Οι πέντε δρόμοι κι ο άνθρωπος
Το πρόσωπό του, σα να ‘ναι χυμένο τσιμέντο
δεμένο με σίδερο, θυμίζει γωνία που ξέφτισε ή λαμαρίνα
σε φθαρμένο καράβι. Πάνω του πέρασαν όλοι οι καιροί:
ο εργοδότης του, η φτώχεια του, ο πόλεμος. Πέρασαν
βλέμματα που έπεφταν σαν σπαθιά και το ξέσκιζαν.
Δεν πουλάνε γι’ αυτόν τα καταστήματα τίποτα.
Δεν έχει μετά πού να πάει. Στους πέντε
περιφέρεται δρόμους της γης όταν κλείνει το μαγαζί του ο ήλιος.
Από τη συλλογή Το βάθος του κόσμου (1961) του Νικηφόρου Βρεττάκου
Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος, η εκλογή μου, ποιήματα 1933-1991 (εκδ. Ποταμός, 2008)
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 