Ύψιστη τρυφερότητα
Φορούσα το λευκό μπουρνούζι
και μ’ έκλεισες στην αγκαλιά σου
– το σώμα μου ακόμα υγρό από το λούσιμο.
Το απαλό, ευωδιαστό ύφασμα από το μπουρνούζι,
καθώς με έσφιγγες
και το αισθανόμουν στο δέρμα μου,
έμοιαζε να ενσωματώνεται, να συμμετέχει,
να εμβαπτίζεται στην ύψιστη
τρυφερότητα της αγκαλιάς μας.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το σβήσιμο
Χήρα κι άτεκνη,
από ραγδαία αρρώστια ο θάνατος την πλησίαζε.
Τα ερωτικά γράμματα που της έστελνε ο άνδρας της
πριν από δεκαετίες
τα έκαψε στο πίσω μέρος του κήπου της.
Σαν ιερουργία που εξαγνίζει,
με συντριβή τα έκαψε,
για τη δυνατή αγάπη τους μέσα στα χρόνια.
Μακρινοί συγγενείς θα κληρονομούσαν το σπίτι της,
τα ερωτικά γράμματα και άλλα αντικείμενα
με αδιαφορία θα τα πετούσαν στα άχρηστα.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το πιο βαθύ
Το πανέμορφο νεοκλασικό σπίτι
που κάποτε έμενες
έγινε πολιτιστικό κέντρο.
Με αφορμή μια λογοτεχνική εκδήλωση
βρέθηκα στον χώρο του.
Οι τοίχοι, οι σκάλες, οι συστάδες των ψηλών δένδρων,
κάθε πετραδάκι στην αυλή του
μου θύμιζαν εσένα,
κι ας πέρασαν τόσα χρόνια που χωρίσαμε.
Αναδύθηκες από το πιο βαθύ και αδιάσπαστο του είναι μου.
Εκείνο το σπίτι, η αυλή, τα δένδρα του
στο βλέμμα μου χώρος ιερός.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το λεπτό σύνορο
Ενταφιαζόταν ο νεκρός
– προσφιλές, συγγενικό μου πρόσωπο.
Στον διπλανό τάφο πολλά κεριά
μπηγμένα στο χώμα έκαιγαν.
Σχημάτιζαν ένα πύρινο στεφάνι.
Απορροφήθηκα από τη λάμψη της φλόγας τους
και το ζεστό κερί που, λιωμένο, σαν στάλες από κεχριμπάρι,
κυλούσε πάνω στο ξερό χώμα.
Μια κατευναστική ομορφιά
λαμπάδιαζε από τη φωτιά.
Στο λεπτό σύνορό τους,
πόσο κοντά ο θάνατος και η ομορφιά.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Το είδωλο
Όταν μπαίνουν στο ασανσέρ
στρέφονται και κοιτάζουν τον εαυτό τους
στον καθρέφτη,
ιδίως οι γυναίκες.
Όσο προλαβαίνουν
με προσήλωση ναρκισσεύονται.
Μόλις ανοίξει η πόρτα
ορμούν στη μάχη της ζωής.
Στοιχείο αδάμαστο ο ναρκισσισμός.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Τα τεκμήρια
Μετά από τόσους άλλους
ήρθε η ώρα της απομυθοποίησης και για σένα.
Εκλεκτό πνεύμα σε θεωρούσα
και τώρα προβάλλουν τα ψεγάδια σου.
Επιστροφή δεν υπάρχει,
τεκμήρια τα ψεγάδια σου
– πια δεν σε αναγνωρίζω.
Βαριά σκιά αφήνει η απομυθοποίηση,
σαν να αδειάζει ο κόσμος.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Συνάφεια
Η μέγγενη, ο βραχνάς της μοναξιάς
λίγο να μπει στην άκρη.
Συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα
για να ανεβάσουμε παράσταση.
Πέρα από την προσπάθεια,
με ενθουσιάζει η συνάφεια με τους άλλους.
Όσο προσωρινό κι αν είναι,
με θέλγει που ανήκω σε μια ομάδα.
Ο βραχνάς, η απειλή, ο τρόμος της μοναξιάς
λίγο να μπει στην άκρη.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Στον ρημαγμένο κόσμο μας
Τέρψη, αλησμόνητη η φιλοξενία στο σπίτι του.
Αλλά και τη μέρα της αναχώρησης
προθυμοποιήθηκε να μας πάει
με το αυτοκίνητό του στον σταθμό.
Για χάρη μας έχασε πολύτιμο χρόνο
οδηγώντας στην πυκνή κυκλοφορία.
Στον σταθμό έτρεξε να πληροφορηθεί
σε ποια πλατφόρμα ήταν το τρένο.
Βοήθησε να ανεβάσουμε τις βαλίτσες,
να βρούμε τις θέσεις μας στο βαγόνι.
Πάντα με ανιδιοτέλεια η προθυμία του,
με ειλικρινή φιλία δοκιμασμένη μέσα στα χρόνια,
με άδολη προσφορά, ζεστασιά κι ευγένεια.
Στον άνυδρο και ρημαγμένο κόσμο μας
τέτοιοι άνθρωποι είναι ευλογία,
σπάνιες εξαιρέσεις.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Στην πλατεία
Διασχίζω την άδεια, έρημη πλατεία.
Ο χώρος και η νύχτα που πέφτει
ξεσκεπάζουν τη μοναξιά μου.
Γυρεύοντας απάγκιο σε σκέφτομαι.
Απερίφραστα όπως ένα τράνταγμα,
ένας αναστεναγμός,
απερίφραστα τόσο καθαρό και καίριο:
Το πυρφόρο απάγκιο μου είσαι.
Εσύ με λυτρώνεις.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Σεκλέτι
Όπως ένας άρρωστος νιώθει αδυναμία
κι ούτε λεπτό δεν αντέχει χωρίς να ξαπλώσει –
έτσι κι εγώ,
κατακαλόκαιρο, μεσημέρι και με κλειστά παντζούρια,
ολομόναχη μέσα στο σπίτι,
ξάπλωσα σε μια άκρη του κρεβατιού
από αβάστακτο σεκλέτι, από νταλκά για σένα.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Πλήθη συρρέουν
Προσκολλημένος, γαντζωμένος
στο υψηλό πόστο του.
Βέβαια, με επίμονη δουλειά
μόνος του το δημιούργησε.
Χάρη στο πόστο η αίγλη και τα μεγαλεία.
Πλήθη συρρέουν,
όλο κι ανανεώνεται το ρεύμα
αυτών που του δείχνουν σεβασμό και λατρεία
– όσο και αν σε έναν βαθμό μπορεί να είναι ψεύτικα.
Τον κολακεύουν, υποκλίνονται, υποτάσσονται.
Το πόστο και τα μάτια του.
Χωρίς τα μεγαλεία νιώθει ανύπαρκτος.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Περιθώριο
Καθαρίστρια σε σκάλες, σπίτια, ταβέρνες.
Στα γεράματα φτωχή και μόνη.
Όποτε περνάω μπροστά από το χαμόσπιτο
όπου έμενε,
ορμάνε μέσα μου οι φράσεις της:
«Σε ανήλιο περιθώριο η ζωή μου.
Τα βάσανα κερνάνε θάνατο.
Σκέβρωσα από θάνατο.»
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Ο σκηνοθέτης
Η γνωστή μου με παρέσυρε να δούμε
το θεατρικό έργο ενός πρωτοποριακού θιάσου.
Μετά αντιλήφθηκα ότι το μόνο ενδιαφέρον της
ήταν ο σκηνοθέτης που τη φλέρταρε.
Είχε βάλει τα δυνατά της να αρέσει.
Ντύθηκε προκλητικά με πολύ κοντή, εφαρμοστή φούστα,
και στενό, δερμάτινο μπουφάν.
Εμφανής και διόλου ελεγχόμενη η ταραχή της,
το αναψοκοκκίνισμα,
κάθε λίγο το κόμπιασμα στη φωνή της.
Μου θύμιζε έφηβη στο πρώτο ραντεβού,
κι ας ήταν σχετικά μεγάλη στην ηλικία.
Όλα τελείωσαν άδοξα.
Ο σκηνοθέτης την πάγωσε με την αδιαφορία του
όταν μίλησαν στα παρασκήνια
– το ειδύλλιο αμέσως διαλύθηκε.
Το θεατρικό έργο ανούσιο και πληκτικό.
Στην επιστροφή μέσα στην κρύα χειμωνιάτικη νύχτα,
το προκλητικό ντύσιμο της γνωστής μου
ήταν για λύπη.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Ξεχνούσε τη μιζέρια
Κοσμοσυρροή, το αδιαχώρητο γινόταν
στην υπαίθρια συναυλία.
Κάθε τραγούδι για χαρά ή καημό,
κάθε τραγούδι μια μέθη,
μια ανανέωση του ερωτισμού, της λίμπιντο, ήταν.
Ο φημισμένος τραγουδιστής
αδιάλειπτα μαγνήτιζε με την ιδιόρρυθμη φωνή του,
ερωτισμό εξέπεμπε.
Η ανθρωποθάλασσα, το τεράστιο πλήθος
μέσα από τις διακυμάνσεις του ερωτισμού των τραγουδιών
ανέβαινε στα ουράνια,
ξεχνούσε τη μιζέρια, τις πληγές,
τα μύρια βάσανά του.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Ξεσπαθώνετε
Πολεμοχαρείς και οργίλοι
το γινάτι σας, το μεγάλο γιουρούσι,
ο αξεδίψαστος καημός σας
είναι να κινείτε τα νήματα.
Επεμβαίνετε,
ξεσπαθώνετε με τις αυθαιρεσίες σας.
Πολεμοχαρείς και οργίλοι,
τέρατα μίσους και καταστροφής,
όλη η παρτίδα εδώ γυρίζει:
να εδραιώνετε τον τρόμο
να κινείτε τα νήματα.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου
Γνωστός καλλιτέχνης ζωγράφισε το δωμάτιό του.
Ζεστασιά και θαλπωρή εκπέμπει ο όμορφος πίνακας
από κάθε έπιπλο, αντικείμενο
κι ας είναι φτωχικά.
Αντίστοιχα σκέφτηκα δωμάτια και κάμαρες της ζωής μου
μέσα στα χρόνια.
Κάμαρες καταφύγια για ν’ ανασυνταχτώ
κυνηγημένη από σμήνη απελπισίας
παγετώνες ζοφερότητας.
Κάμαρες, λειμώνες του εσώτερου εαυτού μου
θάλπος μού δώσατε.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Κολαστήριο
Στιλέτο, κάμα θανάτου η κακία,
έντρομη μελετώ τα εγκλήματά της,
τις πηγές, αιτίες,
διακλαδώσεις κι εκβολές της.
Κάμα θανάτου η κακία,
στο κολαστήριό της παγιδεύτηκα
και με κατασπάραξε.
Σαν τον ναυαγό που την τελευταία στιγμή
από θαύμα σώθηκε,
στο αμήν,
αποτρελαμένη μελετώ το μένος της κακίας.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Η οπτική μου αλλάζει
Υποχθόνιοι, μνησίκακοι και ιδιοτελείς
μας περιβάλλουν.
Από υποχθόνιους, μνησίκακους και ιδιοτελείς
είδα κι έπαθα να απαλλαγώ,
με ήθελαν κλοτσοσκούφι στα χέρια τους.
Γι’ αυτό η οπτική μου στον κόσμο αλλάζει,
γίνεται βαρύθυμη.
Γι’ αυτό πια υποπτεύομαι, παρατηρώ,
κόβω κίνηση.
Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018) της Αλεξάνδρας Μπακονίκα
Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 