Παλιός καθρέφτης
Και έπειτα όλα οδηγούν στην απόγνωση.
Στην τρέλα ή στον αυτόχειρα.
Όταν μια μέρα διαπιστώσεις
πως παρά τις τόσες σου προσπάθειες
έμεινες πάντα μόνος.
Οι άνθρωποι είναι πάντα μόνοι και φοβούνται
Και κάθε ένας τους κρύβει έναν κόσμο
ή μια πολιτεία ή μια φυλακή.
Φοβούνται.
Το βλέπεις καθαρά στις πόρτες των ματιών τους
όπως όταν μετά από χρόνια
βλέπεις τον πιο καλό παλιό συμμαθητή
και δεν ξέρεις τι να πείτε.
Όλοι είναι «τρίτοι», έλεγε ο φίλος μου Χρηστάκης.
Όταν τους ερευνάς.
Όταν ζητάς από αυτούς
αυτό που δεν σου έδωσε ποτέ η μάνα όταν ήσουν παιδί
ή έστω ο αδελφός σου όταν ήσουν νέος
που σκέφτηκε κι αυτός με τη σειρά του
αλήθεια, τι μου έδωσε εμένα ο αδελφός μου;
– Στην παραλία μένουν οι πέτρες των πνιγμένων
και οι μνήμες από τα φωταγωγημένα καράβια που έφυγαν.
Από τη συλλογή Οχτώ συν ένα εύκολα κομμάτια και η κλεφτουριά του κάτω κόσμου (1980) του Γιώργου Μαρκόπουλου
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 