Ασαφής προσδοκία
Η σκέψη μου
δεν μπόρεσε
σωστά να σε πλάσει
Με τιμώρησες
και δεν ήρθες ποτέ.
Από τη συλλογή Μωβ σημαία (1981) του Γιάννη Τόλια
Πηγή: Γιάννης Τόλιας: Ό,τι άγγιξα κι ό,τι θυμάμαι [ποιήματα 1981-2011] (εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2011)
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική)
Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια… [Νίκος Χουλιαράς]
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
η ποίηση χρειάζεται πολύ λίγες λέξεις για να μιλήσει για θεμελιώδεις αλήθειες
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έτσι είναι, Γιούλη, και αυτό ακριβώς κάνει ο Γιάννης Τόλιας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ένα ιδιαίτερα δυνατό ποίημα, μέσα στην απλότητα και τη συντομία του…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και του επέβαλε από τις πιο επώδυνες τιμωρίες… δεν νομίζεις;
Πολύ όμορφη ανάρτηση. Σου στέλνω την καλησπέρα μου 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ούτε λόγος να γίνεται. Χειρότερη τιμωρία δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Καλησπέρα, Μελίτα μου, και σ’ ευχαριστώ πολύ. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Reblogged this on Salerosa.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πραγματικά μέσα σε πέντε μικρούς στίχους να κρύβεται τόση αλήθεια…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μάλλον σε δύο μόνο στίχους 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πράγματι, ουσιαστικά δύο στίχοι είναι όλοι κι όλοι. Σ’ ευχαριστώ για την αναδημοσίευση, salerosa. 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ καλό…πραγματικά πολύ καλό!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αρκούν λίγες λέξεις για να δώσουν μεγάλο νόημα ! ! ! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!