Το 1955 ο συνθέτης Vasily Solovyov-Sedoy και ο ποιητής Mikhail Matusovsky γράφουν ένα τραγούδι για τις νύχτες του Λένινγκραντ. Το υπουργείο πολιτισμού της τότε Σοβιετικής Ένωσης ζητά να κάνουν κάποιες μικρές τροποποιήσεις στους στίχους ώστε το τραγούδι να μιλά για τη Μόσχα, δίνοντας ουσιαστικά παραγγελιά για να προκύψει ένα από τα δημοφιλέστερα ρώσικα τραγούδια όλων των εποχών – το Подмосковные вечера, δηλαδή το γνωστό και αγαπημένο μας «Νύχτες Μόσχας» ή «Μοσχοβίτικα βράδια» (άκουσα κάποτε τον Αλέξη Κωστάλα να λέει αυτή τη δεύτερη εκδοχή του τίτλου στα Ελληνικά και μου άρεσε πολύ).
Το τραγούδι ηχογραφείται το 1957 με ερμηνευτή τον νεαρό ηθοποιό Vladimir Troshin και ακούγεται για πρώτη φορά σ’ ένα ντοκιμαντέρ για τη Σπαρτακιάδα που επρόκειτο να διοργανώσει την ίδια χρονιά η Σοβιετική Ένωση. Αυτή ήταν μόλις η αρχή της λαμπρής πορείας αυτού του πανέμορφου τραγουδιού που κέρδισε την ίδια χρονιά το πρώτο βραβείο στο πανσπουδαστικό φεστιβάλ της Μόσχας κι ύστερα ταξίδεψε σ’ όλη την οικουμένη και αγαπήθηκε πολύ. [Πηγή πληροφοριών: wikipedia]
Ας ακούσουμε, λοιπόν, το τραγούδι για τα Μοσχοβίτικα βράδια που είχαν έτσι κι αλλιώς τη δικιά τους χάρη κι απέκτησαν ακόμα μεγαλύτερη με τη εντυπωσιακή ερμηνεία του Σιβηριανού βαρύτονου Ντμίτρι Χβοροστόφσκι. Τον συνοδεύουν οι τραγουδιστές του BBC, η συμφωνική χορωδία του BBC και η συμφωνική ορχήστρα του BBC υπό τη διεύθυνση του Mark Elder.
Αφιερώνω το τραγούδι στον αγαπημένο μας φίλο Γιώργο Βλάσση για να ξαναγεμίσει η Λευκίμμη της Κέρκυρας μελωδίες. 🙂
Βίκυ Παπαπροδρόμου: ό,τι πολύ αγάπησα (ποίηση, πεζογραφία & μουσική) 
Το αγαπημένο μου τραγούδι μαζί με το Ochi Chernye, το Kalinka, το Katyusha… σε πολλές εκτελέσεις. Μα το Μοσχοβίτικα βράδια, είναι το καλύτερό μου. Ίσως γιατί βγάζει μια απίστευτη θλίψη η μουσική του…
Σπέσιαλ ανάρτηση! Μπράβο!
Καλησπέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευχαριστώ για την αφιέρωση.Είναι ήδη στο στικάκι μου ως mp3 μαζί με άλλα 8 Ρώσικα. Ένα από αυτά που τραγουδά ο Dmitri μαζί με την Sumi Jo (δεν ξέρω τον τίτλο) ακούστηκε απόψε σε όλη την παρόχθια διαδρομή στο ποτάμι καθώς και στον κεντρικό δρόμο της Λευκίμμης. Εντελώς άγνωστο κομμάτι σ' εμένα μέχρι χθες. Πως να σ' ευχαριστήσω; Αν το βρεις στο αφιερώνω με τη σειρά μου μα πάλι δεν πάτσισα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιώργο, το βρήκα και το άκουσα και, φυσικά, σ' ευχαριστώ για την αφιέρωση. Μεγάλα γλέντια γίνονται στη Λευκίμμη ή είναι η ιδέα μου;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μαριάννα, είσαι απίστευτη! Διαβάζεις τα (δικά μου) μελλούμενα. Είπες και τα δύο ρώσικα που σκεφτόμουν να βάλω τις επόμενες μέρες. :-)Μου είχε πει μια φίλη Ρωσίδα πριν από αρκετά χρόνια ότι οι Ρώσοι ξέρουν να ζουν με τη θλίψη τους και να περνούν στην επόμενη θλιμμένη μέρα σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να 'ναι κάτι αφόρητα φυσιολογικό, χωρίς μεμψιμοιρία, με απόλυτη περηφάνια και ότι αυτό το σκεπτικό το εκφράζουν πρωτίστως δύο τραγούδια: το σημερινό κι εκείνο για τους βαρκάρηδες του Βόλγα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κι οι βαρκάρηδες του Βόλγα… άλλο υπέροχο αυτό! Που ενέπνευσε και τον εξαίρετο πίνακα του Ilya Repin, το αριστούργημα! Στην εκτέλεση με τον Paul Robeson, υπάρχει και ο πίνακας.
Πόσο χαίρομαι που υπάρχεις! Και που βρεθήκαμε… 🙂
Καλό ξημέρωμα κι από 'δω! Φιλιά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ξορκίζουμε το κακό που μας έχει κυκλώσει από παντού Βίκυ μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πωπω τι ξεκίνημα για Σαββατιάτικο πρωινό!
Προ αμνημονεύτων ετών εκεί γύρω στα 13 με 14 μου χρόνια ήρθε στη γειτονιά μας στην Καλλιθέα ένα ζευγάρι μεσηλίκων (θα 'χαν τότε περάσει τα εξήντα). Αρχοντάνθρωποι κι οι δυο με πολύ ευγενικές φυσιογνωμίες. Τους καμάρωνα γιατί τους συναντούσα στο δρόμο πάντα καλοντυμένους και πιασμένους χέρι χέρι. Απέπνεαν μια τόση γλυκύτητα που πάντα τους χαμογελούσα αυθόρμητα.
Κάποιες βραδιές από το ανοιχτό παράθυρό τους ακουγόταν μουσική τόσο υπέροχη που καθόμουν στο μπαλκόνι και δεν έμπαινα μέσα παρά μόνο όταν έπαυε. Με είχαν δει που το έκανα αυτό. Κάποτε που αρχίσαμε να συνομιλούμε κιόλας πέρα από την ανταλλαγή των χαμόγελων, τους είπα πόσο μου άρεσαν οι μουσικές τους και τους ρώτησα τι ήταν. Έτσι πληροφορήθηκα πως ο Νικήτας και η Σόνια είχαν πάει πολιτικοί πρόσφυγες στη Ρωσία στα χρόνια της δικτατορίας κι αυτό που άκουγα ήταν ρώσικη μουσική από δίσκους που είχαν φέρει μαζί τους. Τη μεθεπόμενη κιόλας μέρα που τους είδα μου έδωσαν μια κασέτα που είχε φτιάξει για μένα ο Νικήτας και περιείχε όλα αυτά που γράφει η Μαριάννα πιο πάνω και κάμποσα άλλα. Δυστυχώς δεν την έχω πια. Το κασετοφωνάκι μου που είχα τότε την έκανε τη ζημιά του.
Τα πλέον αγαπημένα μου ήταν οι «Νύχτες της Μόσχας» κι ο «Βόλγας». Το πρώτο απ' τα δυο ήταν μαζί με το «Πέλαγο είναι βαθύ» του Χατζιδάκι τα πρώτα τραγούδια που μου έδειξε ο δάσκαλος στην κιθάρα δυο χρόνια αργότερα προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά.
Οπότε ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι απολύτως δικαιολογημένο για μια ακόμη φορά.
Σας ασπάζομαι,
Ελένη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μπράβο, Λενάκι! Πολύ μας χαίρομαι όταν μιλάμε για πράγματα που ζήσαμε όλοι μας είτε στα παιδικά μας χρόνια είτε αργότερα και μείναν ανεξίτηλα στη μνήμη μας.
Αφού, λοιπόν, η κουβέντα από μόνη της μας πήγε εκεί, πέρασα ήδη στο επόμενο τραγούδι, ένα πραγματικά παραδοσιακό ρώσικο τραγούδι που λέγανε για αιώνες οι βαρκάρηδες στο Βόλγα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!