Μαρία Κέντρου – Αγαθοπούλου, Θα πεθάνουμε μ’ ένα τρόπο αντιαισθητικό

Θα πεθάνουμε μ’ ένα τρόπο αντιαισθητικό

Πού συχνάζετε αλήθεια πού ξενυχτάτε
Πού ευλογείτε τα σκυλιά που σας γλείφουν

Κι εσείς λοιπόν έχετε οράματα;
Πέφτετε πρηνηδόν – μπρούμυτα που λένε
Μπουσουλώντας ανεβαίνετε στη θείτσα χάρη;

Μια φορά το χρόνο ανάβετε ένα φτηνό κερί
Στο όνομα του μίσους και της απέχθειας
Αγιάζετε πάνω στα αιχμηρά χαλίκια
Στην ξαπλωτούρα του αλατιού που τρώει νερά γαλάζια

Αγιάζετε όσες ψυχές ρακένδυτες πετσί και κόκαλο

Το γκρεμισμένο σας κορμί η σάρκα που εφαγώθη
Κακήν κακώς Αγιάζετε μέσα στο φόβο

Σατέν η γλώσσα τρίζει σκίζεται τσιριχτά
Κι ένα κομμάτι μουλωχτό ανάβει λίγο χώμα
Στης γιαγιακούλας μου το μνήμα

Από μνήμης άρξασθαι φίλοι μου από μνήμης
Εδώ ο καιρός φιλί δεν έχει

Από τη συλλογή Σαλκίμ (2001) της Μαρίας Κέντρου-Αγαθοπούλου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου