Σάκος απορημάτων
Γιατί δεν έχει ο χρόνος διαφυγές;
Τι γήπεδο για κάφρους είναι αυτό που όλοι φρακάρουνε
Σε μια πορτούλα προς το μέλλον; Η έξοδος
Κατάσπαρτη απ’ τα πτώματα των ποδοπατημένων. Θύρα Εφτά.
Εικάζεται πως το παιχνίδι παίζεται στις πύλες – τα υπόλοιπα
Είναι μονάχα πρόσχημα
Μια προκαταβολή της μάχης. (Τι ανάλογο
Με τους μοιραίους εκδρομείς
Στις εκατόμβες του γουήκ εντ;).
Ας επανέλθουμε.
Το σώμα σπούδασε ποτέ του αθανασία;
Ηχώ τα όχι που επιστρέφουνε. Χοντρό
Της φρίκης παίγνιο
Σα να πετάς γατιά σε κλούβα λεόντων.
Γιατί επιτρέπουνε
Τέτοια θεάματα σε βλέμματα παιδιών; (Αλλά το νείκος
Μήπως κι αυτό δεν είναι παίγνιο
Για νήπιο πνεύμα;). Και το αναγκαίο της κίνησης;
Ει διήρηται το εόν, κινείται,
Μας λέει ο Μέλισσος. Κινούμενο δε ούκ αν είη.
Δεν το κατάλαβα καλά. Εγώ στο θάνατο
Δεν πάω διαιρεμένος; Στην έξοδο και στο κλουβί
διαιρεμένος – ή μην απόλλυται
Ο κόσμος μετ’ εμού; Λέτε να γίνει καμιά πλάκα
Και απερχόμενος
Να πάρω κι όση αιωνιότητα απομένει;
Ιδού το απόρημα.
Από τη συλλογή Η σκέψη ανήκει στο πένθος (1996) του Αντώνη Φωστιέρη
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 