Στιγμή σιωπής μεγάλη σαν ώρα
αναμονής τού αγνώστου χώρου σκιά
προχωρείς
και πόσο σ’ ακούω
καθαρά, καθώς προχωρείς,
τόσο ανάλαφρα και μηδαμινά τα βήματά σου
σκιώδη, φανταστικά, πόσο
μου φέρνουν μηνύματα αλλοτινά
αισθήματα ευαίσθητα, λησμονημένα.

Τόσο απόψε η βραδιά ήμερη
κι η ψυχή μου ανάερα λυπημένη
θυμάται τα περασμένα και περιμένει…

Γι’ αυτό σ’ ακούει εσένα σκιά,
το σώμα ζητά εσέ νοσταλγία
ενός καιρού, που ίσως τον γνώρισα

μονάχα, στου ονείρου τη σημασία.

Από τη συλλογή Το πλοίο (1955) της Ζωής Καρέλλη

Πηγή: Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη, τόμος πρώτος (1940-1955) [Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 1973]

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Ζωή Καρέλλη

21/10/2012 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Γιώργος Θέμελης, Βήματα

Yanni, Mother Night

[Ενότητα Κάτω απ’ τους αγγέλους]

Βήματα

Μερικά βήματα στην όχθη της θάλασσας
Λίγ’ αστέρια αναμμένα στο μέτωπο
Κ’ ένα φεγγάρι

Ερειπωμένα ταξίδια
Σκελετωμένα πουλιά
Ανάμεσα στον καθρέφτη και το παράθυρο

Κάτι θυμόμαστε. Κάτι περιμένουμε κοιτάζοντας τους γλάρους.

Τα παιδιά παίζουν. Τα νερά κυλούν. Τ’ άλογα τρέχουν.

***

Αύριο το πρωί θ’ αλλάξει ο καιρός θα φρεσκάρει
Αύριο το πρωί θ’ ανοίξει τον ουρανό ένας άγγελος
Και θα μας πει καλη – μέρα ξαφνιάζοντας τον ύπνο μας

Η μοναξιά μας θα ξεσκεπάσει το πρόσωπο και θα βάλει λουλούδια
Παντού στις λυπημένες γωνίες και στα σχισμένα χείλη

Οι νεκροί μας θα σηκωθούν μες απ’ τις θήκες τους
Να ξανακάμουν το δρόμο τους κάτ’ απ’ τον άνεμο

Αγαπημένα χέρια ανθισμένα χαμόγελα που έχουν παγώσει.

Από τη συλλογή Άνθρωποι και πουλιά (1947) του Γιώργου Θέμελη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιώργος Θέμελης

04/09/2010 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Γιάννης Ποδιναράς, Μόρφου 2005

Yanni (Γιάννης Χρυσομάλλης), Nostalgia
(από συναυλία στο Royal Albert Hall του Λονδίνου)

[Μέρος Γ’]

Μόρφου 2005

Χριστούγεννα.
Λαμπροί δρόμοι σεργιανίζουν τους πόθους των παιδιών
και παλιά τραγούδια ταξιδεύουν το σφρίγος της νοσταλγίας.
Το γυμνό κορίτσι χάθηκε στο ρέμα της αφθονίας.
Στολισμένα πρόσωπα
αντιφεγγίζουν τη λήθη των διωγμένων ψυχών.
Κι ένα αστέρι στο βορρά ρίχνει το στιλπνό φως
στους καμένους ίσκιους των δέντρων της Στεφανιάς.

Πότε θα μαζέψουμε τα πινόλια που αφήσαμε
κάτω απ’ τους πεύκους της Έπαυλης στο Γεωργικό Γυμνάσιο;

Μη…, μου ψιθύρισες.
Μη θερμαίνεις το πεσμένο μου σώμα.
Μην ανοίγεις διάπλατα τον κλειστό δρόμο της ψυχής μου.
Μίλα μου μόνο σαν θα είσαι σίγουρος
πως τα όνειρα θα ορθώσουν επιτέλους το ανάστημά τους.
Θα περάσουν τις γραμμές και θα ενωθούν
με το μεγάλο διάφανο άστρο
σ’ ένα θρίαμβο απροσπέλαστο
που σαρώνει τους παλιούς καιρούς
και στεφανώνει την έγερση των καινούργιων ασμάτων.

Από τη συλλογή Φαράγγια των Αγγέλων (2008) του Γιάννη Ποδιναρά

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Γιάννης Ποδιναράς

03/08/2009 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Νίκος Γρηγοριάδης, Τ’ ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ

Yanni, One man’s dream

Τ’ ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ

Τ’ ανύπαρκτα πάντα κυνηγώ ή όσα μες στο μουντό
και ασαφές μυστήριο κείνται ακόμα
για να τους δώσω οργανική υφή, υπόσταση
χειροπιαστή, ψυχή και σώμα.

Παίζω με τα στοιχειά και τις νεράιδες, παίζω
με τον αόρατο θεό κι ελεύθερα πανέμορφο τον πλάθω.
Τον ντύνω μ’ άμφια και ξόρκια όπως αρέζω.

Και από μια λέξη στην άλλη εμπρός σας στήνω
την αθέατη μορφή του, ήτοι
για να ’χετε σε καιρό ανάγκης τη βοήθεια και την
αρωγή κάποιου μεσσία ή προφήτη.

Εγώ από έναν χτύπο της καρδιάς στον άλλο
βρέθηκα να κρατώ τον έρωτα απ’ τα φτερά του
και τρέχω να μοιράσω συνταγές ευτυχίας,
πώς να κουμαντάρετε τη γλύκα
και τη συμφορά του.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης

03/08/2009 by Βίκυ Παπαπροδρόμου

Νίκος Γρηγοριάδης, Νοσταλγία

Yanni, Nostalgia (από συναυλία στην Ακρόπολη το 1993)

Νοσταλγία

Στο έμπα του χωριού κάτω από τον πλάτανο
κάθισα λίγη ώρα να ξεκουραστώ.
Πάνω μου κλώνοι ήρεμοι ζυγιάζονταν,
αβρά μέσα στον ίσκιο τους με τύλιγαν.
Θρόιζαν, σουσουρίζαν τα φυλλώματα
και γύρω η φύση βούιζε απ’ τα έντομα.

Σιγά σιγά αλλάζει ανεπαίσθητα,
μαζί κι εγώ σιγά σιγά μεταμορφώνομαι,
το παιδικό μου σώμα ξαναντύνομαι
και παίζω με τα χώματα αμέριμνος.
Βγάζω και καμαρώνω την κλειδίτσα μου
σουγιά κολοκοτρωνέικο, χριστουγεννιάτικο
λαμπρό κανίσκι, απ’ τον πατέρα μου.

Στη ρίζα λουλουδιού καθώς τον βύθισα,
φυσά ζεστό αέρι και ξεχύνεται
βουή ανθοφορίας ανοιξιάτικης
κι η νεκρωμένη γη από τα σπλάχνα της
λουλούδια αμέτρητα ξεπέταξε πολύχρωμα.

Κι εγώ, άγνωστο πώς, αμέσως βρέθηκα
πάνω στο αλωνάκι ρόδου εκατόφυλλου
κι ύπνο ευωδιαστό γλυκοκοιμήθηκα.

Κι όταν σε λίγο ξύπνησα από το όνειρο,
αντίκρισα πουλιά με μάτι πονηρό
να έχουνε κατεβεί στο γύρω πράσινο
και να τσιμπολογούνε τιτιβίζοντας
σπυρί σπυρί καημούς της νοσταλγίας μου.

Από τη συλλογή Και στρεβλές ρίμες (2006) του Νίκου Γρηγοριάδη

Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα (ανθολογία) / Νίκος Γρηγοριάδης

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο:

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο:

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο:

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο:

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο:

Κοινή χρήση:

Κάνε Like στο: