Βασίλης Φαϊτάς, Αποικία

Αποικία

Ο γιαλός, αυτές οι νύχτες, αυτός το πλήθος
θα ξανάρθει,
όμως εμείς δεν θα είμαστε πια.
Απ’ τις ρωγμές του καθρέφτη
φεύγουμε μακριά πολύ.
Αυτά τα κουρασμένα σώματα
θα ξαναγυρίσουν,
όμως άλλες αταίριαστες ψυχές θα μας καλούν μέσα τους.

Από τους ήχους, το σκοτάδι και το φως περνούμε
φωνές του καλοκαιριού και του χειμώνα,
φεύγουμε βαθιά πολύ,
ώσπου να γκρεμιστεί μέσα μας η απεραντοσύνη.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Advertisements

Βασίλης Φαϊτάς, Ανάδυση

Ανάδυση

Δεν είναι που περίμενα τα χρόνια που ’λειπες
δεν είναι που η ζωή μου κάνει πανιά.
Είναι που η ψυχή μου βουλιάζει στην απουσία
το αίμα μου που ουρλιάζει στις φλέβες.

Είναι που τα πουλιά όλο και χάνονται
γίνονται δέντρα
και σωπαίνουν.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Φθινοπωρινό

Φθινοπωρινό

Θα βρέχει τώρα στο Reuilly
μια παλιά τεντωμένη βροχή,
στο σταθμό τα τρένα θα σφυρίζουν
και συ που τόσο αγάπησες τους δρόμους
με τα χιμαιρικά ονόματα
θα κοιτάζεις χαμηλά, πέρ’ απ’ το τζάμι σου
τον έξω κόσμο.

Θα βρέχει τώρα
μια ζεστή φωνή θα ψαύει την καρδιά σου.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ το βαθύ καιρό στην πόρτα σου,
μέσ’ απ’ τις ερειπωμένες νύχτες.
Αν φώναζες, κάποιος θα ερχόταν
απ’ τους βρεγμένους δρόμους
θα τέντωνε τη ζωή του να σε βρει
κάποιος που ίσως γυρεύει κάτι
να καταποντιστεί και να πεθάνει.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Το όραμα

Το όραμα

Κάποτε ο καιρός θα ’ρθει
μέσ’ απ’ το γυάλινο κουκούλι του,
ένα ήσυχο πρωινό ή
ένα βράδυ που οι άνεμοι το πάνε.

Εκείνος που πάει μόνος
θα χαθεί
σηκώνοντας στους ώμους του το πλήθος.
Μ’ ένα βαθύ σχίσιμο στη φωνή
ένα χαμηλωμένο φως στα μάτια
πέρ’ απ’ τις κομματιασμένες εποχές
θα ταξιδέψει
στην ελευθερία.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Ρυτίδα

Ρυτίδα

Κάποτε έρχεσαι από το βάθος
όπως μια μοναχική πατημασιά.
Σκαρφαλωμένος στα γυμνά κλαδιά, στις φλέβες των δέντρων
στις φλέβες της ζωής που χύνονται στον ουρανό,
έτσι σε θυμάμαι
σαν μια άγρια ρυτίδα
που προεκτείνεται στον ύπνο μου.

Ένα γράμμα που ταξιδεύει είν’ ο κόσμος, έλεγες,
και η ζωή φεύγει, φεύγει, φεύγει,
μόν’ η ψυχή μας που τη γδύνει η βροχή
απορημένο σύννεφο
που έχασε τον ουρανό του.

Έτσι σε θυμάμαι
ν’ ανασηκώνεσαι άνοιξη στη διαφάνεια του χειμώνα
σαν την καρδιά των θρυμματισμένων καιρών
π’ απλώνει το χέρι της
και κείνο το τριζόνι που μας γνέφει μέσ’ απ’ τη μοναξιά του.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Οι μυστικές φωνές

Οι μυστικές φωνές

Μόνε και σιωπηλέ ταξιδιώτη
τη γη που πίστεψες πως φτάνεις
πια δεν θα βρεις.
Η αποικία που τόσο αγάπησες
πάντα θα φεύγει
μέσα στις βροχερές νύχτες του καλοκαιριού
με τους αστερισμούς της θάλασσας
στα παιδικά σου χρόνια.

Άποικε πικραμένε
που κυνηγάς χιμαιρικά ταξίδια
κι ακολουθείς τις μυστικές φωνές τους
από λιμάνι σε λιμάνι
στις φυσιογνωμίες των φίλων που χάθηκαν πάντα θα γυρίζεις
και τη ζωή σου θα γυρεύεις στα μακρινά τραγούδια.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Νιότη

Νιότη

Λένε πως μάταια περιμένω
πως ο καιρός είναι ένα γέρικο άλογο.
Όμως εσύ το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μέσα στο πλήθος που τραβάει
στους χειμώνες και τα καλοκαίρια
στο παιδί που σπάει το τσόφλι της χίμαιρας
και γεννιέται.

Λένε πως δεν πρέπει να ονειρεύομαι
ούτε και να θυμάμαι
όμως εσύ που κοιμάσαι μ’ ένα λουλούδι
στην καρδιά σου
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
με τη γροθιά υψωμένη στον άνεμο
εσύ που είδες την ψυχή σου
να καταρρέει
το ξέρεις, θα με βρεις εδώ
μ’ ένα κόκκινο τριαντάφυλλο καρφωμένο
στη νιότη μου.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς, Μνήμη

Μνήμη

Αυτός που θορυβεί απόψε στην καρδιά σου
ίσως είμαι εγώ
αυτός που φτερουγίζει στο αίμα σου
με τον ερειπωμένο καιρό στο βήμα του
μ’ ένα θρυμματισμένο φεγγάρι στη μνήμη
ίσως είμαι εγώ.

Χρόνια ταξιδεύω στην απουσία
μ’ ένα παλιό άνεμο στα χείλη
σαν ένα γερασμένο πουλί.
Οι άνθρωποι φθείρονται κι αλλάζουν ζωή
και συ γυρεύεις το στίγμα της χίμαιρας
μια φωτιά να καείς
ένα τέλος να συντριβείς.

Το αίμα σου ένα σπασμένο φτερό λεηλατεί
ένα απολιθωμένο όνειρο.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Βασίλης Φαϊτάς: Ζωή, 2

Ζωή, 2

Ένα βήμα για την ανυπαρξία
κι όλα θα τελειώσουν ή θ’ αρχίσουν.
Ένα βήμα για την ανεξιχνίαστη
διάσταση των ψυχών
κι αυτό το κοχύλι
νεκρό ημισφαίριο του χρόνου
δε με χωράει πια.

Κάποιος κάπου με περιμένει
σ’ ένα άγνωστο στίγμα
με μια γερασμένη καρδιά.
Κι εγώ που σύντριψα και σύντριψαν
αμφίβιο της μοναξιάς και του πλήθους
κάτω απ’ τις στέγες του καιρού
φυτεύω το αύριο.

Από τη συλλογή Γράμματα στον κόσμο (1980) του Βασίλη Φαϊτά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Βασίλης Φαϊτάς

Τόλης Νικηφόρου, το μαγικό χαλί

το μαγικό χαλί

σε μυστικά δωμάτια υφαίνεται
με δάχτυλα σκληρά ή ευαίσθητα
από τεχνίτες που υποπτεύονται
πως το έργο μπορεί και να μην έχει τέλος
—αυτή είναι η φύση του—
που ελάχιστα κατέχουνε
υπόσταση και τον σκοπό της κίνησης
βλέπουνε —ο καθένας— μικρά κομμάτια
από μια μόνο θέση
ταγμένοι να υφαίνουν

όταν πεθαίνουν
μετουσιώνονται σε απειρόχρωμες κλωστές

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, τα μάτια του πάνθηρα

τα μάτια του πάνθηρα

είδα τα φοβερά μάτια του πάνθηρα
κόκκινα απ’ την προσμονή
μια νύχτα κατασκότεινη είδα εσένα

όχι το δικό μου αίμα

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, σκοτεινή μοίρα

σκοτεινή μοίρα

εκούσια βυθίζομαι
μες στις αστραφτερές παγίδες
τις κόρες των γυμνών ματιών σου
τη σκοτεινή εκείνη θάλασσα των τροπικών
που λαχταράει τον ξάστερο ουρανό
τους μυστικούς βυθούς όπου ελλοχεύει
στο αίμα βουτηγμένη
γεμάτη αγκίδες κι άρωμα μεθυστικό
ακέραια η ψυχή σου
μετά τις τόσες μάταιες απόπειρες λεηλασίας

τυλίγομαι στα μαύρα σύννεφα
και τον κατακλυσμό δακρύων των μαλλιών σου
κι εσύ δεν μου μιλάς
μα στέλνεις τις σκιές σου αδιάκοπα
να απλωθούν στους ώμους μου

ζητάς βοήθεια απεγνωσμένα
με ήχους που δεν κρυσταλλώνονται
ξέροντας πως καμιά φυγή
καμιά προσποιητή αδιαφορία
τίποτα δεν σε σώζει πια

μα όπως δεν θέλεις να σωθείς
και διάλεξες ν’ ακολουθήσεις χωρίς δισταγμό
τον τελικό αυτό δρόμο της φωτιάς
χαμογελάς και χαίρεσαι
καθώς με βεβαιότητα ορθώνεται μπροστά
η σκοτεινή μας μοίρα

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, σαν άγριος

σαν άγριος

έρωτας είναι η σάρκα μου μέσα στη σάρκα σου
και η καυτή αναπνοή σου
το λείο σώμα σου όταν σπαράζει
και ο υπέρτατος σπασμός της ηδονής

έρωτας και τα μάτια σου κλειστά
το στόμα σου μισάνοιχτο σαν ν’ απορείς
μες στην απόλυτη εγκατάλειψη του ύπνου

έρωτας χωρίς καμιά προοπτική
ίχνη στο δάπεδο και το σκληρό χαλί
με τη μαυλιστική υπόκρουση κουβέντας
από τα διπλανά γραφεία

έρωτας που φωτίζεται στο τραίνο
απ’ τους περαστικούς σταθμούς
έρωτας και στο πεζοδρόμιο της κεντρικής οδού

σαν άγριος θα σε πάρω
πάνω στα αρμυρά σου δάκρυα
σαν τίγρη θα ξεσκίσω το κορμί σου
έρωτας έρωτας φωνάζοντας

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου

Τόλης Νικηφόρου, παντού το άγγιγμά σου

παντού το άγγιγμά σου

η συνεδρίαση που δεν τελειώνει
τα ρούχα ένας σωρός στην πολυθρόνα
οι τρύπιες κάλτσες μου
και το ξεθωριασμένο νυχτικό σου
παντού η ανάσα
παντού το άγγιγμά σου

οι εφημερίδες σκορπισμένες στη φλοκάτη
εκείνη η στοίβα τα βιβλία στο κομοδίνο
όλο χυμούς κι αγκάθια το φυτό μας
που βρίσκει τόπο και θεριεύει
μες στη μικρή του γλάστρα
παντού η ανάσα
παντού το άγγιγμά σου

οι άσπρες τρίχες που πληθαίνουν
ένα παλιό σου ποίημα μες στα χειρόγραφά μου
η σάρκα μου που αναστατώνεται
μετά από δεκαπέντε χρόνια
παντού η ανάσα
παντού το άρωμά σου
ένα σπουργίτι απ’ το χαμόγελό σου

Από τη συλλογή Το μαγικό χαλί (1980) του Τόλη Νικηφόρου

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Τόλης Νικηφόρου