Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Τη ζωή μου έχω χάσει
Διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης
Πιάνο: Σαράντης Κασσάρας
Κιθάρα: Στέλιος Καρύδας, Μπάμπης Λασκαράκης, Γιώργος Καλάργαρης, Κώστας Νικολόπουλος
Κρουστά: Τόλης Πιπεράς
Συνθεσάιζερ: Κώστας Γανωσέλης
Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας
Δίσκος: Ραντάρ (1981)
Φορτηγά καμιόνια με χαλίκια
στο δρόμο τρίζουνε
θάλασσες ξωκλήσια και καΐκια
αυτά με ορίζουνε
Τίποτα δεν έχω ξεχάσει
μόνο τη ζωή μου έχω χάσει
Μάρμαρα και ναύτες του έκτου στόλου
με τριγυρίζουνε
ξένοι και βιτρίνες στην Αιόλου
με βασανίζουνε
Τίποτα δεν έχω ξεχάσει
μόνο τη ζωή μου έχω χάσει
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Υπέροχο τραγούδι και κρίμα που δεν ακούστηκε όσο του έπρεπε. Τι καλά που το ξαναθυμόμαστε εδώ!
Δεν απέφυγα τον πειρασμό να σκεφτώ πόσο επίκαιρο -μπορεί και διαχρονικό- είναι.
Το μπουζούκι εδώ επιτελεί έναν ρόλο πιο σημαντικό από το να προσδώσει ή να υπογραμμίσει τη λαϊκότητα στο τραγούδι. Μου δίνει την αίσθηση πως τονίζει τη βαθιά ελληνικότητα του τραγουδιού. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχάσουμε αλλά και τη ζωή που θα ‘πρεπε (θα οφείλαμε) να μην είχαμε χάσει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ελένη,
Προσυπογράφω ανεπιφύλακτα το σχόλιό σου,
προσθέτοντας το πόσο πολύ με ενθουσίασαν και με άγγιξαν τα λόγια:
«Τίποτα δεν έχω ξεχάσει
μόνο τη ζωή μου έχω χάσει».
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χαίρομαι πολύ, Γιόλα.
Γιατί κάτι φορές κάνω σκέψεις και οδηγούμαι σε συνειρμούς και συσχετισμούς που πολύ θα ήθελα να μοιράζομαι με άλλους. Δίνονται έτσι κάπως πιο ενθουσιωδώς οι «μάχες» που πρέπει πάση θυσία να κερδηθούνε -αν με εννοείς. 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αν σε εννοώ;
Όσο δεν φαντάζεσαι!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Απαντώ και στις δυο σας διά στόματος του στιχουργού:
Μάρμαρα και ναύτες του έκτου στόλου
με τριγυρίζουνε
ξένοι και βιτρίνες στην Αιόλου
με βασανίζουνε
Σκοπίμως δεν αναφέρω το όνομά του γιατί, όπως είπε κι η Γιόλα χτες, ποιος τον ξέρει;
Δεν κατάλαβα, βέβαια, ποτέ γιατί την ελληνικότητά μας την υπογραμμίζουμε σε δύσκολες εποχές όσον αφορά τα οικονομικά μας και μόνο. Γιατί πνευματικά και πολιτιστικά παραπαίουμε εδώ και δεκαετίες και κανείς δεν έδωσε βάση. Δεν καταλαβαίνω ποιες μάχες καλούμαστε να δώσουμε και να κερδίσουμε σήμερα όταν καθημερινά λιποτακτούμε από την πνευματική μας κληρονομιά και παραδινόμαστε άνευ όρων στην αμάθεια και την άγνοια που μας βολεύουν αφόρητα.
Δεν ξέρω αν θέλει να δώσει έμφαση στην ελληνικότητα του τραγουδιού ο Μίκης. Δεν νομίζω ότι είναι αυτός ο στόχος του. Λαϊκό τραγούδι ήθελε να γράψει και το έκανε. Ο συνθέτης κι οι άλλοι συντελεστές του τραγουδιού είναι βαθύτατα Έλληνες και το λαϊκό τραγούδι τους βγαίνει αυθόρμητα κι αβίαστα. Γιατί είναι καλλιεργημένα άτομα και έχουν μες στο DNA τους την ελληνική παράδοση. Τόσο απλά είναι τα πράγματα.
Πήγαινε δες, λοιπόν, τι απήχηση έχει το Ραντάρ και τι κάθε άλλη νεοσκυλάδικη σαβούρα και μετά έλα να μου πεις ποιος θα δώσει μάχη και με ποιο στόχο.
Και μη με ρωτήσεις πού ξέρω τα περί απήχησης. Μόλις πριν λίγες μέρες έβαλα σ’ ένα από τα διασημότερα τραγούδια του Πάνου (εκείνο για τη Χαροκόπου στα πέτρινα μεταπολεμικά χρόνια) τον σωστό του τίτλο αρνούμενη πεισματικά να δώσω σε παρένθεση τον πρώτο στίχο κι ούτε πού να το φτύσει κανείς. Αυτό ξέρεις τι σημαίνει; Ότι ο νεοέλληνας διαβάζει μόνο τις λεζάντες κι αν βρει άγνωστη λέξη κλείνει το περιοδικό ή τον υπολογιστή του και πάει να κοιμηθεί τον ύπνο του «δικαίου» (τα εισαγωγικά επίτηδες τα βάζω γιατί το επόμενο πρωί ξυπνάει και σκέφτεται πώς θα αδικήσει τον διπλανό του μπας και πλουτίσει λίγο παραπάνω και πάρει Ρέιμπαν και Ρόλεξ και τζιποειδές).
Αυτά έβλεπε ο Θεοδωράκης κι έκανε λαϊκό τραγούδι τον καημό του Τριπολίτη. Κι αν θεωρήσουμε ότι ανήκει στους πατρίκιους του τραγουδιού μας (δεν υπήρξε ποτέ εργάτης ο άνθρωπος, δεν τούλαχε), τότε θα πω ότι είμαστε η μοναδική χώρα όπου οι πατρίκιοι είναι πιο λαϊκοί απ’ τους πληβείους γιατί οι πληβείοι ντρέπονται να είναι λαϊκοί και το κρύβουν επιμελώς. Όπως έλεγε ένας φίλος μου από τη Λάρισα, τέτοια βόδια τρώει ο λύκος.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν ξέρω αν παρεξήγησες το σχόλιό μου ή αν απλώς σου έδωσε λαβή για τούτη την απάντηση. Πάντως, ακριβώς οι στίχοι που υπογράμμισες κι εσύ ήταν αυτοί που με έκαναν να μιλήσω για την «ελληνικότητα» που καλά γνωρίζεις πως ουδόλως τη συναρτώ με τα Ρόλεξ, τα τζιποειδή και τα Ρέιμπαν. Μια ελληνικότητα που τη βρίσκω βαθιά στο DNA μου κι έχει άμεση σχέση με την ιστορική παρουσία της Ελλάδας στον παγκόσμιο χάρτη, αυτό που θα έπρεπε να μείνει και δεν έμεινε, αυτό που θα έπρεπε να γίνει και δεν έγινε -όχι μόνο εξαιτίας οικονομικών παραγόντων- κι αυτό είναι κάτι που εμένα με πονάει φριχτά χρόνια τώρα κι όχι μόνο στην παρούσα οικονομική συγκυρία. Κι εσύ τουλάχιστον, που τόσα πολλά έχουμε πει οι δυο μας, είσαι πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλον σε θέση να ξέρεις πως αυτήν τη μάχη εννοούσα πως πρέπει να κερδηθεί οπωσδήποτε: τη μάχη ενάντια στην αμάθεια και στον πολιτιστικό αναλφαβητισμό μας (γιατί δυστυχώς περί αυτού πρόκειται).
Ο Μίκης δεν ξέρω ούτε εγώ αν ήθελε να δώσει έμφαση στην ελληνικότητα του τραγουδιού. Αλλά ακριβώς επειδή συμφωνώ μαζί σου ότι οι συντελεστές του τραγουδιού είναι βαθύτατα Έλληνες -κι αυτό σε μένα περνάει με απόλυτη σαφήνεια μέσα από τη συνολική δημιουργία του τραγουδιού αυτού- είπα πως ακόμα και η χρήση και ο τρόπος παιξίματος του μπουζουκιού υπογράμμιζε αυτήν την ελληνικότητα με εύγλωττο και σ’ εμένα εύληπτο τρόπο.
Το τι απήχηση είχε το «Ραντάρ» το αντιπαρέρχομαι. Την ίδια που είχαν πλήθος άλλα αξιολογότατα πράγματα για τα οποία έχουμε συχνότατα κουβεντιάσει.
Δεν λέω άλλα γιατί ξέρω πως δεν διαφωνούμε στα συγκεκριμένα ζητήματα, κάτι που ξέρεις κι εσύ άλλωστε. Τα είπα αυτά επειδή φοβήθηκα πως ίσως παρεξήγησες το πρώτο μου σχόλιο. Και δεν τις θέλω τις παρεξηγήσεις -ειδικά μεταξύ μας. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι κακό κι αυτό να μην μπορώ να μαλώσω μαζί σου… ουφ!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!