Βραδιάζει στην άδεια του κάμαρη
Τους ποιητές, σκέφτεται,
καθώς ακούει να φτάνουν ως εδώ
μες στη μονήρη του κάμαρη,
οι γόοι τους.
Ανάμεσά τους,
οι πιο αγαπημένοι του
όπως
ο Κ. Π. Καβάφης,
που βλέποντας τα άθλια γηρατειά του,
δεν έχει εγκαρτέρηση καμιά
κι εκλιπαρεί την Ποίηση
τα φάρμακά της να του φέρει…
ή,
ο Κώστας Καρυωτάκης,
που αλυχτάει
μες στην απομόνωσή του αβοήθητος:
«δεν είναι πια τραγούδι αυτό,
δεν είναι αχός ανθρώπινος…»
κι από τα βάθη η Σαπφώ όλο παράπονο:
«κι αν το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η πούλια,
είναι μεσάνυχτα –
περνά περνά η ώρα
κι εγώ κοιμάμαι μόνη.»
Αύγουστος 1997-Νοέμβριος 2003
Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) του Χρίστου Λάσκαρη
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 