουνά τριγύρω.
Αύριο νωρίς το πρωί
θα κοιτάξουμε γι’ αστακούς
που ξετρυπώνουν πάνω στα βράχια∙
ύστερα θα πλύνουμε τα γόνατα
και θα ετοιμάσουμε τα δώρα
για το υπαίθριο γλέντι
σ’ ένα μεγάλο τραπέζι
στη μέση του κήπου∙
έτσι όπως τον περιμένουμε
δροσερό κι ευρύχωρο,
ανάμεσα στα πανύψηλα δένδρα
και τις φυλλωσιές του.
Από τη συλλογή Ανοικτή γραμμή (1984) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Θαυμάσια και η «Σκηνογραφία» της Αλεξάνδρας!
Ο λιτός λόγος ξεχειλισμένος από την ομορφιά τής «περιγραφικής δεινότητας» της ποιήτριας. Είμαι σίγουρη πως, αν κάποιος ζωγράφος διάβαζε τούτο το ποίημα, θα εμπνεόταν και θα ζωγράφιζε…
Επικεντρώθηκα στο «σπασμένο τζάμι» και στην «… παράξενη λεπτομέρεια».
Με ενθουσίασε, επίσης, το τρίστιχο «θα κοιτάξουμε γι' αστακούς / που ξετρυπώνουν πάνω στα βράχια / ύστερα θα πλύνουμε τα γόνατα».
Μπράβο, Αλεξάνδρα!
Υ.Γ. Κι ένα ακόμη «Μπράβο» στη Βίκυ, γι' αυτή την εξαιρετική «εικόνα» του Monet. Σίγουρα, κάποιες εικόνες εμπεριέχουν την ομορφιά μιας μουσικής υπέροχης ή ενός θαυμάσιου ποιήματος…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με οξυδέρκεια παρατήρησες Γιόλα «το σπασμένο τζάμι», είναι κομβικό σημείο μέσα στο ποίημα.Γιατί μέσα σε αυτή τη σκηνοθεσία της απόλαυσης της ζωής με τους κήπους, δένδρα, γλέντια κ.α, εισάγει συμβολικά το ρήγμα που μπορεί να ελλοχεύει σε αυτή την τρισόλβια ζωή.Ένα ρήγμα που υπαινικτικά μπορεί να υποδηλώνει κρυμμένες ανησυχίες, αδιέξοδα, φόβους, ανασφάλειες.Κι εδώ επίσης να αναφέρω ότι μετά από αυτή τη συλλογή ποτέ ξανά δεν χρησιμοποίησα σημβολισμούς-μπήκα εντελώς στη ρεαλιστική γραφή.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και πάλι τα συγχαρητήριά μου στη Βίκυ,πολύ μου άρεσε η εκλεκτή ζωγραφιά, που ταιριάζει γάντι με την άνετη και πλούσια εικόνα ζωής στο ποίημα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι ένα από τα πρώτα έργα του Μονέ και πιστεύω ότι «σκηνογραφικά» ταιριάζει με το τελευταίο ποίημα της πρώτης σου συλλογής, Αλεξάνδρα. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι να πω, τα είπατε όλα.Γιόλα η ικανότητα σου στην ανάλυση και εν τέλει στην αποτίμηση της ποιητικής δουλειάς είναι φοβερή.Το έχεις έμφυτο τελικά το ταλέντο της σωστής κριτικής προσέγγισης-κατανόησης ποητικού έργου.Νομίζω είναι καιρός να χαρούν τη δουλειά σου όχι μόνο οι φοιτητές σου.Βίκυ η επίλογη του ποιήματος συνδυάζεται αρμονικότατα με τον καταπληκτικό πίνακα του Μονέ.Αλεξάνδρα ο προβληματισμός σου για συμβολισμό και ρεαλισμό με ταλάνισε και μένα για κάμποσο καιρό.Τελικά δεν ξέρω αν κατάληξα.Νομίζω κάποτε κυριαρχεί ο ρεαλισμός σε μερικά μου ποιήματα άλλά σε άλλα υπάρχει και το συμβολικό στοιχείο.Νομίζω Αλεξάνδρα το ποίημα κρίνεται από το τελικό αποτέλεσμά του.Αυτά που διάβασα μέχρι τώρα πολύ μου άρεσαν και με συγκίνησαν.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
΄Ενα σπασμένο τζάμι φτάνει να κόψει τα όνειρα στη μέση και να τα
κάνει ανεκπλήρωτα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε καταλαβαίνω Γιάννη ως προς τον συμβολισμό και τον ρεαλισμό στην ποίηση και τι από τα δύο να διαλέξουμε. Εμένα μου πήρε επτά χρόνια μέχρι να καταλήξω.Κι φυσικά συμφωνώ μαζί σου ότι το ποίημα τελικά κρίνεται από το αποτέλεσμα, είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο γράφει κανείς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ακριβώς Ανδρέα, ακόμη και μέσα στην πλήρη ευδαιμονία παραφυλάει ένα σπασμένο τζάμι,παραφυλάει η φόβος μιας ανατροπής, ενός στραβοπατήματος που όλα ανατρέπει, τα καταστρέφει, τα αφανίζει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!